ตอนที่14ไม่ใช่คนดี

หลังชูเซี่ยตั้งสติได้มีเหอตะโกนว่า”พี่สาวพูดอะไรไปไท เฮาจะเป็นเหล่าโฟเย่วได้ยังไง”พระนางเจ้าทั้งหลายล้วน มองไปยังชูเซียเมื่อได้ยินเสียงของมีเหอชูเซี่ยเงยหน้า มองไปยังมีเหอใบหน้านางมีแต่ความห่วงใยเท่านั้นไม่มี ความย่ามใจสักนิดเหมือนร้อนใจกับการที่พูดผิดของชูเชี่ย จริงๆ

ชูเซียยังไม่ทันจะพูดอะไรมีเหอก็คุกเข่าลงขอร้องกับ ไทเฮาว่า ไทเฮาท่านพี่ไม่ได้ตั้งใจรุกรานท่านโปรดอย่า ลงโทษท่านพี่เลยเพคะ”

ไทเฮามองดูมีเหอและพยักหน้าอย่างพอใจ”เจ้าลุกขึ้น เถอะพี่สาวของเจ้าไม่พอใจกับเจ้าเช่นนี้เจ้ายังคิดช่วยนาง ไว้”พูดจบก็มองดูชูเซี่ยอย่างเข้มงวดและพูดด้วยน้ำเสียง โกรธเล็กน้อย”เจ้าไม่พอใจกับข้ามากเลยใช่ไหมถึงไม่ยอม เรียกท่านว่าถ้าเจ้าคิดว่าการที่ข้าสั่งให้เขียน ( กฎระเบียบ ในการกระทำของผู้หญิง ) เป็นการจงใจหาเรื่องเจ้างั้นเจ้า ไม่ต้องเขียนก็ได้”

ชูเซียลุกขึ้นและไปคุกเข่าลงต่อหน้าไทเฮาพูดอย่างจริงใจว่า”ท่านย่าเข้าใจหลานสะใภ้ผิดแล้วเพคะเมื่อกี้ หลานสะใภ้ใจลอยไปนิดไม่ใช่ไม่พอใจกับท่านย่าเพคะ อีกทั้งหลานสะใภ้รู้สึกเสียใจจริงๆถึงแม้รู้ว่าผู้ชายสามารถ มีภรรยาได้หลายคนและผู้ที่เป็นภรรยายังต้องห้ามอิจฉา ห้ามหึงไม่งั้นจะไม่ใช่ภรรยาที่ดีแต่ผู้หญิงไม่ใช่พระพุทธ เจ้าใครๆก็หวังว่าสามีตนเองรักแต่ตนเองเป็นผู้เดียวในชาติ นี้รักเดียวใจเดียวตั้งแต่วันที่แต่งงานกันในใจชู ..หยิง หลงก็รักแต่สามีคนนี้คนเดียวไม่เคยเปลี่ยนใจสักครั้งหยิง หลงรักท่านอ๋องด้วยความเต็มใจไม่กล้าหวังว่าท่านอ๋อง ก็รักหยิงหลงเช่นนี้แต่ในใจก็ยังหวังว่าสักวันท่านอ๋องจะ กลับมารักข้า”

พูดจบนางก็หันตัวมองหลี่เฉินเย่นพูดอย่างซาบซึ้งใจ”บน ฟ้ายอมเป็นหงส์บนดินยอมเป็นต้นไม้พันกันตั้งแต่วันที่ แต่งงานกับท่านอ๋องในใจหญิงหลงมีแต่ท่านอ๋องคนเดียวห ยิงหลงยอมทำข้าวทำปลาซักเสื้อผ้าและหวีผมให้ท่านอ๋อง ขอแค่ตอนที่ท่านอ๋องว่างๆมาชวนหยิงหลงไปล่องเรือหรือ เดินเล่นในตอนพระอาทิตย์ตกหรือในวันที่มีลมได้บอกกับ ข้าว่าอากาศเริ่มหนาวอย่าลืมสวมเสื้อผ้าให้อบอุ่นหรือเวลา ไม่สบายท่านอ๋องมาเยี่ยมข้าและให้ความเอ็นดูเล็กน้อย กับข้าหยิงหลงไม่อยากจะแบ่งความรักแบบนี้กับนางอื่น เพราะว่าหยิงหลงเป็นคนที่เอาแต่ใจแต่หยิงหลงสามารถ ทำหลายเรื่องให้กับท่านอ๋องได้แม้กระทั่งจะมอบชีวิตให้ ก็ตามแต่หยิงหลงไม่ยอมแบ่งความรักของท่านอ๋องกับคน

อื่นแม้จะเป็นน้องสาวแท้ๆก็ไม่ยอม”หลี่เฉินเย่นตกตะลึงจนอยู่ นิ่งๆเขาคิดไม่ถึงว่านางจะพูดแบบนี้ออกมา

แล้วนางหันตัวมองไปยังไทเฮาว่า”ฉะนั้นก่อนที่จะเข้าวัง อยู่บนรถม้าหยิงหลงมองเห็นท่านอ๋องจับมือน้องสาวไม่ได้ จับมือข้าได้ยินคำบอกรักของท่านอ๋องแต่ไม่ใช่พูดกับข้า ได้เห็นสายตาท่านอ๋องเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่ไม่ใช่ยิ้มให้ ข้าทั้งๆที่เข้ามาถึงตำหนักโซ่วอานแล้วท่านอ๋องก็ยังไม่จับ มือข้ากลับจับมือคนอื่นท่านย่าท่านพอเข้าใจความเสียใจ ของข้าหรือไม่ฉะนั้นหยิงหลงจึงใจลอยไปตอนที่เข้ามาใน โถงนี้และทำหลายเรื่องที่เสียมารยาทไปเมื่อได้ยินคำสั่ง สอนของท่านย่าข้าถึงเข้าใจว่าความรักของท่านอ๋องข้าเคย ได้รับแล้วมีคนเคยบอกว่าอย่าไปสนว่าอนาคตจะยังอยู่ด้วย กันหรือไม่แค่จดจำความทรางจำที่ดีที่เราเคยมีก็พอหยิง หลงควรจะพอใจแล้วและใช้ชีวิตต่อไปได้ด้วยความทรงจำ เหล่านี้ด้วยเหตุนี้หยิงหลงจึงกล้าเงยหน้าจ้องดูกับท่านย่า หลังจากได้ยินคำสั่งสอนแต่พอมองเห็นใบหน้าของท่านย่า ก็รู้สึกว่าคล้ายๆกับโฟเย่ว์ทั้งสง่างามทั้งเมตตาจนเรียกเป็น เหล่าโฟเย่ว์อย่างไม่รู้ตัวเพคะ”

โฟเย่ว์ (###)แปลว่าพระพุทธเจ้า

พอพูดจบดวงตานางก็เต็มไปด้วยน้ำตาคำพูดเมื่อกี้นางพูดด้วยฐานะหลิวหยิงหลงตามที่แม่นมกับเสี่ยว จี้เล่าให้นางนางรู้ว่าหลิวหยิงหลงรักหลี่เฉินเย่นมากฉะนั้น นางเลยพูดคำเหล่านี้แทนหลิวหยิงหลงต่อหน้าทุกคน อีกทั้งนางรู้ว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ในนี้ไม่ว่าจะเป็นไทเฮาหรือ พระนางเจ้าทั้งหลายล้วนเป็นคนที่มีฐานะและงดงามแต่ใน ใจต่างก็มีความเจ็บเหมือนกันนั่นก็คือต้องแบ่งคนรักกับคน อื่นความเจ็บปวดนี้เจ็บมากและลึกซึ้งด้วยไม่มีวันไหนลืม ได้หรอกทั้งนี้นางจึงตัดสินได้ว่าการใช้คำศัพท์ผิด”เหล่า โฟเย่ว์”คำนี้สามารถถูกทุกคนลืมไปได้หลังได้ยินการกล่าว

ของนาง

จริงอย่างที่นางคิดไทเฮาไม่ได้พูดอะไรหลังจากได้ยินคำ พูดเหล่านั้น

พระนางเจ้าทั้งหลายก็เงียบสงบเหมือนกันเพราะคำพูด ของชูเซี่ยได้แทงเข้าจุดอ่อนที่สุดในใจของพวกนางปกติ การที่พวกนางแอบต่อสู้ลับหลังก็แค่เพราะอยากให้ชายคน นั้นรักตนเองมากนิดๆแต่ได้รับความรักแล้วยังไงสุดท้ายก็ ไม่สามารถเดินไปด้วยกันทั้งชีวิต