ตอนที่17 ความเจ็บปวดที่เหมือนตาย

ตอนที่17ความเจ็บปวดที่เหมือนตาย

ไทเฮากับฮ่องเต้ได้ยินคำพูดของชูเซี่ยก็ตะลึงเล็กน้อย แล้วก็มองไปที่ชูเชี่ยพร้อมกันฮ่องเต้พยักหน้าบอกว่า “ก็ ได้งั้นหยิงหลงอยู่ต่อและปลอบขวัญท่านแม่เถอะ”

มีเหอได้ยินฮ่องเต้ชื่นชมชูเซี่ยในใจก็รู้สึกอิจฉาพร้อม คิดว่าพี่สาวที่ชอบเอาแต่ใจนั้นเปลี่ยนไปเยอะมากตาม นิสัยเมื่อก่อนเมื่อเกิดเรื่องนางรู้แต่วิ่งหนีอย่างเดียวคงไม่ ริเริ่มขออยู่ต่อด้วยนางคงตั้งใจอยากจะแสดงตัวต่อหน้า ไทเฮากับฮ่องเต้มั้งนึกถึงจุดนี้นางเลยบอกว่า”งั้นข้าก็ขอ อยู่ต่อกับไทเฮาด้วยคนเพคะ”

นางสองคนนี้ไม่ไปหลี่เฉินเย่นก็ไม่ไปเหมือนกันอีกทั้ง เขากับอ๋องเจิ้งหยวนสนิทกันมากเกิดเรื่องแบบนี้เขาควร อยู่ข้างๆและให้กำลังใจเขาด้วยเขาจึงบอกว่า”ในเมื่อไม่ อยากไปงั้นก็อยู่ต่อให้กำลังใจกับพี่สะใภ้เถอะ”

เสียงกรีดร้องของพระชายาเจิ้งหยวนดังออกมาจากห้องคลอดตลอดชูเซี่ยกำมือแน่นเงียบๆร้อนใจมากจน อยากวิ่งเข้าไปดูหน่อยแต่รู้ว่าไทเฮาไม่ให้แน่นอนจึงมี แต่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างกังวลและมือที่จับไทเฮาไว้ก็กำแน่น จนไทเฮารู้สึกเจ็บพอหันหน้ามองเห็นใบหน้าเครียดๆ ของนางที่ไม่ใช่เป็นแบบแกล้งทำออกมาท่านคิดในใจว่า เด็กคนนี้เป็นเด็กที่มีจิตใจดีทำให้ไทเฮาเพิ่มความชอบใจ มากขึ้น

หมอหลวงหลันหน้าซีดๆเดินออกมาวิ่งมาที่หน้าไทเฮา กับฮ่องเต้พูดอย่างหนักใจว่า”พระชายาเจิ้งหยวนเข้า อาการโคม่าแล้วยาที่ช่วยเร่งคลอดลูกกินแล้วแต่ไม่มี ผลกระหม่อม.ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”

ไทเฮาตกใจส่วนอ๋องเจิ้งหยวนวิ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง แม้ไทเฮาสั่งให้คนใช้กั้นไว้แต่ก็ไม่มีผลห้องคลอดที่มืด มิดมีกลิ่นคาวเลือดฟังไปทั่วโหร่วเฟยนั่งบนหัวเตียงกด ร่องริมฝีปากบนนวดจุดกลางคิ้วนวดพระวิหารและตบ แก้มพระชายาเจิ้งหยวนอย่างต่อเนื่องน้ำตาไหลลงมา แต่ยังเรียกอยู่ว่า”เย่เอ๋ออย่าหลับรีบตื่นมาเถอะลูกใกล้จะ คลอดออกมาแล้ว”

แต่ตอนนี้ริมฝีปากของพระชายาเจิ้งหยวนเริ่มคล้ำขึ้น หน้าขาวซีดเหมือนกระดาษขาวผมยุ่งเหยิงแม้จะเป็นอากาศในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงและต้นฤดูหนาว แต่นางยังคงเหงื่อออกจนตัวเปียกผมที่ยุ่งเหยิงติดบน หน้าผากราวกับว่าเพิ่งออกจากห้องน้ำลมหายใจของนาง แผ่วมากดวงตาเปิดครึ่งแต่นางไม่มีสติแล้ว

อ๋องเจิ้งหยวนวิ่งมาที่ข้างๆนางกอดตัวนางไว้พูดด้วยริม ปากสั่นเทา “เย่เอ๋อได้ยินเสียงข้าหรือไม่รีบลุกขึ้นมาเถอะ ข้าอยู่ที่นี่เจ้าไม่ต้องกลัวข้าจะอยู่ข้างๆเจ้าตลอด….”พูด ไปเสียงเขาครวญครางด้วยความทุกข์ระทมที่นอนอยู่บน เตียงนั้นเป็นภรรยาและลูกของเขาชีวิตใหม่ที่เขายินดี ต้อนรับมาตั้งนานแต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้คนรักของเขา เสียชีวิตไป

อาจจะเพราะว่าสามีและภรรยาอยู่สื่อถึงกันพระชายา เจิ้งหยวนได้ยินเสียงของอ๋องเจิ้งหยวนก็ค่อยๆฟื้นฟู จิตใจและลืมตาขึ้นเล็กน้อยพูดอย่างอ่อนแอว่า”ท่าน อ๋อง…”

พอนางตื่นขึ้นมาก็มีหมอหลวงรีบเอายาโสมมาให้กิน พระชายาเจิ้งหยวนลืมตามองอ๋องเจิ้งหยวนด้วยความรัก และความห่วงใยหลังจากกินยาโสมเรียบร้อยพระชายา เจิ้งหยวนได้ค่อยฟื้นฟูกำลังนางจับมืออ๋องเจิ้งหยวนไว้ พูดเป็นระยะๆว่า”ข้าน่าจะไม่ไหวแล้ว….รับปากกับข้านะอย่าเสียใจมากต้องอยู่ดีๆ…”

“เจ้าห้ามพูดๆเก็บกำลังไว้”เขาก้มหน้าจูบใบหน้า พระชายาเจิ้งหยวนและตะโกนกับท้องของนางอย่าง เดือดดาล “รีบออกมาอย่าทรมานแม่เจ้าต่อออกมาเลย”

พระชายาเจิ้งหยวนสายหน้าอย่างอ่อนแอ”อย่าด่าลูกลูก เจ็บปวดกว่าข้าอีก….”หัวใจลูกแม่เชื่อมกันพระชายาเจิ้ง หยวนไม่เสียใจกับตัวเองแต่เสียใจกับลูกที่ไม่สามารถ เกิดออกมาได้

โหร่วเฟยเป็นห่วงลูกชายตัวเองเพราะว่าตลอดมาผู้ชาย ห้ามเข้าห้องคลอดเด็ดขาดนางจึงพูดกับอ๋องเจิ้งหยวน ว่า”จี้เอ๋อออกไปก่อนเจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้”

อ๋องเจิ้งหยวนจะยอมออกไปได้ไงภรรยาของเขากำลัง ทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่จะตายหรือเป็นยังไม่รู้จะให้เขาออก ไปได้ยังไงยังไงเขาก็ไม่ยอมออกไป

แต่หมอหลวงกลับเดินมาลากอ๋องเจิ้งหยวนและพูด ว่า”กระหม่อมมีธุระขอคุยกับท่านอ๋องหน่อย”
อ๋องเจิ้งหยวนได้ยินก็คิดในใจว่าน่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับ เย่เอ๋อจึงก้มหน้าพูดกับพระชายาเจิ้งหยวนว่า”ข้าออกไป สักครู่เดียวก็กลับมา”

พระชายาเจิ้งหยวนเจ็บปวดจนพูดไม่ออกใบหน้าบิด เบี้ยวเล็กน้อยและกระพริบตาถือว่ารับทราบแล้ว

อ๋องเจิ้งหยวนเดินออกตามหมอหลวงไทเฮากับฮ่องเต้ เดินเข้ามาพร้อมเพื่อสอบถามสถานการณ์ภายในห้อง คลอด

หมอหลวงบอกว่า”เนื่องจากพระชายาเจิ้งหยวนถูก วางยาพิษตอนนี้สารพิษยังไม่เข้าถึงหัวใจและปอด ทั้งนี้ต้องปิดจุดฝังเข็มเพื่อป้องกันไม่ให้สารพิษแพร่ กระจาย…”

“งั้นข้าจะรีบปิดให้นาง”หมอหลวงยังพูดไม่จบอ๋องเจิ้ง หยวนรีบตอบไปถ้าทำอย่างนี้สามารถช่วยชีวิตนางได้ เขาต้องรีบทำให้