ตอนที่6จงใจใส่ร้าย

มีเหอคิดว่านางแกล้งทำเป็นใจเย็นๆเพราะก่อนหน้านี้ใน จวนจิ้งโก๋วพี่สาวคนนี้โด่งดังด้านความเอาแต่ใจจองหอง คาดไม่ถึงเลยว่าหลังเข้ามาในตำหนักอ๋องแล้วได้เรียนรู้ ความอดทนไปเธอยิ้มและแอบดึงแขนเสื้อกลับพูดว่า”พี่ สาวสนใจกับเรื่องการเย็บปักตั้งแต่เมื่อไหร่”

ชูเซี่ยหันหน้าไปด้านข้างใคร่ครวญแล้วพูดว่า”ไม่ใช่สนใจ กับเย็บปักถักร้อยข้าแค่สนใจกับวิธีการเย็บเข็ม “สำหรับ ศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดคือทำการ ผ่าตัดที่สมบูรณ์แบบซึ่งรวมถึงขั้นตอนสุดท้ายการเย็บเข็ม

มีเหอยิ้มเบาๆแล้วไปนั่งตรงข้ามชูเซี่ยวิเคราะห์ดูชูเซี่ย และพูดว่า”ตั้งแต่ท่านพี่แต่งเข้าตำหนักอ๋องก็ไม่เคยกลับ บ้านสักทีและป่วยพอดีในวันที่น้องแต่งเข้ามาจึงไม่ได้ดื่ม น้ำชาของน้องความจริงในใจน้องหวาดระแวงอยู่เสมอ แม้ว่าท่านอ๋องบอกว่าไม่จำเป็นเพราะว่าพี่สาวอยู่ตำแหน่ง พระชายาเอกแต่ไม่มีอำนาจจริงทุกคนที่อยู่ในตำหนักนี้รู้ แค่พระชายาหราวคนเดียวก็พอแต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรน้อง ก็ต้องส่งน้ำชามาให้ท่านพี่แต่พอดีท่านพี่ไม่สบายน้องจึงต้มยามาแทนชาขอให้ท่านพี่หายดี ไวๆ “พูดจบก็สั่งให้สาวใช้ส่งยามาวางบนโต๊ะและพูดเพิ่ม เติมว่า”ลืมบอกท่านพี่เรื่องหนึ่งคือท่านอ๋องช่วยตั้งชื่อหราว มาให้น้องไม่ทราบว่าท่านพี่รู้สึกไพเราะดีหรือไม่”

ชูเซียมองดูถ้วยยาที่อยู่บนโต๊ะยานั้นยังมีไอร้อนขึ้นมาก ลิ่นดอกคำฝอยทิเบตกระจายทั่วห้องยานี้มีผลในการส่ง เสริมการไหลเวียนของเลือดและขจัดภาวะปวดท้องประจำ เดือนแต่ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่เพิ่งหายจากอาการป่วยหลัง จากนอนป่วยมานานความเจ็บป่วยนั้นยังอยู่ในร่างกายดื่ม ได้แต่ซุปอุ่นๆเท่านั้นส่วนดอกคำฝอยทิเบตนั้นเป็นธาตุเย็น และไม่เหมาะที่จะให้ผู้หญิงกินอย่างมากโดยเฉพาะผู้หญิง ที่ไม่เคยคลอดลูกมาก่อนแต่ถ้าไม่ใช่เพื่อการรักษาโรคเธอ ไม่เห็นด้วยกับผู้หญิงที่ดื่มดอกคำฝอยทิเบต

ความทรงจำในสมองบอกกับเธอว่าร่างกายหลิวหยิงหลง ไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็กๆป่วยตลอดทั้งปีถ้าดื่มยานี้ต้องตาย แน่

“งั้นวางไว้ที่นี่ก่อนเดี๋ยวข้าค่อยดื่ม”ซูเซี่ยตั้งใจไม่ตอบ คำถามสุดท้ายของนางและพูดอย่างใจเย็นตอนนี้เธอรู้แล้ว ว่ามีเหอเป็นพันธมิตรหรือศัตรูแล้วแต่เรื่องของตัวเองเธอก็ยังไม่รู้ชัดเจนเวลานี้จึงไม่ควรไปมีปัญหากับนาง

อีกอดทนไปก่อนจะเป็นอะไรได้

“หากยาเย็นแล้วมันจะไม่สามารถออกฤทธิ์ได้ดีท่านพี่รีบ ดื่มยาเถิด”มี่เหอตอบช้าๆแม้จะเป็นการเสนอให้เธอดื่มยา ใบหน้าไม่มีความกังวลราวกับว่าชูเซี่ยจะดื่มหรือไม่นางก็ ไม่สนใจ

ชูเซี่ยตอบรับไปเงยหน้ามองไปยังแสงแดดนอกหน้าต่าง เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเดือนไหนได้แค่เดาว่าน่าจะหลังวัน ไหว้พระจันทร์เป็นฤดูที่เย็นสบายเธอหันถามมี่เหอว่า”ยาที่ น้องส่งมาวันนี้เป็นยาอะไรหรือเหมาะกับการรักษาอาการ ข้าหรือไม่”

มีเหอยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า”คำถามท่านพี่ช่างน่าขัน จริงๆหรือท่านพี่คิดว่าน้องจะใส่ยาพิษฆ่าพี่ตนเองหรือนี่ เป็นยาชูกำลังท่านพี่เพิ่งหายป่วยยังไงก็ต้องกินยาชูกำลัง เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น”

ชูเซี่ย”โอ้”ไปคำเดียวแล้วพูดว่า“งั้นขอบใจน้องนะ”เธอลุก ขึ้นจากเก้าอี้อยากออกไปเดินเล่นข้างนอกจึงหันมาพูดกับ มีเธออย่างเย็นชา”ในเมื่อเป็นยาชูกำลังงั้นน้องก็ดื่มเลย”
มีเหอตกใจสีหน้าเปลี่ยนไปไม่น่าดูกะทันหันน้ำเสียงก็ แหลมขึ้น”ท่านพี่ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงหรือคิดว่า น้องจะใส่ยาพิษฆ่าท่านพี่จริงหรือ”

ชูเซี่ยตะลึงไปเล็กน้อยไม่เข้าใจว่านางโกรธทำไมมองมี เหอและพูดว่า”พี่ไม่ได้คิดอะไรน้องบอกว่านี่เป็นยาชูกำลัง งั้นแสดงว่าดื่มแล้วร่างกายจะแข็งแรงขึ้นแล้วจะเป็นยา พิษฆ่าคนได้อย่างไรกันอีกทั้งน้องบอกแล้วว่าพี่ร่างกาย อ่อนแอจึงส่งยามาให้แต่พี่คิดว่าช่วงนี้น้องต้องดูแลท่าน อ๋องก็สมควรที่จะดื่มยานี้มากกว่าพี่จึงให้น้องดื่มน้องต้อง ขอบใจพี่ที่เห็นใจน้องไม่ใช่มาสงสัยพี่อย่างไม่มีสาเหตุ”

มีเหอเงยหน้าจ้องชูเซียด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่ละ สายตาจู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา”ท่านพี่ยังคิดว่าที่นี่เป็นที่บ้านหรือ แม้ว่าตอนนี้ท่านพี่เป็นพระชายาเอกแต่ก็ควรทราบว่าพี่จะ เป็นหรือจะตายขึ้นอยู่กับน้องทั้งนี้ยาชามนี้พี่ดื่มแล้วเรื่องนี้ ก็จบแต่ถ้าไม่ดื่มก็อย่าโทษว่าน้องโหดร้าย”

พอนางพูดจบแม่นมกับเสี่ยวจี้รีบก้าวไปข้างหน้าแม่นมพูด ด้วยเสียงโกรธว่า “พระชายารองพูดแบบนี้ไม่กลัวจะเข้าหู ของฮองเฮาหรือเจ้าค่ะ”

มีเหอดวงตาเป็นประกายเหลือบมองแม่นมแล้วก็ยิ้มให้ชูเซี่ยพูดว่า “ท่านพี่สนิทชิดเชื้อกับฮองเฮายังไม่ทราบหรือ ว่าฮองเฮาออกไปทำบุญที่วัดหูโก๋วสิ้นปีถึงจะกลับหรือ”

เสี่ยวจีและแม่นมหน้าซีดเผือดทันทีเธอสองคนรู้เรื่องนี้มา ตั้งแต่แรกเพราะฮองเฮาออกพระราชวังไปแล้วท่านอ๋องถึง มีโอกาสแต่งงานกับท่านหญิงมีเหอถึงตอนนั้นฮองเฮากลับ มาก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว

ชูเซี่ยมองมีเหอถอนหายใจเบาๆ “ที่น้องพูดหมายความว่า น้องต้องการให้พี่ดื่มยาชามนี้ใช่หรือไม่”

มีเหอสีหน้าไม่เปลี่ยนแค่ลืมตาขึ้นและพูดว่า”ท่านพี่เป็น พระชายาเอกและยังรู้ตัวดีด้วยยาชามนี้ดื่มหรือไม่พี่รู้อยู่ แก่ใจไม่ต้องถามถึงน้อง”

ชูเซี่ยยกยาชามนั้นขึ้นมายิ้มอย่างโล่งใจแล้วปล่อยมือ ชามนั้นก็กระแทกลงบนพื้นแตกลายเป็นหลายชิ้นยาหก เลอะรอบๆกระเด็นโดนรองเท้าของชูเซี่ยไปนิดหน่อย