ตอนท 56 พมพลดาเกิดเหตุ

“รหัสผ่านคือ 8023 “ พิงกับโซฟา จิรฐายกขาทั้งคู่ขึ้น วาง เท้าที่โต๊ะชาตรงหน้าอย่างสบาย ๆ

พิมพ์ลดาเอื้อมมือไปกดบนแป้นพิมพ์ตามหมายเลขที่เขา กล่าว เมื่อคลิกที่ปุ่มยืนยัน ประตูก็เปิดออก ส่งเสียง แต๊ก หนึ่งครั้ง

“เข้าไปข้างในแล้ว?” ได้ยินเสียงประตูเปิดดังมาจาก

โทรศัพท์ จิรฐาถาม

พิมพ์ลดาเปิดประตูเข้าไปข้างใน “อืม เข้ามาแล้ว เธอ บอกพร้อมกับปิดประตูตามมา “นั่น ฉันวางสายแล้ว”

เอ๋อ? ไหนมีเหตุผลที่ใช้ประโยชน์จากคนอื่นเสร็จสิ้นแล้วก็

วางสายโทรศัพท์

จิรฐารีบชิงเรียกเธอไว้ ก่อนที่เธอจะวางสาย “พิมพ์ลดา

คุณรอก่อน!”

“ยัง ยังมีอะไรอีกไหม?” รับโทรศัพท์ เธอเปิดไฟในห้อง

นั่งเล่นและเดินเข้าไป ในความเป็นจริงพิมพ์ลดาไม่ได้อยาก วางสายเร็วขนาดนี้ แต่เธอไม่รู้ว่ายังจะพูดอะไรอีก สะปัน เรียกให้เธอถามคําถามเหล่านั้น ไม่ว่าข้อไหน เธอล้วนถาม

ไม่ออกอ่าจนตนาการสหนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอในขณะทอดอดเลก น้อยนี้ “ทำไมกลับบ้านดึกจัง?” เขาถาม หลับตาลงอย่าง ช้าๆ และยกมือขึ้นถูตรงหว่างคิ้ว เขาตื่นขึ้นมาแต่เช้ารีบเข้า เมือง H ไปตรวจสอบทั้งวัน ไม่ปล่อยให้รายละเอียดใดๆ หลุดลอดได้ ตอนนี้ได้นั่งลง รู้สึกเหนื่อยเพลียบ้าง

“ฉันไปกินข้าวกับสะปัน” พิมพ์ลดาตอบ วางกระเป๋าลงและ หันเดินไปที่ห้องครัว เธอคิดจะต้มน้ำร้อน ตอนกลางคืนเธอ อยู่คนเดียว ถ้านอนไม่หลับจะได้ชงกาแฟ เพิ่มรอบการเข้า งาน

ได้ยินคำตอบของเธอ จิรฐาเตือนเธอว่า “อืม คราวหน้า กลับบ้านเร็วๆนะ เร็วๆนี้การรักษาความปลอดภัยไม่ค่อยดี”

“ได้” พิมพ์ลดาตอบ ในที่สุดเริ่มถามมาประโยคหนึ่งว่า “วันนี้คุณ…เหนื่อยไม่เหนื่อย?” หลังจากลังเลมานาน เธอจึง พูดสามพยางค์เหนื่อยไม่เหนื่อยออกจากปาก

ได้ยินคำพูดนี้ของเธอ จิรฐาหยุดการเคลื่อนไหวหว่าง คิ้วลง ลืมตาขึ้นมา เขายิ้มเล็กน้อย “เหนื่อยบ้างเล็กน้อย พิมพ์ลดา ผมคิดถึงคุณแล้ว!”

“อ้า!”

“เพล้ง!”

ทางนี้ จิรฐาเอ่ยคำสารภาพความรู้สึกลึกๆกันเล็กน้อยตกลงบนพนโดยตรง

“พิมพ์ลดา ? พิมพ์ลดา?” ในโทรศัพท์ จิรฐาไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้นกับเธอ รีบร้อนเรียกเธอ

“มีบางอย่างเล็กน้อยเกิดขึ้นกับฉัน แบบนี้ก่อน” ไม่ทัน อธิบายให้เขาฟัง พิมพ์ลดาก็วางสาย เห็นมือข้างที่ถูกลวก จนร้อนแดงของตนเอง เธอรีบวิ่งไปที่อ่างเปิดก๊อกน้ำให้น้ำ เย็นไหลลงสู่มือของตนเอง

น้ำประปาในฤดูหนาว ไหลกระทบมือ เย็นเจี๊ยบลึกทะลุ เข้าถึงกระดูก

“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ ในขณะนี้ กรุณาโทรใหม่อีกนะค่ะ” ในโรงแรม จิรฐาโทร หาหมายเลขของพิมพ์ลดาอีกครั้งและอีกครั้ง แต่หลังจาก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแล้ว อีกครั้งและอีกครั้งล้วนเป็นเสียงผู้ หญิงตามสายของบริษัทโทรศัพท์มือถือนั้น

เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของพิมพ์ลดาและเสียงสิ่งของ ตกสู่พื้นอย่างชัดเจนมาก เดินกลับไปกลับมาในห้องไม่น้อย กว่าสิบครั้ง ในที่สุด จิรฐาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากประตู ไป

พิมพ์ลดาดีใจที่เธอไม่ได้ถูกน้ำที่ต้มลวกอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นมันยังไม่ร้ายแรงเกินไปนัก ล้างด้วยน้ำเย็นเกือบครึ่ง ชั่วโมง เธอรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเย็นเสียดลึกถึงกระดูก
ไม่มีร้านขายยาใกล้หมู่บ้านกลางเมือง ดึกปานนี้แล้ว เธอคนเดียวไม่กล้าไปไกล ยิ่งกว่านั้นไม่มีครีมรักษาบาดเจ็บ จากการถูกลวกที่บ้าน พิมพ์ลดาคนเดียวกอดเข่าทั้งคู่หดซุก ตัวอยู่ในมุมหนึ่งของโซฟา ไม่รู้จะทำยังไง

เวลาผ่านไปทีละเล็กทีละน้อย เธอนั่งอยู่บนโซฟา แต่ทำ ยังไงก็ไม่กล้ากลับไปนอนที่ห้อง

หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น พิมพ์ลดาก็ไม่กล้าอยู่คน เดียว ปกติที่อยู่บ้านเธอมักจะมีพ่อแม่อยู่ห้องข้างๆ เธอก็อุ่น ใจ แต่คืนนี้มีเพียงตัวเธอเอง