ตอนที่ 51 ลองยาเอง

ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาชูเซียไม่ได้หลับแม้แต่น้อย เนื่อง ด้วยนางพบตำราเล่มหนึ่งที่ชื่อว่าคัมภีร์ร้อยพิษ ตำราเล่มนี้มี จำนวนหน้าไม่น้อย อาจเป็นเพราะเนื้อหาในตำราดูไม่ค่อยจะ เกี่ยวข้องกับการรักษาทางการแพทย์เท่าใดนักทำให้จูเกื้อห มิงไม่ได้ศึกษารายละเอียดเกี่ยวกับมันมากนัก เพราะตอนที่ บางเลือกตำรามาอ่านเขายังแนะนำให้นางเอาตำราเล่มนี้ออก เสียด้วยซ้ำ

แต่เซียก็ไม่ได้นำมันออก ทั้งนางยังนั่งศึกษามันทั้งคืนเสีย ด้วย แม้ว่าตำราเล่มนี้จะมีจำนวนหน้าไม่ใช่น้อยกว่านางกลับ ไม่ได้สนใจจำนวนหน้า หญิงสาวทำเพียงอ่านเนื้อหาไม่ได้ สนใจจำนวนหน้ากระดาษ แต่เนื่องด้วยตำราเล่มนี้ไม่ใช่ตำรา ที่ใช้วิธีการพิมพ์แบบในยุคของนางแต่เป็นการเขียนมือทำให้ ในทุกครั้งที่นางเปลี่ยนหน้ากระดาษจึงมีเนื้อหาบางส่วนที่ ขาดตอนไม่เชื่อมโยงกัน มีบางส่วนที่นางสงสัยและไม่ว่าจะทำ เช่นไรก็ไม่อาจเข้าใจได้ ทว่านางก็ทำเช่นที่จูเก๋อหมิงเคยทำ นั่นคือการอ่านข้ามไปเสียก่อน

เมื่ออ่านไปสักพักเสียงไก่ขันก็ดังบอกเวลารุ่งสาง ชูเซียก็ดัน พบความลับบางอย่างที่อยู่ในตำราเล่มนี้จนไม่อาจอยู่เฉยได้ จนต้องกระโดดลุกขึ้นมาจากเตียง หญิงสาวหอบตำราไว้ในอยู่อาศัยของจูเก๋อหมิง เมื่อมาถึงที่หมายเหล่าบ่าวรับใช้ก็ไม่ อาจห้ามนางอยู่เพราะนางดื้อแพ่งที่จะฝ่าเข้าไป ในขณะนั้น เองจูเก๋อหมิงที่กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเขาเห็นนางบุก เข้ามาก็รีบร้อนวิ่งเข้าไปหลบอยู่หลังฉากกั้นทันที “อ๊ะ ท่าน อย่าเพิ่งเดินเข้ามานะ

ชูเซี่ยนางไม่สนใจเดินเข้าไปหลังฉากกั้นก่อนจะลากตัวชาย หนุ่มออกมาจากนั้นก็กางตำราไว้บนโต๊ะ นางกดร่างสูงของเขา ให้นั่งลงก่อนจะเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “ท่านลองนำหน้าที่หนึ่ง ร้อยสี่สิบเจ็ด สองร้อยห้าสิบแปด และสามร้อยห้าสิบเก้ามา อ่านรวมกันดูเถิด จากนั้นก็นําหน้าสิบสี่มารวมกับหน้าเจ็ด จาก นั้นก็กลับไปอ่านหน้าสองและกลับไปอ่านหน้าห้าอีกครั้งดู”

จูเก๋อหมิงจัดแจงเสื้อผ้าที่ถูกนางดึงกระชกให้เรียบร้อย แต่ ไหนแต่ไรมาสุภาพชนเช่นเขาก็อ่อนโยนเรียบร้อยราวกับหยก

เนื้อเนื้อดี ไฉนเลยจะเคยพบเจอเรื่องที่เสียมารยาทเช่น นี้ แต่ทว่าเมื่อฟังคำพูดของนางเขาก็เลือกที่จะมองข้ามเรื่อง มารยาทไปเสียก่อน ชายหนุ่มก้มหน้าอ่านตำราตามที่นางเอ่ย มาก่อนจะตื่นตระหนก “สวรรค์ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เองหรือนี่

ทั้งสองรีบร้อนเดินไปนั่งที่ยั่งยาวมุมห้องก่อนจะศึกษาตำราอย่างละเอียด จูเกื้อหนังตื่นเต้นอย่างยิ่ง “สรรค์ ในโลกนี้มี พิษเช่นนี้อยู่ด้วยจริงๆน่ะหรือ วิธีการแก้พิษก็ช่างน่าอาย ยิ่ง วิธีการรักษาโดยใช้อุจจาระของคนมาทำเป็นตัวยาทำให้ เขาทั้งตระหนกและประหลาดใจในคราวเดียว

ชูเซี่ยเอ่ยขึ้น “ตำราแพทย์โอสถของหรือเงินก็มีการกล่าว ถึงการใช้อุจจาระคนทำตัวยา มีอะไรน่าแปลกกัน

ตาราแพทย์โอสถคืออะไรหรือ คือตำราประเภทเช่นใดกัน จูเก๋อหมิงเป็นผู้ร่ำเรียนวิชาการแพทย์จึงให้ความสนใจอย่าง ยิ่ง

ซูเซียตะลึงงัน “ท่านไม่รู้จักตำราแพทย์โอสถหรือ” ในช่วง เวลาเช่นนี้ยังไม่มีการกล่าวถึงอีกงั้นหรือ ตกลงยุคนี้คือยุค สมัยใดกันแน่นะ นางนึกมาตลอดว่าราชวงศ์นี้อาจจะอยู่ห่าง จากแผ่นดินใหญ่แต่เมื่อลองนึกดูให้ดีแล้วยามนี้เมืองหลวงที่ นางอาศัยอยู่ก็เป็นภาคกลางไม่ได้ห่างไกลจากแผ่นดินใหญ่ เช่นที่นางคิดไว้ ถ้าเช่นนั้นตกลงว่านี่เป็นยุคสมัยใดกันแน่นะ จะมีตำราเล่มใดกล่าวถึงยุคสมัยที่นางอยู่นี้บ้างหรือไม่นะ

“ข้าไม่ทราบ ไม่เคยได้ยินมาก่อน” จูเก๋อหมิงรู้สึกเสียหน้าไม่ น้อย ฟังจากที่นางกล่าวมาแสดงว่าผู้ที่ร่ำเรียนวิชาการแพทย์ ต่างก็รู้จักตำราเล่มนั้นแต่เขากลับไม่เคยศึกษามันมาก่อน นั่น ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเสียชื่อหมอเทวดาของตนเหลือเกิน

ซูเซียกลบเกลื่อน “หากไม่เคยผ่านตามาก่อนก็ช่างเถิด ไว้ วันหลังข้าจะหาให้ท่านก็แล้วกัน” แน่นอนว่ายุคสมัยนี้ไม่มีทาง จะมีตำราเล่มนี้อยู่ได้อยู่แล้ว แม้ว่านางจะเป็นคนความจำเป็น เลิศเพียงไหนแต่นางก็ไม่มีความสามารถมากพอที่จะเขียนมัน ออกมาได้

“ดี เจ้าก็รีบหาให้ข้าโดยเร็วด้วยเถิด” จูเก๋อหมิงร้อนใจอย่าง มาก

ทั้งสองก้มหน้าก้มตาศึกษาตำราอีกครั้ง ในทุกครั้งที่มีฝ่ายใด ฝ่ายหนึ่งพบเห็นจุดที่น่าสงสัยหรือประหลาดใจตรงไหนก็จะส่ง เสียงประหลาดใจออกมา ชูเซี่ยคิดในใจ ตำราเล่มนี้หากตก อยู่ในมือของคนชั่วคงสามารถคร่าชีวิตคนได้อย่างง่ายดายนัก

ทั้งคู่ต่างตกอยู่ในภวังค์ของตนทำให้ไม่มีผู้ใดรับรู้ถึงการมา ถึงของหลี่เฉินเย่น

ล้อรถเข็นของเขายามนี้ถูกหุ้มด้วยหนังอย่างดีจึงไม่ได้ส่ง เสียงกุกกักทั้งยังส่งเสียงเบามาก ยามที่ล้อเคลื่อนที่ก็เพียงส่ง
เสียงออกมาแผ่วเบาเท่านั้น

น้ำเสียงเย็นชาของเขาที่ตั้งอยู่ด้านหลังของทั้งสองคนช่าง เย็นยะเยือก “พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่”

ในยามนี้จูเก๋อหมิงอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยทั้งมือของชูเซี่ย ยังวางอยู่บนไหล่ของหมอหนุ่ม ศีรษะของทั้งสองอยู่ใกล้ชิด กันอย่างยิ่ง เมื่อได้ยินเสียงทั้งคู่ต่างก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน พร้อมทําหน้าตาแตกตื่น

จูเก๋อหมิงเพิ่งจะได้รับรู้ว่าตัวเองแต่งกายไม่เรียบร้อยก็รีบ ร้อนจัดแจงเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่เข้าทางพลางเอ่ยแก้ตัว ไปด้วย “เจ้าอย่าได้เข้าใจผิดไป พวกข้าเพียงแค่อ่านตำราก็ เท่านั้น

“อ่านตำรางั้นหรือ” หลี่เฉินเป็นปรายตามองมาที่ชูเซียด้วย สายตาเย็นเยียบ “ช่วงเวลาเช้าตรู่เช่นนี้ พวกเจ้ากลับแต่งกาย ไม่เรียบร้อยทั้งยังนั่งอยู่บนตั่งด้วยกันเพียงแค่อ่านตำรางั้น หรือ พวกเจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อหรือไม่เล่า

ชูเซียผุดลุกขึ้นมาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใย “ไม่ จําเป็นต้องอธิบายให้เขาฟังมากมายหรอก เขาไม่ได้เป็นอะไร กับพวกขาเสียหน่อย ต่อให้พวกข้าจะทำเรื่องเช่นเดียวกันกับ ที่เขาทำกับโหร่วเฟยเมื่อคืนก็เป็นเรื่องของพวก
ข้าสองคน หาใช่เรื่องที่พวกข้าต้องอธิบายให้เขาเข้าใจไม่

นางเจาะจงพูดคำว่าพวกข้าออกมาหลายคำทั้งยังเอ่ยถึง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จูเก๋อหมิงอดกลั้นหายใจไม่ได้เพราะ ยามนี้เขาถูกนางใช้เป็นเครื่องมือเพื่อแก้แค้นท่านอ๋องเสีย แล้ว การทะเลาะของสองสามีภรรยาคู่นี้เหตุใดจึงต้องลากเขา มาเกี่ยวข้องด้วยเล่า ทั้งนางยังเจาจงพูดราวกับว่าเมื่อคืนเขา และนางทําอะไรกันอีกด้วย เห็นได้ชัดว่านางต้องการให้เขามี ปัญหากับหลี่เฉินเย่น

เดิมทีหลี่เฉินเย่นมีโทสะอยู่มากทว่าเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ออกมาจากปากของนางทั้งยังเห็นใบหน้าตกอกตกใจของจูเก๋ อหมิงในใจของเขาก็รับรู้และเข้าใจเรื่องราวอยู่บ้างแล้ว ชาย หนุ่มสบตากับจูเก๋อหมิงเพื่อสื่อสารกันทางสายตา เขาเห็น เก๋อหมิงมองตอบทั้งยังส่ายหน้าปฏิเสธไม่ยินยอมที่จะร่วมมือ แสดงงิ้วกับเขาเด็ดขาด แต่ทว่าท่านอ๋องเช่นเขามีหรือจะสนใจ หลี่เฉินเย่นงัดฝีมือการแสดงออกมาอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มเอ่ย เสียงเย็น “ไม่เกี่ยวอันใดกับข้างั้นหรือ เจ้าอย่าได้ลืมไปว่า ตนเองเป็นพระชายาของข้าแต่กลับกล้าทําเรื่องบัดสีเช่นนี้ต่อ หน้าต่อตาของข้า ข้าคงต้องนำเรื่องนี้ขึ้นกราบทูลเสด็จพ่อให้ พระองค์ลงโทษพวกเจ้าเสียแล้ว

จูเก๋อหมิงเบิกตากว้าง “ข้ากับพระชายาบริสุทธิ์ใจต่อกัน ถ้า

หากเจ้านําเรื่องนี้ไปกราบทูลต่อฝ่าบาทแล้วชีวิตน้อยๆของข้าจะได้เป็นผู้เปิดปากสารภาพความจริงออกมาเสียเอง

ซูเซี่ยมองพวกเขาทั้งคู่ที่ทำราวกับว่านางเป็นหญิงสาวโ งมก็ไม่ปาน เมื่อเป็นเช่นนี้นางก็ควรร่วมแสดงงิ้วกับพวกเขา ด้วยใช่หรือไม่ ต่อให้พวกเขาแสดงงิ้วก็สมควรแสดงให้มัน สมจริงกว่านี้ไม่ได้หรือไงกันนะ หากเขานำเรื่องนี้ขึ้นกราบทูล ต่อฝ่าบาทจริงๆก็ไม่เท่ากับว่าเขาประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเขาถูก สวมเขาไม่ใช่หรือไงกันเล่า อีกทั้งเขาและจูเก๋อหมิงต่างก็เป็น สหายสนิทมานานหลายปีจะไม่มีความเชื่อใจในตัวอีกฝ่ายเลย หรืออย่างไร

นางเป็นฝ่ายรั้งหลี่เฉินเย่นไว้ ไม่จำเป็นหรอก พรุ่งนี้ข้าจะ เข้าวังไปทูลขออภัยโทษจากเสด็จพ่อและเสด็จแม่เองว่าเป็น เพราะข้าเองที่เป็นฝ่ายให้ท่าจูเก๋อหมิงก่อน!” เมื่อเอ่ยจบนาง ก็นำกงหนังสือจากชั้นวางเดินออกไป ในเมื่อเขาชอบเล่นสนุก เช่นนี้นางก็จะเล่นเป็นเพื่อนเขาหน่อยก็แล้วกัน

หลี่เฉินเย่นและจูเก๋อหมิงลอบสบตากัน จูเกื้อหมิงเกรงว่า นางจะเข้าวังจริงๆก็รีบร้อนเข้ามาห้ามนาง “พระชายาพะยะคะ พวกหม่อมฉันแค่ล้อท่านเล่นเท่านั้น

ชูเซี่ยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมามอง “ฆ่าไม่เล่นกับพวกท่าน ด้วยหรอกนะ”
หลี่เฉินเย่นรีบร้อนขยับรถเข็น ก่อนจะกล่าวอย่างมีโทสะ “ยัง จะยืนดูอะไรอีกเล่า รีบตามไป นางในยามนี้เป็นสตรีที่พูดจริง

ทำจริงอยู่แล้ว”

จูเก๋อหมิงรีบมาเข็นรถเข็นก่อนจะเร่งฝีเท้าตามไป

ชูเซี่ยวิ่งมาตลอดทางจนถึงเรือนหรูอี้ของตน หลังจากวิ่งมา สักพักจิตใจของนางก็เริ่มสงบลงบ้างแล้ว คำพูดที่นางเอ่ย

ออกไปด้วยอารมณ์เมื่อครู่ก็เริ่มเย็นลงมาก ความจริงแล้วนาง ไม่จําเป็นต้องหึงหวงเขาด้วยซ้ำ เขาจะขึ้นเตียงกับใครก็ไม่ได้

เกี่ยวกับนางแม้แต่น้อย

เมื่อครู่นางไม่สมควรบอกกับหลี่เฉินเย่นเลยจริงๆว่านางให้ ความสำคัญกับเรื่องที่เขาทำเมื่อคืน นางไม่สมควรเปิดเผย

ความรู้สึกของตนเองมากไปกว่านี้

ดังนั้นเมื่อยามที่หลี่เฉินเย่นและจูเก๋อหมิงตามมาถึงนางก็ เพียงแค่ปั้นสีหน้ายิ้มแย้มออกมา “พวกท่านจริงจังเกินไป หน่อยหรือไม่ ข้าก็แค่แกล้งเล่นเท่านั้น”

จูเก๋อหมิงถึงกับกุมขมับ เขารู้สึกราวกับว่ากำลังถูกสองสามี ภรรยาคู่นี้ปั่นหัวเล่นอยู่อย่างไรอย่างนั้น “พวกเจ้าคู่รักจะทะเลาะกันก็ตามใจแต่อย่าได้ดึงผู้คนรอบข้างมาเกี่ยวข้องได้ หรือไม่”

ชูเซี่ยขยับยิ้ม “ท่านพูดจาไร้สาระอะไรอยู่ ใครเป็นคู่รักกันไม่ ทราบ แต่ในเมื่อมากันถึงที่นี่แล้ว เช่นนี้ดีหรือไม่ พวกข้าก็มา ทานมื้อเช้าด้วยกันที่นี่เสียเลยแล้วกัน” นางเอ่ยอย่างสบาย อารมณ์ราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่ที่นางประกาศกร้าวว่าจะเข้าวังไม่ เคยเกิดขึ้นมาก่อนรวมถึงเรื่องที่นางหึงหวงอะไรนั่นด้วย

แม้แต่หลี่เฉินเย่นและจูเก๋อหมิงก็รู้สึกว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ ราวกับเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

“ไม่ล่ะ ข้ารีบจะกลับโรงหมด วันนี้ที่ข้าตื่นแต่เช้าก็เพราะ

ต้องการกลับไปที่นั่นเร็วเสียหน่อยจะได้มีเวลาตรวจตราผู้ป่วย จูเก๋อหมิงเอ่ย

ดวงตาของชูเซียเป็นประกาย “โรงหมอ ท่านเปิดโรงหมองั้น หรือ ท่านพาข้าไปดูได้หรือไม่” เรื่องหึงหวงไร้สาระนางไม่ควร เก็บมาใส่ใจเลยสักนิดเสียดายทั้งเวลาและความรู้สึก ตัดไฟ ตั้งแต่ต้นลมเป็นวิธีที่ดีสุดแล้วในเวลาเช่นนี้

จูเก๋อหมิงเหลือบมองหลี่เฉินเย่นเล็กน้อย แต่ท่านอ๋องกลับ สายหัวเล็กน้อย เขาจึงเอ่ย “ไม่สะดวกนัก วันนี้ข้ามีเรื่องที่ต้องทำอยู่มากไม่สามารถให้พระชายาไปด้วยได้ ครั้งหน้าก็ แล้วกัน!

กล่าวจบเขาก็ไม่เปิดโอกาสให้ชูเซี่ยเอ่ยขอร้องเขาอีก ชาย หนุ่มหมุนกายเดินจากไปทันที

ภายในห้องเหลือเพียงแค่หลี่เฉินเย่นและชูเซี่ยเพียงสองค เท่านั้น ซูเซี่ยปรายตามองเขาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็ง

กระด้าง “ท่านอ๋องอยากดื่มอะไรหรือไม่เพคะ หม่อมฉันจะได้

สั่งคนไปเตรียมให้

หลี่เฉินเย่นจ้องมองนางก่อนจะค่อยๆขยับรถเข็นมาหยุดอยู่ ตรงหน้า “เจ้าโกรธหรือ”

ชูเซี่ยยิ้มออกมา “จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า มีอะไรที่ขาสมควร โกรธงั้นหรือ ชีวิตก็สวยงามออกปานนี้ ไม่ใช่หรือเจ้าคะ

หลี่เฉินเย่นรู้ดีว่าในยามนี้ชูเซี่ยกำลังตั้งแง่กับเขาอยู่ ในยาม นี้ต่อให้เขากล่าวอะไรออกไปก็ไม่มีทางแก้ตัวในสิ่งที่เขาทำไป เมื่อคืนได้เพราะมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง แต่ความจริงแล้วนาง ไม่มีสิทธิมาโกรธเขาเสียด้วยซ้ำเพราะอย่างไรเสีย เหอก็เป็น สนมของเขา เขาจะไปที่เรือนของนางก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องสมควรดีอยู่แล้ว

ทว่าแม้ว่าเขาจะคิดว่าตนเองไม่ได้กระทำผิดแต่เมื่อยามต้อง มายืนอยู่ต่อหน้านางในใจก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

เนื่องด้วยจูเก๋อหมิงไม่ยอมพานางออกนอกจวนไปกับเขา ซู เซี่ยจึงนั่งศึกษาตำราเข็มทองคำอยู่ภายในจวน หญิงสาว

หลีกเลี่ยงที่จะให้ความสำคัญกับความรู้สึกของตนเองที่มีต่อ หลี่เฉินเย่นและวางชายหนุ่มไว้ในฐานะคนไข้เพียงเท่านั้น

การฝังเข็มรักษาอาการหลี่เฉินเย่นนางเองก็ลองใช้ตัวเอง เป็นตัวทดลองการฝังเข็มมาหลายครั้งแล้ว เมื่อนางพบว่าการ กระตุ้นจุดที่ฝังเข็มลงไปได้ผล หญิงสาวก็เริ่มกล้าที่จะลงมือ กระตุ้นให้หนักขึ้นและลึกขึ้นกว่าเดิม

ความสัมพันธ์ของหลี่เฉินเย่นและหลิวมี่เหอก็ยังคงหวานชื่น เช่นเคย ภายในอุทยานนางยังสามารถมองเห็นร่างบอบบาง ของหลิวมี่เหอที่คอยเข็นรถให้กับหลี่เฉินเช่นเดินชมสวน

หลี่เฉินเย่นมาหาชูเซียน้อยครั้งนักและในทุกครั้งที่เขามาก็ เพียงเพื่อถามไถ่อาการบาดเจ็บที่ขาของนางเพียงเท่านั้นไม่