ตอนที่ 4

ตอนที่4

เธอรู้ว่าการพูดแบบนี้ไม่มีมารยาทแต่ณตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นคงต้องลอง

ดูสักครั้ง

“หนู….อีกหน่อยหนูจะใช้คืนคุณสองเท่าเลยค่ะ” ปาณีก้มหน้าอธิบายว่า”หนู กำลังจะเข้าเรียนมหาลัยแต่หนูไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม…

ธามนิธิหันหน้ากลับมามองเธอด้วยสายตานิ่งๆ

หญิงสาวเหมือนจะตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นมือที่กำชายเสื้อนั้นเริ่มแดดก่ำใบหน้าก็ เริ่มแดงระเรื่อ

นี่เป็นครั้งแรกที่ธามนิธิตั้งใจสังเกตหน้าตาของหญิงสาว

แม้ว่าเธอจะมาทำงานที่นี่และเขาก็เคยเจอหลายครั้งแต่เขาก็ไม่เคยใส่ใจเลย

ขนตาของหญิงสาวนั้นเรียวยาวมีความพลิ้วไหวดวงตาสีดำสนิทของเธอ ประกายสวยคล้ายดวงตาของกวางใบหน้าที่อ่อนโยนขาวผ่องนั้นเต็มไปด้วยคอ ลลาเจนดูแล้วรู้ได้เลยว่าเธออายุยังน้อย

แม้รูปร่างหน้าตาจะไม่ได้สวยเลิศเลอเพอร์เฟคแต่ก็ยังคงมีความน่ารักสดใส

ธามนิธิเม้มปากสำหรับคำขอของหญิงสาว

หากในเวลาปกติเขาต้องช่วยเหลือเธอแน่นๆแต่ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีนักเลย อยากแกล้งเธอสักหน่อย
“เราไม่ใช่ญาติและไม่ใช่เพื่อนทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ปาณีถึงกับตัวแข็งเธอรู้ว่าตัวเองโดนปฏิเสธอีกแล้ว

เธอสุดหายใจเข้าลึกๆและไม่ได้พูดอะไรกำลังจะหันหลังเดินกลับไปธามนิธิก็ พูดขึ้นมาว่า”ฉันช่วยเธอก็ได้แต่มีข้อแม้หนึ่งอย่าง”

“ข้อแม้อะไรคะ?”

ปาณีนิ่งไป

“แต่งงานกับฉัน”

แต่งงานกับเขา?

ปาณีนึกว่าตัวเองหูฝาดไปเธอจึงถามอีกรอบว่า”อะไรนะคะคุณอา?”

“ฉันต้องการเจ้าสาวเพื่อที่จะแต่งงานกับฉัน”

ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ตอนเขาพูดประโยคนี้น้ำเสียงเหมือนคนที่กำลังพูดว่าสภาพอากาศวันนี้ก็ไม่

เลวนะ

ที่ผ่านมาด้วยตำแหน่งหน้าที่ของเขาคนที่อยากแต่งงานกับเขาต่อแถวยาวเป็น หางว่าวตำแหน่งคุณนายวิสิทธิ์เวชนี้ดึงดูดคนยิ่งนัก

แม้ว่าตอนนี้เขาจะพิการหากเขาอยากหาภรรยาสักคนก็ไม่ใช่เรื่องยาก
เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาอยากแกล้งปาณี ก็เท่านั้นเอง

ปาณีมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ได้โปรดปีนี้เธอเพิ่งจะอายุ18เองนะ!

แม่ว่าคุณอาคนนี้จะดูหน้าเด็กแต่เธอเคยได้ยินคนใช้คนก่อนพูดว่านายคนนี้

อายุ28ปีแล้ว

ให้ตายสิอายุมากกว่าเธอ10ปีเชียวนะ!

ฉันจะแต่งงานกับคนที่อายุมากกว่าฉันเท่าตัวได้ยังไงกัน?

ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมทั้ง2คน

ปาณีไม่พูดสักคำยืนอยู่ที่เดิมอย่างทำตัวไม่ถูก

สักพักธามนิธิที่อยู่ตรงหน้าเธอก็หัวเราะออกมา

เขาคิดในใจคนที่ยังอยู่ในวัยที่น่ารักแข็งแรงแบบปาณีจะมาซอบคนทพิการ อย่างฉันได้ยังไงกัน

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง”เธอไปเถอะ”

ต่อไปไม่ต้องมาที่นี่อีก

มองไปนอกหน้าต่างไม่รู้ฝนตกตั้งแต่เมื่อไหร่ปาณีไม่ได้พกร่มติดตัวแม้ใจจริงอยากออกไปตั้งแต่ตอนนี้แต่กลับต้องนั่งรออยู่ในบ้านเนื่องจากฝนตกหนักมาก

เธอนั่งอยู่บนโซฟามองไปทางธามนิธิอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

พูดจากใจจริงแม้ธามนิธิจะอายุมากไปหน่อยก็จริงแต่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา มากคิ้วที่คมได้รูปดวงตาที่เป็นประกายใบหน้าที่เหมือนรูปปั้นแกะสลักคางที่ สวยได้รูปทำให้คนมองไม่สามารถละสายตาไปได้เลย

ปาณีนิ่งอยู่ตรงนั้น

เธอกำลังคิดว่าหากเธอยังไม่สามารถยืมเงินไปเรียนได้สุดท้ายก็ต้องโดนแม่ บังคับให้แต่งงานกับชายแก่อยู่ดี

ชายแก่คนนั้นไม่รู้จะขี้เหร่แค่ไหน

และเมื่อคิดถึงเรื่องที่แฟนหนุ่มเวนสทิ้งเธอไปคบกับติรยาปาณีก็ยิ่งเศร้ามาก

ขึ้น

คิดถึงอนาคตอันมืดมัวของตัวเองปาณีจึงคิดว่าถ้าอย่างนั้นก็แต่งกับคุณอาคน

นี้เลยซะดีกว่า!

ปาณียืนขึ้นเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าธามนิธิพร้อมกับพูดว่า”คุณอาถ้าหนูแต่งงาน กับคุณอาหนูจะได้เรียนต่อใช่ไหมคะ?”

ธามนิธิอึ้งกับคำพูดของหญิงสาว “เธอ..ตกลงแล้วรี?”

“หนูยอมรับข้อตกลงค่ะหนูยินดีแต่งงานกับคุณ”

ปาณีใช้พลังความกล้าที่ไม่เคยมีในทั้งชีวิตของเธอพูดคำมั่นสัญญานี้ออกไป
เมื่อไวยาตย์เอาสัญญาแต่งงานมาให้เธอเธอก็ยังคงไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิด ขึ้น

เอกสารขาวดำมากมายรอเธอไปเซ็นมือที่จับปากกานั้นมีความสั่นเล็กน้อยแต่ เธอก็ลงลายมือชื่อของตัวเองลงไปอย่างไม่ลังเล

เก็บสัญญาฉบับนี้ไว้ไวยาตย์อธิบายต่อว่า”ตอนนี้คุณเพิ่งจะอายุ18ปียังไม่ สามารถจดทะเบียนสมรสได้ต้องรออีก2ปีถึงจะทำได้”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ปาณีก็พูดว่า”ในบัตรประชาชนของฉันอายุ20ปีแล้ว ตอนนี้ฉันสามารถไปจดทะเบียนสมรสได้ค่ะ”

ไวยาตย์ประหลาดใจเล็กน้อย”ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยครับ”

เหมือนกับว่าเธอคนนี้ถูกลิขิตมาเพื่อเป็นภรรยาของคุณธามนิธิ

เธอโชคดีอย่างมากที่ได้แต่งงานกับคุณธามนิธิ