ตอนที่ 82 อนุสัญญาว่าด้วยการใช้ชีวิต

“อืม โอเค แบบนี้ก่อน! บาย…

ได้ยินน้ำเสียงนี้ของจิรฐา ดูเหมือนโทรศัพท์สายนี้จะ โทรหาเธอเอง คิดได้อย่างนี้ “รอเดี๋ยวก่อน !” พิมพ์ลดารีบ ลนลานออกมาจากผ้าห่ม

เห็นจิรฐากำลังจะวางสายแล้ว ด้วยความใจร้อน ดู เหมือนพิมพ์ลดาลืมไปแล้ว …เธอเองไม่ได้สวมเสื้อผ้า

ในขณะที่พิมพ์ลดาหรือมุดออกมาจากผ้าห่มชั่ววินาทีนั้น จิรฐาได้กดวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว ได้ยินเสียงดังมาจาก บนเตียง เขาหยุดฝีเท้าลง หันกลับไปมองเธอ สายตาเลื่อน จากใบหน้าของพิมพ์ลดาลงล่างไปตลอดทาง จนหยุดบน ไหล่ของเธอที่เปลือยอยู่ด้านนอกและครึ่งวงกลม

รู้สึกสัมผัสถึงแววตาที่จ้องตาเป็นมันของจิรฐา พิมพ์ลดา จึงเพิ่งสัมผัสความเย็นที่แพร่มาจากร่างกายเป็นระลอก ๆ

ก้มศีรษะลงเล็กน้อย เธอตาเหลือบลงก็เห็นสภาพของ ตนเองในตอนนี้

“อ้าาาา!” พิมพ์ลดากรีดร้องเสียงแหลมพร้อมกับการ เคลื่อนไหวมดกลับในผ้าห่มอย่างรวดเร็วของเธอ ตามมา ด้วยท่านผู้ใหญ่ตะลึงจนอดไม่ได้ต้องกลืนน้ำลาย

หลังจากระงับอารมณ์และความปรารถนาที่เพิ่งผันผวนอีกครั้งเมื่อครู่ประเดี๋ยวเดียวแล้ว จิรฐามองพิมพ์ลดาที่ห่อ หุ้มตนเองทั้งตัวเข้าไปในผ้าห่มบนตียง ยิ้มน้อย ๆ ถามว่า “ในเมื่อตื่นแล้ว ทำไมยังบิดพลิ้วอยู่แต่บนเตียงไม่ลุกขึ้น มา?”

ฮีม คุณคิดว่าฉันเต็มใจหรือ! ถ้าไม่เหนื่อยทำไมฉันต้อง นอนล่ะ! ในใจของพิมพ์ลดาโกรธขึ้ง หุบปากน้อยไว้ไม่ สนใจเขา

เดินกลับไปไม่กี่ก้าว จิรฐานั่งลงบนข้างเตียง ยื่นมือออก ไปดึงผ้าห่ม แต่พิมพ์ลดายึดไว้ไม่ปล่อย

“พิมพ์ลดา คุณซ่อนอยู่ในผ้าห่มดมกลิ่นขนอ่อนของท่าน ยังคง… ” จิรฐาไม่สามารถเปิดผ้าห่มออก ดังนั้นเขาจึงปล่อย มือ ยืดเสียงยาวถามว่า “คุณกับผมด้วยกัน รสชาติหลังจาก นั้น? ”

“คุณ! ” เมื่อได้ยินคำพูดครึ่งประโยคหลังของจิรฐา และ แล้วพิมพ์ลดาก็ทนไม่ไหวแล้ว ศีรษะน้อยมุดออกจากผ้าห่ม ทันที ดวงตาเบิกกว้างจ้องเขา “คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไรอ่า ผ้าปูที่นอนนี้เปลี่ยนหมดแล้ว ไหนมีอะไร อะไรมีกลิ่นอะไร

เห็นใบหน้าดวงน้อยของพิมพ์ลดาที่ไม่ยอมรับความพ่าย แพ้และดื้อรั้นนั้น จิรฐาอดไม่ได้เอื้อมมือออกไปหยิกแกม หยอก เขยิบใกล้ชิดเธอมาก พูดว่า “ถ้าคุณชอบฟัง ผมไม่ รังเกียจที่จะมาอีกครั้ง!
ผลการฐาออกไป พิมพ์ลดาขยับร่างไป ถอยไปด้านข้าง นริมฝีปากเตือนชายบางคน “ออกไป อย่าเข้าใกล้ฉัน!”

“เออ คุณ…”

“ตั้งด่อง!”

รายังคิดจะตามติดเข้าไป กริ่งประตูก็ดังขึ้นในเวลานี้ ยิ้มอย่างอันธพาลให้เธอ ท่านผู้ใหญ่ลุกขึ้นเดินออกไปจาก ห้องนอน ไปเปิดประตูก่อน

บ้านหลังนี้ซึ่งอยู่ในหมู่บ้านกลางเมืองของจิรฐาไม่ได้ เป็นที่รู้จักกันมาก เรื่องที่เขาอาศัยอยู่ที่นี่ ยิ่งมีไม่กี่คนที่รู้ ดัง นั้นคนที่จะมาเคาะประตูในเวลานี้ ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว ที่ เป็นไปได้ก็คือคนส่งพัสดุด่วน! เพราะเขาเห็นพิมพ์ลดารับ มาสองสามครั้ง

เปิดประตู เมื่อจิรฐาเห็นหนุ่มน้อยส่งพัสดุด่วนที่นอก ประตู เดิมคิดว่านี่เป็นพิมพ์ลดาซื้ออะไรบางอย่างอีก แต่ สุดท้ายเขาหนุ่มน้อยส่งพัสดุด่วนเห็นเขาก็ยิ้มและกล่าวว่า “สวัสดีครับ นี่คือพัสดุด่วนของท่านครับ”

เขารับกล่องในมือของหนุ่มน้อยส่งพัสดุด่วน มองเต็มตา จริงอย่างคาดคิดเขียนไว้ว่า จิรฐาสามคำ

แปลก เขาไม่เคยซื้อของเลยอย่างสิ้นเชิง ยิ่งไม่เคย เขียนที่อยู่นี้ที่ข้างนอก
ขอบคุณหนุ่มน้อยส่งพัสดุด่วน จฐานสิบเอากล่อง เข้าไปในห้องนั่งเล่น

เมื่อคิดได้ว่าถ้าตนเองยังไม่ลุกขึ้นจากเคียงอีกมีแนว โน้มที่จะเกิดอันตรายโดนคนกินครึ่งหนึ่ง หลังจาการฐา ออกจากห้องนอนไปแล้ว พิมพ์ลดาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลูกลง มา ออกจากห้องนอน เธอกัดหัวเชือกไว้ มือทั้งคู่รวบผมเดิน ออกมา

เห็นจิรฐาเปิดกล่องพัสดุ เธอมัดผมเสร็จ นั่งยอง ๆ ลง ข้าง ๆ เขา ถามว่า “ของอะไรอ่า?”

ครั้ง

ท่านผู้ใหญ่ส่ายหน้า ฉีกกระดาษห่อสวบสาบออกสอง

ทันทีที่เปิดกล่องออก บนสุดวางจดหมายซองหนึ่ง

จิรฐาเอื้อมมือหยิบขึ้นมา เปิดซองและดึงจดหมายออก มาจากข้างใน แต่พิมพ์ลดากลับอยากรู้อยากเห็นชั่วขณะ ดึง สิ่งที่อยู่ใต้ซองออกมาโดยตรง

เมื่อพิมพ์ลดาเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่องชั่ววินาทีนั้น เธอก็นิ่ง งันตรงนั้นดูเหมือนรูปปั้นไปแล้ว

ถ้าพิมพ์ลดารู้ว่าจดหมายฉบับนั้นเป็นแม่สามีที่ทันสมัย ร้อนแรงเขียนมา ถ้าพิมพ์ลดารู้ว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องเป็นสิ่งนั้น เธอจะไม่มีวันหยิบออกมาอย่างเอิกเกริกเช่นนี้เด็ดขาด!
เมื่อจิรฐาอ่านจดหมายจบ วางลง เขาเงยหน้าขึ้นก็มอง เห็นพิมพ์ลดาสองตาจ้องมองผ้าคลุมเตียงในมือ ยืนเช่อ ๆ อยู่ที่นั่น

“พิมพ์ลดา?” เขาเรียกเธอกำลังคิดจะเอื้อมมือไปดึงเธอ พิมพ์ลดากลับย่อกายลงทันที หยิบจดหมายนั้นอุ้มกล่อง วิ่ง เข้าไปในห้องนอน ก่อนปิดประตู เธอยังทิ้งข้อความไว้ว่า “ในสิบนาที คณห้ามเข้ามา! ”

ในห้องนั่งเล่น จิรฐามองดูปฏิกิริยาโต้ตอบนั้นของเธอ หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ทันทีที่พิมพ์ลดาวิ่งเข้าไปในห้องนอน ก็อุ้มกล่อง พิงไว้ หลังประตู เธอยอมศิโรราบให้แม่ของจิรฐาแล้วจริง ๆ ยังส่ง ผ้าปูเตียงผ้าคลุมเตียงที่มีร่องรอยหลังเสพสมของพวกเขา ในคืนนั้นที่หมู่บ้านเขตทหารกลับมาให้

ประเด็นสำคัญคือยังไม่ได้ซัก!

ยิ่งทำให้พิมพ์ลดาร้องไห้ก็ไม่ใช่หัวเราะก็ไม่เชิง ท่านแม่ สามีของเธอยังเขียนมาในจดหมายว่า “ลูกชายเอ๋ย นี่เป็น ครั้งแรกที่พิมพ์ลดาได้ทิ้งร่องรอยไว้ เจ้าต้องเก็บรักษาไว้ให้ เธออย่างดี!

นั่งอยู่บนเตียง พิมพ์ลดาเอาของออกจากกล่องมาใหม่ มองไปที่รอยเปื้อนสีแดงปั้นหนึ่งที่ศูนย์กลางของผ้าคลุม เตียง เธอกัดริมฝีปากไว้ แต่ไม่อาจควบคุมรอยยิ้มซึ่งได้ เผยอออกมาอย่างเต็มล้นบนริมฝีปากของเธอไว้ได้
อืม ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าเธอเริ่มมีผู้ชาย เมื่ออายุได้ยี่สิบแปดแล้ว แต่นี่คือความจริงที่เธอไม่อาจ ปฏิเสธได้แล้ว

ในความเป็นจริงคณแม่สามีช่างคิดได้รอบคอบนัก ในวัน นั้นขณะที่อยู่หมู่หอพักทหาร พิมพ์ลดาก็คิดที่จะนำผ้าคลุม เตียงนี้มา เพราะนี่เป็นพยานว่าเธอกําลังก้าวจากเด็กสาว สู่การเป็นหญิงสาวจริงๆ เพียงแต่ตอนนั้นเธอเขินอายที่ จะออกปากพูดกับจิรฐา ไม่คิดว่าแม่สามียังได้เก็บไว้ให้เธอ แล้ว

เมื่อพิมพ์ลดายังมองดูที่เครื่องหมายตราประทับนั้นยิ้ม อย่างโง่งม ประตูห้องนอนถูกเปิดออกเป็นช่อง ๆ หนึ่ง จิร ฐาก็พิงเสาประตูเฉียง ๆ มองไปที่เธอ ถามราวกับออดอ้อน ว่า “ภรรยา สิบนาทีถึงแล้ว ผมเข้ามาได้หรือยังครับ?”

มองดูชายหนุ่มคนนี้ที่ออกโรงก็ได้ เข้าครัวเป็น สู้กับเจ้า หน้าที่ที่ทุจริตไหว แถมยังมีผิวพรรณเป็นเลิศ รูปร่างดีที่สุด ซึ่งอยู่ตรงหน้า พิมพ์ลดาสงสัยบ้างว่า ตอนแรกเธอเองรู้สึก ยังไงกับเขา และขณะนี้เป็นความรู้สึกชนิดใดอีก

ยิ้มให้เขา พิมพ์ลดาส่ายหน้า แต่ท่านผู้ใหญ่ก็ยังเปิด ประตูและเดินเข้ามา เพราะในโลกของท่านผู้ใหญ่ น้อง พิมพ์ลดาบอกว่าไม่ก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่เขามีวิธีการที่จะ กลืนคำว่าไม่ทิ้งไปและกินทิ้งอีกครั้ง ก็ไม่มีที่ว่าไม่แล้ว

วันหยุดสุดสัปดาห์ที่น่ารื่นรมย์และสะดวกสบายซึ่ง สามารถนอนอย่างเกียจคร้านหวือเดี๋ยวก็ผ่านไป เช้าวันจันทร์ พิมพ์ลดานั่งรถของจิรฐามาถึงบริษัท แต่ว่า เธอให้ เขาปล่อยเธอลงที่แยกก่อนหน้านี้ พิมพ์ลดายังไม่ได้เปิด เผยเรื่องที่เธอแต่งงานแล้วในบริษัท เธอยังไม่ได้คิดให้ดีถึง วิธีที่จะเปิดเผยอย่างไร

ฐานะของจิรฐา เมื่อแรกที่เขาพบแม่ของภรรยาตาม กฎหมายก็ไม่ได้เปิดเผยออกมาทันทีโดยสิ้นเชิง ต่อมาเมื่อ จิรฐาเอ่ยปากบอกกับสองเฒ่าครอบครัวของพิมพ์ลดาเอง พวกเขาก็ยังตกใจสะดุ้งไปที จิรฐากล่าวว่าเขาไม่ได้บอก พวกเขาในตอนแรก เพราะเขาเพิ่งเข้ารับตำแหน่ง กลัวว่า บางคนจะให้ของขวัญและตกเข้าข่ายการติดสินบนกลาย เป็นจุดอ่อนที่ผู้อื่นจับได้ ด้วยเหตุผลนี้ ตอนนี้พิมพ์ลดายิ่ง ไม่รู้ควรจะแนะนําสามีที่หล่อเหลาสง่างาม มีตำแหน่งไม่ ธรรมดาของเธอเองให้แก่บุคคลภายนอกได้อย่างไรแล้ว

อีกครั้งที่ตอกบัตรทันวินาทีสุดท้ายเมื่อเวลาก้าวเข้าไป ในห้องทํางาน พอพิมพ์ลดาโผล่หน้ามา ผู้ช่วยวางแผน ออกแบบสองสามคนในแผนกวางแผนออกแบบก็เดินเข้ามา

“สวัสดีค่ะ พี่พิมพ์ลดา!”

“โอ้ ดี สวัสดีค่ะ พวกคุณ!”

วันนี้ตั้งแต่เข้าบริษัทมา พิมพ์ลดาก็รู้สึกว่าคนรอบข้าง ดูเหมือนจะแสดงความอบอุ่นกับเธอเองเป็นพิเศษ เมื่อเธอ เดินไปที่โต๊ะของเธอและนั่งลง พิมพ์ลดากำลังคิดจะถาม บุปผาที่อยู่ข้าง ๆ ว่ารู้สึกไหมว่าวันนี้คนในบริษัทแสดงความ อบอุ่นป็นพิเศษแบบแปลก ๆ ก็พบบุปผาเขยิบเข้ามาใกล้แล้ว

“พี่พิมพ์ลดา!” บุปผากระซิบ เบ้ปาก สีหน้าไม่น่าอภิรมย์ พูดว่า “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ พี่ปิดบังคนอื่นก็แล้วกันไป พี่ทำไม กระทั่งฉันก็ยังงมโข่งไปได้น่ะ? ก่อนหน้านี้ฉันรับการตำหนิ จากผู้ตรวจการแทนเธอน่ะ!”

ถูกบุปผาถามคำถามเช่นนี้ พิมพ์ลดาก็ยิ่งสับสน ไม่รู้ ไม่ เข้าใจว่าเป็นมาอย่างไร เธอปิดบังอะไรเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? “บุปผา เธอพูดว่าอะไรนะ? ฉันปิดบังคุณอะไรอ่า?” กล่าว พลาง พิมพ์ลดายังเปิดถุงเอานมสดที่นำมาจากบ้านเทใส่ใน ถ้วยดื่ม

เธอคิดจะถามบุปผาดื่มไหม ก็เห็นนังหนูคนนั้นลุกขึ้นดิน มาที่ข้างตัวเธอ เปิดคอมพิวเตอร์ของเธอและเข้าไปในเครือ ข่ายของบริษัท

เมื่อโพสต์บนเว็บไซต์ของบริษัทภายในบอร์ดที่ให้ พนักงานแลกเปลี่ยนสื่อสาร แพลตฟอร์มนั้นถูกเปิดออกต่อ หน้าของพิมพ์ลดา เธอเกือบจะสำลักพุ่งเอานมสดที่เพิ่งดื่ม เข้าปากเธอคำนั้นใส่หน้าจอ LCDที่อยู่ตรงหน้า

บางคนใช้บัญชีที่ลงทะเบียนใหม่เพื่อส่งการ์ดในฟอรั่มที่ พนักงานแลกเปลี่ยนสื่อสารกันภายในบริษัท หัวข้อคือ “เปิด เผยความรักในห้องทำงานซึ่งไม่เป็นที่รู้จักภายในบริษัท และตัวละครหลักชายหญิงของการโพสต์ในครั้งนี้ก็เป็นผู้ ตรวจการใหญ่คนใหม่ตนัสและพิมพ์ลดา ในโพสต์มีรูปถ่าย ของพวกเขาหลายใบในขณะที่พวกเขาเข้าร่วมการแข่งขันรักที่แข็งแกร่งที่สุดของห้างสรรพสินค้าเจเอสและแต่ละ นมของภาพถ่าย ท่าทางของเธอและหนัสล้วนดูน่าสนใจเป็น พิเศษ คนที่ไม่รู้ความ แวบเดียว เหมือนคู่รักจริงๆ

“นี่ ฟพิมพ์ลดา ฟดเอง ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่า มีความ สัมพันธ์กับผู้ตรวจการใหญ่ ที่ยังไม่ยอมรับหรือ?” กล่าว พลางแปลา หันหลังกลับไปที่โต๊ะของเธอนั่งลง “แต่พี่พิมพ์ ลดา ฟก็ใจกล้าพอ บริษัทของเราไม่ได้อนุญาตให้รักกันใน ที่ทํางาน เรื่องของฟและผู้ตรวจการใหญ่ถูกเปิดเผยออกมา แล้ว ต้องมีคนหนึ่งที่ต้องจากไป”

วางนมในมือลง พิมพ์ลดาสั่นศีรษะ หันมองไปบุปผาถาม ว่า “ทุกคนต่างได้เห็นภาพเหล่านี้แล้วหรือ?”

“ต่างถูกโพสต์ในฟอรั่มของบริษัทแล้ว แน่นอนทุกคนได้ เห็นหมดล่ะ! เพียงเพราะหน้าตาและความเข้มงวดของผู้ ตรวจการใหญ่ขวางไว้ จึงไม่มีใครกล้าที่โพสต์ต่อเท่านั้น แหละ” กล่าวพลางบุปผาเข้าใกล้พิมพ์ลดากระซิบว่า “แต่ เข้าผู้ตรวจการใหญ่มาถึงบริษัทปุ๊บก็ถูกประธานเรียกไป ทันที

“ท่านประธาน?” พิมพ์ลดาหลับตาอย่างหมดหนทาง คว้า ไหล่ของบุปผาและกล่าวว่า “บุปผา คุณจำไว้ เรื่องไม่ได้ เป็นอย่างที่เห็นในรูป ฉันกับตนัสผู้ตรวจการใหญ่ไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกัน ถ้าใครมาถามคุณอีก คุณก็พูดแบบนี้”

พูดจบ พิมพ์ลดาลุกขึ้นกำลังจะเดินไป บุปผาฟื้นสภาพขึ้น มาจากอาการงุนงง ดึงเธอไว้ ถามว่า” พี่พิมพ์ลดา พี่จะไปที่ไหน?”

ยังจะไปไหนได้ หาท่านประธานน่ะซิ! พิมพ์ลดาไม่คิด จะนั่งรอความตาย เพราะเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น ไม่รอ จนกว่าเบื้องบนจะไล่เธอออก

เพียงแต่ ทันทีที่เธอออกจากประตูห้องทำงาน เธอก็เห็น ตนัสออกมาจากลิฟต์ พิมพ์ลดาวิ่งไปหาเขา คิดจะถามเรื่อง ราวหาข้อมูล แต่ดูเหมือนว่าเขา ผู้ตรวจการใหญ่จะไม่สนใจ ความหมายใด ๆ ทั้งสิ้น เดินตรงไปที่ห้องทำงานของเขาเอง

มือน้อยๆก่าเป็นกำปั้น พิมพ์ลดาพยายามระงับอารมณ์ หายใจลึก ๆ หันกลับไป เดินอย่างมั่นคงมุ่งตรงไปยังห้อง ทำงานของตนัส สองคนหนึ่งหน้าหนึ่งหลังมุ่งเดินไปใน ทิศทางเดียวกัน อดที่จะดึงดูดความสนใจของผู้อื่นในห้อง ทำงานไม่ได้

เมื่อพิมพ์ลดาคิดว่าเธอเองกำลังจะไล่ทันฝีเท้าของตนัส กลับเห็นเขาโบกมือให้ก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้องทำงาน แล้วพิมพ์ลดาก็ถูกเลขาของเขารั้งไว้ที่หน้าประตู “นัก วางแผนออกแบบพิมพ์ลดา ขออภัย ผู้ตรวจการใหญ่บอกว่า ตอนนี้เขายุ่งมาก ไม่อยากเจอใคร”

ยุ่งมากเหรอ? ยุ่งกับน้องสาวของคุณน่ะซิ! ไม่ได้เป็น คนหูหนวกคุณต้องได้ยินฉันเรียกคุณเมื่อครู่แล้วน่ะ? ไม่ได้ ตาบอดก็ต้องเห็นฉันเมื่อกี้ตามหลังคุณมาตลอดน่ะ?

ถูกรั้งไว้นอกประตู พิมพ์ลดาโกรธแต่หาข้ออ้างว่า “คุณเลขา รพล ถ้างั้นรบกวนคุณช่วยบอกผู้ตรวจการใหญ่ว่าฉัน มีเรื่องในงานที่ทำต้องพบเขา ”

เลขานุการกรผลไม่ได้ทำงานเป็นเลขานุการในที่นี่เพียง วันหรือสองวัน ความสามารถในการรั้งคนของเธอไม่เลวมา ตลอดความสามารถในการแกล้งทำตัวให้น่าสงสารยิ่งดีมา ตลอด เธอกระพริบตาดวงตาโตที่บริสุทธิ์ของเธอ มองพิมพ์ ลดา กระซิบว่า “พิมพ์ลดา คุณอย่าให้ฉันต้องลำบากใจเลย คุณก็รู้ผู้ตรวจการใหญ่ดมาก!”

หัวใจของพิมพ์ลดาก็อ่อนยวบเมื่อเห็นใบหน้าที่น่า สงสารของเธอนั้น นี่เป็นเรื่องของเธอกับตนัส จริง ๆ ไม่ อาจสร้างปัญหาแก่ผู้อื่นๆ ในเมื่อเขาไม่ต้องการพบเธอเอง พิมพ์ลดาก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่พูดกับเลขาถิรพลก่อนไป ว่า “เจ้าถิ คุณจําไว้น่ะ เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นในภาพ เหล่านั้น ฉันและผู้ตรวจการใหญ่คนนั้นที่ข้างใน ไม่มีความ สัมพันธ์อะไรกันสักนิด!”

เจ้าถิพยักหน้าง็ก ๆ เหมือนหยอกกระเทียมตกปากรับคํา แล้ว แต่ในความเป็นจริง ในใจพิมพ์ลดายังเข้าใจ อาศัยปาก เธอปากเดียวพูดแบบนี้ ใครจะเชื่ออ่า!

ตอนเที่ยงเวลากินข้าว เดิมพิมพ์ลดายังรอตนัสออกมา เผื่อเธอจะสบโอกาสที่จะจับเขาไว้และพูดให้ชัดเจน ถามเขา ว่าท่าน ประธานพูดอะไร และคิดจะอธิบายอย่างไร แต่เขา กลับให้เลขาเรียกข้าวกล่องแล้วไม่เคยออกจากห้องมาเลย

เมื่อพิมพ์ลดาไปที่ห้องน้ำชาในช่วงบ่าย ขณะที่เธอถึงนอกประตูก็ได้ยินเสียงจากข้างในดังออกมา

สาว ก : “พวกคุณบอกว่าเรื่องของผู้ตรวจการใหญ่และ พิมพ์ลดาเป็นเรื่องจริงไหมน่ะ?”

สาว ข : “ภาพทั้งหมดถูกถ่ายออกมาแล้ว และยังเป็น ภาพกิจกรรมคู่รัก ยังจะเป็นเท็จหรืออ่า!”

สาว ค : “พิมพ์ลดานี้ ปกติเห็นเป็นผู้หญิงที่ประพฤติตัว เรียบร้อย ไม่คาดคิดว่ามีวิธีการดังกล่าว เพียงครึ่งเดือนก็ คว้าผู้ตรวจการใหญ่ราชันหน้าเย็นนั้นของเราอยู่หมัดไป เลย” เธอกล่าวพลาง มีเสียงหัวเราะระลอกหนึ่งดังออกมา จากข้างใน “ไม่ใช่ว่าฝีมือบนเตียงของเธอเหนือมนุษย์หรอ กน่ะ?”

นอกประตู พิมพ์ลดามือทั้งสองข้างบีบถือถ้วยไว้แน่น นิ้ว มือของเธอกลายเป็นสีขาว เธอคิดอยากจะผลักประตูเข้าไป บอกพวกเขาว่าเรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาพูดแบบนั้น โดยสิ้นเชิง แต่กลัวการปรากฏตัวอย่างฉับพลันของเธอเอง ในที่สุดก็ถูกตีความว่าที่นี่ไม่มีเงินสามร้อยตำลึง

“ตนัสที่น่าตาย! ล้วนเป็นคุณทำให้เสียหาย” เธอหัน หลังกลับและกลับสู่ทางเดิมไปยังที่นั่งของเธอเอง หยิบ โทรศัพท์มือถือออกมาเธอเปิดแถบข้อความออกมา พิมพ์คำ ไม่กี่คำส่งออกไป

“ติ๊ด ๆ” เสียงแจ้งข้อความดังขึ้น ตนัสหยิบโทรศัพท์มือถือ มาดูแวบหนึ่ง เป็นคำขอที่กระชับและชัดเจน “รบกวนผู้ตรวจการใหญ่ช่วยอธิบายประเดี๋ยวเดียว!”

กำโทรศัพท์มือถือไว้ ตนัสพิงพนักเก้าอี้ข้างหลัง ริม ฝีปากแย้มยิ้ม ตอบกลับไปหาเธอ “คุณไม่รู้หรือว่าเวลา ขอร้องคนอื่น ท่าทีต้องจริงใจ น้ำเสียงต้องรู้สึกไม่ได้รับ ความเป็นธรรมหรือ?”

“คุณ!” ดูข้อความที่เข้ามาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ พิมพ์ ลดาโกรธจนสั่นไปหมดทั้งตัว ควบคุมแรงกระตุ้นที่คิดจะด่า คนของเธอเองเอากระเป๋ามา โยนโทรศัพท์มือถือเข้าไป ไม่ เคยอ่านอีกเลย

ตนัสคนนี้ พิมพ์ลดาไม่เข้าใจจริงๆว่าในน้ำเต้าของเขา ขายยาอะไรจริง ๆ เขารู้ทั้งรู้ว่าบริษัทโฆษณายี่เซงกรุ๊ป จำกัดไม่อนุญาตให้มีความรักในที่ทำงาน เธอพิมพ์ลดาเป็น เพียงนักวางแผนออกแบบตัวกระจ้อยร่อย แม้ว่าผลงานมี ประสิทธิภาพที่ดี แต่ไม่มีอำนาจ ไม่มีอิทธิพล ไม่มีภูมิหลัง คำอธิบายของเธอเหมือนต้นหลิว พอลมพัดมา ก็ลอยละ ล่องหายไปแล้ว คนอื่นกลับไม่คิดหยิบยกมาเป็นเรื่องเป็น ราวอย่างสิ้นเชิง

แต่เดิมพิมพ์ลดายังรอคอยเขายืนขึ้นมาอธิบายให้ ชัดเจน ว่าวันนั้นเขาเพียงคิดที่จะเล่นเกม ดังนั้นพวกเขาจึง ร่วมการแข่งขันนั้น แต่ใครจะรู้ เขากลับใช้เวลาทั้งวันอยู่แต่ ในห้องทำงานเหมือนเต่าหดหัวอยู่ในกระดอง

เมื่อคิดถึงคำพูดเหล่านั้นที่เพิ่งได้ยินมาจากนอกห้องน้ำ ชาแล้วคิดถึงข้อความสั้นหนึ่งข้อความซึ่งมีน้ำเสียงทำให้ระเบิดไปทั่วฟ้านั้นของตนัส พิมพ์ลดาก็โกรธจนไม่มีที่ จะระบายสักแห่ง ตลอดช่วงบ่าย พิมพ์ลดาคิดวางแผน ออกแบบออกมาไม่ได้สักนิด สมุดกลับถูกฉีกออกไปหลาย หน้า ปากกาก็ตกเสียไปหลายด้าม

ใกล้เวลาเลิกงานทุกคนทยอยลุกขึ้นและเตรียมจะกลับ กันไป ณ เวลานี้ มีเสียง “ดา ดา ดา” ดังมาจากนอกประตู ห้องทำงาน รองเท้าส้นสูงนี้กระทบพื้นหินอ่อนสะท้อนเสียง กังวานใสออกมา จากไกลถึงใกล้ เป็นสัญญาณว่ามีคนกำลัง ใกล้เข้ามาแผนกวางแผนออกแบบทีละก้าว ทีละก้าว ทุกคน สนใจหันไปมองที่ประตูกัน

ในที่สุดเสียงของรองเท้าส้นสูงหยุดที่นอกประตู เสียง ของหญิงสาวที่น่ารักดังมา “อืม ผู้คนอยู่นอกประตูแล้วล่ะ!”

ชิ ขณะเมื่อได้ยินเสียงจีนกลางเคล้าแฝงกลิ่นไอไต้หวันที่ แข็งแกร่ง พิมพ์ลดาร่างสั่นขึ้นมาทั้งตัว ขนลุกขึ้นมาทั้งหมด

แล้ว

ดูเหมือนจะเป็นคำขอของคนในโทรศัพท์ ผู้หญิงที่หน้า ประตูก็ยกขายาวของเธอขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เธอย้ำรองเท้า ส้นสูงเดินเข้าไปในห้องทำงานของแผนกวางแผนออกแบบ แล้วเลี้ยวโค้งไป ภายใต้สายตาของฝูงชน เดินไปห้อง ทำงานของผู้ตรวจการใหญ่ที่สุดทางนั้น

นี่ไม่ใช่หญิงสาวที่มองหาตนัสในร้านกาแฟซึ่งพิมพ์ลดา ได้เจอเมื่อครั้งก่อนหรือ เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้วคนนั้น คนนี้ ท่วงท่าสง่างามมากกว่า ยามเดินกันเล็กๆบิดไปมาจนพิมพ์ลดารู้สึกว่าเธอบิดจนใกล้ถึงเอวแล้ว ผมยาวม้วนเป็นลอน น้อย ๆ ทั้งศีรษะ แผ่สยาย มีเสน่ห์มาก ริมฝีปากแดงมอมเมา ผู้คน หน้าอกเต่งตึง อย่างน้อย 36d

ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นมาถึงประตูห้องทำงานของผู้ตรวจ การใหญ่ คุณเลขาถิรพลยังไม่ทันได้มีเวลาที่จะตอบสนอง ก็ได้รับโทรศัพท์จากตนัสที่โทรจากภายในออกมา แล้วเธอก็ ปล่อยให้เธอเข้าไป

ทุกคนในห้องทำงานเห็นหญิงสาวที่ทันสมัยเดินบิด สะโพกเข้าไปในห้องทำงานของตนัส ไม่กี่นาทีต่อมา ก็เดิน ประคองอิงกันออกมาจากห้องทำงาน เห็นพวกเขาทั้งสอง เดินออกไป ทุกคนจึงถอนสายตากลับมา มองไปที่พิมพ์ลดา

คัท นี่ล้วนเป็นแววตาอะไรกัน! พิมพ์ลดาเพียงรู้สึกว่า ชายและน้องสาวเหล่านี้ขณะมองเธอ ดวงตาเต็มไปด้วย ความเมตตาและความเห็นใจ

“ไม่เอาน่า ฉันไม่ได้เป็นคนที่ถูกทิ้ง!” เมื่อถึงเวลาเลิก งาน พิมพ์ลดาคว้ากระเป๋า พลันรู้สึกผ่อนคลายมากไร้ที่ เปรียบปานออกจากห้องทำงาน

เธอยังคิดว่าจริงๆตนัสตั้งใจที่จะเงียบเป็นเป่าสากจนถึง ที่สุด ไม่อธิบายใด ๆ ไม่คิดว่าเขาได้คิดวิธีที่ดีไว้แล้ว

“กลางวันทั้งวันไม่สนใจฉันทั้งสิ้น เวลาเลิกงานหาผู้หญิง เซ็กซี่มาเดินเล่นที่บริษัทรอบหนึ่ง ฮ่า ตนัสไม่คิดว่าคุณยังมี วิธีการที่ดีมาก! ” ยืนรอรถประจำทางที่ป้ายรถเมล์ พิมพ์ลดาจัดระเบียบเรื่องในใจรอบหนึ่ง

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าทำไมวันนี้รถประจำทางถึงได้ช้า มากขนาดนั้น รถสปอร์ตสีฟ้าคันหนึ่งก็ได้หยุดลงตรงหน้า

เธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ