ตอนที่ 50 เข้าพักอาศัย

พิมพ์ลดาก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองจึงได้คิดวิธีนี้ออกมาใช้ ยับยั้งเขาไว้ แต่ความจริงได้พิสูจน์แล้ว วิธีการของเธอได้ ผล

แม้ว่าจะเพลิดเพลินกับการเสนอตัวริเริ่มจูบครั้งแรกของ เธอในครั้งนี้ แต่เทคนิคการจูบของพิมพ์ลดาแย่มากจริงๆ จิรฐาอดไม่ได้คิดอยากชิงอำนาจการริเริ่มเสนอตัวกลับคืน มา โยนอัลบั้มรูปในมือออกไป มือทั้งคู่ของเขาโอบเอวเล็กๆ ของเธอไว้ และดึงเธอเข้ามาหาตนเองให้ใกล้ชิดมากขึ้น

ฉวยโอกาสในขณะที่พิมพ์ลดายังไม่ทันรวบรวมสมาธิ ใช้ ปลายลิ้นงัดเปิดฟันขาวดุจมูกของเธอ ลื่นไหลเข้าไปในปาก ของเธออย่างราบรื่น

“อืม… ” เดิมพิมพ์ลดาเพียงต้องการที่จะหยิบยืมสิ่งนี้เพื่อ เบี่ยงเบนความสนใจของจิรฐา แต่ไม่เคยคิดว่ากลับถูกเขา ฉวยประโยชน์ไป

ในห้องนั่งเล่นสองผู้สูเฒ่าเห็นสองคนในห้องไม่ได้ออก มาเป็นเวลานาน อดเกิดความสงสัยในใจขึ้นไม่ได้

คุณอรัญญาลุกขึ้นคิดจะไปดูว่าคู่หนุ่มสาวในห้องมีอะไรที่ ต้องให้ช่วยบ้างไหม แต่เพิ่งยืนอยู่ที่ประตูก็ได้เห็นฉากนั้น ในห้อง ยิ้มจาง ๆครั้งหนึ่ง คุณอรัญญาชาญฉลาดมากได้ ช่วยปิดประตูให้พวกเขาอย่างระมัดระวัง
“คุณท่าอะไรกันเนี่ย?” เห็นเธอยิ้มราวกับไม่หุบปาก

ญาณิน ถาม

ตบ ๆ มือของญาณัท อรัญญาหัวเราะ กล่าวว่า “อย่างไร เสียก็เป็นหนุ่มสาว!”

ล้วนเป็นคนที่ผ่านโลกกันมาแล้ว คุณอรัญญาก็ได้กล่าว อย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้ ไหนเลยที่ญาณัทจะยังไม่เข้าใจ เหตุผล สองเฒ่าสบตายิ้มให้กันและกัน ทำราวกับว่าไม่มี อะไรเกิดขึ้นและยังคงดูทีวีกันต่อ

หลังจากจูบอันร้อนระอุได้ผ่านไป จิรฐากลับอิดออดไม่ ยอมปล่อยพิมพ์ลดา “ฉัน ฉันยังต้องจัดเก็บข้าวของนะ คุณรีบปล่อยฉัน

เถอะ!” มือน้อย ๆ ทั้งคู่ของพิมพ์ลดาจับแขนของจิรฐา คิด อยากผลักเขาออกไป แต่พลังของเธอไหนจะต้านเขาได้ ไม่ สามารถผลักดันให้เขาออกสักนิดได้ทั้งสิ้น

ไม่โกรธแล้วเหรอ?” ไล่ล่าตามสายตาที่คอยหลบของ พิมพ์ลดา จิรฐาถาม

“..” กัดริมฝีปาก พิมพ์ลดาวางแผนที่จะใช้กลยุทธ์ไม่

ตอบ

คุณไม่ตอบ ฉันก็มีทางที่จะให้คุณตอบ ในใจคิด จิรฐา ก้าวไปข้างหน้าและทำท่าจะจูบเธออีก พิมพ์ลดาเร่งด่วน รีบ ยกมือทั้งคู่ของเธอขึ้นบังไว้หน้าริมฝีปากตนเอง
เห็นปฏิกิริยานี้ของเธอ จิรฐาอารมณ์ดีหัวเราะ “บอกว่าคุณ ไม่ได้โกรธผมแล้ว ผมก็จะปล่อยคุณ!”

ฮ่า! ชายโสโครก เป็นแต่รังแกฉัน!

ในใจพิมพ์ลดาได้ทักทายท่านนายกเทศมนตรีทั้งร่าง จนหมดสิ้นจรดรอบ แต่ปากยังรู้กาลเทศะปฏิบัติตามความ หมายของเขาตอบว่า “ฉันไม่โกรธแล้ว”

พวกเขารับประทานอาหารค่ำกันที่บ้านของพิมพ์ลดาก่อน ที่จะขนย้ายข้าวของไปอย่างเป็นทางการ ของห่อใหญ่ห่อ เล็กที่พวกเขานำกลับไปยังต้องไปจัดเก็บให้เรียบร้อย ดัง นั้นสองเฒ่าก็ไม่ได้รั้งพวกเขาให้อยู่ต่ออีก

เมื่อรถจอดอยู่ในโรงรถ ก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว

ตลอดทางจิรฐาได้สังเกตเห็นพิมพ์ลดาอารมณ์ไม่ดี ตั้งแต่แรก ลงจากรถ เขามือหนึ่งถือสิ่งของ อีกมือหนึ่งจูงมือ ที่ว่างข้างหนึ่งของพิมพ์ลดา พาเธอไปที่ลิฟต์

“พิมพ์ลดา จากที่นี่ไปยังพ่อแม่ที่นั่น ระยะทางขับรถไม่ถึง สี่สิบหรือห้าสิบนาที คิดถึงพ่อและแม่ เราก็กลับไปดูพวกเขา กลับไปกินข้าว หรือนัดพวกเขามากินข้าวที่บ้านของเรา” ระหว่างรอลิฟต์ว่าง จิรฐาปลอบพิมพ์ลดาอย่างห่วงใย

สูดแล้วสูดจมูก พิมพ์ลดาพยักหน้า ตามเขาเข้าไปในลิฟต์

เมื่อเข้ามาในบ้านจิรฐายังไม่ทันได้เปลี่ยนรองเท้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือหนึ่งหยิบโทรศัพท์มือถือ อีกมือหนึ่ง ลากกระเป๋าเดินทางของพิมพ์ลดา เมื่อเขาเปลี่ยนรองเท้า ปิดประตูตู้รองเท้าแล้วก็เดินไปที่ห้องนอนก่อน

ต่อมา เมื่อพิมพ์ลดาเข้าไปในห้องนอน เขาก็รับ โทรศัพท์แล้วไปห้องสมุดอีกครั้ง

เห็นเขาออกจากห้องนอน พิมพ์ลดาเปิดกระเป๋าเดินทาง และเริ่มจัดเก็บ เปิดตู้เสื้อผ้าลายสีดำสลับสีขาวนั้น เธอผลัก เสื้อสูทเสื้อเชิ้ตของจิรฐาไปด้านหนึ่งแล้วแขวนเสื้อผ้าของ ตนเองเข้าไป แต่เดิมมีเพียงเสื้อสูทสีโทนเดียวในตู้เสื้อผ้า ของเขา สีสันมืดสลัวและเรียบง่าย ตอนนี้เพิ่มเสื้อโค้ท ชุด แซกของเธอ ชุดสีชมพู สีม่วงของเธอ มองไปที่ตู้เสื้อผ้าทั้ง สองด้านซึ่งเป็นเสื้อผ้าของสองคน ริมฝีปากของพิมพ์ลดา แย้มรอยยิ้มขึ้นมา

เริ่มตั้งแต่บัดนี้ เธอจะต้องใช้ชีวิตการเป็นภรรยาอย่าง แท้จริงแล้ว