ตอนที่ 36 คนดี อยู่นิ่ง ๆ

เขาทอดสายตาออกไปมองเห็นพิมพ์ลดาสวมเสื้อผ้า ฝ่ายคอกลมและกางเกงลำลองของเขา คลุมเสื้อโค้ทของ ตนเองออกมา มือยังถือกระเป๋า “พิมพ์ลดา คุณจะไปไหน?”

“ฉัน ฉันกลับบ้านก่อนนะ”มือที่ถือกระเป๋ากำไว้แน่น พิมพ์ ลดาตอบแล้วเดินไปที่ประตูเอง

“พิมพ์ลดา?”ได้ยินจิรฐาเรียกชื่อของผู้หญิงคนหนึ่งออก มาทันที อิงนราก็หยุดการอภิปรายอันยืดยาวของตัวเองลง เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาตามหลัง เธอตกใจ แต่ขณะที่ เธอกำลังจะอ้าปากถามให้ชัดเจนในช่วงนั้น น้องชายเธอใน สายโทรศัพท์ทางนี้ก็สาดน้ำเย็นให้เธอหนึ่งชาม

“พี่สาวครับ ที่นี่ผมมีอะไรต้องทำนิดหน่อย เท่านี้ก่อนครับ” จิรฐาพูดจบก็วางสายโทรศัพท์มือถือ โยนโทรศัพท์มือถือไป ข้าง ๆ แล้วรีบลุกขึ้น ก่อนที่พิมพ์ลดาจะเดินไปถึงประตู รีบ ดึงมือของเธอไว้ที่เดียว

เมื่อครู่อีกนิดเดียวก็จะได้มีอะไรแบบนั้นกับเขา แล้ว ขณะนี้พิมพ์ลดาแม้แต่ความกล้าที่จะหันไปดูเขาก็ไม่มี แล้ว เธอดึงแล้ว ดึงเล่า ต้องการจะดึงมือของตนเองออก มาจากมือใหญ่ของเขา แต่ความพยายามทั้งหมดก็สูญเปล่า

จิรฐาก้าวมาข้างหน้าโอบกอดพิมพ์ลดาจากด้านหลังไว้ แน่น เดิมพิมพ์ลดาก็อับอายกระอักกระอ่วนถึงที่สุด ยิ่งถูก เขาโอบกอดเข้าอีก ตกใจดิ้นรนคิดที่จะพยายามดิ้นให้หลุดพันจากอ้อมกอดของเขา

แต่เธอยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งกอดแน่นมากขึ้น

“พิมพ์ลดา คนดี อยู่นิ่งๆ” ซุกศีรษะลงเข้าที่ซอกคอของ เธอ จิรฐาพึมพำเบาๆในคอ เธอไม่ได้เข้าใจ ยิ่งเธอดิ้นรน แบบนี้ ยิ่งกระพือไฟโลกีย์ที่ยังไม่จางหายไปหมดนั้นของ เขาให้ลุกโชกช่วงขึ้น

ขณะที่เขาพูด ลมหายใจอันอบอุ่นได้เป่ารดซอกคอ กระตุ้นให้พิมพ์ลดาช็อคไม่กล้าขยับสักนิด ร่างของเขาแนบ สนิทร่างเธอไว้แน่น พิมพ์ลดาแม้เธอจะขี้เท่ออีกยังไง ก็ยัง สามารถสัมผัสถึงความแกร่งนั้นที่ที่มแทงบริเวณก้นของเธอ

เธอเชื่องลง จิรฐาถึงกล้าปล่อยเธอบ้าง คาง ของเขาลูบไล้ไหล่ของเธอไปมา น้ำเสียงเพราะอดกลั้น ต่อเพลิงโลกีย์จนเปลี่ยนเป็นค่อนข้างแหบแห้ง “อยู่ต่อ ดี ไหม?”

“ฉัน ฉันอยากกลับบ้าน” พิมพ์ลดาไม่กล้าหายใจแรง พยายามตอบด้วยเสียงที่มั่นคง

ได้ยินเธอพูดว่ากลับบ้าน จิรฐาก็กอดเธอไว้แน่นอีกแล้ว “พิมพ์ลดา ตอนนี้ ที่นี่คือบ้านเธอ”

คำพูดของจิรฐาสกัดกั้นจนพิมพ์ลดาไม่สามารถ พูดจาได้ในชั่วครู่เดียว ตลอดเวลาเธอรู้สึกว่าตัวเองเก่ง สวยดี แต่ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เจอจิรฐา วาทศิลป์ที่ดีของเธอก็เหมือนกับไอน้ำที่อยู่ๆก็ลอยหายไปท่ามกลางมนุษย์ หายวับจนมองไม่เห็นไป

จิรฐาหมุนตัวพิมพ์ลดาในอ้อมแขน ให้เธอหันมายืน เผชิญหน้ากับตนเอง มองเธอหลบสายตาตนเอง เขาจึงต้อง ฝืนเชยคางของเธออีกครั้ง “พิมพ์ลดา มองผม”

แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้พิมพ์ลดาไม่ยอมร่วมมือ เต็มที่ แม้ว่าจะถูกเขาเชยคางไว้ แต่ก็พยายามที่จะเปลี่ยน สายตามองไปด้านข้าง ทำตาเหลือกขาว

เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบนี้ของเธอ จิรฐาทั้งโกรธและตลก แย้มริมฝีปาก เขาถามว่า “เมื่อครู่ ผมทำให้คุณตกใจใช่ มั้ย?”

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลสุด ๆ ยามปกติ เขาพูดกระซิบ อย่างเบา ๆ อ่อนโยนเช่นนี้ต่อผู้คนเมื่อไรบ้าง?

จึงทราบว่าการทำตาเหลือกขาวก็เป็นสิ่งที่เหนื่อย พิมพ์ ลดาค่อยๆถอนสายตากลับมาและประสานสายตากับเขา คิดแล้วคิด เธอพยักหน้างึก ๆ

“ขอโทษ!เป็นผมใจร้อนผลีผลามเกินไปแล้ว” ในที่สุดเธอ ก็ได้ประสานสายตากับตัวเองแล้ว จิรฐารู้สึกจิตใจเบิกบาน อย่างไม่รู้สาเหตุพักหนึ่ง “ผมสัญญา ผมจะไม่ทำอะไรคุณ ในตอนกลางคืน ผมรู้ วันนี้คุณอยู่ในช่วงเวลาพิเศษ” จิรฐา กำลังพยายามกอบกู้ภาพลักษณ์ของตนเอง เขาไม่อยาก ถูกมองว่าเป็นคนเจ้าชู้ ยิ่งกว่านั้น เขาก็ไม่ได้ชมชอบกลเม็ดเด็ดพรายนิยมมีเซ็กส์ในช่วงประจำเดือน สรรพสิ่งใน คืนนี้ เขาหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้วจริง ๆ ช่วงเวลานั้น แม้แต่เขาเองก็แปลกใจที่จู่ๆสติปัญญาของตนเองไปที่ไหน ซะแล้ว