ตอนที่26 มากับผม

เมื่อคืนพิมพ์ลดาและจิรฐาอยู่ด้วยกันที่ข้างนอก สำนักงานเขตพลเรือนรอตนเอง ขณะนั้นในใจของปรัณ ก็คิดว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้ ไม่ธรรมดาแน่นอน นอกจากนี้แล้วต่อมาภายหลัง จิรฐายังเป็นกังวลอย่างมากที่ ให้เธอรีบกลับบ้าน

ได้ยินคำพูดของปรัณ จิรฐาเงยหน้าขึ้น ละสายตาจาก เอกสารในมือเบนเบี่ยงไปยังมุมถนน

ในมุมถนนนั้น ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ใส่เสื้อโค้ทสีน้ำเงินเข้ม ยืนอยู่ ทั้ง ๆ ที่เป็นไฟเขียวแต่เธอกลับแค่ยืนอยู่ตรงนั้น มอง ไปที่การลื่นไหลของการจราจรและกลุ่มคนที่ไป ๆ มา ๆ ไม่มี การเคลื่อนไหว

เมื่อพิมพ์ลดาเห็นหน้าของชายคนนี้ที่เดินมุ่งหน้าเข้ามา อย่างชัดเจน เมื่อแน่ใจว่าเขาเป็นใคร เธอมีนงงไปหมดบ้าง

ดึงมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือกระเป๋าของพิมพ์ลดา จิรฐาพูด เบาๆว่า”มากับผม”คำพูดของเขา แม้ว่าน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับให้พิมพ์ลดารู้สึกว่าไม่สามารถปฏิเสธได้ชนิดหนึ่ง และเธอก็ตามเขาไปอย่างงี่เง่าแบบนั้น

ช่วงขณะที่ได้เห็นพิมพ์ลดา จิรฐาก็ได้เอากุญแจรถจาก ในมือปรัณมา ให้เขากลับบ้านไปก่อนแล้ว ดังนั้น ตอนนี้ใน รถมีเพียงสองคน
นี่เป็นครั้งที่สองได้นั่งข้างกายเขาที่นั่งด้านข้างคนขับ พิมพ์ลดาอดไม่ได้ที่จะแอบเอี้ยวคอมองเขา แต่การกระทำที่ ระวังตัวแจของเธอนี้ ก็ยังถูกจับได้คาที่ในทันที

เขาหันมายิ้มให้เธอครั้งหนึ่ง ต่อจากนั้นเพ่งความสนใจ กับสภาพท้องถนน”ทำไมแอบมองผม?”

โดนจับได้คาหนังคาเขาดูเหมือนค่อนข้างจะเสียหน้า พิมพ์ลดาแลบปลายลิ้นเลียริมฝีปากแล้วหันมาถามว่า “คุณ จะพาฉันไปที่ไหน?”ในความเป็นจริง เดิมเธอต้องการจะถาม ว่า “คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นั่น?”แต่คิดไปคิดมา ยังคงรู้สึกว่า คำถามนั้น น่ารังเกียจมากเกินไปหน่อย

ขับรถเลี้ยวผ่านสี่แยกแห่งหนึ่งแล้ว จิรฐาตอบว่า”จะพา คุณไปดินเนอร์”

“คุณ…”พิมพ์ลดากำลังคิดอยากจะถามว่าคุณรู้ได้อย่างไร

ว่าฉันยังไม่ได้กินข้าว รถก็ได้จอดสนิทอยู่ริมถนนเรียบร้อย “ถึงแล้วครับ”จิรฐาปลดเข็มขัดนิรภัยออกลงจากรถไปก่อน

แล้ว

แล้ว

ผ่านกระจกรถด้านหน้า พิมพ์ลดาเห็นสี่ตัวอักษรว่า “โอ เก้อกาแฟ” บนอาคารหลังหนึ่งไม่ไกลที่ด้านหน้า

โอ้พระเจ้า! จิรฐานี่เลือกกินข้าวตรงไหนไม่เลือก ดัน เลือกสถานที่ที่ทำให้เธอพิมพ์ลดาเสียหน้าจนไปถึงบ้าน ที่นี่!

เหลับตาลง พิมพ์ลดาหวังว่าเธอสามารถอยู่ในรถเช่นนี้ ไม่ต้องลงไปได้ก็ดี แต่น่าเสียดายที่ความคิดเธอเพิ่งผุดออก มา ประตูรถข้างกายก็ถูกดึงเปิดออกมา

“ต้องการให้ผมช่วยปลดเข็มขัดนิรภัยเหรอครับ?”น้ำเสียง ธรรมดาเต็มไปด้วยแรงดึงดูดของจิรฐา ลอยลงมาจากบน ศีรษะสู่เบื้องล่าง

ปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างยอมจำนน พิมพ์ลดาภายใต้ การเพ่งมองของเขา ลงจากรถมา

ดีที่จิรฐาไม่ได้เลือกโต๊ะยี่สิบสองหลังจากเข้าประตูมา แล้ว มิฉะนั้น พิมพ์ลดาต้องมั่นใจจากส่วนลึกของหัวใจว่า เขาจงใจแน่นอน

เพียงแต่เมื่อจิรฐาและพิมพ์ลดาเพิ่งจะนั่งลงเตรียมเลือก สั่งอาหาร ก็มีหนุ่มใหญ่สองคนที่ดื่มสุราเมามากบุกเข้ามา

ปกติร้านโอเก้อกาแฟแวดล้อมรอบด้านมักจะเงียบสงบ

เสียงอึกทึกครึกโครมที่ปรากฏขึ้นในทันใด อดไม่ได้ที่จะ

ทำให้แขกเรื่อในร้านต้องเบนสายตาไปที่คนเมาทั้งสองคน

นี้ เห็นได้ชัดว่าพนักงานต้อนรับสองคนที่ประตูทางเข้า ไม่ สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ หลายๆคนทั้งตะโกนทั้งผลักดัน

จนมาใกล้ล็อบบี้
พิมพ์ลดาถอนสายตากลับมา กำลังคิดจะเลือกสั่งอาหาร ต่อ กลับได้ยินเสียงโอ้”ครั้งหนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่ ต้นเสียงเผชิญไอศกรีมสตรอเบอร์รี่สีชมพูก้อนหนึ่งลอยมา ปะทะตรงหน้า กระทบใส่หน้าอกของเธอ

“โอ้ ..”แขกเรื่อซึ่งอยู่ข้างกายที่เห็นฉากนี้ทุกคนต่างต้อง อ้าปากค้าง

ที่แท้ บริกรคนหนึ่งซึ่งกำลังยกของหวานสำรับหนึ่งเดิน เข้ามา ถูกชายหนุ่มขี้เมาสองคนนั้นผลักใส่ไปครั้งหนึ่ง จาน ของหวานกระเด็นหลุดออกไป และของหวานสำรับนั้นก็ได้ ครอบใส่อย่างงดงามลงบนเสื้อผ้าของพิมพ์ลดานั่นเอง