ตอนที่ 118 ตัดสินใจหย่า

ปล่อยให้จิรฐาออกจากกอดอ้อมของเธอ กลัวง่าจะทำให้ เขาเจ็บตรงไหน พิมพ์ลดารีบตรวจสอบร่างกายของเขา

เห็นท่าทีร้อนรนของพิมพ์ลดา จิรฐาก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“พิมพ์ลดา”

“อ๊ะ” เมื่อพิมพ์ลดาได้ยินจิรฐาเรียกชื่อตัวเอง จึงเงยหน้า ขึ้นไปไม่สบายตรงไหนรึเปล่าคะ เดี๋ยวไปตามคุณ หมอมา ให้”พิมพ์ลดาพูดพลางใส่รองเท้า จึงล้มลงไป

หลังจากที่เขาลุกขึ้น ก็ล้มตัวเองไปอยู่ในอ้อมกอดของ คนนั้นเสียแล้ว

ริมฝีปากที่คุ้นเคย ทำให้เธอนึกถึงสัมผัสที่คุ้นเคย

พิมพ์ลดาเริ่มขยับตัว ปากก็บ่นขมุบขมิบ เขามองเธอ พลางหัวเราะออกมา แล้วบดริมฝีปากที่นุ่มนิ่มนั้นอีกครั้ง

“อย่าขยับสยัยหม ตอนนี้ผมมีมือแค่ข้างเดียวที่กอดคุณอยู่ นะ รับน้ำหนักคุณดิ้นไปดิ้นมาไม่ไหวหรอก”

“นี่คุณ ฉันแค่กลัวคุณจะเมื่อย เลยจะเปลี่ยนท่าแค่นั้น เอง”มองดูจิรฐาที่อยู่ตรงหน้า เขากลับไปเป็นจิรฐาที่ดูเลว แต่ก็อบอุ่นเช่นเดิม พิมพ์ลดาอดไม่ได้ที่เคลิ้มไปกับวาม อบอุ่นนั้น

“จิรฐา”เธอยื่นมือไปคล้องคอเขาเอาไว้ แล้วค่อยๆซบลงที่อกของเขา ขอบคุณนะคะที่ฟื้นขึ้นมา

เขาใช้มือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บประคองเธอเอาไว้ จิรฐา ลูบที่หลังของพิมพ์ลดาเบาๆ ยัยทิ่ม ทำไมผมจะไม่ฟื้น ขึ้น มาหล่ะ ผมจะจากไป ทั้งที่ยังไม่เห็นคุณปลอดภัยได้ยังไง ล่ะ”

จังหวะที่สะปันกําลังจะเข้ามาเยี่ยมพิมพ์ลดา เธอยังคง อยู่ในอ้อมกอดของจิรฐา สะปันไม่ระวังได้ก้าวเข้าไปในห้อง แล้ว จึงกระแอมขึ้นมา“อะแฮ่ม เอิ่ม ฉันมาผิดเวลารึเปล่า”

จิรฐาหัวเราะ เชิญให้สะปันนั่งลง และก็เป็นเวลาที่ พยาบาลเข้ามาเรียกให้จิรฐาไปตรวจพอดี

“ให้ฉันไปกับคุณไม่ได้จริงๆหรอ”ก่อนที่จิรฐาจะไป พิมพ์ ลดาจับแขนจิรฐาไว้ไม่ยอมปล่อย

จิรฐาก้มลงมาหอมที่หน้าผากของพิมพ์ลดาต่อหน้าผู้คน เพื่อให้เธอได้รู้สึกสบายใจยิ่งขึ้น ผมไปแปบเดียวเดี๋ยวก็ กลับมา”

พวกเขาพยายามหลีกเลี่ยงคำถามเกี่ยวกับลูก ที่จริง ตั้งแต่ที่จิรฐาฟื้นมานั้น เขาก็ให้ตนัสพาพิมพ์ลดามาที่ห้อง แต่ เขาเองกลับคุยกับตนัสตั้งนานสองนาน และเรื่องแรกที่ เขาถามตนัส ก็ต้องเป็นเรื่องของลูกแน่นอนอยู่แล้ว

ถึงแม้ว่าจะไม่มีลูกแล้ว แต่พิมพ์ลดาปลอดภัยแค่นั้น เขา ก็ดีใจแล้ว
เขารู้ว่าเรื่องของลูกทำให้พิมพ์ลดาเสียใจมาก เขาหวัง ว่าเวลาและความรักของเขาจะช่วยเยียวยาเธอได้ เขาไม่ อยากจะสะกิดแผลของพิมพ์ลดา

เมื่อจิรฐาจากไป สะปันก็นั่งลงข้างๆที่พิมพ์ลดานอน อยู่ ช่วยจัดผ้าห่มให้เธอ แล้วสะปันก็ถามพิมพ์ลดาว่า แล้ว ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง ได้ยินคุณน้าอรัญญาบอกว่า พิมพ์ นอนไม่ค่อยหลับ ฝืนร่างกายตัวเองที่จะอยู่ข้างๆคุณจิร ฐา”

พิมพ์ลดาหยิบแอปเปิ้ลที่สะปันปลอกเปลือกและหั่นเอา ไว้เรียบร้อยแล้ว พิมพ์ลดายิ้ม แล้วตอบว่า”เธอดูฉัน สภาพนี้ จะเป็นอะไรไปได้อย่างไร”

“พิมพ์”สะปันเห็นพิมพ์ลดา ก็รู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดมาก เมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้เป็นแม่คน เรื่องดีๆกำลังจะเกิดขึ้น แต่ยัง มีคนอย่างจันวิภาอยู่ แต่ตอนนี้เด็กก็ได้ถูกทำร้ายไปแล้ว

สะปันยกมือขึ้นปัดปอยผมบนหน้าผากของพิมพ์ลดา สะ ปันพยายามทำให้เธอยิ้ม“เดี๋ยวเธอจะต้องดีขึ้น”

วันนี้วันเสาร์ ปกติแล้วหนูนาจะตัวติดอยู่กับสะดุ้นตลอด ถ้าไม่มีเรียน แต่วันนี้เขามาคนเดียว พิมพ์ลดาจึงอดไม่ ได้ที่ จะถามขึ้นมา หนูนาล่ะ”

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ตอนสะดุ้นติดธุระ ก็จะฝากหนูนาไว้ กับพ่อและแม่ของพิมพ์ลดา แต่ว่วันนี้ พ่อแม่ของเธออยู่ที่ โรงพยาบาล
สะปันชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลเข้าปาก พร้อมตอบคําถามอย่างเลี่ยงๆ “ทินพลมารับหนูนาไปแล้ว”

ทนพลมารับไปแล้วหรอ หมายความว่าอย่างไร หรือพวก เขาดีกันแล้ว แล้วเขามารับหนูนาไปแล้วหรอ

พิมพ์ลดารีบกลืนแอปเปิ้ลลงคอ แล้วเร่งถาม เกิดอะไร ขึ้น พวกเธอคืนดีกันแล้วหรอ”

เมื่อได้ยินคําถามของพิมพ์ลดา สะปันส่ายหน้าพลางยิ้ม อ่อนๆ และคําตอบต่อมาทำให้พิมพ์ลดาอึ้งไป

“พวกเราตัดสินใจหย่ากันแล้ว”

“อะไร หย่าอะไร”เมื่อได้ยินที่สะปั้นพูดออกมา พิมพ์ลดา ถึงกับรนแทนเขา ลากมือของสะปันมา กุมมือของเขาไว้ แน่น แล้วเตือนเธอว่า “สะปัน เธอคิดดีแล้วหรอ หลังจาก หย่ากัน พวกเธอจะไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ แล้วหนู นาล่ะ หนูนาจะทํายังไง

“ฉันและทินพลเห็นตรงกัน เพียงให้หนูนาอยู่กับฉัน เขาก็ ยินยิม อาทิตย์หน้าพวกเราจะไปทำเรื่องหย่ากัน วันนี้เขาก็ เลยอยากจะพาหนูนาไปเที่ยว”สะปันพูดพลางขมวดคิ้ว ก้ม หน้ากดสายตาต่ำลง แต่สุดท้ายเหมือนกับกลั้น น้ำตาไว้ไม่ อยู่ แต่พอเธอก้มลงแล้วน้ำตาไหลออกมา

“สะปัน ”ในชีวิตนี้เรื่องที่พิมพ์ลดาไม่ถนัดที่สุด คงจะ เป็นเรื่องการปลอบคน เมื่อก่อนทุกครั้งที่สะปันมีเรื่องไม่สบายใจ เธอยังซื้อของกินมากมายมาปลอบเธอได้ แต่ตอน นี้ การหย่า เรื่องแบบนี้ยังจะมีของกินอะไรมาปลอบใจได้อยู่ ล่ะ

สะปันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา แล้วยิ้มออกมาพิมพ์ ไม่ ต้องห่วง ฉันไม่เป็นอะไรหรอก เรื่องธรรมดาของสามี ภรรยา เมื่อไม่ได้รักกันแล้ว ก็แยกกันไปนั่นแหละ”สะปันสูดลม หายใจเข้า แล้วจึงหาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ เมื่อ เข้าไปใน ห้องน้ำที่อยู่ข้างๆห้องผู้ป่วยแล้ว

ที่จริงแล้วพิมพ์ลดารู้ดีว่า สะปันแค่ไม่อยากให้เธอเห็นว่า ร้องไห้ต่างหาก

ความรักที่ยาวนานมาเป็นเวลาสิบปี เมื่อจบก็คือจบ ถึง แม้ว่าสะปันจะแข็งแกร่งเพียงไหน แต่ก็คงที่จะไม่สนใจ ทั้งหมดไม่ได้

วินาทีที่สะปันเดินเข้าไปในห้องน้ำ พิมพ์ลดาก็ได้ยิน เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น

ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่ แล้วเอาแอปเปิ้ลที่ ยังกินไม่หมดวางไว้อีกด้านข้าง บังเอิญเมื่อเธอทำเสร็จทุก อย่าง ประตูก็ถูกเปิดออกพอดี

ผู้ที่มาเยือนก็คือ ธนัท

ที่เขามานี่
“ท่านประธานจิรฐา

“พี่สะใภ้ นี่เป็นของที่เตรียมเอาไว้สำหรับพี่จิรฐาและพี่” เขาเห็นพิมพ์ลดายิ้มน้อยๆ จึงหันหลังกลับ แล้วสั่งคนที่ ตามหลังเขามา อันนี้ วางตรงนี้ ระวังหน่อย เฮ้ยๆๆๆ นาย นาย อันนั้นวางตรงนี้ ใช่

มองเห็นคนที่ยุ่งชุลมุนตรงหน้า มีทั้งแขวนเสื้อผ้า จัด ดอกไม้ พิมพ์ลดาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่เจอธนัทที่โรง พยาบาลครั้งที่แล้ว ตอนนั้น เขาคงจะทำแบบนี้ให้จันวิภา เช่นกัน

ดูแล้ว ผู้ชายคนนี้ชอบคนที่แสดงออกว่าเขาคนใส่ใจ

คนที่ธนัทพามาด้วยต่างก็ไปทำงานของตัวเองหมดแล้ว เหลือเพียงแต่กล่องรูปปั้นเล็กๆที่อยู่บนพื้นนั่น ธนัทเดิน ไปดู แล้วอุ้มกล่องนั้นขึ้นมา จากนั้นเดินไปยังห้องน้ำ

“คุณ รอก่อน รอก่อน

ประโยคของพิมพ์ลดาอยู่ด้านหลังยังไม่ทันได้พูดอะไร ธนัทก็ผลักประตูกระจกห้องน้ำที่ไม่ได้ล็อคเข้าไป