ตอนที่ 48 ไม่อยากจากไป

เกี่ยวกับข่าวลือนี้ ญาณัทรู้สึกว่าไม่มีอะไร ระหว่างทาง เจอคนที่แสดงความยินดีกับเขา เขาก็ยิ้มจาง ๆ “ไม่ใช่เขย เต่าทองอะไรนั่นน่ะเป็นเพียงเด็กชาวบ้านธรรมดา” แต่คุณ อรัญญามีความสุขมาก เธอมีความสุขไม่ใช่เพราะจิรฐาให้ เธอมีหน้ามีตา แต่เป็นพิมพ์ลดาจากครอบครัวของพวกเขา ในที่สุดไม่ใช่สาวแก่ที่แต่งไม่ออกตามขี้ปากคนอื่นแล้ว

ญาณัทยังนับว่าพอใจในตัวจิรฐา โดยเฉพาะเมื่อเขามาก็ จะมีคนเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนกับตนเองแล้ว

วันนี้เป็นวันที่พิมพ์ลดาจะย้ายออกจากบ้านพ่อแม่ของเธอ หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน เธอก็ซ่อนตัวอยู่ในห้อง ของเธอเอง ไม่ได้ออกมาอีก

แม้ว่าปกติจะเข้มงวดต่อพิมพ์ลดาบ้าง แม้ว่าแม่และลูก สองสาวมักจะมีปากเสียงกัน แม้ว่าคุณอรัญญาจะตะโกนใส่ ทุกวันเพื่อให้พิมพ์ลดารีบแต่ง ๆ ตนเองออกไปซะ แต่พอมา ถึงวันนี้จริง ๆ เข้าแล้ว ลูกสาวจะย้ายออกไปจริง ๆ เธอกลับ ไม่อยากจากไปแล้ว

แบ่งผลไม้ที่นั่นเสร็จออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งวางไว้ ในห้องนั่งเล่นสำหรับสองหนุ่มนั้น คุณอรัญญาถืออีกส่วน เข้าไปในห้องพิมพ์ลดา

ได้ยินเสียงฝีเท้า พิมพ์ลดาปิดอัลบั้มรูปในมือ หันไปมอง

ที่ประตู เรียกเสียงหวานว่า “แม่.”
วางผลไม้ลง คุณอรัญญาเพิ่งได้นั่งลงข้างกายพมพลด นั่งหนูนี่ก็ขยับเข้ามา มือทั้งคู่โอบรอบคอของเธอไว้แน่น พูด เสียงสะอื้นว่า “แม่ หนูไม่อยากย้าย!”

“ยัยโง่!” คุณอรัญญายิ้มและตบ ๆ มือพิมพ์ลดา “หรือ เจ้าคิดจะพึ่งพาอยู่ในบ้านพ่อแม่ตลอดชีพหรือ? ถ้าเจ้าคิด ต้องการพึ่งพา ฉันและพ่อเจ้ายังไม่เต็มใจหรอกน่ะ!”

“แต่แม่ หนู หนูไม่อยากจากแม่และพ่อแก่ไป!” เอียงศีรษะ พิงบนไหล่ของแม่แก่ พิมพ์ลดาใช้แรงพยายามกลั้นน้ำตาที่ คลออยู่ในดวงตา ไม่ให้มันไหลลงมา

“นั่งหนู” คุณอรัญญาพยุงพิมพ์ลดาให้นั่งตัวตรง มอง เธอและกำชับว่า “เจ้าเป็นคนที่แต่งงานแล้ววันข้างหน้าเจ้า ทำอะไรไม่เพียงแต่คิดถึงแต่เจ้าเอง ยังต้องคิดถึงจิรฐาและ ครอบครัวเจ้า รู้ไหม?”

พิมพ์ลดาพยักหน้าฟังคำของแม่แก่ แต่การพยักหน้านี้ น้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้าก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้ ไหลพรั่งพรู ลงมา

“เด็กโง่!” ในความเป็นจริง ในใจคุณอรัญญายังรู้สึกเศร้า มาก ลูกสาวอยู่ข้างกายตนเองมาได้ยี่สิบแปดปี บอกว่า แต่งงานก็แต่งงานแล้ว เธอเตรียมใจไว้แล้วแต่ยังไม่เสร็จใน ชั่วขณะ

เมื่อขณะที่จิรฐาเข้ามา พิมพ์ลดากำลังจัดเรียงข้อมูลบน

โต๊ะ นั่นเป็นแผนงานโฆษณาที่เธอได้อดหลับอดนอนคิดออกมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนนี้เธอกำลังจะย่ายแล้ว เช่อยอม ต้องนำสิ่งที่ใช้ในการทำงานติดตัวไปด้วย

ห้องของพิมพ์ลดาไม่ใหญ่ ผนังและเพดานทาสีฟ้าอ่อน ถ้าไม่สังเกตจะไม่แตกต่างจากสีขาวมากนัก เดียง1.2เมตร วางชิดติดผนังห้อง คลุมด้วยผ้าคลุมเตียงสีเหลืองนวล หัว เดียงมีตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะสูงเท่า พิมพ์ลดาเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว มันมีขนาดร่างที่ใหญ่กว่า พิมพ์ลดาหน่อย จิรฐาสงสัยว่าคืนนี้เป็นพิมพ์ลดานอนบน เดียงหรือเป็นหมีใหญ่ตัวนี้นอนบนเตียง

โต๊ะหนังสือถูกวางไว้ที่ตำแหน่งข้างเตียงริมหน้าต่าง ตอน นี้เพิ่มลดกำลังยุ่งอยู่ที่ นั่น หันหลังให้จิรฐา

นอกจากเตียงและโต๊ะ ก็มีเพียงตู้เสื้อผ้าใบหนึ่งและชั้น หนังสือหนึ่งแถวแล้ว

มองไปที่ด้านหลังของพิมพ์ลดา จิรฐาค่อย ๆ เคลื่อน เข้าไปใกล้ชิดเธอ

ทันใดกอดจากด้านหลัง ทำให้พิมพ์ลดาอดไม่ได้ที่จะ ตกใจอย่างไร้เหตุ การเคลื่อนไหวในมือหยุดลง

“เกิดอะไรขึ้น?” พ่อและแม่อยู่ข้างนอก จิรฐากอดตนเอง แบบนี้ พิมพ์ลดาเครียดจนไม่กล้าหายใจแรงออกมา

“พิมพ์ลดา” ฝังศีรษะเข้าไปในซอกคอของพิมพ์ลดา จิรฐา

เรียกชื่อของเธอ ท่าทีเงื่องหงอยและปล่อยตัว