ตอนที่ 37 คงเคร่งครัดรักษากฎระเบียบประเพณีอันดีงาม

“แต่เมื่อกี้.”

“เมื่อครู่ เป็นผมไม่ดี! ขอโทษ! ไม่รอพิมพ์ลดาพูดจบ จิร ฐาก็รับคำ ขอโทษอีกครั้งทันที ทำให้พิมพ์ลดาสูญเสียการ ปฏิเสธไป

“แต่พ่อและแม่จะเป็นห่วงฉัน” พิมพ์ลดาขนเอาพ่อแม่ออก มาเป็นทหารกู้ภัย เดิมคิดว่าสามารถใช้พ่อแม่เป็นเหตุผล ให้รีบกลับบ้านได้ กลับไม่คิดว่าจิรฐาตอบเธอกลับมาหนึ่ง ประโยค “ผมเพิ่งได้คุยกับแม่บอกว่าคืนนี้เธอจะค้างพักที่นี่ ไม่กลับบ้าน”

พิมพ์ลดามองดูเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลบ้าง “คุณ พูดเรื่องอะไร?” คิดแล้วคิดอีก ในที่สุดเธอเข้าใจในสิ่งที่เป็น ประเด็นสำคัญในคำพูดของเขา “คุณ คุณ คุณ..”นิ้วชี้ที่ เขา พิมพ์ลดาพูดอะไรไม่ออกอีก ชะงักไปค่อนวัน ในที่สุด เธอก็พูดเรียบรื่นว่า “คุณโทรหาแม่ฉันได้อย่างไร?”

มองดูดวงหน้าอมชมพูใบน้อยของเธอที่ทั้งอับอายทั้งรีบ ร้อน จิรฐายิ้มและตอบว่า”ผมไม่ได้โทรไปให้แม่ เป็นเธอโทร มาหา โทรศัพท์มือถือของคุณดังแล้วดังอีก ถ้าผมไม่รับ สาย แม่เรานั้นต้องเป็นกังวลมาก?”

“คุณ” ตั้งแต่เล็กพิมพ์ลดาก็มีข้อบกพร่องจุดหนึ่ง เมื่อเธอ รีบร้อนก็จะพูดตะกุกตะกัก”คุณงั้นคุณก็ไม่อาจบอกแม่ฉันว่า คืนนี้ฉันพักอยู่กับคุณที่นี่”
จิรฐากอดเธอเบา ๆ ไม่สานต่อ แต่เปลี่ยนเป็นถามว่า”วัน นี้คุณไม่ใช่บอกแม่ว่าไปกินข้าวกับเพื่อนตอนเย็นหรือ?”

“เอ๋อ?” จู่ ๆจิรฐาก็เปลี่ยนหัวข้อ พิมพ์ลดา นาง พยักหน้า งึก ๆ”อืม”

“แล้วทำไมตอนที่ผมเห็นคุณ คุณถึงได้ยืนอยู่บนถนนคน เดียว” เขาถามอีกครั้ง

พิมพ์ลดากัดริมฝีปาก ตอบตามความจริง”เพราะลูกสาว เพื่อนฉันเป็นไข้ เธอต้องรีบไปโรงพยาบาลกะทันหัน”

“อื่ม” จิรฐาพยักหน้าอย่างพึ่งพอใจ “พิมพ์ลดา ผมได้ บอกกับแม่แล้วว่าตอนกลางคืนคุณจะพักอยู่ที่นี่กับผม ถ้า คุณกลับไปตอนนี้ ผู้ใหญ่จะคิดในใจว่าอะไร คุณต้องการ ให้พ่อแม่ต้องเป็นกังวลด้วยเรื่องของเราหรือ”

คำพูดของเขา ทุกคำต่างก็สมเหตุสมผล พิมพ์ลดาไม่มี ข้ออ้างในการโต้แย้งใด ๆ ได้แล้ว เพียงแค่บุ๋ยปากได้แต่ มองดูเขา

จิรฐาก็ไม่อยากบังคับเธอ ถอนหายใจ เขากล่าวว่า “ใน ช่วงบ่ายหลังจากที่ออกมาจากที่คุณนั่น ผมก็รีบไปเมือง ล. ตอนที่พบ คุณ ผมเพิ่งรีบกลับมา ตลอดช่วงบ่ายผมทำงาน ตลอด เหนื่อยมากจริง ๆ ต้องส่งคุณกลับไป ผมต้องสลบ เหมือด”

สลบเหมือด?

พิมพ์ลดามองเขา หว่างคิ้วของเขา ฉายแววเหน็ดเหนื่อยจริง ๆ แต่ก็ เมื่อครู่ เขายัง…เช่นนั้นแท้ ๆ เดิมเธอตั้งใจจะตอบเขาว่า”ฉันกลับไปเองได้ “แต่คำพูดมา ถึงริมฝีปากแล้ว เธอก็พูดไม่ออกแล้ว

พิมพ์ลดาคิดแล้วถามว่า “ถ้างั้นตอนกลางคืน คุณ..”

“ผมสัญญา!”จิรฐาชูมือขวายกขึ้นเป็นสัญญาณว่า”ตอน กลางคืน ผมคงเคร่งครัดรักษากฎระเบียบประเพณีอันดีงาม แน่นอน ไม่แตะต้องคุณ!”

“อืม” ในที่สุด พิมพ์ลดาพยักหน้างึก ๆ

ได้รับคำตอบจากเธอ บนใบหน้าจิรฐาปรากฏรอยยิ้ม กว้างทันที เอื้อมมือไปถือกระเป๋าที่อยู่ในมือเธอ เขาหัน เดินไปด้านข้างห้องนั่งเล่นที่มีห้องครัวแบบเปิด

วางกระเป๋าของเธอลงบนโต๊ะอาหาร เขาเดินอ้อมเข้าไป ในครัว เปิดตู้เย็นแล้วหยิบนมออกมาเตรียมจะอุ่นร้อน

จิรฐาทำอาหารไม่เป็น เขาเพียงจะอุ่นนมร้อนให้เธอสัก ถ้วย แล้วใช้เครื่องปิ้งขนมปังปิ้งขนมปังสองแผ่น

พิมพ์ลดายืนอยู่ที่นั่น มองดูจิรฐา นี่จึงจำได้ว่าเขาและ เธอต่างยังไม่ได้กินข้าวเย็นกัน

เสียงแด๊กครั้งหนึ่ง จิรฐาเพิ่งเปิดไฟ ด้านข้างก็มีเสียง ของพิมพ์ลดาลอยมาว่า”ในบ้านมีอาหารอะไรบ้าง?”
หันไป เขามองพิมพ์ลดา ตอบว่า”มี”แท้จริง ท่านผู้นำที่ ยิ่งใหญ่คนนี้ อายที่จะบอกภรรยาซึ่งเขาเพิ่งแต่งมาได้ไม่ นาน ความจริงตู้เย็นบ้านเขาเต็มไปด้วยผลไม้และผักสด แต่ เขาทำไม่เป็น

พิมพ์ลดาเอื้อมมือไปปิดไฟที่เขาเพิ่งจะเปิด แล้วรับเอา ถ้วยและนมในมือของเขามา พูดว่า “นั่น คุณ คุณออกไป เถอะ ฉันทำ”