ตอนที่119 คุณตามฉันมาทำไม

เมื่อประตูกระจกข้างหลังถูกเปิดขึ้นมา สะปันอึ้งไปครู่ หนึ่ง แล้วเห็นผู้ชายที่อยู่ด้านหลังกระจก

ธนัทไม่รู้ว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำ และเค้ายิ่งไม่รู้ว่าคนใน ห้องน้ำนั้น จะเป็นผู้หญิงเดินเตะโทรศัพท์เขาวันนั้น และผู้ หญิงคนนั้นตาแดงราวกับเพิ่งร้องไห้มา

สะปันปาดน้ำตาที่เหลืออยู่ ที่จริงเธอก็เริ่มปรับอารมณ์ ตัวเองตั้งแต่ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา เพียงแต่เค้าไม่ สามารถปาดความแดงที่อยู่ในตาได้ และยิ่งไม่คิดว่าจะเป็น ถูกผู้ชายไม่มีมารยาทคนนี้เห็นเข้า

“คุณ”

“หลีกไป”

ธนัทเห็นแก่ที่สะปันเพิ่งจะร้องไห้ จึงไม่หาเรื่องเธอ และที่ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นเพื่อนสนิทของพิมพ์ลดา ถึงเขา จะ ไม่ค่อยถูกชะตากับเธอซักเท่าไหร่ แต่เขาเพียงแค่อยาก จะทักทายเธอ เธอไม่เพียงแต่ไม่สนใจเขา ยังเดินชนเขา อีก

ถ้าหากตอนนี้ในมือของเขาไม่ได้อุ้มลังใส่รูปปั้นอยู่นั้น ธนัทสาบานเลยว่าจะต้องทำให้เธอรู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร ผู้หญิงที่ไม่สนใจคนอย่างธนัท จะต้องถูกสั่งสอนซักครั้ง
เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้ว เอาของใช้ในห้องน้ำวางเรียงเข้าไป

และตอนที่เขากำลังจะออกจากห้องน้ำ บังเอิญเห็นเธอ กําลังบอกลาพิมพ์ลดาพอดี

เธอหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาสะพาย สะปันพูดกับ พิมพ์ลดาก่อนจาก”เธอต้องพักผ่อนให้มากๆ ฉันต้องไป แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมใหม่

“สะปันเดี๋ยวก่อน รอเดี๋ยววันนี้สะปันขับรถมาเอง แต่พิมพ์ ลดาเห็นเธอในสภาพนี้ ก็ไม่วางใจให้เธอขับรถกลับ ไปคน เดียว ก่อนหน้านี้สะปันเพิ่งเกิดอุบัติเหตุไป อย่างไรก็ตามจะ เกิดอุบัติเหตุอีกไม่ได้เป็นอันขาด

แต่สะปันทําเหมือนราวกับไม่ได้ยินเสียงของพิมพ์ลดา ถือกระเป๋าในมือแน่น แล้วเดินออกไป

“ทำไงดีนะ”ขณะที่พิมพ์ลดากำลังรีบ ก็หันไปเจอธนัทที่ ยืนกำลังยืนสั่งงานคนอื่นอยู่นั้น

“ท่านประธานธนัทคะ”

เมื่อได้ยินเสียงของพิพม์ลดาเรียกตนเองนั้น นัทก็รีบ เดินมาหา มีอะไรหรือเปล่าคุณพี่สะใภ้

“คือ ฉันอยากให้คุณตามเพื่อนฉัน คนที่เพิ่งอออกไปเมื่อ ไปหน่อยได้ไหมคะ ตอนนี้เขาสภาพจิตใจย่ำแย่ ฉัน เป็นห่วงว่าเขาจะเกิดเรื่อง”

เห็นว่าธนัทยังไม่ตกลง พิมพ์ลดาก็ยกมือขึ้นมา ขอร้อง”ขอร้องนะคะ ฉันไม่สะดวกออกไปเอง ถ้าคุณไม่ช่วย ฉัน ฉันก็คงต้องไปเอง”

ถึงแม้ว่าธนัทจะไม่ค่อยชอบผู้หญิงที่ไม่สนใจเขา และยิ่ง ไม่ชอบที่จะไปตามดูแลผู้หญิงที่อารมณ์ไม่ดี ร้องไห้ อะไร แต่เขาก็ยอมทำตามคำขอร้องของพิมพ์ลดาแต่โดยดี

ผู้หญิงที่ขอร้องเขาอยู่ตรงหน้าคือ พี่สะใภ้

ธนัทเป็นคนที่เห็นแก่พี่น้องของตัวเองมากที่สุด ยังไงก็ ต้องดูแลให้ดี พิมพ์ลดาบอกว่าถ้าเขาไม่ช่วย เธอก็จะออก ไปเอง แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้น เขาจะบอกกับจิรฐาอย่างไร”

“พี่สะใภ้ วางใจเถอะ”พูดจบ เขาก็หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาใส่ แล้วเดินออกไป

“ห้ามให้เธอขับรถเป็นอันขาดนะ”พิมพ์ลดาพูดขึ้นหลัง จากเขาปิดประตูไปแล้ว หวังแต่ว่าเขาจะได้ยิน

วันนี้ ที่เมืองเอสอากาศแจ่มใส สะปันเดินออกมาจากตึก ใหญ่ของโรงพยาบาล เห็นท้องฟ้าที่สวยอยู่ด้านบน เมื่อเงย หน้าขึ้น อากาศที่สดชื่นขนาดนี้ในเมืองใหญ่ ช่างหาได้ยาก จริงๆ

เมื่อก่อน ถ้าอากาศดีเช่นนี้ ทินพลจะขับรถพาเธอและหนูนาไปปิกนิก เล่นว่าว และชมพื้นบ้านที่ชาวบ้านทํา

วันนี้ เขาก็พาหนูนาไปเช่นเดิม แต่ไม่มีเธออีกแล้ว

ตอนเช้าหนูนากำลังจะออกจากบ้าน ถามเธอว่า“คุณแม่ ทำไมช่วงนี้พวกเราอยู่แต่ที่บ้านของคุณตาคุณยายล่ะ คะ ไม่กลับไปอยู่กับคุณพ่อหรอคะ แล้วทำไมวันนี้พวกเราไม่ไป เล่นว่าวด้วยกันคะ

เมื่อได้ยินคําถามของหนูนา สะปันถึงกับน้ำตาไหลลงมา อย่างอดไม่ได้ เธอบอกหนูนาเพียงแค่ว่า คุณแม่น้อยป่วย ต้องอยู่ดูแลคุณแม่น้อย

สะปันเองก็ไม่รู้ว่าวันหลังจะอธิบายเรื่องที่หย่ากับทินพล ให้หนูนาฟังเช่นไร เธอไม่อยากทําร้ายลูกสุดที่รัก แต่เธอ และทินพลก็ไม่สามารถที่จะอยู่ด้วยกันต่อไปได้จริงๆ

เมื่อก่อน สะปันเคยิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ร่าเริง เธอรับ ได้เรื่องที่สามีนอกกาย ขอเพียงไม่นอกใจก็พอ แต่ในความ เป็นจริง เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นมาต่อหน้าเธอ เธอก็ยากที่จะ ยอมรับ

วันนั้นเธอกลับบ้านไปเอาของ เธอคิดว่าถ้าเจอทินพล ก็จะคุยกับเขาเสียหน่อย ตอนนั้นเธอยังไม่ได้คิดเรื่องหย่า แต่เมื่อเธอเปิดประตูไป เห็นชายหญิงคู่นั้นอยู่บนเตียง เธอ ถึงกับยอมแพ้

ทินพลสัญญากับเธออย่างเต็มปากเต็มคำว่าจะไม่ทำอีกแต่เขาก็ยังแอบเอาผู้หญิงเข้าบ้าน

บ้านนั้นเป็นบ้านที่เธอและทินพลซื้อด้วยกัน แต่วันนี้ มี ร่องรอยของผู้หญิงคนนั้น เธอรู้สึกรังเกียจ เธอจึงยกให้เขา ไป

รถ ปกติเธอและเขาขับกันคนละคันอยู่แล้ว เธอจึงเอาแต่ คันที่ขับอยู่ประจำ ส่วนหนูนา เธอไม่มีทาง ยอมให้ไปอยู่ แล้ว

สะปันคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก แต่ตอนนี้ เธอยืนอยู่หน้าตึกใหญ่ของโรงพยาบาลที่มีคน พลุกพล่านเดินไปมา เธอก็เริ่มที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีก แล้ว เธอไม่กล้าที่จะกระพริบตา เพราะกลัวว่าน้ำตาจะไหล ลงมา แล้วมันจะไหลไม่หยุด

“อื้อหือ วันนี้อากาศดีจังเลย”ธนัทแค่อยากทำตามที่พิมพ์ ลดาบอก ตามอยู่ด้านหลังของสะปันอย่างเงียบๆ และ ส่ง เธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย แล้วเขาจะกลับไปเคลียร์งานที่ บริษัทอีก

แต่ว่าเมื่อกี้ เขาเดินตามเธออย่างชัดเจนขนาดนี้ ทำไม เธอยังไม่รู้อีกนะ ตอนที่สะปันหยุดเดินอยู่ตรงหน้าตึกใหญ่ เขานึกว่าเธอจะรู้เสียแล้ว แล้วจะถามว่าเขาตามเธอมาทำไม แต่กลับไม่คิดว่า เธอแค่เงยหน้ามองท้องฟ้า

พิพมพ์ลดาบอกว่าช่วงนี้เธออารมณ์ไม่ดี จากที่ธนัทเจอ ผู้หญิงที่อารมณ์ไม่ดี เมื่อมองไปที่ท้องฟ้านานๆ น้ำตาก็จะไหลลงมา

แต่ไม่คิดว่า เขาไม่ได้เอาผิด แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเองเป็นอะไร เดินไปที่ข้างตัวของเธอ แล้วเหยียดเอว พูดเรื่องที่วันนี้อากาศดี

เมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นด้านข้าง สะปันก็หมุนตัว แล้ว ยกมือขึ้นปัดน้ำตาที่คลออยู่ จากนนั้น เธอก็หมุนตัวกลับไป ถามเขา คุณตามฉันมาทำไม

คำนี้ยังต้องถามอีกหรอ

ดาของเขาจ้องไปยังผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง พี่สะใภ้ให้ ผมมาดูแลคุณหน่ะ ไม่ใช่เพราะผมสมัครใจมาเอง”

สะปันพอจะเดาคำตอบของเขาได้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ แล้ว”งั้นคุณกลับไปได้แล้ว”เธอพูดพลางเดินไปทางรถที่ จอดอยู่ เมื่อเธอเดินไปถึงข้างรถก็หยิบกุญแจออกมาจาก กระเป๋า ปลดล็อค