ตอนที่ 72

ตอนที่ 72

ธามนิธิจ้องมองเด็กโง่อย่างปาณี พูดด้วยน้ำเสียงอ่อน หวานว่า “ใครบอกว่าเชื่อเขาล่ะ?”

“ก็ที่คุณเรียกเขามา ไม่ได้เป็นเพราะว่าจะให้เขามาเป็น พยานเอาผิดหนูรีไง?”

ถ้าเกิดไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอฉีกหน้ากากติรยาได้ทันเวลา ไม่แน่… คุณอาอาจจะเชื่อติรยาแล้วจริงๆได้

ธามนิธิมองดูท่าทางที่ต่อว่าของเธอ อึ้งไปสักพัก จาก นั้นก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนั้นอบอุ่นมาก เหมือน แสงแดดในฤดูหนาวที่สาดส่องเข้าไปในเบื้องลึกของหัวใจ “ฉันโง่ขนาดนั้นเลยรึไง?”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะคะ?” ปาณิมองด้วยความโกรธเคือง

“ก็ไม่ใช่น่ะสิ ถ้าฉันไม่เรียกเขามา แล้วจะให้บทเรียนกับ เขาได้ยังไง? หลังจากนี้ตอนอยู่ข้างนอก เขาก็จะยังหา เรื่องเธอเหมือนเดิม”
“อ๋อ..” หลังจากที่ฟังธามนิธิอธิบาย ปาณีก็เข้าใจสักที “เพราะฉะนั้น ที่คุณเรียกเขามาก็ทำเพื่อหนู?”

ธามนิธิยื่นนิ้วมือออกมาแตะจมูกเธอ “มองเกมไม่ออก แล้วยังจะโมโหอีกนะ!”

ทุกการกระทำของปาณีในวันนี้ก็หนีไม่พันสายตาของเขา

ธามนิธิรู้ดีแก่ใจ เขารู้ว่าปาณีเข้าใจเขาผิด

หลังจากรู้เหตุผลที่เรียกกิยามา ท่าทีของปาณีจึงอ่อนลง “ก็หนูกลัวไม่ใช่หรอ?”

“กลัวติรยา?”

“กลัวคุณอาที่ดีกับหนูขนาดนี้ เพราะเขาแล้วจะไม่ยอม เชื่อหนูอีก” ปาณีสูดหายใจเข้าลึกๆ ในน้ำเสียงมีความหดหู เล็กน้อย หนูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป เหมือนกับรู้สึกว่า คุณอาเป็นของหนู เชื่อหนูได้เพียงคนเดียว ถ้าหากคุณเชื่อ คนอื่น หนูจะ…เสียใจมาก”

ที่เธอร้องไห้ในวันนี้ ไม่ได้เป็นเพราะว่าดิรยาใส่ร้ายเธอ แต่เป็นเพราะว่าธามนิธิต่างหาก

จู่ๆเธอก็คิดว่า ถ้าหากธามนิธิก็เหมือนเวทัส ไม่เชื่อในสิ่ง ที่เธอพูด ถ้าอย่างนั้น เธอจะทำยังไงดี?

ท่าทางอย่างนี้ของปาณี ทำให้ธามนิธิรู้สึกใจอ่อน เขา ยื่นมือออกไป ลูบหัวของเธอเบาๆ “เงยหน้าขึ้น ให้ฉันจับ หน่อย”

“หะ?” นี่มันเปลี่ยนเรื่องเร็วไปนะ ปาณียังไม่ทันตั้งตัว ขณะที่เงยหน้าขึ้น ธามนิธิก็หอมแก้มเธอแล้ว

เขามองหน้าเธอ พูดว่า “อย่าคิดเรื่องไร้สาระพวกนั้น ฉัน ยังไม่ถึงขั้นที่จะไม่เชื่อภรรยาของตัวเองเพียงเพราะคำพูด ของคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย”

ปาณีเป็นคนที่เขาเลือก ดังนั้น เขาจะรับผิดชอบในการ ตัดสินใจของตัวเอง และจะเชื่อเธอด้วย

ความเอาอกเอาใจของเขา ทำให้ใจของปาณีรู้สึกอบอุ่น ขึ้นมา เธอมองหน้าธามนิธิ พร้อมกับพูดว่า “คุณอา ทำไม คุณถึงดีกับหนูขนาดนี้คะ?”
“อาจเป็นเพราะว่าเธอโง่มั้ง!”

จันวิภาออกมา เห็นว่าทั้งสองคนกำลังจู่จี้กันอยู่ จึงรีบถอย

กลับเข้าไป

นานๆจะเห็นน้องชายตัวเองเอาใจคนอื่นอย่างนี้ เธอต้อง พยายามเข้า แบบนี้พ่อแม่จะได้อุ้มหลานไวๆ

ในตอนกลางคืน ธามนิธินั่งอยู่บนรถเข็น บนตักมีผ้าห่ม คลุมอยู่ ปาณีเป็นคนนำผ้ามาคลุมให้เขาเอง

แม้จะเป็นฤดูร้อน แต่ในห้องแอร์ เธอกลัวว่าขาของเขาจะ

เย็น

ปาณีอยู่ในครัว จันวิภาส่งยาให้กับเธอ “เอานี่ไป แล้วให้

ธามนิธิดื่มซะ”

“พี่แน่ใจนะคะ?” กลิ่นของยาจีน แค่ปาณีดมก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว

“ขมเป็นยาไง! เขาเป็นลูกผู้ชายจะกลัวขมได้ยังไงกัน? นี่ เป็นยาที่ฉันได้รับจากแพทย์แผนจีนที่ฝีมือการแพทย์ดี เลิศเลยนะ ได้ยินมาว่าผลลัพธ์ดีมาก..”จันวิภาพูดด้วย ท่าทางจริงจังมาก “รีบไปสิ จำไว้ว่าต้องเกลี้ยกล่อมเขาให้ ดื่มทั้งหมดนะ”

“หนู….ลองดูละกัน!” สิ่งที่ตอบตกลงแล้ว ก็จะมาเสียใจ ภายหลังไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้น นี่ก็เป็นผลดีต่อคุณอา!

พอคิดเช่นนี้ ปาณีก็ยกถาดที่มียาขึ้นไปบนห้อง