ตอนที่ 78 เล่นโกง

เมื่อคุณรู้สึกหดหู่ กินอาหารอร่อยบ้างเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

แล้ว

“ดีจัง! แต่ไม่ไปร้านโอเก้อ ไม่ไปโรงแรมมวนยู!” ทั้งสอง สถานที่นี้ทำให้เธอเสียหน้าไปถึงนอกกาแล็กซี่ทางช้าง เผือกโน้น พิมพ์ลดาตัดสินใจว่าต่อไปถ้าสามารถไม่ไปเธอก็ จะไม่ไปทั้งหมด

“โอเค คุณบอกว่าคุณต้องการไปที่ไหน?” เห็นเธอยิ้ม แล้ว จิรฐาก็มีความสุข

พิมพ์ลดายิ้มเจ้าเล่ห์ “ร้านเล็ก ๆ ซุปหม่าล่านอกประตู

ใหญ่มหาวิทยาลัย A

คราวนี้เปลี่ยนเป็นท่านผู้นำผู้ใหญ่ใครบางคน มุมปาก หยักแล้วหยักเล่า

ถนนเขตอาหารว่างนอกประตูใหญ่มหาวิทยาลัย A เป็น สถานที่ที่พิมพ์ลดาชื่นชอบทั้งหมดมาโดยตลอด ที่นี่ห่าง จากบ้านหลังเก่าของเธอไม่ไกล อีกทั้งอยู่ด้านนอกโรงเรียน แม่ สะดวกและเป็นกันเอง เธอมักจะมาร้านเล็ก ๆ ซุปหม่า ล่านี้ ในเวลาอันใกล้เพิ่งตกแต่งร้านไป ดูหน้าร้านยิ่งสะอาด และเป็นระเบียบเรียบร้อยมากขึ้นกว่าเดิม ให้คนรู้สึกดีขึ้น มากไม่น้อยยามกินอาหาร

ถึงแม้ว่าเป็นร้านอาหารเล็ก ๆ ข้างนอกมหาวิทยาลัย มักจะมีไม่เพียงแต่นักศึกษาที่มากินข้าวแต่ยังมีคนในสังคมอีก ไม่น้อย แต่ตอนนี้เฉกเช่นผู้นำสังคมระดับท่านผู้นําผู้ใหญ่ เช่นนี้ ก็ยังมีไม่มาก

ขอเรียนถามว่า จะมีสักกี่คน ขณะกินซุปหม่าล่า ใส่ชุด สูทเต็มยศ?

การแต่งตัวของท่านผู้นำนายกเทศมนตรีผู้ใหญ่ในระดับ สังคมชั้นสูงบวกกับใบหน้าที่หล่อเหลาเอาการน่าดูของเขา ไม่เพียงแต่ดึงดูดความสนใจของแขกเหล่านี้ในร้านเล็ก ๆ ซุปหม่าล่า แต่ยังดึงดูดสายตาของเหล่าสาวเจ้าที่เดินผ่าน ไปมาบนถนน

ในขณะที่เถ้าแก่เนี้ยของร้านเล็ก ๆ ซุปหม่าล่าส่งอาหาร มาให้พวกเขา ยืนนิ่งงันอยู่ที่โต๊ะจ้องมองจิรฐาเป็นเวลานาน แล้ว “คุณค่ะ ทำไมฉันรู้สึกท่านคุ้นตาจังเลยค่ะ?”

ได้ยินคำพูดของเถ้าแก่เนี้ย จิรฐาเงยศีรษะขึ้นมามอง เธอ ยิ้มอย่างอบอุ่นไปครั้ง “หรือครับ?”

ชายคนนี้ ทราบไหมว่ารอยยิ้มของเขาช่างน่าดึงดูดผู้คน มากแค่ไหน? เถ้าแก่เนี้ยคนนั้นมองดูเขา ลูกตาแทบถลน ออกมาแล้ว!

ล้วนกล่าวว่าหญิงงามล่มเมือง ฉันคิดว่าผู้ชายจึงเป็น

เภทภัย!

ทำปากจู๋ ๆ พิมพ์ลดาตัดสินใจที่จะเมินสายตาที่ทิ่มแทงของผู้คนรอบข้างอย่างอัตโนมัติ กินอาหารดีๆ แต่เมื่อ เธอได้มซุปไปหนึ่งเธอได้ยินเสียงคนข้างๆ ตะโกนว่า “พวกคุณเว็บ เขาเป็นผู้นำคนนั้นในโทรทัศน์ใช่ไหม?

ผู้น่า?

ทันทีที่ได้ยินค่าสองพยางค์ พิมพ์ลดารีบหยุดการ เคลื่อนไหวในมือลงทันที และมองไปที่โทรทัศน์ซึ่งแขวน อยู่บนผนัง

ช่วงเวลานี้ สถานีโทรทัศน์ท้องถิ่นในเมือง – กำลัง ถ่ายทอดข่าวท้องถิ่น และตอนนี้ข่าวที่กำลังออกก็เป็นรา เข้าเยี่ยมชมโรงงานเคมีที่ใหญ่ที่ เมืองวันนี้เพื่อตรวจ สอบแหล่งที่มาของมลภาวะเป็ ข่าวที่เขาไปเยี่ยมผู้ สูงอายุในบ้านพักคนชราในช่วงบ่าย

ทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของนักศึกษาสาวคนนั้นทุกคนใน ร้านต่างดูทีวีแล้วมองดูจราจนในที่สุด ชายชราจึงนั่งอยู่ที่ โต๊ะข้างๆ พิมพ์ลดา พวกเขายิ้มและถามว่า เจ้าหนุ่ม น้อย คุณเป็นผู้นำนายกเทศมนตรีในโทรทัศน์เป็นจริงไหม?

ผู้นำคนใหม่ของเมือง S ได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไปแล้วไม่ น้อย ปรับปรุงสิ่งแวดล้อมนันทนาการการใช้เวลาว่างในชีวิต ของผู้สูงวัยในเมือง ปรับปรุงยาระดับคุณภาพชีวิตของเด็ก และแรงงานข้ามชาติ เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ประชาชน ชาวเมืองทั้งหลายต่างยกย่องสรรเสริญ ไม่ถึงครึ่งปี ใน ความเป็นจริง ผู้นำใหม่คนนี้ได้ประทับภาพที่สุดโลไว้ใน จิตใจของประชาชนชาวเมืองทั้งหลาย
แต่ ไม่มีใครที่จะคิดได้ว่าผู้นำคนหนึ่งสามารถทนต่อควัน นํามัน สามารถทนความแออัด มากินข้าวที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ซุปหม่าล่าเช่นนี้ ดังนั้นแม้ว่าตอนนี้เสื้อผ้าที่จิรฐาสวมใส่ยัง เป็นชุดนั้นที่กำลังออกทีวี ก็ยังมีคนสงสัย

พิมพ์ลดาไม่ทราบว่าการที่สถานภาพของจิรฐาเป็นที่รู้จัก ของผู้คน จะเป็นการดีหรือการร้าย แต่สิ่งที่ไม่จําเป็นต้อง เกิดขึ้นโดยตัวตนเองนั้นในจุดนี้ เธอยังคิดอยากจะตอบชาย ชราคนนั้นว่า “คุณจําคนผิดไปแล้ว”

แต่ว่า คำพูดเธอยังไม่ได้ออกจากปาก ก็ได้ยินจิรฐายิ้ม ตอบชายชราคนนั้นก่อนว่า “ลุงใหญ่ คุณไม่ได้จำผิด ผมเป็น จิรฐาในทีวีคนนั้น”

ได้ยินเขาสารภาพด้วยปากเอง ผู้คนในร้านก็เดือดปะทุ ขึ้นมาเองในทันใด

พิมพ์ลดาจำไม่ได้ว่าท้ายสุดเธอเองออกมาจากร้าน อาหารได้อย่างไรแล้ว เธอเพียงจำได้ เกือบทุกคนต่างเข้า มาจับมือกับจิรฐา บางคนบอกกับเขาว่า “คุณเป็นผู้นำที่ดี” อีกบางคนก็บอกว่า “ หัวหน้าครับ คุณหล่อมากครับ! นี่!”

ผ่านครั้งนี้แล้ว พิมพ์ลดาตัดสินใจว่าภายหลังจะไม่ ปล่อยให้จิรฐาและตนเองไปกินข้าวที่นอกประตูใหญ่ มหาวิทยาลัย A อีกแล้ว! เดิมเธออยากจะใช้โอกาสนี้เพื่อให้ ท่านผู้นำผู้ใหญ่ที่มีความต้องการไร้ขีดจำกัดคนนี้เละเป็น โจ๊ก แต่ตอนนี้เธอทำไมรู้สึกยังไงสุดท้ายแล้วคนที่เละเป็น โจ๊กกลับเป็นตัวเธอเองน่ะ?
เมื่อออกจากร้านอาหาร เดินไปรับรถ ลมเย็นพัดมา พิมพ์ ลดาสั่นเทิ้มโดยไม่รู้ตัว เธอพยายามที่จะสอดมือทั้งคู่ซุกไว้ ในกระเป๋า แต่มือข้างหนึ่งกลับถูกจิรฐาจูงไว้ แล้วซ่อนไว้ใน กระเป๋าเสื้อโค้ทของเขา

ที่นั่น อบอุ่นมาก ดูเหมือนความอุ่นจะซึมผ่านอุ้งมือ แพร่ มาถึงใบหน้าของพิมพ์ลดาชั่วขณะ เธอรู้สึกว่าใบหน้าของ เธอเองก็ร้อนผ่าว

ผู้นำผู้ใหญ่ ดูเหมือนจะรู้สึกว่าพิมพ์ลดาเดินก้าวผิด ธรรมชาติแล้ว จึงหยุดลง มองเธอ

“อะไร มีอะไรหรือ?” เธอมองดูเขา ถามโง่ ๆ เซ่อ ๆ

จิรฐายิ้ม ก้มศีรษะเล็กน้อยเข้าใกล้เธอ

ชายคนนี้ทำอะไรน่ะ? นี่เป็นประตูมหาวิทยาลัยของ ผู้คนอ่า!

เห็นปลายจมูกของจิรฐาจะถูกตัวเธอแล้ว พิมพ์ลดารีบ เอนศีรษะไปข้างหลัง

เห็นปฏิกิริยาตอบโต้นี้ของพิมพ์ลดา จิรฐายิ่งยิ้มอย่างมี ความสุข ผู้หญิงของเขา ยังคงขี้อายอยู่เลย! อายแม้กระทั่ง จูงมือ!

“ฮาฮาฮา…” เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่พิมพ์ลดากลับ เศร้าหมองได้แต่กัดฟัน ยังคงเดินตามเขาไปเบื้องหน้าต่อเมื่อพวกเขามาได้จอดรถในที่จอดรถชั้นใต้ดินของสนาม จัตุรัสเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับมหาวิทยาลัย A จิรฐาไปขับรถ มา พิมพ์ลดายืนอยู่ข้างถนนรอเขา

ไม่รู้ว่าทำไมตั้งแต่ออกมาจากร้านเล็ก ๆ ซุปหม่าล่า พิมพ์ลดาก็รู้สึกมาตลอดว่าดูเหมือนข้างหลังจะมีตาคู่หนึ่ง จ้องตัวเธอเอง ยืนอยู่ที่นี่ตอนนี้ก็เหมือนกัน แต่เมื่อเธอหัน ไปดูรอบๆ กลับไม่เห็นมีใครมองตัวเธอเองเลย

สิ่งที่เธอไม่รู้คือ ในช่วงเวลาที่เธอได้ขึ้นรถไป หลัง ต้นไม้ใหญ่ที่ด้านหลังของรถ ชายวัยกลางคน ลักษณะท่าที สุภาพ สวมแว่นตาบนใบหน้า รูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งได้เดิน ออกมา มองเงาหลังที่จากไปของเธอ เขาพูดอย่างเงียบๆใน ใจว่า “พิมพ์ลดา โชคดีที่คุณมีความสุขมากในตอนนี้!” จวบ จนรถที่เธอนั่งลับหายไปในโค้งถนนอีกนานหลังจากนั้น เขาจึงหันหลังเดินไปทางประตูมหาวิทยาลัย A

ห้าปีแล้ว เขายังคงมาสายแล้ว

ได้ยินพิมพ์ลดาว่าต้องทำงานล่วงเวลาเพื่อคิดวางแผน ออกแบบ จิรฐาก็ยกห้องสมุดให้เธอ เขาเองนำเอกสารไป ที่ห้องนั่งเล่น เพียงแต่ เมื่อเขาได้อ่านเอกสารทั้งหมดและ ยกมือขึ้น เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว พิมพ์ลดายังไม่ได้ ออกมาจากห้องสมุดเหมือนเดิม

ลุกขึ้น จิรฐานเอกสารเดินไปห้องสมุด เปิดประตูเบา ๆเขากำลังจะเปิดปากถามพิมพ์ลดาว่าอยากพักผ่อนก่อนไหม ทันทีที่เหลือบตาขึ้นมองไปกลับเห็นเธอฟบนอนอยู่บนโต๊ะ ในกองเอกสารหลับไปแล้ว

อ้อมไปหลังโต๊ะทำงาน จิรฐาเห็นโครงการแผนงาน

ออกแบบนั้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ หัวข้อเขียนไว้ว่า หิมะแรก

กันลงของสภาพของพิมพ์ลดาที่หลับตาอย่างสงบ มุมริม ฝีปากของจิรฐา ประดับด้วยรอยยิ้มบางเบา ถือปากกาเขียน ประโยคหนึ่งลงบนกระดาษวางลงในโฟลเดอร์ของเธอ เมื่อ เก็บข้าวของทุกอย่างเรียบร้อย เขาจึงก้มลงอุ้มพิมพ์ลดาขึ้น มาออกจากห้องสมุด

เมื่อพิมพ์ลดาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า จิราก็ไม่อยอีกแล้ว เขามักจะไปทำงานแต่เช้าเช่นนั้น พิมพ์ลดาพลิกตัวไปอย่าง สะลึมสะลือและพยายามที่จะลุกขึ้น พอคิดว่าจะต้องทำ โครงการแผนงานออกแบบออกมาในวันนี้ วันพรุ่งนี้ต้อง

ส่ง เธอก็ปวดศีรษะ!

ในห้องทำงาน พิมพ์ลาหยิบโฟลเดอร์ที่เอากลับบ้าน เมื่อวานออกมาจากกระเป๋า ทันทีที่เปิดก็เห็นบางอย่างหล่น ออกมา ก้มลงเก็บขึ้นมา เธอเห็นบนนั้นเขียนด้วยลายมือ ที่แข็งแกร่ง ในวันแรกของหิมะ เพียงหวังจูงมือลูกชาย เหยียบย่ำหิมะไปจนผมหงอก

ประโยคที่สง่างามนี้เป็นเหมือนลำแสงสุรีย์สองยาวเป็น เมตรในหนาว ทำให้พิมพ์ลดาราเร่งกระจ่างแจ้งทันใดหยิบกระดาษบันทึกที่จิรฐาเขียนแผ่นนี้ เธออดไม่ได้วางแตะ ที่ริมฝีปากจูบหนึ่งที แล้วเริ่มเขียนออกแบบโครงการแผน งาน

เมื่อตนัสเห็นโครงการแผนงานออกแบบที่พิมพ์ลดานำ มาให้ตนเอง เดิมคิ้วที่ยังขมวดไว้แน่น ก็ค่อยๆ คลายออกที ละน้อย ๆ

ผู้หญิงคนนี้กลับใช้เวลาวันครึ่งออกแบบเขียนโครงการ แผนงานออกมาได้จริง ๆ แม้ว่าจะไม่ได้มีองค์ประกอบของ ความคิดใหม่โดยเฉพาะ แต่แบบโฆษณาชนิดนี้ สามารถ จับจิตวิทยาของลูกค้าได้ไม่พลาดและรับประกันการขาย สินค้าได้แน่นอน

หลังจากอ่านหน้าสุดท้ายของโครงการแผนงาน ออกแบบ ตนัสเงยหน้าขึ้นมองพิมพ์ลดาที่ยังคงยืนอยู่ที่หน้า โต๊ะทำงานของเขา หัวเราะ “พิมพ์ลดา นักวางแผนออกแบบ โฆษณา เมื่อวานไม่ใช่ยังบอกผมว่าคุณออกแบบมาไม่ได้ หรือ? ทำไมทำเสร็จได้เร็วจังเช่นนี้”

คำพูดของผู้ตรวจการใหญ่คนใหม่มักจะทำให้พิมพ์ ลดารู้สึกว่าเขาเสียดสีเยาะเย้ย ดีแล้ว พิมพ์ลดารู้ว่าคำว่า “เสียดสีเยาะเย้ย” คำนี้ โดยทั่วไปมักจะนำมาใช้บรรยาย ด่าผู้หญิงเลวตามถนน แต่เธอไม่สามารถหาคำอื่นๆเพื่อมา บรรยายผู้ตรวจการใหญ่คนนี้ได้จริง ๆ

ทำไมคำพูดที่ดี ๆ ออกมาจากปากของเขาก็มักจะทำให้ เธอรู้สึกเสียดหู เยาะเย้ยเช่นนั้นน่ะ? ยังไง ๆ ก็พิมพ์ลดารู้สึกว่าเธอไม่ชอบผู้ตรวจการใหญ่คนนี้

กระแอมชะล้างลําคอแล้ว เธอตอบว่า “ท่านผู้ตรวจการ ใหญ่เป็นบุคลากรชั้นพิเศษในวงการโฆษณา ท่านควรจะ รู้อย่างชัดเจนว่างานโฆษณาต้องการความคิดสร้างสรรค์ ต้องการแรงบันดาลใจ เมื่อวานนี้ขณะที่ดิฉันเห็นข้อมูลที่ ท่านให้ดิฉัน ดิฉันไม่แน่ใจว่ามีแรงบันดาลใจนั้น ดังนั้นดิฉัน รู้สึกว่าดิฉันไม่แน่ว่าจะทำได้ แต่เมื่อเช้านี้ ดิฉันมีแรงบันดาล ใจแล้ว ดังนั้นตอนนี้ดิฉันทำเสร็จแล้ว และเป็นเวลาเร็วกว่า ที่ท่านได้กำหนดให้หนึ่งวัน กล่าวพลาง พิมพ์ลดาเว้น วรรคสักพัก จึงกล่าวต่อไปว่า “ดิฉันทําโครงการแผนงาน ออกแบบเสร็จก่อนหนึ่งวัน ถ้าท่านคิดว่าใช้ได้ พวกเราก็จะ ส่งมอบแผนงานออกแบบไปให้ห้างสรรพสินค้าเจเอสก่อนบ ริษัทอื่นๆหนึ่งวัน ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับเลือกก่อนก็จะมาก ขึ้นกว่าเดิมไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อวานนี้หลังจากได้รับกรณีนี้ พิมพ์ลดาก็ไม่ได้รีบที่ จะเริ่มคิดเกี่ยวกับโครงการ แต่ออนไลน์ก่อนเพื่อตรวจสอบ ข้อมูลเกี่ยวกับ ตนัสและห้างสรรพสินค้าเจเอส

เธอเคยรู้เพียงว่าในวงการโฆษณามีชายหนุ่มซึ่งถูก ขนานนามเป็นปรมาจารย์การสร้างสรรค์ที่มีอายุน้อยที่สุด นามว่าอาโรน แต่กลับไม่เคยรู้ว่าอาโรนยังมีชื่อว่าตนัส ร่ำ ลือกันว่าเขาท่องเที่ยวเดินไปทั่วโลกแฟชั่น ไม่เคยตัดสินใจ ที่จะขึ้นกับบริษัทใด และบุคลิกนิสัยแปลกๆ ปฏิเสธที่จะให้ สัมภาษณ์กับสื่อ ไม่คิดว่าขณะนี้ยังกลับประเทศมาและยังมา ที่บริษัทโฆษณายี่เซงจำกัด
เวลานั้น พิมพ์ลดาเพียงคิดจะถอนหายใจ :ประธานคนใหม่ ของเราช่างร้ายกาจ สามารถเกี่ยวชายคนนี้เข้ามาได้แบบ

นี้

ในกรณีแผนงานของบริษัทเจเอสกรุ๊ปจํากัดครั้งนี้ พิมพ์ ลดารู้ว่าพวกเขาจะไม่ใส่ไข่ทั้งหมดไว้ในตะกร้าใบเดียว ใน เมื่อได้มองหาบริษัทโฆษณายี่เซงจำกัดแล้ว ก็ต้องกำลัง มองหาบริษัทโฆษณาอื่นๆเช่นกัน และในที่สุดก็เลือกใช้ แผนงานที่ดีที่สุดในหมู่แผนงานออกแบบโฆษณามากมาย

ฟังพิมพ์ลดาอธิบาย ตนัสแลบปลายลิ้นออกมาเลียริม ฝีปาก ร่างเอนพิงหลังเก้าอี้ ดูเหมือนเกียจคร้านเต็มร้อย พูด ว่า “เธอพูดต่อไป

พิมพ์ลดารู้สึกว่ารายงานเรื่องราวเกี่ยวกับปรมาจารย์อา โรนคนนี้ แม้ว่าจะเขียนเกี่ยวกับเขาราวกับเทพลึกลับที่ยอด เยี่ยม บางอย่างที่ผิดจังหวะไปบ้าง! แต่ในบางด้านดูเหมือน จะพรรณนาได้อย่างถูกต้อง เช่น เขาไม่ได้เล่นเรียงตาม ลำดับ เช่นอารมณ์แปลกๆของเขารวมถึงอากัปกิริยาที่เขาใช้ ปลายลิ้นเลียริมฝีปาก

คิด ๆ แล้ว พิมพ์ลดาเริ่มอธิบายความคิดโฆษณาของ ตนเอง “หิมะแรกเป็นภาพที่สวยงามทำให้ชายหญิงที่กำลัง ตกหลุมรักทุกคนแสวงหาอยากจะได้เห็นกัน ปัจจุบันคู่รักใน ประเทศจีนจะถือว่าเทศกาลต่างๆล้วนได้อารมณ์รักทั้งสิ้น ผู้คนและเทศกาลผ่านมา เนื่องจากห้างสรรพสินค้าเจเอสยัง ตั้งหัวข้อของกิจกรรมคริสต์มาสเป็นหิมะแรก ดิฉันคิดว่ามัน สะท้อนให้เห็นถึงความงามของความรักชนิดหนึ่ง ก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ ช้อปปิ้งในเวลาเดียวกันก็สามารถมีส่วนร่วม ในกิจกรรมคู่รักของห้างสรรพสินค้า สามารถจับรางวัล ถ้า โชคดีก็จะจับได้คู่ทัวร์ทะเลอีเจียนซึ่งเป็นที่น่าสนใจมาก สิ่ง เดียวที่ขาดหายไปคือความรักที่ลึกซึ้งอันเติมเต็มบริบูรณ์ นั้นที่สะท้อนให้ผู้คนเกิดความรู้สึกเข้าร่วมถึงโฆษณา ตาม การสํารวจของดิฉัน ปัจจุบันประธาน บริษัทเจเอสกรุ๊ป จำกัดและแฟนของเขาคุณชนิตาเป็นคู่รักที่รักกันมากและ ทั้งสองมีลักษณะภายนอกที่โดดเด่นมาก ให้พวกเขาหนุ่ม หล่อสาวงามผู้ซึ่งเป็นประธานและภรรยาของประธานใน อนาคตมาเล่นโฆษณานี้และใช้จ่ายเงินซื้อพาดหัวข่าวหลัก หนังสือพิมพ์ไม่กี่เจ้า ก็สามารถเปิดประเด็นการถกอภิปราย ความคิดเห็นนานาประการได้อย่างสูงทันที ไม่อยากให้ ลูกค้าไม่สนใจก็ไม่ได้

ความจริงเกี่ยวกับงานสร้างสรรค์โฆษณานี้ของพิมพ์ ลดา ตนัสพึงพอใจมาก เกี่ยวกับการเชิญประธานเจเอสและ แฟนของเขามาเล่นโฆษณาด้วยกัน ความคิดสร้างสรรค์นี้ แม้แต่ตนัสเองก็ไม่ได้คิดถึงทั้งสิ้น

พิมพ์ลดากล่าวไว้ไม่ผิด พวกเขาได้ยื่นแบบโฆษณาก่อน บริษัทอื่นๆหนึ่งวัน และยังชิงได้โอกาสก่อนบริษัทอื่นๆ ได้ รับการยอมรับอย่างเป็นเอกฉันท์จากภายในของบริษัทเจเอ สกรุ๊ปจํากัด

ก่อนวันคริสต์มาสอีฟมาถึง พิมพ์ลดาคิดว่าวันนั้นจิรฐา ได้เตือนตนเอง จึงทำให้สามารถคิดแผนงานออกได้อย่าง รวดเร็วมาก ดังนั้นตัดสินใจว่าวันนี้จะเลิกงานตรงเวลา แล้วไปซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้ออาหารอร่อย กลับบ้าน ทำอาหารสักมื้อเป็นรางวัลแก่ท่านผู้นําผู้ใหญ่

แต่ทันทีที่เธอเดินออกจากประตูใหญ่ของบริษัท กลับ เห็นช่อดอกกุหลาบหนึ่งช่ออีก และคนที่อยู่ข้างหลังดอก กุหลาบ คือเขา?

“คุณพิมพ์ลดา”

เห็นดอกไม้ที่ส่งมาถึงตรงหน้าตนเอง พิมพ์ลดาจึงกู้คืน ความคิดที่ยุ่งเหยิงสับสนของตนกลับมาทีละนิด ในช่วงที่ เห็นจิลถา พิมพ์ลดาคิดอยากขุดหลุมฝังตัวเองเข้าไป

ในวันที่จิรฐาลากเธอไปจดทะเบียนสมรส เธอผิดนัดเขา โดยไม่ได้ตั้งใจ หลังจากนั้นเขาไม่ได้มาหาเธอเองอีก เดิม พิมพ์ลดาคิดว่าจิลถาควรจะไม่มาอีก แต่ใครจะรู้ว่าวันนี้เขา กลับปรากฏตัวในที่นี่โดยไม่คาดคิดสักนิด

ขณะนี้กำลังเป็นเวลาเลิกงาน หน้าประตูใหญ่ล้วนเป็น พนักงานของบริษัทโฆษณายี่เซงกรุ๊ปจำกัดไป ๆ มา ๆ พิมพ์ ลดาไม่ชอบการเป็นเป้าสายตาของมวลชน ยิ่งไม่ต้องการ ที่จะเป็นเครื่องปรุงรสสำหรับบรรดาสาว ๆ หลังมื้ออาหารที่ บริษัท ได้แต่รีบรับดอกไม้ในมือของจิลถาและกล่าวกับเขา ว่า “เราไปคุยกันที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามถนนเถอะ”

ในร้านกาแฟยังนับว่าเงียบสงบ พิมพ์ลดาเลือกมุมหนึ่ง

แล้วนั่งลง

เห็นพิมพ์ลดารับดอกไม้แล้ว และยังมาร้านกาแฟกับตนเอง จิลถามีความสุขมาก เรียกบริกรมาสั่งอาหารทันที “คุณพิมพ์ลดาคุณอยากกินอะไร?”

“อ้าว?” ได้ยินจิลถาถามตัวเธอเอง พิมพ์ลดาคิดก็ยังไม่ คิดบอกบริกรว่า “ฉันต้องการเพียงกาแฟหนึ่งถ้วย” เธอไม่ ได้คิดที่จะกินข้าวกับเขาที่นี่ เธอแค่อยากหาที่พูดกับเขาให้ ชัดเจน แล้วเธอจะรีบกลับบ้านไปทำอาหารน่ะ