ตอนที่ 115 รักษาเด็กไว้ไม่ได้

เมื่อพฤกษา อ่งนรา อริญญา และญานัทไปถึงโรง พยาบาล”เป็นอย่างไรบ้าง เป็นอย่างไรบ้าง”ชา พลก็ เพิ่งออกมาจากค่ายทหาร เพื่อรับมาที่โรงพยาบาล เขา รําลังเดินทางไปนั้น ยังไม่รู้ว่าพิมพ์ลาเกิดเรื่องอะไร ขึ้น

“คุณแม่” เขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่สุดท้ายก็กลับไว้ไม่อยู่ อรัญญาจับมือของพฤกษา แน่น “สมลงไปได้ยังไงกับ พีพิมพ์เป็นอะไร

พฤกษาไม่รู้จะพูดออกไปอย่างไรว่านวิภาเป็นคนทํา เธอสบตากับกับอรัญญา”พิมพ์เขา…และที่ยิ่งไปกว่านั้น ดอนนั้นไม่มีใครอยู่ในเหตุการณ์ อย่างไรก็ตามพฤกษา ก็ไม่เชื่อว่าในวิภาจะเป็นคนร้ายกาจขนาดนั้น

อะไร”อรัญญาเห็นท่าทีอึกอักของพฤกษา แต่เขา ก็ยังรอคําตอบจากพฤกษาอยู่ เขารู้ว่าเธอมีเรื่องอะไร ปิดป้งเขาอยู่

“พิมพ์จะต้องปลอดภัย อย่าเพิ่งมากไปพฤกษาง อรัญญาเข้ามากอดในอ้อมแขน ญานัทตั้งอรัญญาออก

มา คนที่รออยู่ข้างนอก เมื่อเห็นหมอและพยาบาลเด้น ออกมาจากห้องผ่าตัด คีรีบรุด นหน้าไปยืนล้อมหมอ

เพื่อถามไถ่ถึงอาการของพิมพ์ลดา ดนัสริมแทรก ขึ้นไปด้านหน้า”คุณพิมพ์ลดาเป็นยังไงบ้างครับคุณ หมอ”

“คุณพิมพ์ลดาเขาปลอดภัยแล้วครับ แต่หมอยังถอน หายใจแบบผิดหวัง พร้อมเปิดผ้าปิดปากออก”คนไข้ ยังต้องการพัก ผ่อนอีกซักระยะหนึ่ง มีเพียงขาที่มี บาดแผล สวน..

พฤกษายิ่งโนนไปอีก เมื่อเห็นว่าหมอหยุด พูดแล้วเด็กละเด็กในท้องละคะคุณหมอ

“ผมพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่เรารักษา เด็กไว้ไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยนะครับ”

แล้วก็มีเสียงร้องไห้ของอรัญญาดังขึ้นอีกครั้ง หลัง หมอและพยาบาลเดินจากไปแล้ว” ล้านของฉัน พิมพ์ผู้ น่าสงสารของฉัน”

พฤกษาอาจจะลงไปกองตรงพื้นตั้งแต่แรกแล้ว หาก นิสและอิงนราไม่ช่วยพยุงเอาไว้ อิงนราพึมพำเบาๆ มองไปยังลิฟที่อยู่สุดทางเดิน และโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ “จิรฐาทำไมยังไม่มานะ

เมื่อมาถึงในเมืองแล้ว รถก็ไม่สามารถขยับได้เร็วขึ้น ข้างบอกเกิดพายุฝนขนาดใหญ่ ขาดพลที่อยู่ในรถก็ให้ คนขับจอดรถ

“ทําไมหรือ ลงชลิตถาม ชาติพลลืมตาที่เดิมทีหลับอยู่ แล้วมองไปด้านหน้า

พร้อมตอบคําถาม ลง สรถติดขนาดนี้ มองผ่าน กระจกรถออกไปด้านนอก ทําไมรถถึงติดเวลานี้ได้ นะ เขาพึมพำกับตัวเอง จากนั้นพูดขึ้นมา ด้านหน้ารถ ติดมาก”

ถึงแม้ว่าวันนี้ฝนตกหนัก ทําให้จราจรติดขัด แต่ก็ไม่ ถึงกับต้องเดินลงจากรถในตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นบนถนน เส้นนี้รถไม่ได้ติดมากมาย

“ท่านนั่งอยู่บนรถก่อน เดี๋ยวผมลงไปดู”

ได้รับอนุญาตจากขาดพล ชลิตรีบหยิบร่มแล้วเดิน ลงจากรถไป

ในรถ ขาดพลได้รับโทรศัพท์จากอิงนรา เธอโทร มาบอกว่าพิมพ์ลดาปลอดภัยแล้ว เพียงแต่รักษาเด็กไว้ ไม่ได้

เขาเพิ่งจะวางสาย ชลิตก็วิ่งกลับมา เก็บรม แล้วรับ

ขึ้นรถ

ท่าน ไม่มีแล้ว ไม่ดีแล้ว

“เกิดอะไรข็น”

ชลิตทํางานกับเขามาตลอด30กว่าปี ชาคพลเพิง เห็นปลิดมีท่าทางลุกลี้ลุกลนเป็นครั้งแรก

“อ้านหน้า ด้านหน้า…เสียง น เ อชลิตกำลังจะพูด ออกมา เสียงจากวิทยุในรถก็ดังขึ้น

“เพื่อนผู้ฟังทุกท่านคะ ตอนนี้เรามีข่าวด่วนค่ะ ที่ถนนสุ ขูมเขตใต้ของเมือง เมื่อครูได้เกิดอุบัติเหตุรถชน เป็นรถ ของทางรัฐบาลและรถบัสชนกันค่ะ ตอนนี้กำลังเคลียร์ อุบัติเหตุบนถนนเส้นนั้น ฝนตก พื้นลื่น ขอให้ผู้ฟังทุก ทาน… “ประโยคหลังจากนั้น ชาดพลไม่ได้ตั้งใจฟังต่อ รถของรัฐบาลคันหนึ่ง

ลงชลิตบอกว่าไม่ดีแล้ว

มองลุงชลิตที่ด้านหน้า ชาดพลถามด้วยเสียงทุ้ม ต่า รีบบอกมา ว่ารถที่เกิดอุบัติเหตุข้างหน้า ใช่รฐา ไหม”

ชา พล นิวตผ่านอะไรมาเยอะ เจออะไรก็ไม่หวั่น ไหว แต่เมื่อลุงชลิตพยักหน้า เขาก็หมดแรงทันที

ในโรงพยาบาล พิมพ์ลดาที่อยู่ในห้วงนิทรา ก็ตื่นขึ้น มา เธอได้ยินเสียงร้องไห้ และเสียงของอุปกรณ์กระทบ กันเบาๆ ด้งสอยมาจากรอบๆ

การมองเห็นที่ไม่ชัดเจน เหมือนหนอนเห็นใบหน้าที่

คุ้นเคย

“แม่…

ได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบานั้น อรัญญารีบลุกขั้นมา ดูพิมพ์ลดา”พิมพ์ เจ้าหนู เจ้าหนูของแม่ตื่นขึ้นมาส

แม่”พิมพ์ลตาหลับตา แล้วลืมขึ้นมาใหม่ “แม่ แม่อย่า ร้องไห้”เธอยกมือที่แม่จับไว้ตลอดนั้นขึ้นมา เ ด ดา ให้อสัญญา

“เจ้าหนูน้อย…” ในห้องผู้ป่วย มีเพียงอรัญญาคนเดียว เธอจึงไม่ค่อยเข้าใจ

“แม่ ทำไมมีแม่อยู่ที่นี่คนเดียวหละ จิรฐาล่ะมึงแม้ว่า เรื่องที่เธอตกบันได น จะจําได้ไม่ชัดเจน แต่เธอรู้สึกตัว เองตกจากบันได และถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล

เธอคิด ว่าคนที่เธอฟื้นขึ้นมาแล้วเจอคนแรก ควรเป็น รฐาไม่ใช่หรอ”

แม่ คนอื่นล่ะ คุณพ่อล่ะ”อรัญญาดึงมือของพิมพ์ลดา ที่ปาดน้าดาให้ตัวเอง ขึ้นมาจับอีกครั้ง อรัญญารับปาด น่าตาตัวเอง แล้วดั่งใจมกลบเกลื่อน พร้อมกับตอบ ว่า พวกเขา พวกเขามาเฝ้าหนูที่นี่นานมากแล้ว ตอนนี้ กําลังไปทานข้าว เจ้าหนู หิวไหม แม่จะโทรให้พ่อซื้อขอ งอร่อยๆมาให้ดีไหม

“ทานข้าว เมื่อได้ยินคําตอบของอรัญญา พิมพ์ลดา หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าตอน นี้เป็นเวลากี่โมง แต่เห็นท้องฟ้าด้านนอกที่มืด นิ่ม เหมือนกับไม่ใช่เวลาทานข้าว “แม่..” พิมพ์ลดากำลังจะอ้าปากถามอีกครั้ง ประตู ห้องก็ถูกเปิดเข้ามา

พิมพ์ลดา ว่าคนที่มา จะเป็นจิรฐา แต่เมื่อพวกเขา เดินเข้ามาในห้อง เธอค่อยๆไล่ดูทีละคน กลับไม่มีเขา

ญานัทออกไปหาอะไรกันจริงๆ ตอนเข้ามาเขามี อาหารที่พิมพ์ลดาชอบ ที่เขาลงมือทําเอองติดไม้ติดมือ มาด้วย

เห็นพิมพ์ลดา มข้นมา ตนัสจึงรีบถาม รู้สึกยังไง บ้าง ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า

ไม่สบายตรงไหน

ตั้งแต่ เธอ น นมา เธอคิดแต่ปัญหา ว่าทําไมร ฐาไม่อยู่ตรงนี้ แต่ไม่รู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่สบายตรงไหน แต่ว่า ตอนนี้ตนัสถามขึ้นมา…

มือที่วางอยู่ใต้ผ้าห่ม ก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นมาจับที่หน้า ท้อง แล้วทําตาก็ไหลลงมา

“เจ้าหนู เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน อรัญญารีบลุกขึ้น อยากจะกดกริ่งเรียกหมอ เมื่อเห็นพิมพ์ลดาร้องไห้ บนเตียง ดวงตา คู่เหม่อมองไปที่เพดาน ใช้มือ สัมผัสที่หน้าท้อง ตรงนั้น ดรงนินที่เคยนูนขึ้นมานิดหนึ่ง นั้น ไม่มีแล้ว ชีวิตทีขยับเล็กน้อย น รู้สึกไม่ได้แล้ว