ตอนที่ 7 พวกเราไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะ

เขายิ้มริมฝีปากโค้งเล็กน้อย ตอบว่า “พี่สาวครับ ผมกำลัง กินข้าวกับคนอื่นน่ะ” กล่าวพลางยื่นโทรศัพท์มาตรงข้างหน้า พิมพ์ลดา “คุณครับ กรุณารับโทรศัพท์”

“อา?” มองโทรศัพท์ตรงหน้า พิมพ์ลดาตะลึง

จิรฐาสั่นมือถือไหวไปมาเบาๆเป็นสัญญาณให้เธอรีบรับ

แต่ในขณะที่พิมพ์ลดารับโทรศัพท์มา เพิ่งพูดออกมาหนึ่ง เสียง “ฮัลโล..” จิรฐาก็รีบคว้าโทรศัพท์กลับจากมือเธอทันที

ครั้งนี้ พิมพ์ลดายิ่งตกตะลึงแล้ว!

ชายคนนี้มีปัญหาเหรอ?

“พี่ ได้ยินแล้วใช่มั้ย? พี่เข้าใจน่ะ ดีแล้ว ก็แบบนี้แหละ”

“เฮ้ย จิรฐา รฐา จิรฐา!”ยังไม่ทันรอให้อิงนราได้พูดก่อน จิรฐา เองก็วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว ทิ้งเธอไว้ที่ปลายทางนั้นค้อนใส่ โทรศัพท์ เอาโทรศัพท์วางกลับไปที่โต๊ะใหม่ จิรฐาเงยหน้าขึ้น ก็ได้เห็นตรงหน้าพิมพ์ลดามองดูตนด้วยความสงสัย

ใช่ ทำไมเขาลืมไปว่าตอนนี้หญิงคนนี้ที่นั่งตรงข้ามกับตัว เองก็มานัดบอดเช่นกัน

หลายปีมานี้ ในครอบครัวได้จัดนัดบอดให้จิรฐาไปไม่ต่ำ กว่า 100 ครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยไปร่วมสักครั้ง ไม่คิดว่า ประสบการณ์นัดบอดของตัวเองครั้งแรกก็ต้องมอบให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้แล้ว

ตามที่เขารู้จักแม่เขา วันนี้เขาไม่กลับไป แม่เขาจะต้องลงมือ ทำบางอย่างแน่นอน ถ้าถึงเวลาถูกพบว่าเขาไม่ได้กินข้าวกับ หญิงคนหนึ่ง นั่นผลที่ตามมา…ไม่อาจคาดคิดได้ ก่อนนั้นเขา ไม่ได้กลับมาบ่อยๆ แม่เขาจะว่าเขา ก็ทำได้แค่ในโทรศัพท์ แต่ ตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเดียวกัน จะพบเขาเป็นเรื่องที่ง่ายดาย มากเรื่องหนึ่ง

คิดอีกที จิรฐารู้สึกว่าตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่อาจบอกพิมพ์ ลดาได้ว่า เธอทักคนผิดแล้ว

“โอ้ เมื่อครู่เป็นแม่ผมโทรมา ท่านบอกว่าต้องการมั่นใจว่าผม ได้มาพบคุณแล้วหรือไม่” ใบหน้าจิรฐาเจื่อไปด้วยรอยยิ้มไม่พบ ร่องรอยการโกหก

การใช้โทรศัพท์ยืนยัน? ได้ยินจิรฐาอธิบาย พิมพ์ลดา

สุขใจแล้ว! แท้จริงบนโลกนี้ ไม่ได้มีแค่แม่แก่ของเธอที่แปลก

ประหลาดเช่นนั้นพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้แน่ใจว่าเธอได้ไป นัดบอด

ตอนนี้คลังคำศัพท์ที่จำกัดในสมองของเธอนั้นได้ผุดขึ้นมาคำ หนึ่งว่า “ลงเรือสำเภาเดียวกัน”

กาแฟมาเสริฟแล้ว พิมพ์ลดายกขึ้นดื่มคำหนึ่งแล้วถามว่า “คุณค่ะ คุณก็มักจะถูกบังคับให้นัดบอดหรือค่ะ?”

“คุณผู้หญิงก็เช่นกันไม่ใช่เหรอ?” จิรฐาไม่ตอบปัญหาของ พิมพ์ลดา กลับถามเธอหนึ่งประโยค
เขาถามแบบนี้ พิมพ์ลดารู้สึกถูกเขาปิดกันไปครั่งหนึ่งทันที กลับถามว่า “คุณค่ะ ไม่ทราบว่าคุณยังจำได้ไหม ความจริงเรา สองเคยพบหน้ามาแล้วสองครั้ง และก็เป็นเรื่องภายในสัปดาห์ นี้”

เงยหน้าขึ้น เธอมองดูเขา พบว่าเขาก็กำลังยิ้มและมองเธอ ในเวลาเดียวกัน ท่วงท่าดื่มกาแฟยังสง่างาม ตอบด้วยน้ำเสียงที่ นุ่มนวลว่า “จำได้ ครั้งหนึ่งในรถของผม ครั้งหนึ่งในโรงแรมมวน ยู”

แท้จริง ชายคนนี้หัวเราะขึ้นมา กลับน่าดูชะมัดฉิบขนาดนี้

พิมพ์ลดาจำได้ว่าก่อนหน้านี้เคยเห็นเขาสองครั้ง เขาเป็น ต้องปั้นหน้า แบบฉบับที่บรรดาคนว่างงานไปให้พ้น ๆพันโยชน์ ถ้าตอนนั้นเขายังหัวเราะได้มากจะดีจริง ๆ ผู้ชายหล่อเหลาก็ ดึงดูดสายตาของสาว ๆ แต่ผู้ชายที่ทั้งหล่อเหลาและอัธยาศัยดี เข้าถึงผู้คนได้ง่ายก็จะดึงดูดหัวใจของสาว ๆแล้ว

“คุณค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ.” จูๆในใจของพิมพ์ลดาก่อเกิดความ คิดที่คละเคล้าส่วนผสมที่อันตราย “อยากให้ชีวิตที่ถูกบังคับให้ ต้องนัดบอดสิ้นสุดอย่างรวดเร็วหรือไม่?”

ได้ยินคำพูดของพิมพ์ลดา จิรฐาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “คุณผู้ หญิงหมายความว่ายังไง?”

สะไปรท์เคยบอกว่าพิมพ์ลดาผู้หญิงคนนี้ เธอมีทั้งสมองและ หัวใจ แต่เมื่อพิมพ์ลดาใช้ใจคิดเรื่องราว เธอก็จะไม่ได้มีสมอง

และในตอนนี้ พิมพ์ลดาก็ไม่ทันระวัง โดยใช้ใจคิดในเรื่อง

ต่อมา
ยกกาแฟตรงหน้าขึ้นซดดืมอย่างรุนแรงไปสองคำ พิมพ์ลดา หยิบเล่มสีแดงเข้มออกมาจากกระเป๋าฟาดไปบนโต๊ะครั้งหนึ่ง กล่าวกับชายที่อยู่ตรงหน้าว่า “คุณค่ะ เราไปจดทะเบียนสมรส กันเถอะค่ะ!”