ตอนที่ 99 จนต้องรักษาคุณ

นังหนูน ยิ่งมายิ่งรู้จักยั่วยวนผู้คนมากขึ้นจริง ๆ

ยกมือขึ้นหยกปลายจมูกน่ารักของเธอเบา ๆ ร ฐาอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “คืนนี้คุณกลายเป็นเจ้าหนูทำไม สิบหมื่นตัวแล้ว?”

พิมพ์ลดาไม่โต้แย้งเขา ก็แหงนหน้าดวงน้อยที่มีรอย ยิ้มสดใสดวงนั้นขึ้นมา ถามว่า “คุณยังไม่ได้บอกคุณปู่ และพ่อแม่เรื่องผู้ตรวจการใหญ่หรือ?”

รฐาไม่ได้คิดว่าสิ่งที่พิมพ์ลดาถามจะเป็นเรื่องของ ตนัส เก็บรอยยิ้มแล้วเขาขมวดคิ้วมองเธอ “ผู้ตรวจการ ใหญ่?” ฟังพิมพ์ลดาเรียกอาเล็กเป็นผู้ตรวจการใหญ่ จร ราฟังแล้วแปลก ๆ

พิมพ์ลดาดูเหมือนจะไม่สนใจโดยตรงในสีหน้าและ ความสงสัยของเขา พยักหน้าอย่างจริงจังมาก พูดต่อ ไปว่า “ตั้งแต่ครั้งที่แล้ว ที่ตนกลับมาจากเมือง B ผู้ตรวจ การใหญ่ได้เดินทางไปปฏิบัติงานนอกสถานที่แล้วไม่ได้ กลับมาตลอดเวลา ฉันกําลังคิดว่า…”

เห็นพิมพ์ลดาคอตกหยุดไว้ไม่พูดต่อ จิรฐาเอื้อมมือ เชยคางเธอ นมาเบา ๆ ถามว่า “คิดยังไง?”

ฉันคิดว่าในคืนนั้นไม่ใช่ผู้ตรวจการใหญ่ถูกคุณทําให้ ตกใจไปแล้วน่ะ? กลัวคุณจะพาเขากลับไปหาคุณปู่ ตาคู่โตนั่นจ้องกลม ก าขลับ พิมพ์ลดาวิเคราะห์ด้วย สีหน้าที่จริงจังว่า แต่ไม่คิดว่ากลับได้รับหัวเราะหนึ่งยก จากรา

อะไรกันเนี่ย! เธอกำลัง วิเคราะห์ปัญหาของอาเล็ก อย่างจริงจังเข้มงวดกับเขาน่ะ! พูดตามเหตุผล ในเวลา แบบนี้ เขาท่านไม่ควรจะทำหน้าทะเล้นอ่า

ไม่พอใจกับปฏิกิริยาโต้ตอบของเขา พิมพ์ลดา ว เส้นน้อย มขมวดครั้งหนึ่ง จ้องเขา “ท่านผู้ใหญ่ อย่า หัวเราะ! ฉันกำลังถูกกับท่านถึงหัวข้อที่ร้ายแรงมากน่ะ

ถ้าเป็นคนอื่นเรียกเขาเป็นท่านผู้ใหญ่ จิรัฐต้องมอง ด้วยสายตาที่แช่แข็งคนตายวาบหนึ่งทันทีให้คนที่พูด คําเหล่านั้นออกมาต้องกลืนกินกลับเข้าไปให้หมด

แต่เมื่อพิมพ์ลดาเรียกเขาท่านผู้ใหญ่ ทําไมเขาถึง สกสบายใจจากกันบ่งส่วนลึกของหัวใจเช่นนั้นน่ะ? อืม จริงดังที่คาดคิดไว้แล้ว เขาตามใจพิมพ์ลดาจนยิ่งมายัง ไร้สารรูปแล้ว แต่เขากลับมีความสุขขนาดนั้น เธอถูก ตามใจจนมีลักษณะพิเศษนั้นออกมา

ตึง ๆ ผ้าห่ม บนร่างช่วยคลุมปิดดี ๆ ให้พิมพ์ลดา จีรฐาเกยคางไว้กับกลางกระหม่อมของเธอ ปรับท่าทีให้ เรียบร้อยเพื่อหารือเรื่องหัวข้อที่ร้ายแรงนี้กับเธอ

แต่ก็เป็นเพราะมาถึงคืนนี้แล้ว พิมพ์ลดาจึงได้รู้ว่า เรื่องที่ตนัสต้องแบกรับภาระไว้บนหลัง

เขาเป็นลูกชายของประยุส และเป็นลูกคนเดียว ของเขา เพราะแม่ของตนัสในระยะแรกหลังจากให้ กําเนิดเขาแล้ว เพราะเสียเลือดมากไปหลังคลอดจึงเสีย ชีวิตไป

ราคาที่สูญเสียไปของการ มีลูกคือการสูญเสียหญิง ที่เขารักมากที่สุดไป ประยส ไม่อาจยอมรับข้อเท็จจริง นี้ได้ช่วงหนึ่ง

ความตายของแม่ดนัสดูเหมือนจะเป็นปมที่ไม่มีวันแก้ ระหว่างประยุส และ สพ่อลูกได้

ประแส ทํางานไม่ว่างเว้น ก็มักจะให้พี่เลี้ยงดูแล หนัสมาตลอด ซึ่งทำให้พวกเขายังไม่มีการสื่อสาร ระหว่างพ่อและลูกชาย ก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัย ประเสยตั้งใจที่จะ งดน้ เข้าในกองทัพ เพื่อให้ลูกชายสิบสานกิจการของพ่อต่อ ไป กลายเป็นทหารพิเศษที่ยอดเยี่ยมเพื่อประเทศชาติ สังคมและบริการประชาชน

แต่น่าเสียดาย ดนัสเกลียดอาชีพของพ่อสุด ๆ ตั้งแต่เด็ก เพราะนี่เป็นงานที่ยิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์ของ เขาซึ่งทําให้เขาพลาดขั้นตอนที่เขาต้องการความรัก

ของพ่อมากที่สุดในชีวิตของเขา

เข้ามหาวิทยาลัยเลือกสาขาเฉพาะ คนัสไม่ได้ทํา ตามคําขอของประเสย์ ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและ ลูกชายยิ่งแย่ลง ผลที่ได้คือประเสยไม่ได้สนับสนุนให้ ค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพแก่ตนัสอีก นับตั้งแต่วันนั้น นัสออกจากหอพักหมู่ทหารและไม่เคยกลับมาอีกเลย

เรื่องระหว่างพ่อและลูกชายของพวกเขาได้กวนใจ นิรวิทยโกรธจนต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลช่วง หนึ่ง และนี้ก็กลายเป็นเหตุผลหลักที่ตนัสไม่กล้ากลับมา เยี่ยมพ่อ

ดนัสอาศัยความสามารถของเขาเองเข้า มหาวิทยาลัย กระทั่งได้รับทุนการศึกษาเต็มรูปแบบ ของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในต่างประเทศ ตั้งแต่ นั่นเขาไปต่างประเทศและตัดความสัมพันธ์กับผู้คนใน ประเทศเกือบทั้งหมด

ในช่วงสองสามปีแรกนั้น เขายังมีการติดต่อกับฐา เป็นครั้งคราว เขาได้รู้เรื่องสุขภาพร่างกายของปู่ผ่าน ร ฐา แต่ไม่เคยพูดถึงพ่อของเขา

หลังจากนัมเบสกลับประเทศแล้ว แต่กลับไม่ได้

บอกเขา

เห็นพิมพ์ลดาได้ สิ่งที่เขาพูดจบแล้ว ตาทั้งคู่มอง ไปข้างหน้าอย่างที่อ ๆ ราวกับไม่มีจุดโฟกัส จิรฐาผลัก เธอ ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?

เธอส่ายหน้า ดอบว่า “ไม่มีอะไรแค่อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่า ผู้ตรวจการใหญ่ช่างน่าสงสาร” พูดจบ เธอก็รู้สึกว่าเธอ ใช้คําคุณศัพท์ผิด จึงรีบแก้ไขให้ถูกต้อง ไม่ถูก ควรจะ กล่าวว่าเขาดื้อเกินไป ฉันคิดว่าจริง ๆพ่อของเขารักเขา แต่ว่าเป็นทหารนายหนึ่ง ยังเป็นทหารที่ยอดเยี่ยมนาย หนึ่ง อาจจะไม่รู้วิธีที่จะแสดงความรักของเขาต่อเด็ก และผู้ตรวจการใหญ่ก็ดื้อรั้นเช่นนี้จึงได้ตัดความสัมพันธ์ กับครอบครัวแล้ว

ขอถามว่า ในไต้หน้ามีพ่อแม่กี่คนที่ไม่ได้รักลูกของ ตนเอง

แม้ว่าคุณอริญญามักจะรังเกียจเธอนี่ รังเกียจเธอ น้น แต่พิมพ์ลดากลับยังรู้สึกว่าแม่และพ่อของเธอได้ให้ ความรัก เต็มล้นแก่เธอ

ก็เหมือนแม่สามีที่น่ารักของเธอ มักจะเอะอะเสียง ตั้งใจิรฐาพาเธอกลับมาที่หมู่หอพักทหารกินข้าว ใน ความเป็นจริงพิมพ์ลดารู้ว่าคุณแม่สามีก็เพียงต้องการ หยิบยืมช่วงที่ให้พวกเขากลับมากินข้าว ลูกชายให้ มากหน่อย

ปิดไฟแล้วนอนลง พิมพ์ลดาเปลี่ยนท่านอนให้ สะดวกสบาย นในอ้อมแขนของ รฐา เธอเอื้อมมือไปที่ หน้าอกของเขาแล้วขีดเขียนทีละขีด ปากถามเสียงอ่อน โยนว่า “จิรฐา เรา เราคิดวิธีที่ให้ผู้ตรวจการใหญ่กลับมา เยี่ยมปู และให้เขาดู ๆ พ่อของเขาด้วย ดีไหม?”

จูบเบา ๆ ครั้งหนึ่งที่หน้าผากของเธอ เขาบอกว่า

แต่จิรฐารู้ว่าในเมื่อดนัสไปแล้ว ดังนั้นก่อนตรุษจีน ก็ไม่น่าจะกลับมาอีก ต้องรอผ่านปีใหม่แล้ว ถึงวันเกิด ของเขา ซึ่งเป็นวันระลึกถึงวันตายของแม่ของเขาด้วย จะให้เขากลับมา บางทีได้แต่รอจนถึงเวลานั้น

ในช่วงเทศกาลตรุษจีนของเมือง S อุณหภูมิลดลง อย่างฉับพลันไปหลายองศา ถึงแม้ว่าข้างนอกหนาวจัด แต่กลับไม่ได้ทําให้กลิ่นอายของปีใหม่นี้แช่แข็งไปสิ้น สักนิดเลย

คุณพฤกษาได้ตกลงกับรฐากันไว้ก่อนแล้วว่าคน วันก่อนขึ้นปีใหม่จะกลับมาฉลองที่หอพักหมู่ทหาร รอ จนวันขึ้นหนึ่ง ของเดือนแรกผ่านไปแล้ว เขาจึงคิด จะผ่านโลกของสองคนกับพิมพ์ลดาด้วยกัน เธออาจ พิจารณาให้พวกเขากลับเข้าเมืองไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ผานวันตรุษจีนโดยไม่มีพิมพ์ลดาอยู่ ข้างกาย ญาณัทและอรัญญานี้ต่างรู้สึกในใจของพวก เขาว่าว่างเปล่าจนน่าวิตกไปหมด พวกเขาเลี้ยงดูนังหนู ที่ส่งเสียงเอะอะมะเทิงเจี๊ยวจ๊าวได้ยี่สิบแปดปี ในที่สุด เติบโตขึ้นแล้ว กลายเป็นนังหนูในครอบครัวคนอื่นไป แล้ว

ส่งนังหนูแดงออกไปแล้ว ตอนนี้คุณอรัญญายังไงก็ รู้สึกว่าน่าเสียดายขนาดนี้น่ะ!

ดังนั้นในขณะที่แม่สามีเสียดายลูกชาย แม่ภรรยา เสียดายลูกสาว และพวกเขาทั้งสองสามีภรรยา ง ต้องการสถานการณ์ที่จะใช้ชีวิตอยู่ในโลกสองคน วัน หยุดประจําปีของพวกเขาจึงได้รับการจัดสรรโดยผู้ อาวุโส นพ่อแม่สองสามคนเช่นนี้ไปแล้ว

เมื่อรฐาพาพิมพ์ลดากลับมาจากหมู่หอพักทหารเข้า ในเมืองเพื่อขอของขวัญแล้วรีบวิ่งไปที่บ้านของพ่อแม่ ภรรยาเพื่อไหว้ในช่วงตรุษจีน พอไหว้เสร็จก็ถูกทิ้งไว้ให้ พักอาศัยทนัน แล้วอาศัยอยู่จนถึงวันสุดท้ายของช่วงวัน หยุดตรุษจีน

เมื่อในที่สุดพวกเขาก็กลับถึงอพาร์ทเมนต์เล็กใน หมู่บ้านกลางเมือง ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว พิมพ์ลดาเข้า มาในห้องก็ตะโกนออกมาทันทีว่า “เอ่อ วันหยุดของเรา เหลือสองสามชั่วโมงสุดท้ายแล้ว!”

จิรฐามองดูเธอแล้วยิ้ม นำข้าวของที่ท่านแม่ภรรยา ให้เขากลับมากินทุกอย่างไปเก็บไว้ในครัวให้เรียบร้อย

พิมพ์ลดาเข้าห้องน้ำอาบน้ำตามปกติ เตรียมจะนอน แต่ว่า…จวบจนเธอเซ็ตร่างกายของเธอให้สะอาดพร้อม ที่จะสวมใส่เสื้อผ้า เธอจึงพบว่าตัวเองไม่ได้เอาชุดนอน เข้ามา แต่ว่า แต่ว่าเธอเอาแค่กางเกงในขนาดเล็กด้ว เดียวเท่านั้น พระเจ้าช่วย! เธอไม่ได้อยู่บ้านแค่อาทิตย์เดียวแล้ว เธอก็ลืมแม้แต่หยิบชุดนอนไปแล้วนะ!

จริงดังที่คิด อย่างน้องพิมพ์ลดาที่มีสมรรถนะในการ ปรับตัวใช้การไม่ค่อยได้ ยังคงอาศัยอยู่กับที่อย่าโยก ย้ายงนอนตามใจก็ดี!

คิดพลาง เธอหยิบเอากางเกงในขึ้นมาสวมก่อน หลังจากนั้นดึงเอาผ้าเช็ดตัว ข้างๆมาห่อให้เรียบร้อย เธอยังจําได้ว่าเมื่อครูจิรฐาไปห้องสมุดแล้ว ชั่วคราวไม่ ควรกลับมาจึงจะถูก ดังนั้นพิมพ์ลดาจึงห่อด้วยผ้าเช็ดตัว เช่น ออกจากห้องน้ำ

จัง! มุมปากของเธอประดับรอยยิ้มขึ้นมา เมื่อเธอ เห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนอน ย่อเอวลง หญิงสาวบาง คนวิ่งอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าใช้ทารางปิดหูขโมย กระดิ่งไปที่เตียงใหญ่ คาชุดนอนผ้าไหมข้นมาทันที แล้วรีบหมุนตัวกระโจนกลับเข้าไปในห้องน้ำ

พิมพ์ลดาไม่กล้าแก้ผ้าเช็ดตัวเปลี่ยนชุดนอนในห้อง นอน เธอกลัวว่าท่านผู้ใหญ่จะกลับมาได้ทุกเมื่อ

ความตื่นตัวอันน้อยนิดนี้ของพิมพ์ลดา จริงแม่นแท้ ในช่วงเวลาที่เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำนั้น จิรฐาเปิดประตู ห้องนอนเข้ามาพอดี แสงที่หลงเหลือจากทางดาของ เขาพอดีเหลือบไปเห็นเธอกำลังมุดเข้าไปในห้องน้ำ ปิด ประตูกระจกฝ้าในแวบเดียว

แล้วหลังจากนั้น เขาก็หันศีรษะไป กลับเห็นชุดสีชมพู นอนนิ่งสงบอยู่บนพื้น

พิมพ์ลดาคิดว่าจรฐาอาจจะเข้ามาในเวลาใดก็ได้ แต่ ไม่ได้สังเกตเห็นขณะที่เธอเองคว้าชุดนอนและกางเกง ไม่ได้จับไว้แบบ

เนื้อแท้ผ้าไหมก็เรียบลื่น ขณะที่เธอวิ่งเข้าไปใน ห้องน้าอย่างรวดเร็ว ชุดนอนที่เธอถืออยู่ในมือยังอยู่ แต่กางเกงได้หลุดจากมือของเธอลื่นลงไปแล้ว และ นอนนิ่งสงบอยู่ข้างนอกประตู

ปิดประตูห้องน้ำอย่างดี ใบหน้าดวงน้อยของพิมพ์ ลดาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจน้อยๆหัวเราะเสียง หวานพลางรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

แต่เมื่อเธอยกมือขึ้นสะบัดผ้าในมือของเธอไปที จึง พบว่า..

อ๊ะ? กางเกง แล้วกางเกงล่ะ? จ้องมองชุดนอน เหลือเพียงเสื้อนอบท่อนบนใน มือเธอเท่านั้นในเวลานี้ พิมพ์ลดากระพริบตาอย่างไม่น่า

เชื่อ

เมื่อครู่เธอเพิ่งหยิบขึ้นมาชุดหนึ่งอา! เป็นทั้งชุดจริง

อา!

มองดูแค่เสื้อท่อนบนตัวนี้ สวมแล้วยังปิดทั้งหมดไม่ มิด ดังนั้นพิมพ์ลดาจึงพาดเสื้อนอนไว้บนราวแขวนเสื้อ แล้วห่อด้วยผ้าเช็ดตัวให้แน่นมาก นอีก คิดจะออกไป หยิบกางเกงมาใหม่ เข้ามาเปลี่ยนสวมใส่ในครั้งเดียว อีกครั้ง

มือข้างหนึ่งดึงผ้าเช็ดตัวบนหน้าอกไว้ พิมพ์ลดา ม มืออีกข้างไปเปิดประตูกระจกห้องน้ำ

วินาทีต่อมา เธอยัดขาออกไป ย่อเอวลง ไม่เงย ศีรษะก็ออกจากห้องน้ำไปแล้ว

ทําไมเธอถึงรู้ล็กแผ่นหลังเย็นจนน่าตกใจ? ดู เหมือนมีใครบางคนกำลังมองเธออยู่?

รู้สึกว่าด้านหลังดูเหมือนจะมีแววดาคนหนึ่งมองเธอ ไว้ พิมพ์ลดา นศีรษะไป วินาทีต่อมาเธอเกือบจะเอา ศีรษะ งานไปบนกําแพง

กางเกงของเธอ ชื่อฮือฮือ ทำไมกางเกงของเธออยู่ ในมือของจิรฐา!

เห็นพิมพ์ลดา นศีรษะมา โรฐาเจตนาดีมากยก กางเกงในมือข้มแกว่งไปมา ยิ้ม ถามว่า “ออกมาหยิบ เจ้า หรือ?”

พิมพ์ลดาคิดอยากจะรู้จริง ๆ ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่ เมื่อไรกันแน่! เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เข้ามาก่อนที่เธอ จะเข้าไปในห้องน้ำ แต่เธอเข้าไปในนั้น ยัง ยังไม่ถึง สามสิบวินาที มิฉะนั้นเธอจะไม่โผล่ออกมาอย่างสะเพร่า แบบนี้อา!

“ชาชาชา…” พิมพ์ลดายิ้มแห้ง ๆ คว้าผ้าเช็ดตัว หน้าอกไว้แน่น เดินไปหาเขา มือเดียวช่วงชิงกางเกง ในมือของเขามา เธอไม่พูดขอบคุณสักค้า ก็ย่อเอวลง เตรียมจะหลบแอบเข้าไปในห้องน้ำ