ตอนที่10สาวน่ารักขี้อาย

เวลาผ่านไปครึ่งเดือนช่วงนี้สงบสุขมากเพราะว่าช่วงนี้ หลิวมีเหอไม่ได้มาหาเรื่องนาง

ชูเซียก็ไม่ได้เจอหน้าหลี่เฉินเย่นมานานเพราะตั้งแต่วัน ที่ทิ้งถ้วยยานั้นแล้วเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวที่เรือนรูหหลี่ เฉินเย่นกับหลิวมีเหอไม่ได้มาหาเรื่องชูเซี่ยเลยได้อยู่อย่าง สบายใจ

หลังจากเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จก็มีสาวใช้มาแจ้งให้ชูเซี่ย แต่งตัวเรียบร้อยเพราะว่าท่านอ๋องจะพานางไปเข้าเฝ้าไท เฮา

ชูเซียตื่นตระหนกเล็กน้อยไทเฮานะผู้เป็นคุณแม่ของ ฮ่องเต้นางไม่รู้เรื่องมารยาทในพระราชวังของยุคนี้กลัว เข้าไปแล้วจะต้องสร้างเรื่องน่าขันแน่แต่นี่ไม่ใช่จุดสำคัญ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือถ้าทำให้ไทเฮาไม่พอใจขึ้นมานาง ตายแน่

แม่นมเห็นนางมีสีหน้าตื่นเต้นจึงยิ้มว่า “ท่านหญิงไม่ใช่เข้า เฝ้าไทเฮาเป็นครั้งแรกจะกลัวอะไรเจ้าค่ะ”
ชูเซี่ยตอบอย่างสงสาร”ก่อนหน้านี้ยังมีฮองเฮาช่วยอยู่แต่ ตอนนี้ท่านออกไปทำบุญที่วัดในใจข้าจึงหวาดกลัวมาก”

แม่นมตอบว่า”ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะหม่อมฉันคอยอยู่ข้างๆ เตือนท่านหญิงอีกอย่างแม้ว่าไทเฮาทรงเข้มงวดแต่ท่าน ก็ไม่ด่าคนโดยไม่มีสาเหตุอาจจะแค่สอบถามเรื่องสามี ภรรยากันก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะเพราะว่าท่านกับท่านอ๋อง แต่งงานมาหนึ่งปีแล้วท่านหญิงยังไม่ได้ตั้งครรภ์ไทเฮา ทรงรีบร้อนอยู่เจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยถอนหายใจหลี่เฉินเย่นเกลียดนางขนาดนี้อย่าว่า แต่งงานไปหนึ่งปีต่อให้เป็นสิบปีก็ไม่มีลูกหรอกเพราะเขา ไม่เคยมาหานางที่จริงนางก็ไม่อยากให้เขามาที่นี่เพราะว่า นางมีคติในเรื่องทางเพศว่าคนสองคนต้องรักกันถึงจะนอน ด้วยกันได้นางไม่ยอมหลับนอนกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก

แต่นึกถึงคืนที่เพิ่งข้ามภพมานั้นหัวใจของนางก็เต้นเร็วขึ้น มาช่างเถอะเรื่องนั้นก็ถือว่าจ่ายเงินหาคุณชายมานอนแล้ว กันไหนๆก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว

ไม่ว่านางจะไม่เต็มใจเพียงใดแต่นางก็ยังต้องไปแต่ง ตัวนางสวมชุดพระชายาเอกสีแดงเมื่อเห็นชุดนั้นนางก็อดชื่นชมการเย็บปักถักร้อยบนเสื้อผ้าของสมัยนี้ไม่ได้ใน โลกนี้มีฝีมือเก่งกาจแบบนี้ได้อย่างไรนางมองร่างที่อยู่ใน กระจกทองแดงสาวคนนี้อายุสิบเจ็ดผิวขาวจนมองไม่เห็นรู ขุมขนดวงตาดำสนิทและสดใสเหมือนหินออพซีเดียนจมูก โด่งและกลมริมฝีปากเป็นสีแดงเปร่งประกายเวลายิ้มฟัน ขาวๆก็ปรากฏออกมาช่างเป็นสาวสวยจริงๆส่วนชูเซี่ยที่อยู่ ยุคใหม่ก็เป็นสาวสวยเหมือนกันแต่นางไม่สนใจเรื่องการ แต่งกายสักเท่าไหร่ชอบใส่ชุดสีเข้มใส่แว่นตาขอบดำเสมอ จนดูเหมือนอายุแก่ๆที่จริงแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบ แต่งตัวหรอกแต่หลังจากอกหักกับผู้ชายแล้วนางจึงซ่อน ตัวเองไว้ในเกาะป้องกันของตนไม่อยากยุ่งกับผู้ชายอีก

“ท่านหญิงสวยจังเลย”แม่นมกับเสี่ยวจีชื่นชม

สาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวซีเอาเสื้อคลุมมาให้ชูเซี่ยและมัดสาย ด้วยยิ้มว่า”แน่นอนอยู่แล้วในตำหนักอ๋องนี้มีแต่หน้าตาแม่ หญิงฉ่ายเซ็นถึงจะเทียบกับพระชายาเอกได้”

ฉ่ายเว็นอีกแล้วช่วงนี้ชูเซี่ยคิดหาข้ออ้างเป็นร้อยครั้งเพื่อ ไปเยี่ยมจ่ายเว็น

แต่นางรู้ว่าจ่ายเงินอยู่ที่ยีลานซึ่งมีคนเฉพาะควบคุมดูแล อยู่คนอื่นไม่สามารถเข้าได้นอกจากหลี่เฉินเย่นกับหมอเทพจูเก๋อถ้าไม่ได้รับการอนุญาตจากหลี่เฉินเย่นนาง

เข้าไม่ได้แน่นอน

เสี่ยวจีค้อนมองเสี่ยวชีไปไม่ท่านหญิงฉ่ายเว็นก็สวยอยู่ แต่หม่อมฉันว่ายังสู้ท่านหญิงของหม่อมฉันไม่ได้เจ้าค่ะ”

เสี่ยวซีเข้าใจว่าตัวเองพูดผิดรีบยิ้มขอโทษว่า

“หม่อมฉันพูดผิดแม่หญิงฉ่ายเป็นยังไงก็สู้ท่านหญิงไม่ได้ เจ้าค่ะ”

ชูเซียยิ้มขั้นหน้าตาเป็นเพียงภายนอกของคนอื่นเท่านั้น นางไม่ได้ใส่ใจมาก

พวกนางยังพูดคุยกันอยู่มีสาวใช้เข้ามาแจ้งว่าท่านอ๋องมา ถึงแล้วชูเซี่ยสุดหายใจเข้าลึกๆ

ไปเถอะยังไงก็หนีไม่พ้นไทเฮาไม่ใช่หมาป่าจะกินเนื้อ ตนเองไม่ได้หรอก

ตอนที่หลี่เฉินเย่นเปิดผ้าม่านและเดินเข้ามาชูเซี่ยรู้สึก ดวงตาสดใสขึ้นหลี่เฉินเย่นใส่ชุดสีขาวใบหน้าที่ดูสง่างามและหล่อเหลามีความใจร้อนเล็กน้อยริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาอันแคบยาวมีแววตาตกใจเมื่อเห็นหน้าชูเซี่ยแต่ถ้าดู อย่างละเอียดก็รู้ว่านางยังคงเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดเหมือน เดิม

ไปได้หรือยัง”เขาถามอย่างไม่พอใจถ้าไม่ใช่ท่านย่าสั่ง ให้พานางเข้าวังยังไงเขาก็ไม่ออกมาหานางที่นี่หรอก

ชูเซียตอบว่า”อืมไปได้แล้ว”นางดึงเสื้อคลุมให้เรียบและ จับไปยังเย็บปักถักร้อยที่สวยงามบนเสื้อคลุมใบหน้าของ นางก็เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา

เดิมที่หลี่เฉินเย่นกำลังจะหันตัวแต่ตอนหันก็เห็นนางมี รอยยิ้มสดใสเหมือนดอกไม้บนใบหน้าจึงสงสัยในใจว่า แสร้งทำอะไรอยู่อีกสุดท้ายนางยังคงเป็นผู้หญิงที่เอาแต่ หมุนรอบตัวเองเท่านั้นแต่ก่อนแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่ ตอนนี้แค่พานางเข้าวังก็ดีใจและตื่นเต้นถึงขนาดนี้ที่จริง ตัวนางไม่ได้เปลี่ยนไปเลยเปลี่ยนแค่วิธีการเท่านั้น

แต่ไม่ว่านางจะใช้วิธีแบบไหนเขาก็ไม่มีวันจะมองนาง