ตอนที่ 42 คุณคิดต้องการให้ฉันทำอะไร

– ดูมือน้อย ๆ ที่จับตนเองไว้ผ่านเสื้อผ้า จิรฐายกศีรษะขึ้น สบสายตาของพิมพ์ลดา

“ตื่นแล้วเหรอ?” เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แค่ถาม แล้วนั่งยอง ๆ ตรงหน้าเธอต่อไป ดึงมือของเธอออก แล้ว ดำเนินภารกิจที่ยังไม่เสร็จของตนต่อ

“เฮ้!” เห็นพยาบาลข้างกายที่มาเปลี่ยนน้ำเกลือให้ตัว เองเสร็จแล้วก่อนที่จะจากไปได้ยิ้มอย่างคลุมเครือครั้งหนึ่ง พิมพ์ลดาอายจนแทบจะขุดหลุมที่พื้นดินฝังตัวเองเข้าไป นั่งตัวตรง เธอกดมือของเขาไว้อีกครั้ง และกระซิบถามว่า “คุณคิดจะทำอะไรน่ะ?”

คราวนี้ถึงรอบของจิรฐาที่ไม่เข้าใจ เขาหยุดการกระทำ และเงยขึ้นมองเธอ สีหน้าราวกับสาวไร้เดียงสาของพิมพ์ ลดานั้นทำให้เขาเข้าใจอะไรบางอย่างทันที

เท้าทั้งคู่ออกแรงผลักส่งตัวเขาเองไปข้างหน้า เดิม พิมพ์ลดาก็ได้นั่งตัวตรง เมื่อเขาดันตนเองไปข้างหน้าเช่นนี้ ย่นระยะห่าง ระหว่างพวกเขาน้อยกว่า 10cm ลงทันที

พิมพ์ลดาต้องการเอนไปด้านหลัง พยายามที่จะหนีจาก ท่าทีที่คลุมเครือนี้ของเขา แต่เขากลับไม่ได้ให้โอกาสเธอ

มือข้างหนึ่งพยุงหลังเธอ เขาจับเธอไว้ ทำให้เธอต้อง เผชิญหน้ากับเขา
ริมฝีปากแย้มยิ้มหนึ่งครั้ง จิรฐาเคลื่อนมาใกล้ข้างหูของ พิมพ์ลดา ใช้เสียงที่พวกเขาเท่านั้นจึงจะได้ยิน ถามอย่าง คลุมเครือไม่ชัดเจนว่า “คุณคิดต้องการให้ผมทำอะไร?”

“ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน..” มีผู้ป่วยต้องรับน้ำเกลือเช่นเดียวกัน อยู่ข้างๆ ยังมีแพทย์และพยาบาล ในที่สภาพสาธารณะเช่น นี้ จิรฐาใกล้ชิดตนเองขนาดนี้ พิมพ์ลดารู้สึกว่าจิตใจ หัวงคิด ต่างได้สับสนราวกับโจ๊กมันฝรั่งต้มหนึ่งหม้อ ปราศจากความ คิดไตร่ตรองแล้ว!

ในเวลาต่อมา จิรฐาพบว่าตัวเองดูเหมือนจะชอบพิมพ์ ลดาที่มีลักษณะสับสนมือเท้าทำอะไรไม่ถูกเช่นนี้ ไม่ สามารถโต้แย้งได้ ไม่สามารถโต้ตอบได้

ดันร่างถอยกลับไป จิรฐายิ้มอย่างมีความสุข ดึงมือ ตนเองออกจากเสื้อผ้าของพิมพ์ลดา เขามองดูเธอ ยกคาง ขึ้น ถามว่า “คุณเองลองสัมผัสดูว่า เมื่อครู่ผมได้ทำอะไร”

ฟังคำพูดของเขา พิมพ์ลดายื่นมือเข้าไปในเสื้อผ้า รู้สึกสัมผัสถึงสิ่งที่มีความอบอุ่น ดูเหมือนนุ่มนุ่มขนปุยชิ้น หนึ่งได้ทันที

โอ้พระเจ้า! เขาแค่ยัดถุงน้ำร้อนใบหนึ่งให้เธอ!

“พิมพ์ลดานะ พิมพ์ลดา! เจ้า …. หลังจากนี้ไม่มีหน้าที่

จะพบปะชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าแล้วจริง ๆ!” ในใจพิมพ์ลดา รู้สึกซับซ้อนเกินไปกว่าที่จะพูดได้ทันที ปรากฏหนูน้อย น้ำตานองหน้านั่งยอง ๆ ที่มุมหนึ่งขึ้น
จิรฐายิ้มแล้วลุกขึ้น นั่งลงที่ข้างๆเธอ ช่วยจัดเทปปิด สายน้ำเกลือของเธอให้ดี แล้วหยิบเสื้อผ้าฝ้ายตัวหนึ่งที่ข้าง ๆ ขึ้นมาสวมใส่

“โอ๊ะ!คุณ….ไหง?” พิมพ์ลดาค่อนข้างสับสน เมื่อเห็นบน ร่างเขามีเสื้อผ้าเพิ่มขึ้นมา

เท่าที่เธอรู้ไม่มีห้างสรรพสินค้าใกล้โรงพยาบาลแห่งนี้ เมื่อครู่จิรฐาเพิ่งออกไป ช่วงเวลานั้นก็ไม่เพียงพอที่เขาจะ ไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเสื้อผ้าและกลับมาที่นี่

ขยิบตาให้เธอ จิรฐากล่าวอย่างลึกลับว่า “ผมเล่น มายากล” ?? เห็นแก่ที่เขาดูแลตนอย่างระมัดระวังในทุก สิ่งทุกอย่าง พิมพ์ลดายังคงแสดงความเห็นอกเห็นใจ ยิ้ม ๆ รักษาหน้าเขาสำหรับเรื่องตลกที่น่าเบื่อไม่น่าขบขันของเขา นี้ น้ำเกลือสองถุงให้หมดแล้ว เกือบจะตีหนึ่งในตอนเช้าเมื่อ ออกจากโรงพยาบาล

จิรฐาให้พิมพ์ลดารออยู่ที่ประตู ตัวเขาเองไปขับรถ

ได้รับน้ำเกลือมาและกินยาอีกครั้ง ท้องน้อยของพิมพ์ลดา ไม่เจ็บปวดเหมือนก่อนหน้านั้นอีก

เมือง s ย่างเข้าฤดูหนาวแล้ว หนาวเหน็บบ้างจริงๆ พิมพ์ ลดาอุ้มกระเป๋าน้ำร้อนยืนอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลกระโดด ไปมา หวังผลิตสร้างความร้อนมาบ้าง

รถพยาบาลฉุกเฉินคันหนึ่งหยุดลงตรงหน้าเธอ เธอรีบถอยออกไปที่ด้านข้าง

ทันทีที่รถหยุด แพทย์และพยาบาลกลุ่มหนึ่งก็รีบลงมาจาก ด้านหลัง เปลนอนอันหนึ่งถูกลากลง คนที่นอนอยู่ด้านบน ดูเหมือนจะเป็นสาววัยรุ่น อายุสิบกว่าปี