ตอนที่ 4 เส้นทางนัดบอดที่ยาวไกล

สัปดาห์ที่วุ่นวายสัปดาห์หนึ่งผ่านไปแล้ว และนี่ก็หมายถึง พิมพ์ลดาได้หนีออกจากบ้านเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว

พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ พิมพ์ลดาคิดสะระตะว่าควรกลับบ้านได้ แล้วหรือไม่ วันเสาร์พ่อจะอยู่บ้าน ถ้าเธอถูกคุณอรัญญาโจมตี ยังสามารถมีคนมาช่วยกันเธอไว้ได้และจากที่พ่อเธอส่งข่าว คราวมาให้เธอเมื่อคืน แม่ของเธอดูเหมือนจะไม่ได้โกรธอะไร มากนักแล้ว

ตัดสินใจเตรียมกลับบ้านแล้ว พิมพ์ลดาพลิกตัวแล้วยกเท้า ขึ้นทับผ้าห่มไว้ใต้ร่าง หลับตาสนิทเตรียมพร้อมไปหาดยุคแห่ง ความฝัน แต่เมื่อตาทั้งคู่หลับลง ในศีรษะเธอก็ผุดภาพที่ตนเอง หนีจากรีสอร์ทริมทะเลในวันนั้นขึ้นมา

“โอ้” ทันใดนั้นเธอนึกอะไรออกรีบลืมตาขึ้น “เป็นเขาเอง!” ใน ที่สุด เธอจำได้ว่าวันนี้ที่โรงแรมมวนยู ชายคนนั้นที่ถูกชนเป็น ใครแล้ว

ยกมือขึ้นเกาศีรษะ พิมพ์ลดารู้สึกผิดหวังไม่สบายใจพลิก ตะแคงตัว “ตอนนี้เขาคงคิดว่าฉันเป็นสาวโรคประสาทแล้ว! ดี นะที่ภายหลังเราไม่ต้องเจอกันอีก…” พิมพ์ลดาถอนใจเฮือกหนึ่ง คิดตลอดว่าพรุ่งนี้จะใช้วิธีเข้าบ้านไปขอโทษกับคุณอรัญญา อย่างไรจนค่อย ๆ หลับไป

เช้าตรู่วันเสาร์ เริ่มเห็นแสงเงินแสงทองโผล่พันขอบฟ้า

ด้านหนึ่ง หญิงสาวคนหนึ่งลากกระเป๋าเดินทางขึ้นบันไดมา อย่างเบามือเบาดีนแล้วยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านตนเอง รื้อหา กุญแจดังเปรี้ยะ ๆ
ที่จริง พิมพ์ลดาก็ไม่ได้คิด เพียงแต่…โอเค เธอช่อบลืม กุญแจ นี่ก็ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว พลิกค้นกระเป๋าในจุดที่ สามารถใส่กุญแจเข้าไปได้จนทั่วหนึ่งตลบแล้ว พิมพ์ลดาก็ยัง คันไม่เจอกุญแจบ้านอันมีมูลค่านั้นของเธอ

ฟ้ายังไม่แจ้ง เธอก็ลุกขึ้นเก็บข้าวของเพื่ออะไรหรือ? ไม่ก็ เพื่อจะแอบกลับเข้าไปในบ้านของตัวเองก่อนที่คุณอรัญญาตื่น ขึ้นมาและจากนั้นเตรียมซื้ออาหารเช้าแสนอร่อยสุดหรูให้พวก เขา เตรียมจัดท่าทีวิงวอนขอคืนดีขอช่วยปล่อยผ่านเธอหรอก หรือ? นี่กลับเป็นซะ…

มองดูบานประตูป้องกันนิรภัยสีแดงเข้มบานนี้ พิมพ์ลดาเบ้ ปาก กำลังคิดว่าควรจะรีบลากกระเป๋ากลับไปที่บ้านสะไปรท์ หรือยกมือขึ้นเคาะประตูอย่างไม่คิดชีวิตสักที

คิดไปคิดมา เธอรู้สึกว่าไปรับประทานอาหารเช้าที่ร้าน สะดวกซื้อธุรกิจยี่สิบสี่ชั่วโมงนั้นตรงปากทางชุมชนก่อน น่าจะดี กว่า

พลันขณะพิมพ์ลดาหันไปหยิบจับกระเป๋าเดินทาง เธอได้ยิน เสียงประตูเปิดที่ข้างหลัง

“นั่งหนู?” พิมพ์ลดาหันกลับมา เห็นพ่อเธอ แน่นอนยังมีแม่แก่ เธอที่อยู่ข้างหลังท่าน

พอเห็นคุณอรัญญา พิมพ์ลดารีบหันมาเผชิญหน้าพวกเขา ยืนดี ๆ ทันทีและยังเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน “พ่อ แม่ อรุณ สวัสดิ์!”

ญาณัทเป็นอาจารย์สอนประวัติศาสตร์ในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในเมือ$ 8ตสัง อ .ตาคน สมาคมแคร์ในไร่งเรียนจัดไป ท่องเที่ยวฤดูใบไม้ร่วงบนเขาดังอูที่นอกเมือง ค้างแรมที่นั่นคืน นึ่ง นายวันอาทิตย์กลับบ้าน และนั่นคือเหตุผลที่พวกเขาต้อง ตื่นแต่เช้าเตรียมตัวไปข้างนอก ใครจะรู้ พิมพ์ลดาซึ่งปกติจะ หลับอยู่แต่บนเตียงในวันสุดสัปดาห์ กลับยืนอยู่ที่หน้าประตูแต่ เข้าทรู

แต่โชคดีที่ทั้งสองท่านทั้งสองเร่งรีบ คุณอรัญญาไม่มี โอกาสที่จะถ่มน้ำลายดูถูกพิมพ์ลดา พิมพ์ลดาจึงรอดชะตาแบบ นี้ในครั้งนี้ไปได้

เที่ยง พิมพ์ลดากำลังกอดถ้วยมาม่ากินไปดูที่วีไปจู่ๆ โทรศัพท์มือถือข้างกายก็สิ่นดังขึ้น เธอวางตะเกียบลงหยิบ โทรศัพท์มือถือขึ้น หลังจากอ่านข้อความจบได้หนึ่งวินาที ค้อน แล้วต้อนขวับ นอนราวกับศพแข็งที่อบนโซฟา

ข้อความเป็นคุณอรัญญาส่งมาและสาระคือพรุ่งนี้เข้าสิบโมง โต๊ะที่สิบสองร้านโอเก้อกาแฟ ถนนอาทิตย์ โลกา วิศวกร ถ้า เธอไม่ไป นั่นก็ ก่อนที่ฉันและพ่อเธอกลับบ้านมาก็เก็บข้าวเก็บ ของแล้วไสหัวไปให้พ้นจากฉันซะอีกครั้งอย่าได้ไสหัวกลับมา อีก

คราวนี้ คุณอรัญญาน่าจะเอาจริงแน่แล้ว พิมพ์ลดาหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาอย่างโกรธขึ้ง กดลบข้อความนั้น แม่นแท้

“ฉันไม่ได้รับข้อความ ฉันยังไม่ได้เห็นข้อความ อะไรฉันก็ ไม่ได้เห็น ไม่ได้เห็น!” ปลอบใจตัวเองแบบนี้ พิมพ์ลดาขว้าง โทรศัพท์ไปข้างหนึ่ง กินมาม่าต่อ