ตอนที่120 ส่งคุณกลับบ้าน

หลังจากนั้น ประตูรถของเธอ ก็ถูกคนๆหนึ่งดันไว้ เมื่อ สะปันกำลังจะเปิดประตู” คุณ นี่”แล้วกุญแจรถที่ตอนแรก อยู่ในมือของเธอ ก็ถูกเขาแย่งไป เธอยังไม่ทันคิดว่าเกิด อะไรขึ้น

คุณเอากุญแจรถฉันไปทำไม”เธอพยายามทำใจให้เย็น ลง แล้วมองไปที่ผู้ขายตรงหน้า

ธนัทตั้งใจแย่งกุญแจมาจากสะปัน แล้วแกว่งไปมาตรง หน้าเธอได้ยินที่สะปันถามเขาแกว่งไปมา แล้วก็เก็บกุญแจ กลับเข้ามา ก่อนที่สะปันจะเอาคืนไป“ผมขับรถไปส่งคุณที่ บ้าน”พูดแบบยิ้มๆให้กับผู้หญิงที่ยืนโมโหอยู่ตรงหน้าเขา

เพียงแต่สะปันไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากต่อคำกับผู้ชาย คนนี้“ใครจะให้คุณส่งกลับบ้านกัน เอากุญแจฉันคืนมา แล้ว ยื่นมือเพื่อเป็นการประกาศจุดยืนอีกครั้ง

ธนัทรู้สึกว่า ทำไมเวลาเธอโมโหขึ้นมาแล้วเหมือนมนุษย์ ป้า น่าเบื่ออะไรเช่นนี้ เขาต้องการให้ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าเขา เป็นใคร ไม่งั้นวันไหน ถ้าเธอรู้จะต้องร้องไห้แน่ๆที่มาทำ ไม่ดีกับคนอย่างเขา

“คุณ”ถามกลับพรางยกปกเสื้อามานี่ของเขาขึ้น แล้วก ระแอมสองที อะแฮ่ม”ถามด้วยไม่ตั้งใจ“รู้ไหมว่าผมเป็น ใคร”คำประโยคนี้หมายความว่า “ปกติมันต้อเป็นคนอื่น ขอร้องให้ผมส่งกลับบ้าน ผมยังไม่เคยขอส่งใครกลับบ้าน
เธอราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง ผู้หญิงต่าง หลงใหลในสิ่งที่เขาทำ แต่ว่าวันนี้ เหมือนไม่มีประโยชน์

“ไม่ คุณเป็นแค่คนยโสอวดดี ฉันรู้” สะปันตอบกลับ แล้วก รอกตา “ลูกผู้ชายมีเหตุผลหน่อย”

ธนัทยังคงปิดบังสถานะของเขาต่อไป เมื่อได้ยินที่ สะปันพูด เพียง ผู้หญิงปกติทั่วไป โดยเฉพาะคำประโยค สดท้าย เขาเกือบจะโมโหไปแล้ว

เขาชี้ยังผู้หญิงคนนี้ ที่ไม่สนใจเขา ยื่นนิ้วชี้ออก ไป“คุณ…”แล้วก็ถูกสะปันจับเอาไว้ ธนัทจึงง้างมือขึ้น แล้ว กัดฟันด้วยความแค้น แต่ก็ไม่รภจะว่าเขาอย่างไร

เขาจับไปที่แขนของสะปัน คุณปล่อยนะ ปล่อยฉัน”

ที่ธนัทบอกสะปันว่าจะไปส่ง เป็นแค่พูดเล่น“ผมส่งคุณ กลับบ้าน ทำไม” แต่รับปากพิมพ์ลดาว่าจะส่งเธอกลับ บ้าน เขามีลูกน้องมากมาย ไม่ต้องส่งไปเอหรอก อีกอย่างเขา เป็นประธานของบ.เจ.เอส กรุ๊ป จริงๆ เขาจะไปส่ง เธอที่บ้าน ก็เป็นบุญแล้ว

แต่ตอนนี้

“คุณปล่อย ปล่อยฉัน”

“คุณเข้าไปนั่งนิ่งเถอะน่า”
เธอก็ถูกเขายัดตัวเข้าไปในรถในที่สุด ใช้แรงทั้งหมด ที่มีแล้ว แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้หญิง ถึงเธอจะโวยวายยังไง ก็ เข้าไปอยู่ในรถแล้ว

ได้ยินโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น ตอนที่สะปันอยากจะลง จากรถ แต่ประตูถูกล็อดเอาไว้

ช่างเถอะ ในเมื่อเขายอมจะไปส่ง เธอก็คงต้องยอม ถ้า มีคนยอมขับรถส่งที่บ้าน เธอก็ไม่พูดอะไรอีกแล้ว เพราะ โวยวายแล้วก็ไม่ช่วยอะไร ประสบการณ์อุบัติเหตุในครั้ง ก่อน เธอก็คิดว่าตัวเองไม่ขับรถจะดีที่สุด แต่ด้วยอารมณ์ ดีเธอคิดว่าไม่ขับดีกว่า

“เธอไม่เป็นอะไรนะสะปัน”พิมพ์ลดาที่อยู่ในโทรศัพท์รีบ ถามขึ้น หลังจากเธอเพิ่งจะรับสาย

สะปันกำลังจะตอบ ประตูรถถูกเปิดมา แล้วผู้ชายคนนั้น ก็ขึ้นรถมา“ดูแลตัวเองดีๆ เธอวางใจได้ ฉันโอเค”

สะปันยังไม่พูดอะไรอีกแล้ว เพราะว่าพิมพ์ลดาก็บอกว่า เธอเป็นคนขอร้องให้ธนัทตามไปเอง

ฉันไม่ได้เจอหนูนามาซักพักแล้ว พรุ่งนี้พาหนูนาฉันมา ด้วยนะ”

“โอเค เธอก็ดูแลตัวเองดีๆด้วย”

สะปันวางสายแล้วมองไปยังผู้ชายที่นั่งพิงเบาะอยู่นั้นเขากำลังใช้สายตารังเกียจมองที่รถสุดรักสุดหวงของเธอ

“ถ้าขับไม่เป็นก็ลงไป มองอะไร”

กิจการหลายร้อยล้านรของเขาทั้งหมดเจริญขึ้นได้ด้วย ฝีปากของเขาเอง แต่วันนี้ ธนัทเริ่มเซ็ง“คุณ” แต่เมื่อเขา อยู่ ต่อหน้าผู้หญิงคนจะพูดไม่ออกทุกที

เขา…เขา ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในรถเฌอรี่ ธนัทคุ้น เคยกับการขับรถมาเซราตีและแลมโบกินีมากกว่า เขาแค่ รู้สึก ว่ารถคันนี้แคบ ขยับตัวไม่ถนัด และเหยียดขาไม่ถนัด ไม่ใช่ว่าเขาขับรถไม่เป็น

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชินกับรถคันนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ดูถูก รถเฌอรี่ของเธอ ไม่ได้คิดว่าขับรถแพงๆที่ผลิตจากต่าง ประเทศมันเป็นความภูมิใจ เขาเพียงแค่ไม่ชินเท่านั้น

ในตอนนี้ เขาเพียงเหยียบคันเร่ง บิดกุญแจ เขาขับรถ คันเล็กนี้วิ่งออกไปในเร็วที่สุด ถึงแม้ในใจจะบ่นเป็นร้อยเป็น พัน

ณ ตอนนี้ ทางระเบียงหน้าห้องผู้ป่วย ก็มีคนทำเรื่องปวด

หัวขึ้น

นี่จะให้คนไข้พักผ่อนไหม คนรวยทำไมชอบทำนิสัยไม่ดี แบบนี้ เวรกรรมจริงๆ เห้อ”

“ก็ใช่นะสิ ตระกูลเขาเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี่ ถึงได้ทำวุ่นวายได้ทุกวัน”

“ฉันได้ยินมาว่าผู้ป่วยที่อยู่ในห้องพิเศษนั้นเป็นอะไรกับ ประธาน พวกเธอเงียบหน่อย ชว

อิงนราที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟท์ ได้ยินเรื่องที่คนซุบซิบ

กัน

ดูท่า จันวิภาคงจะโวยวายอีกแล้ว

เธอรู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร คงไม่ต้องพูดถึง

พอเดินเข้าไปในห้อง เธอก็เห็นแจกันดอกไม้ที่ธนัทเอา ให้จันวิภาเมื่อวันก่อน ตกกระจายเต็มพื้นพอดี

แล้วจันวิภานอนหลับไปบนฟูกแล้ว

เธอยังคงหยุดอยู่ตอนอายุ19นั้น แต่ตอนนี้อายุโตขึ้น มา10ปีแล้ว สิบปีก็ผ่านไปแล้ว

เมื่อเห็น เธอจึงรีบไปขอความช่วยเหลือ เมื่อเห็นเธอ ปรากฏตัว อิงนรา เรียกพยาบาลมา“นี่ พี่อิงนรา”

อิงนราโบกมือ ให้พยาบาลคนนั้นออกไปก่อน

ตอนแรกที่เธอมา เพราะอิงนราให้ค่าจ้างเป็นสองเท่า จึง รีบมา แต่กลับไม่คิดว่าจะต้องมาดูแลคนบ้าเช่นนี้
ครั้งที่แล้วจันวิภายังแอบหนีออกไปอีก เธอกลัวว่าอิงนรา จะว่าเธอดูแลคนไข้ไม่ดี

หลังจากที่พยาบาลได้อนุญาตจากอิงนราให้ออกไปแล้ว เธอจึงรีบออกไป

จันวิภารีบบังกับเก้าอี้วีลแชร์ของเธอมาทางอิงนรา”พี่อิง นรา พี่บอกฉันหน่อยนะคะ ว่าพี่จิรฐาย้ายไปพักห้อง ไหน นะ คะพี่อิงนรา”เธอถามด้วยความหวัง“หึหึ จิรฐาเป็นยังไงบ้าง ไหม อยากจะไปเยี่ยมเขา ฉันสัญญานะ สัญญาว่าไม่มีทาง รบกวนเขา”

อิงนราพูดไม่ออก มองจันวิภาที่อยู่ตรงหน้า”เขาฟื้นแล้ว ตอนนี้เขาสบายดี”ความจริงวันนี้เธอจะมาบอกข่าวร้าย กับ จันวิภา

อิงนราจับมือของจันวิภาไว้ แล้วเธอนั่งลง พูด “จันวิภา”