ตอนที่ 77 ไอ้จิรฐา

“เชียร์ ” บุปผาท่ามือท่าเชียรม พิมพ์ลดา ถอยออกไป ! อย่างเงียบๆ

ผู้ตรวจการใหญ่คนใหม่น่ากลัวแค่ไหนกันแน่? หน้า ปีศาจ อย่าได้ถูกล่อลวงให้หลงไป? คิดถึงคำพูดของ บุปผา พิมพ์ลดาหยักมุมปาก

ยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานของผู้ตรวจการใหญ่ พิมพ์ ลดาถอนหายใจ ยกมือขึ้นเคาะประตู

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก… ” เสียงเคาะประตูดังมาจากนอกประตู ตนัสเซ็นเอกสารในมือ ศีรษะก็ไม่เงยขึ้นมา กล่าวว่า “เชิญ เข้ามา

ได้รับการตอบสนอง พิมพ์ลดาเอื้อมมือไปเปิดประตูเบา ๆ ทันทีที่ประตูเปิด พิมพ์ลดาก็หยุดนิ่งงันไปประเดี๋ยว

ห้องทำงานผู้ตรวจการใหญ่นี้ ปรับปรุงใหม่ทั้งหมดตั้งแต่ เมื่อไร อุปกรณ์ห้องทำงานทั้งหมดจากชั้นหนังสือถึงโต๊ะ เก้าอี้ตลอดจนโซฟาโต๊ะชาทั้งหมดที่แตกต่างไปทั้งหมด

ฮ่าฮ่า ตอนนี้บริษัทย้ายบ้านนี้มีประสิทธิภาพมาก

พิมพ์ลดารู้ว่าขณะนี้เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อชื่นชมห้อง ทํางานของผู้ตรวจการใหญ่คนใหม่ หอบเอกสารโครงการ แผนงานออกแบบเดินไปที่โต๊ะของผู้ตรวจการใหญ่ เธอกำลังจะพูดสวัสดีกับผู้ตรวจการใหญ่คนใหม่ พอดีเขาเซ็น เอกสารเสร็จเงยหน้าขึ้นมา

ไม่สงสัยเลยว่าทำไมบุปผาจึงบอกเธอว่าผู้ตรวจการ ใหญ่คนใหม่มีใบหน้าภูตผีปีศาจ ได้เห็นอย่างนี้แล้ว ช่าง สวยงาม..จริง ๆ พิมพ์ลดาไม่รู้ว่าทำไมคำคุณศัพท์ที่ กระโดดโผล่ออกมาจากสมองของตนเองจึงเป็นคำว่า “สวยงาม”

เธอยิ้มเบา ๆ และกล่าวสวัสดีกับผู้ตรวจการใหญ่อย่าง เหมาะสม “ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ! ดิฉันคือพิมพ์ลดาค่ะ” กล่าว พลางพิมพ์ลดาวางโครงการแผนงานออกแบบในมือลง บนโต๊ะของเขา “นี้คือโครงการวางแผนออกแบบโฆษณา พัฒนาอสังหาริมทรัพย์แบบประหยัดของบริษัททีเจกรูป จำกัดค่ะ!”

พิมพ์ลดาวางเอกสารลง เงยหน้าขึ้นมองผู้ตรวจการ ใหญ่คนใหม่ที่ยังคงจ้องมองตนเองอยู่

เกิดอะไรขึ้น?

“โอ้! แย่แล้ว! คงไม่ใช่เป็นฉันที่ยังไม่ได้เปลี่ยนร่องรอยซึ่ง จิรฐาละทิ้งไว้ไปจนหมดน่ะ?” ในใจคิด ในสมองของพิมพ์ ลดาทบทวนกระบวนการในการเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนออกจาก บ้านของตนเองสักหน่อย

ไม่ถูกอ่า วันนี้เธอใส่ปลอกคอสูงและยังพันผ้าพันคอ เป็น ไปไม่ได้ที่จะหลุดลอดชิ้นส่วนของสตรอเบอร์รี่ไหนออกมา!
“ผู้ตรวจการใหญ่คะ?” เห็นตนัสคนนี้ไม่โต้ตอบมาโดย ตลอด พิมพ์ลดาได้แต่ต้องเรียกเขาอีกครั้ง

เลิกคิ้วเล็กน้อย ตนัสถอนสายตากลับมา “อืม” เขา เพียงแค่ตอบเธอด้วยเสียงขึ้นจมูก ก้มศีรษะลงหยิบ โครงการแผนงานออกแบบที่พิมพ์ลดานำมาพลิกเปิดดู

เมื่อครู่ เขาไม่ได้มองพิมพ์ลดาที่กำลังงงงัน แต่…เขา กำลังคิดว่า เธอก็คือพิมพ์ลดา? ผู้หญิงคนนี้จำผมไม่ได้แล้ว เหรอ?

คืนนั้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เขาออกมาจากห้องทำงานของ ปรตา ขณะโดยสารลิฟต์ลงมาชั้นล่างเขาได้พบกับน้องสาว โดราเอมอน ไม่ใช่เธอหรอกหรือ?

ตอนนั้นตนัสยังไม่รู้ว่าเธอชื่อพิมพ์ลดา เขาจึงได้แต่ใช้ โดราเอมอนตัวที่เก็บได้นั้นตั้งชื่อเล่นให้เธอ

ตอนนั้นเขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเป็นคนของแผนก วางแผนออกแบบ เนื่องจากอาคารบริษัทโฆษณายี่เซงก รุ๊ปจำกัดชั้นที่ 12 ไม่เพียงแต่มีแผนกวางแผนของบริษัท โฆษณายี่เซงแฟชั่นจำกัด แต่ยังมีแผนกบุคคลและแผนก การตลาด

พลิกเปิดโครงการแผนงานในมือ ตนัสกล่าวว่า “นั่งลง

เถอะ”

นั่ง? ได้ยินคำพูดของตนัส พิมพ์ลดาก็นั่งลงแล้วจริง ๆแต่ทันทีที่ก้นของเธอแนบติดกับเก้าอี้ที่นั่งหนังใหม่ในห้อง ทํางานห้องนี้ เธอก็ได้ยินเสียงตบปิดโครงการแผนงาน ออกแบบของเธอจากผู้ตรวจการใหญ่ซึ่งนั่งตรงข้ามเธอเอง

เสียงตบนั่นดังครั้งหนึ่ง แม้จะไม่ทำให้พิมพ์ลดาหัวใจ เต้นผิดจังหวะเหมือนเพื่อนร่วมงานอื่นๆในห้องประชุม แต่ก็ ยังทำให้เธอตกใจสะดุ้งไปครั้ง

เหลือบตาขึ้น เธอกับเขาสายตาทั้งสี่ประสานกัน

ในขณะที่พิมพ์ลดาคิดว่าโครงการแผนงานออกแบบที่ ตนเองทำงานหนักมาเกือบครึ่งเดือนจะถูกฆ่าตายในพริบตา นั้น ชายที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ้มออกมา พิมพ์ลดาเกือบจะคิดว่า ตาของเธอใช้งานไม่ค่อยดีแล้ว

“โครงการแผนงานออกแบบนี้ ตนัสยืดลากเสียงยาวขึ้น เลิกคิ้วมองไปที่พิมพ์ลดา “ทำได้ยังไม่เลว !

อ้อ พิมพ์ลดานับว่าได้น้อมรับความรู้เรื่องฝีมือในการทำให้ คนตกใจกลัวแทบตาย ยั่วน้ำลายผู้คนของผู้ตรวจการใหญ่ ท่านนี้แล้ว

“ขอบคุณผู้ตรวจการใหญ่!” ยิ้มพลาง พิมพ์ลดากำลัง เตรียมลุกขึ้นและจากไป แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้ากลับไม่ ได้ต้องการให้เธอจากไป ยังวางโครงการแผนงานออกแบบ ของเธอไว้ใต้มือเหมือนเดิม

“ไม่ต้องรีบ!” ตนัสมุมปากแขวนรอยยิ้มไว้ หรี่ตา ถามว่า
“ไม่มีอะไรจะพูดกับผมเกี่ยวกับเรื่องขอลาหยุดหรือ?”

ดูเหมือนว่าผู้ตรวจการใหญ่คนใหม่ยังชอบที่จะดึงบัญชีไว้ តបយ៉

หลังจากสูดลมหายใจลึกๆ พิมพ์ลดาตอบว่า “ในวันแรก ทำงานของท่านผู้ตรวจการใหญ่ ดิฉันต้องลาหยุด ต้อง ขอโทษจริงๆ แต่ตามกฎกติกาการลาหยุดเมื่อก่อน ดิฉัน สามารถให้ผู้ช่วยช่ายลาหยุดแทนได้ และตามคำขอของ ท่านที่ให้ดิฉันเข้ามาบริษัทภายในสามสิบนาที ดิฉันก็ได้หา วิธีมาให้ทัน ดังนั้นดิฉันไม่คิดว่าดิฉันมีความผิดค่ะ

น้องเจ้า ผู้ตรวจการใหญ่ที่ยอดเยี่ยม ปากของพิมพ์ลดา กล่าวสุภาพมีมารยาท แต่ในใจกลับถามไถไปทั่วร่างตนัสขึ้น ห่งหนึ่งรอบเรียบร้อย

กลับเป็นครั้งแรกที่มีใครบางคนกล้าพูดยอกย้อนกับ ตนเองในบริษัทอย่างกล้าหาญตรงไปตรงมา ตนไม่รู้สึก โกรธ กลับรู้สึกว่าแบบนี้ บริษัทนี้ งานชิ้นนี้ จึงสนุก

ถึงแม้ว่าปากพิมพ์ลดาจะไม่ยอมใคร ดัดปลายลิ้นตรง ตอบเขาอย่างไม่คิดอ่างสักคำ แต่ในใจจริง ๆ ยังมีกระต่าย น้อยกระโดดขึ้นลง คมๆ ต่อมๆ

ถ้าคำพูดของเธอยั่วให้ผู้ตรวจการใหญ่คนใหม่โกรธแล้ว เราก็ต้องสูญเสียงานชั่วคราวแล้ว!

“คุณเอก ดังนั้นวันนี้ผมจะไม่ลงโทษคุณชั่วคราว แต่ว่า หลังจากนั้นก็ต้องไปตามกฎของผม เข้าใจมั้ย?” มองดู พิมพ์ลดา ตนัสยกมือขึ้นหยิบโครงการแผนงานออกแบบชุด นั้นส่งกลับให้เธอ ในเวลาเดียวกันยังหยิบแฟ้มอื่นส่งให้เธอ ด้วย

ถึงแม้รู้สึกว่าตนเองถูกต้อง แต่ผู้อื่นเป็นผู้ตรวจการใหญ่ ดังนั้นพิมพ์ลดายังกล่าวคำว่าขอบคุณกลับคืน แล้วยื่นมือไป รับแฟ้มที่เขาส่งคืน เพียงแต่ดูแฟ้มที่เพิ่มมาอีกหนึ่งในมือ เธอสงสัยบ้าง

ห้างสรรพสินค้าเจเอส? คําบนหน้าปกของแฟ้ม ทำให้ พิมพ์ลดายิ่งสงสัยมากขึ้น “ผู้ตรวจการใหญ่ นี่คือ?”

ตนัสเอนหลังพิงไปในพนักเก้าอี้ที่ด้านหลัง ยิ้มและตอบ ว่า “ห้างสรรพสินค้าเจเอสมีกิจกรรมรายการหนึ่งในเทศกาล คริสต์มาส ก่อนหน้านี้พวกเขาต่างไม่พอใจในแผนงานซึ่ง ร่วมมือจัดวางกับบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งไว้ ดังนั้นจึงมาหา ผม”

“โอ้” พิมพ์ลดายังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ไม่สามารถถามได้ โดยตรงว่ามีความสัมพันธ์กับดิฉันอย่างไร จึงเพียงถามว่า “ดังนั้น?”

“ดังนั้นผมตั้งใจที่จะมอบกรณีนี้ให้คุณทำ วันนี้วันจันทร์ วันศุกร์นี้เป็นวันคริสต์มาสแล้ว ผมหวังว่าคุณจะส่งแผนงาน ออกแบบของคุณให้ผมก่อนเลิกงานช่วงบ่ายวันพุธ

พู! หัวใจของพิมพ์ลดากระอักเลือดหนึ่งคำ
ขณะนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงเช้าในวันจันทร์แล้ว ดังนั้น วันจันทร์เหลือเพียงครึ่งวัน ให้เธอทำแคมเปญแผนงาน โฆษณากิกรรมในช่วงคริสต์มาสของห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ ที่สุดมีเพียงหนึ่งไม่มีสอง ในเวลาวันครึ่ง นี่เห็นเธอพิมพ์ ลดาเป็นพระเจ้าหรือ?

นอกจากนี้ แคมเปญโฆษณากิจกรรมของห้างสรรพสินค้า ชนิดนี้ ควรจะเริ่มก่อนเนิ่น ๆ จึงจะถูกอ่า ตอนนี้เทศกาล คริสต์มาสกำลังมาจ่ออยู่ตรงหน้า โฆษณายังไม่เริ่ม ห้าง สรรพสินค้าไม่ได้คิดฆ่าตนเองตายหรอกหรือ?

“ฮ่าฮ่า” ดูข้อมูลในมือ พิมพ์ลดายิ้ม ตอบว่า “ผู้ตรวจการ ใหญ่ ท่านประเมินความสามารถของดิฉันสูงเกินไป ดิฉัน…”

คำปฏิเสธของพิมพ์ลดายังไม่ทันได้พูดออกจากปาก ตนัสก็ได้อุดปิดกั้นเธอกลับมา “คุณไม่ลอง ทำไมคุณรู้ว่าคุณ ไม่ไหวน่ะ?”

ในที่สุด ตนัสหนึ่งประโยคที่ว่า “ผมยังมีเอกสารมากมาย ที่ต้องอ่าน คุณไปทำงานก่อน สองวันนี้คุณสามารถวางแผน งานอื่นๆในมือลงก่อน และมุ่งเน้นที่กรณีของห้างสรรพ สินค้าเจเอส” พิมพ์ลดาก็ถูกไล่ออกจากห้องทำงานผู้ตรวจ การใหญ่ไปแล้ว

เห็นพิมพ์ลดาออกมา เหล่าเพื่อนร่วมงานในกลุ่ม เดียวกันรีบมาถามกันว่าเป็นอย่างไร

กันนั่งลงบนที่นั่งของตนเอง พิมพ์ลดาตอบอย่างมีลมปราณไร้เรี่ยวแรงว่า”น่าสลดใจ!”

เขาบอกว่าจะไม่ลงโทษเธอ? ไอ้ตูดหมา! กรณีนี้แสดง ให้เห็นอย่างชัดแจ้งว่ากำลังสร้างความลำบากใจให้เธอ ทําไมยังไม่ใช่ลงโทษหรือ?

โครงการแผนงานออกแบบที่มาอย่างกะทันหันนี้ กดดัน จนพิมพ์ลดาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะกินมื้อเที่ยง ยิ่งในช่วง บ่ายเมื่อเธอได้รับดอกกุหลาบที่หนุ่มน้อยนั้นส่งมาให้จาก ร้านดอกไม้ กุหลาบน้อย ๆ ที่น่ารักทั้งสิบเอ็ดดอกก็ได้ถูก ทําลายป่นปี้ด้วยท่าทีที่แข็งกระด้าง

ฤดูหนาวในเมือง S ฟ้ามืดเร็ว พิมพ์ลดายุ่งกับการ วางแผนงานออกแบบจนลืมเวลาไปอีกแล้ว จนกระทั่ง โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะดังขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมา จึงพบว่าฟ้า ได้มืดมิดแล้ว

“ฮัลโหล”

“กลับบ้านแล้วเหรอ” โทรศัพท์จากจิรฐา เมื่อได้ยินเสียง พิมพ์ลดาดังมาจากในโทรศัพท์ ริมฝีปากของเขาก็ปรากฏ รอยยิ้ม

เหลือบตาขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าทั้งผืนมืด มิดไปทั่วแล้ว พิมพ์ลดาตอบอย่างน่าเบื่อว่า “ยังไม่

เดิมจิรฐาคิดว่าเธอจะบอกเขาว่าเธอกำลังทำอาหาร แต่…”อยู่ในบริษัท?” เขาถาม เปลี่ยนแผนเดิมที่คิดว่าจะเลี้ยวกลับบ้าน

“อืม” พิมพ์ลดาตอบ หนีบโทรศัพท์มือถือไว้ระหว่างไหล่ และศีรษะ มือทั้งคู่ยังคงอยู่บนแป้นพิมพ์เคาะความคิดทีละ อันทีละอันออกมา

“รอผมห้านาที ผมมารับคุณ” จิรฐาไม่ได้ให้พิมพ์ลดามี โอกาสที่จะปฏิเสธก็วางสาย

เมื่อตนัสเตรียมเลิกงาน ก็พบว่าข้างนอกตำแหน่งที่นั่ง ของพิมพ์ลดายังเปิดไฟสว่างไว้ หลังจากที่เขากลับมาโต๊ะ ทำงานหยิบเสื้อโค้ทและกุญแจรถออกมา กลับพบว่าไฟใน ที่นั่งของเธอดับมืดไปแล้ว

ยืนอยู่ด้านหน้าของลิฟต์ ตนัสมองไปที่ลิฟต์ซึ่งไปอยู่ที่ ชั้นสิบแล้ว หัวเราะไร้เสียง ตอนแรกเขาคิดต้องการที่จะส่ง พิมพ์ลดากลับบ้าน ในช่วงบ่ายเขาคิดแล้วคิดเล่า ตนเองให้ งานกรณีเร่งด่วนกับเธออย่างนั้น ดูเหมือนจะมากเกินไป บ้าง

เมื่อพิมพ์ลดาเดินออกจากประตูใหญ่ของบริษัท รถโบรา ของจิรฐาได้หยุดอยู่ที่นั่น เห็นพิมพ์ลดาออกมา เขาก็ผลัก ประตูเปิดลงมา เดินอ้อมไปด้านข้างที่นั่งคนขับ เปิดประตูให้ เธอ

จริงๆแล้วทุกครั้งที่นั่งรถของจิรฐา ตราบใดที่พิมพ์ลดา ไม่รีบคว้าแย่งเปิดประตูก่อน เขาก็จะทำเพื่อเธอทั้งสิ้น คะแนนการเป็นสุภาพบุรุษนับว่าไม่เลว
ระหว่างทางกลับบ้าน เห็นพิมพ์ลดายักไหล่ทำหน้าเล็ก ๆ ยาวอย่างเฉื่อยชา จิรฐาก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มของเธอโดย ไม่รู้ตัว “ทำไมแล้ว? วันนี้ทำไมต้องทำงานล่วงเวลา?”

พิมพ์ลดายกมือขึ้นขาของท่านผู้ใหญ่ไปหนึ่งครั้ง แล้ว ตามด้วยตอบเขากลับมาหนึ่งประโยค “ยังไม่ใช่เพราะคุณ!” เธอพูดอย่างเบามาก แต่ยังเข้าไปในหูของจิรฐา เขาถาม “เพราะผม?เรื่องอะไร?

“ไม่ใช่เพราะคุณเมื่อเช้านี้… ” พิมพ์ลดาตื่นเต้นขึ้นมา หัน ไปมองที่เขา เมื่อคำพูดมาถึงปาก เธอหยุดลงแล้ว พูดอย่าง ไรดีน่ะ? หรือเพราะตอนเช้าเขาต้องการอย่างไร้ขีดจํากัด หรือ?

คิดแล้ว เธอยังคงหดตัวกลับมา

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดออกมา แต่จากครึ่งประโยคนั้น จิรฐายังพอสรุปอะไรออกมาได้บ้าง หยิบยืมช่วงจอดรอไฟ แดง เขาดึงมือของพิมพ์ลดาวางไว้บนตักของเขาเอง ถาม ด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ถ้างั้น เพื่อชดเชยให้คุณ เราไปกิน อาหารมื้ออร่อยนอกบ้านกันในวันนี้ ดีไหม?”

เมื่อได้ยินว่ากิน พิมพ์ลดายังหิวจริง ๆ ตอนเช้าเธอกิน ขนมปังเนยไปครึ่งหนึ่ง ดื่มนมไปไม่กี่คำ ตอนเที่ยงน้ำสัก หยดก็ไม่ได้ดื่ม กระพริบตาทั้งคู่ เธอมองจิรฐาแล้วยิ้ม