ตอนที่ 114 ผลักตกบันได

อาจจะใช่อย่างที่คุณพูด คุณจิรฐาเขาไม่ได้รักฉัน แต่ว่า คุณอย่าลืมนะ เขาไม่ได้รักฉัน แต่เขายอมพาฉันไปเจอคุณ เพื่อเพียงแค่บอกว่าเขากำลังจะแต่งงาน ข้างกายเขามีฉัน อยู่แล้ว” พิมพ์ลดาพูด พรางถามจันวิภากลับ “คณจันวิภา คุณบอกว่าคุณจิรฐาไม่ได้รักฉัน เขาแต่งงานเพียงเพื่อช่วย ชีวิตคุณ แล้วคุณรู้ไหมว่า ตอนแรกเขามาขอฉันแต่งงานยัง ไง แล้วทำไมเขาไม่เลือกที่จะไปแต่งงานกับคนอื่น ทั้งๆที่ไม่ จำเป็นต้องเลือกฉันก็ได้”

“ฉัน…

“พูดไม่ออกแล้วล่ะสิ” พิมพ์ลดาเห็นจันวิภาได้แต่อ้า ปาก แต่พูดไม่ออก จึงหัวเราะ “ตอนแรกฉันอยากจะเห็นแก่ คนป่วย ไม่อยากพูดจารุนแรงนัก แต่ตอนนี้เหมือนเธอจะ พยายามหาเรื่องเอง แต่หากเมื่อกี้คำที่ฉันพูดออกมา มัน ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี ก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ “ พูดจบ พิมพ์ ลดาก็คว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย และยืนขึ้น

“ ฉันคิดว่าเรื่องที่คุณจันวิภาจะพูดกับฉันคงจะมีเท่านี้ใช่ ไหมคะ ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ ฉันต้อง รีบกลับไปเตรียมอาหารเย็นให้คุณจิรฐาอีก หวังว่างานแต่ง ในอาทิตย์จะได้เจอคุณนะคะ ลาก่อนค่ะ”

มือกระชับกระเป๋าแน่น พิมพ์ลดาหมุนตัวเดินออกจาก ห้องและไม่มองกลับไปอีกเลย มีเพียงตัวเธอเองที่รู้ ว่าคำ ที่เธอพูดออกมาเมื่อครู่ ทำให้เธอเองใจเต้นขนาดไหน และตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกขาไม่แรงขึ้นมา

หายใจเข้าลึกๆ พิมพ์ลดาเดิมไปยังบันไดไม้นั้น เมื่อเดิน ลงบันไดไปเพียงไม่กี่ขั้น ก็มีเสียงที่โกรธเกรี้ยวดังตามมา

“เธอหยุดก่อน ฉันบอกให้หยุดก่อน”

เธอตามออกมา เพียงแต่ ตอนที่พิมพ์ลดาเดินออกมา เธอยังไม่สามารถฝืนขาตัวเองให้เดินตามออกมาได้ จึงเดิน ตามพิมพ์ลดาไม่ทัน

พิมพ์ลดาหยดเดิน และหันกลับไป เป็นวินาทีที่จันวิภาใช้ สองมือจับราวบันได เพื่อพยุงให้ตัวเองเดินลงมา เธอค่อยๆ เดินลงมาทีละก้าวๆ

พิมพ์ลดาอยากจะเรียกพนักงานซักคนมาช่วยพยุงเธอ แต่นี่เป็นร้านกาแฟที่เงียบสงบ ถมบันไดยังอยู่ในมุมที่ลับ สายตาผู้คนอีกด้วย ณ ตอนนี้ พิมพ์ลดามองไปรอบๆ แต่ก็ ไม่มีพนักงานเลยซักคน

“อ๊ะ” จันวิภาก้าวไม่ดี พลาดหกล้มลงไปนั่งบนพื้นบันได

ในเมื่อเธอมองหาพนักงานไม่เจอ และทนไม่ได้ที่ต้อง เห็นจันวิภานั่งอยู่เช่นนั้น

เธอจึงหันหลังเดินไปยืนข้างๆจันวิภา ยื่นมือไปจะช่วย พยุงให้จันวิภายีนขึ้นมา หล่อจับไปที่แขนของเขา “ระวัง หน่อย เดี๋ยวฉันจะพยุงคุณลงไปเอง”
“อย่ามาจับฉัน” พิมพ์ลดากำลังจะออกแรงช่วยยกกันวิภา ขึ้นมา แต่กลับไม่คิดว่าเขาจะทำกับเธอเหมือนตอนอยู่โรง พยาบาล จันวิภาสะบัดมือเธอทิ้งพิมพ์ลดาถึงกับเซออกไป จนตัวเองเกือบจะตกบันได ยังดีที่เธอยังไม่ล้มลงไป มีเพียง กระเป๋าที่ตกลงไป

เมื่อเธอตั้งหลักขึ้นมาใหม่ เห็นจันวิภายังคงนั่งอยู่บนพื้น เช่นเดิม ในใจของพิมพ์ลดาอยากจะไม่ยุ่งไม่สนใจเธอ แต่ เธอที่นั่งอยู่บนพื้นบันไดนั้น ไม่เหลือเค้าของผู้หญิงที่สง่า งามในห้องอาหารเมื่อครู่เลย พิมพ์ลดาอดที่จะรู้สึกไม่ได้ ว่า ที่จริงแล้วจันวิภาช่างเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารเหลือเกิน

การที่รักคนๆหนึ่ง รักจนถึงขึ้นเป็นแบบเธอ ช่างเป็นเรื่อง น่าเศร้า

เมื่อเห็นเธอเช่นนั้น พิมพ์ลดาก็ยื่นมือไปตรงหน้า เพื่อที่ จะเข้าไปช่วยอีกครั้ง ไม่ต้องการให้ฉันช่วยคุณจริงๆหรอ

เมื่อจันวิภาเห็นมือที่อยู่ตรงหน้า เธอก็เงยหน้าขึ้นมา เธอ มองจากมือไล่ขึ้นไปยันใบหน้าของพิมพ์ลดา “พิมพ์ลดา แก เห็นฉันเป็นสภาพนี้ แกคงจะดีใจสินะ หึๆ” พูดเสร็จ ปัดมือ ของพิมพ์ลดาออก พรางเก็บลอยยิ้มที่เย็นยะเยือกนั้นเป็น สีหน้าเรียบนิ่ง “เอาสกปรกของแกออกไป ฉันไม่ต้องการให้ แกมาช่วยฉัน พิมพ์ลดา แกอย่าคิดนะว่าการที่จิรฐาแต่งงาน กับแก แล้วเขาจะเป็นของแกคนเดียว อย่าลืมสิ ว่าเขา สัญญาไว้ว่าจะดูแลฉัน ตลอดชีวิต”

คำว่า ตลอดชีวิต สามคำนี้ จันวิภาใช้แรงที่มีทั้งหมดในร่างกายตะโกนออกมา ความคุ้มคลั่งของเธอ คงจะสามารถ ดึงความสนใจจากพนักงานที่อยู่แถวนั้นมาได้แล้วสินะ

แต่เอาเถอะ พิมพ์ลดาคิดว่ายังไงเธอก็ไม่ใช่พระอิฐพระ ปูน ในเมื่อคนเขาไม่รับน้ำใจนี้ ก็ช่างเขา

พิมพ์ลดาเก็บมือกลับมา หมุนตัวเดินลงบันไดไปได้ เพียงสองขั้น ก้มลงไปเก็บกระเป๋าที่ตกอยู่ที่พื้น ตอนโดนจัน วิภาผลักเมื่อกี้

เมื่อวินาทีที่จันวิภาเห็นพิมพ์ลดาก้มลงไปเก็บกระเป๋า ใน หัวของเธอก็มีความคิดแว้บขึ้นมา

แล้วถ้า พิมพ์ลดาหายไปจากโลกใบนี้ล่ะ

พิมพ์ลดาเพียงอยากจะรีบหยิบของของตัวเองและออก จากที่นี่ให้เร็วที่สุด เธอเพียงอยากจะก้มลงไปเก็บกระเป๋า ขึ้นมา แต่ไม่คิดว่า วินาทีที่เธอกำลังหยิบกระเป๋าขึ้นมานั้น มี มือคู่หนึ่งผลักเธอตกลงไปข้างล่างอย่างแรง

“อ๊ะ”

“พิมพ์ลดา” เธอได้ยินเสียงที่ค้นเคยดังขึ้น ที่แท้คือเสียง ของตนัสที่เร่งฝีเท้า กำลังวิ่งขึ้นมาทางบันไดนั่นเอง

โลกที่อยู่ตรงหน้า ราวกับเธอถูกผลักลงบันได ซ้ำแล้ว

นําเล่า
สุดท้าย สิ่งที่เห็นก็หยุดลงที่แบบนั้น พิมพ์ลดารู้สึกเพียง ว่าร่างกายหมดแรง และถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน

“ลูก ลูก “ มีคนดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด

พิมพ์ลดาใช้แรงเฮือกสุกท้ายที่มีอยู่คว้าเสื้อของคนนั้น ไว้แน่น “ลูก ช่วย ช่วยลูกของหนูด้วย

“คุณพิมพ์ลดา คุณพิมพ์ลดา

ตั้งแต่ตอนที่พิมพ์ลดาขอเขาลางานวันนี้ ตนัสก็รู้สึกว่า มัมีอะไรไม่ชอบมาพากล ดังนั้นหลังจากที่พิมพ์ลดาออกมา จากบริษัท เขาก็ตามเธอมาจนถึงตรงนี้ เพียงแต่ตอนที่พิมพ์ ลดาขึ้นบันไดไปนั้น พนักงานบอกว่าด้านบนเป็นห้องอาหาร ที่เต็มหมดแล้ว จึงต้องนั่งรอด้านล่างอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อเขาได้ยินเสียงคุ้มคลั่งนั้นดังขึ้น จึงรีบลุกและเดินมา ตรงนี้ แต่ไม่คิดว่าจะช้าไปเพียงหนึ่งก้าว

“พิมพ์ลดา คุณห้ามหลับนะ ห้ามหลับ” บนรถพยาบา ตนัส จับมือของพิมพ์ลดาแน่น เขากลัวถ้าปล่อยมือเธอ แล้วก็จะ เสียเธอไปตลอดชีวิต

จิรฐากำลังไปดูงานที่ต่างจังหวัดกับหัวหน้าฝ่ายอื่นๆใน จังหวัด เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์ รถเพิ่งจะผ่านด่านชำระเงิน บนทางด่วน

เมื่อวินาทีที่ตนัสโทรมาบอกเขาว่าพิมพ์ลดาตกบันไดนั้นเขาตะโกนไปข้างหน้าอย่างดัง “หยุดรถ หยุดรถ”

จิรฐาเรียกปรัณออกมาจากรถ พร้อมสั่งการ “คุณและคน อื่นไปที่อำเภอเจก่อน เดี๋ยวผมต้องกลับไปในเมือง” หากมี ธุระอะไร ติดต่อผมได้ทุกเมื่อ

ขณะที่ปรัณยังไม่ทันคิดว่าจิรฐาเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั้น จิร ฐาก็ได้ขึ้นรถและขับย้อนไปยังทางทีขับมาแล้ว

ท้องฟ้าในเมืองเอส สายฝนโปรยปราย ใต้ท้องฟ้าที่มือ ครื้มนั้น ฝนยังสาดเทลงมาไม่หยุด กระทบลงบนกระจกหน้า รถ

“พิมพ์ลดา คุณอย่าเป็นอะไรเลยนะ ผมไม่อนุญาติให้คุณ เป็นอะไรไป” ในลำคอสำลังด้วยคงามเจ็บปวด จิรฐาจะโกน ชื่อของพิมพ์ลดา แล้วน้ำตาก็ไหลลงมา