ตอนที่27 ผมอยู่คนเดียว

เข้าร้านอาหารแล้ว พิมพ์ลดาก็ถอดเสื้อโค้ทออกไปแล้ว

ตอนนี้ชุดแซกสีขาวของเธอที่หน้าอกเลอะก้อนไอศกรีม สีชมพูขนาดใหญ่ซึ่งดูเหมือนกำลังจะค่อยๆละลาย เธอเอง ก็ได้รู้สึกถึงความเย็นที่ค่อย ๆ ซึมซาบสู่ทรวงอกนั้นแล้ว

“ขอประทานโทษครับ!ขอประทานโทษครับ!”บริกรชายที่ ด้านข้างรีบดึงกระดาษทิชชูทำท่าคิดจะช่วยเช็ดให้คุณพิมพ์ ลดา แต่มือของเขาไม่ทันสัมผัสถูกเสื้อผ้าของคุณพิมพ์ลดา ก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งจับไว้ก่อน

“ขอบคุณ ผมทำเองก็ได้ครับ”ไม่รอบริกรตอบสนอง จิรฐา ก็ได้ลุกขึ้นแล้ว หยิบเสื้อโค้ทของพิมพ์ลดาช่วยคลุมให้เธอ แล้วโอบกอดพาเธอออกมาจากโอเก้อแล้ว

ช่วยเธอเปิดประตูรถออก จิรฐากล่าวว่า”บ้านผมอยู่ใกล้ๆ พาคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“โอ้ ฉัน.”พิมพ์ลดายังคิดจะพูดว่าตนเองโบกนั่งแท็กซี่ กลับบ้านไปเปลี่ยนเองก็ได้ แต่ว่าคำพูดเธอยังไม่ทันได้ออก จากปาก ศีรษะก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งกดลงไป หลังจากนั้นก็ เหมือนบ่ายเมื่อวานนี้แบบนั้น ถูกจิรฐาแข็งขึนอัดเข้าไปใน รถ

“ชายคนนี้เข้าใจว่าอะไรเรียกว่าถนอมบุปผา อ่อนโยนต่อผู้หญิงเป็นบ้างไหม?”ฉวยโอกาสที่จิรฐายังไม่ได้ขึ้นรถ พิมพ์ลดาแอบบ่นออกมาเสียงต่ำแล้วดึงกระดาษ ทิชชูในรถเขา เริ่มเช็ดคราบสกปรกที่บริเวณหน้าอกตนเอง

ไอศกรีมละลายผ่านกระโปรงบางเบาของเธอเปรอะบน หน้าอกของเธอ ทั้งเหนียวทั้งเย็น ทำให้พิมพ์ลดาได้แต่ ค้อนปะหลับปะเหลือกอย่างจนใจ

จิรฐากล่าวว่าบ้านเขาอยู่ในบริเวณใกล้เคียง ไม่ได้พูด ผิดจริง ๆ เลี้ยวมุมถนนมาก็ถึงแล้ว

แต่เมื่อรถแล่นเข้าไปในหมู่บ้าน พิมพ์ลดาจึงจำได้ว่าเมื่อ สักพักตนเองมองผ่านกระจกรถได้เห็นชื่อหมู่บ้าน ทำไมคุ้น เคยปานนั้น?

หมู่บ้านกลางเมือง?

โอ้!

“นั่นไม่ใช่.”

“เป็นอะไร?”

พิมพ์ลดาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมา ได้ยินชายข้าง กายรับคำของตนเอง เธอจึงพบว่ารถได้หยุดลงแล้ว

หมู่บ้านกลางเมือง นั่นไม่ใช่สถานที่ที่พ่อแม่และคุณปู่ ของจิรฐาอาศัยอยู่หรอกหรือ? มองชายที่อยู่ข้างกายตอนนี้ พิมพ์ลดากระพริบตา ในสมองนึกถึงตอนกลางวันเมื่ออยู่ในบ้านของเธอ คำพูดที่จิรฐากล่าวกับพ่อของเธอ

เธอจำได้ว่าเข้าใจอย่างชัดเจน เวลานั้นจิรฐาก็ได้พูดว่า พ่อแม่และปู่เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านกลางเมือง

ไม่ได้นะ เธอยังไม่พร้อมที่จะพบพ่อแม่สามีนะ!

และจะพบพ่อแม่สามี ก็ไม่ควรเป็นสภาพแบบนี้ของเธอ ในตอนนี้นะ!

เห็นพิมพ์ลดาเหม่อมองตัวเองงง ๆ ตลอดเวลา จิรฐา ขมวดคิ้วเล็กน้อย ชูมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้าเธอ”คิดอะไร หรือ?”

“จิรฐา คุณจะพาฉันไปพบพ่อแม่ของคุณหรือ?”พิมพ์ลดา ถาม ตาทั้งคู่ยังคงจ้องมองเขาไม่กระพริบตา

พบพ่อแม่?

ปัญหาปีบปบเหล่านี้ของพิมพ์ลดา จิรฐาก็ได้คิดแล้วคิด เล่า จึงจำคำพูดเรื่อยเปื่อยของตนเองเมื่อตอนกลางวันขึ้น ได้

มองดูสีหน้าเธอที่จริงจังและเคร่งเครียด จิรฐาหัวเราะ เคลื่อนตัวเข้าไปหาเธอ

เห็นร่างสูงใหญ่ของจิรฐาเคลื่อนเข้ามาหาตนเอง สัญชาตญาณของพิมพ์ลดาก็ขยับร่างถอยไปข้างหลัง
รถโบราไม่ใหญ่พอ พื้นที่มีจำกัด พิมพ์ลดายังไม่ได้รู้สึก ว่าตนเองปลอดภัย หลังพิงประตูรถแล้ว แต่ ตอนนี้เฉพาะ หน้า การกระทำของจิรฐาไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดลง

“คุณ คุณทำอะไร?”มองดูใบหน้าหล่อเหลาที่ใกล้แค่เอื้อม ในเวลานี้ พิมพ์ลดาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจสักครั้ง

จิรฐาก็ไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกว่าการที่เห็นพิมพ์ลดามี สีหน้าแสดงออกน้อยๆในลักษณะเครียดประสาททั้งต้อง ระมัดระวังแบบนี้ เขาก็จะอารมณ์ดีอย่างไม่รู้ต้นสายปลาย เหตุ

เอื้อมมือเชยคางของเธอขึ้นมา จ้องมองที่ตาทั้งคู่ของ เธออย่างหยอกล้อและบอกความจริงแก่เธอเรื่องหนึ่ง ว่า”พิมพ์ลดา ผมอยู่คนเดียว”

อยู่คนเดียว?

นั่น.

“คุณ คุณ คุณ ฉัน ฉัน ฉัน…จิรฐาใกล้ชิดตนเองมากขนาด นี้ ใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา พิมพ์ลดารู้สึกว่า ตนเองหายใจลำบากอยู่บ้าง คำพูดสามารถพูดอย่างไรให้ ชัดเจนได้? พอเธอเปิดปาก ลิ้นก็พันกัน