ตอนที่ 2 ยืมพักอาศัย

เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวเสียงตีกลองรัว หญิงสาวค้อนขวับ วางสาวน้อยในอ้อมแขนลง ลุกขึ้นไปเปิดประตู

แค่ได้ยินเสียงพังประตูนี้ เธอก็พอจะเดาได้ว่าคนที่ยืนอยู่ หน้าประตูจะเป็นใครแล้ว

ก็แค่

…

เป็นกระเป๋านี้

อะไรกันเนี่ย

!

“เฮ้ ไอ้พิมพ์ แกกำลังทำอะไรนี่นะ?” เห็นหญิงสาวนอก ประตูลากกระเป๋าขนาดใหญ่พิเศษของเธอผ่านเข้าประตูตนเอง โดยตรง คุณสะไปรท์ไม่สงบแล้ว

ได้ยินคำพูดของคุณสะไปรท์ พิมพ์ลดาหยุดเดินและหัน กลับไปยิ้มจนเห็นฟัน “คุณสะไปรท์ให้ฉันอยู่ด้วยสักสองสาม วันน่ะ !”

คุณสะไปรท์มีนามว่าสะปัน เพราะชื่อเดิมพยางค์ท้ายออก เสียงใกล้เคียงคำว่าสะไปร ดังนั้นพิมพ์ลดาจึงไม่เคยเรียกชื่อ ของเธอได้ถูกต้องตั้งแต่ไหนแต่ไร แน่นอน ไม่ใช่เธอออก เสียงไม่ได้มาตรฐาน แต่เพราะเธอไม่เคยคิดจะเรียกให้ถูกต้อง มาก่อน

สะปันเป็นเลขานุการคนหนึ่ง มีหน้าที่หลักในการช่วยงาน ท่านประธาน สามปีก่อนท้องก่อนแต่งจึงต้องแต่งกับทินพล สามีของเธอ

ในวันแต่งงานสะปันนั้น พิมพ์ลดารู้สึกว่าตัวเองมีทั้งความสุข และความเจ็บปวด! เธอยินดีที่เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอได้แสวงหาพบหลักแหล่งที่ดี แต่หล่อนก็รู้ในเวลาเดียวกันว่าอนาคตใน สายตาของแม่เธอ เธอพิมพ์ลดาก็กลายเป็นสื่อการสอนใน ทิศทางตรงข้ามเรื่องสาวโสดแก่อย่างสุด ๆ! เธอก็ต้องได้รับการ ดูแคลนจากคุณอรัญญาเป็นพัก ๆ !บางครั้งบางคราวคุณอรัญ ญาก็จะต้องพูดกับเธอว่า “หล่อนดูซิ สาวน้อยบ้านสะปันเดิน ได้แล้ว!” “หล่อนดูซิ สาวน้อยบ้านสะปันพูดได้แล้ว!”

เมื่อไม่กี่วันก่อน วันเปิดเรียน แต่เช้า ขณะพิมพ์ลดากำลังกิน ข้าวเช้า คุณอรัญญาอุทานเสียงหนักยาวว่า “หล่อนดูซิ สาว น้อยบ้านสะปันเข้าอนุบาลได้แล้ว!”

พิมพ์ลดาแถบจะขนมปังติดคอสำลักตาย !

ทินพล สามีของสะปันเป็นลูกโทนในครอบครัว พ่อแม่ แยกทางกัน และเขาอาศัยอยู่กับพ่อ ชายชรากล่าวว่าไม่อยาก รบกวนชีวิตสามีภรรยาของพวกเขา จึงแข็งขึนอาศัยอยู่บ้าน หลังเก่าในเขตชานเมืองไม่ยอมย้ายมาอยู่ด้วย

พิมพ์ลดารู้ว่าทินพลไปทำธุระที่เมือง Hในวันนี้ และต้อง ไปเป็นอาทิตย์ ที่บ้านสะปันก็เหลือแค่แม่และลูกสาวสองคน ดังนั้นเธอมาถูดไถไถกินดื่มบนห้องได้ พอดี!

“เฮ้ไอ้พิมพ์!” ได้ฟังพิมพ์ลดาเล่าเรื่องต้นสายปลายเหตุทั้ง กระบวนการที่ตนเองหนีออกจากบ้านอย่างออกรสชาดในครั้งนี้

สะปันขมวดคิ้วถามว่า “หล่อนหนีจากงานเลี้ยงดูตัว แม่เธอ ต้องโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟอยู่แล้ว หล่อนบอกว่าหล่อนหนีออก จากบ้าน ดีชั่วก็หนีไปให้ไกลสักหน่อย เบียดเข้ามาบ้านฉันช่วย อะไรได้อ่า? หล่อนคิดว่าแม่ของหล่อนไม่คิดว่าหล่อนจะมาอยู่ที่ นี่กับฉันหรือ? หล่อนไม่กลัวแม่หล่อนมาบ้านฉันฉุดหล่อนกลับไป และหลังจากนั้นสับที่ละ ชิ้น ๆหรือ?”

ได้ฟังสะปันบรรยาย พิมพ์ลดาค้อนขวับอย่างจนใจ “เจ้า วางใจ แม่ฉัน ฉันเข้าใจ แม้ว่าปกติเธอไม่ได้ใจดีกับฉันนัก แต่ก็ ไม่ถึงกับเอาลูกสาวแท้ๆมาทำซุปซี่โครงตุ่น!” พูดจบ เธอก็หอม หน้าลูกสาวคนโปรดนั้นของสะปันอย่างเมามัน หยิบกระเป๋าข้าง กายขึ้น ดันกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องรับแขกของพวกเธอ อย่างชำชองมักคุ้นต่อประตูทางเดินมากยิ่ง!

ในความเป็นจริง ถ้าพิมพ์ลดาเองไม่วิตกกังวล สะปันก็ไม่ได้ มีอะไรที่จะไม่เต็มใจ

ในช่วงเวลานี้ สำนักกีฬาได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมฟิตเนส ของชุมชนประจำเดือน พวกเขามวลชนทุกคนต่างยุ่งจนแต่ละ คนอยากจะให้ตนเองมีสามเศียรหกกร ประจวบกับทินพลก็เดิน ทางไปทำธุระ เธอยังห่วงสาวน้อยของตนขาดคนดูแล กำลัง พิจารณาว่าจะส่งบุตรสาวไปอยู่กับยายไม่กี่วัน นี่แล่ะ พิมพ์ ลดามาแล้ว!

พิมพ์ลดาเป็นแม่บุญธรรมของสาวน้อย รักสาวน้อยเข้า กระดูกมาตลอด มีพิมพ์ลดาช่วยเธอดูแลเด็ก เธอก็สามารถ วางมือไปทำงานของเธอได้แล้ว!

คิดถึงจุดนี้ สะปันหัวเราะแกมโกงอย่างหน้าด้าน

จิรฐาปิดเอกสารชุดสุดท้ายลง เหลือบตาขึ้น มองไปที่เวลา ซึ่งอยู่ด้านล่างมุมขวาของหน้าจอคอมพิวเตอร์

ทุ่มหนึ่งแล้ว
อดีตท่านประธานบริษัทJ.K.กรู้ปจำกัดเนื่องจากทุจริต ฉ้อโกงถูกจับ เขาถูกย้ายมาที่นี่ชั่วคราว แม้ว่าเดิมเป็นคนเมือง แต่ในปีที่ผ่าน ๆ มาเขาแทบจะไม่เคยกลับมา จึงไม่คุ้นเคยกับ สภาพต่าง ๆของเมืองรมากนัก เขาต้องการที่จะเข้าใจทุกอย่าง ในที่นี่อย่างทะลุปรุโปร่งก่อนเข้ารับตำแหน่ง ในที่สุดแม้แต่วัน หยุดก็ต้องใช้ร่วมเข้าไปด้วย

ข้างนอกมืดค่ำแล้ว เริ่มประดับประดาด้วยแสงไฟ มองจาก ห้องประธานสำนักงานบริษัทJ.K.กรุ๊ปจำกัดชั้น 19 ยามค่ำคืน เมือง S ได้อรรถรสแตกต่างออกไป

จิรฐาพบว่ามือถือส่วนตัวของตนเองมีห้าสายที่ไม่ได้รับ สี่ SMS ยังไม่ได้อ่าน

โอ้แย่แล้ว เขาทำงานยุ่ง จนลืมไปว่าเมื่อเช้าได้ตกปากรับคำ กับหญิงชราในครอบครัวพวกเขา คืนนี้กลับบ้านรับประทานข้าว เย็น

มือใส่โทรศัพท์มือถือกลับไว้ในกระเป๋า เขาจับเอาเอกสาร สองสามฉบับที่ยังอยากยืนยันอีกครั้งใส่กระเป๋า แล้วสวมชุด สูทที่แขวนไว้บนพนักเก้าอี้ หยิบกระเป๋าและกุญแจรถออกจาก สำนักงาน

แผนการกลับบ้านรับประทานอาหารเย็นเป็นอันพับไป ทว่า พอจิรฐาออกจากตึกอาคารใหญ่ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีก

“ฮัลโหล” พอเขารับโทรศัพท์มือถือปุ๊บก็ต้องถอยลำโพงห่าง

ไปสักหน่อย เสียงเอะอะมะทึ่งที่ปลายสายนั้นทำให้เขารู้สึก

แก้วหูลั่นสนั่นจนปวด!
“จิรฐา พวกเราทุกคนกำลังอยู่ที่โรงแรมมวนยูน่ะ! รีบมาเร็ว ได้ยินไหม?” คนที่ปลายสายโทรศัพท์นั่นดูเหมือนจะไม่ได้อยาก ให้จิรฐาได้มีโอกาสปฏิเสธ ก่อนที่จะเขาจะให้คำตอบก็วางสาย โทรศัพท์ไปแล้ว

มองหน้าจอสลัวของโทรศัพท์มือถือในมือ จิรฐาสายหน้ายิ้ม เดินไปที่รถยนต์ของตน

ดูเอกสารมาทั้งวัน ไปสังสรรค์กับพวกเขาตามด้วยแก้ไข เรื่องอาหารมื้อค่ำก็เป็นความคิดที่ไม่เลว คิดเช่นนี้ เขาก็กลับ รถมุ่งสู่สถานที่ที่ธนัทได้ให้เขาไว้ในโทรศัพท์

โรงแรมมวนยูชั้นสองห้องจัดเลี้ยงหมายเลขหนึ่งระดับพรีเมี่ ยม คนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งล้อมรอบโต๊ะกลม ดวงตาทุกคู่และทุก สายตาก็จ้องเขม็งไปยังขวดเบียร์สีเขียวเข้มซึ่งวนเป็นวงกลม ต่อเนื่องนั้นที่อยู่กลางโต๊ะ

คนกลุ่มนี้มาจากบริษัทโฆษณายี่เช็งแฟชั่นจำกัดซึ่งเป็น ระดับชั้นนำในประเทศ วันนี้พวกเขามาสังสรรค์ฉลองการรับ งานโฆษณาน้ำหอม “KissWedding” ของบริษัทไฮไฮกรุ๊ป จำกัด และฮีโร่ที่นั่งอยู่กลางที่สุดพวกเขา ก็คือพิมพ์ลดาที่ยัง อยู่ในสภาพเพิ่งหนีออกจากบ้านไปเมื่อเร็ว ๆ นี้

ในตอนนี้ สาเหตุที่พวกเขารวบรวมความสนใจไปที่ขวด เบียร์นั้น เพราะสิ่งที่ตามมาคือคนที่ถูกขวดเลือกไว้ต้องสารภาพ กับเพศตรงข้ามคนแรกที่ออกประตูไปเจอและยังต้องขอชื่อ เบอร์ โทรศัพท์ด้วย !

ในที่สุดขวดค่อย ๆ หมุนช้าลง
ในที่สุดขวดเลือกแน่ชัดแล้ว

“เย้โพิมพ์ลดาเป็นพิมพ์ลดา!” ทุกคนในพื้นที่ยกเว้นฮีโร่ ส่ง เสียงโห่ร้องแห่งชัยชนะ เสียงนั้นฟังแล้วทำให้คนรู้สึกเหมือน พวกเขาลิงโลดราวกับถูกล็อตเตอรี่ห้าล้าน

ฝูงชนผลักพิมพ์ลดาที่คอตกราวกับดอกแพรเซี่ยงไฮ้ที่เหี่ยว เฉาไปที่ประตู ยังมีคนนำตะโกนคำขวัญว่า “น้องสาวไปสารภาพ อย่างกล้าหาญ นำเหล่าสุภาพบุรุษกลับมา!”

แค่เป็นเกมไม่ใช่หรอกหรือ? พิมพ์ลดาก็คิดอยากรวบรวม ความกล้าที่จะไปเปิดประตูห้องจัดเลี้ยงนั้นวิ่งออกไปแล้วลาก ชายคนหนึ่งไว้สารภาพ แต่เมื่อจะยื่นมือออกไปจริง ๆ เธอกลับ ยกอย่างไรก็ไม่ขึ้นแล้ว

“ต้อง.ต้องไปจริงๆเหรอ?” ในที่สุดเธอก็หันกลับมามองดู กลุ่มผู้ชมเหล่านี้ที่กำลังรอดูการแสดงของเธออยู่ข้างหลัง คิด

จะอ้อนวอนขอความเมตตา

แค่ไม่รู้ว่าข้างหลังเป็นใครอยู่ ๆ ก็ผลักเธอที่หนึ่ง เธอก็พุ่งไป ข้างหน้าอย่างรุนแรง

เอ๋..ประตูนี้ถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อไร?

เอ๊. เอ๊. นี่ เธอกลับชนไปถูกอะไรนั่นไหนนะ?

เบิกตาตนเองขึ้นทั้งคู่ซึ่งหลับลงเพราะสัญชาตญาณของ ความกลัว ก่อนอื่นพิมพ์ลดาเห็นเบื้องหน้าตนเอง…นี่เป็นลูก กระเดือก?
เงยศีรษะขึ้นอย่างแรง ลานสายตาของพิมพ์ลดาพบกับ ดวงตาดำขลับคู่หนึ่ง