ตอนที่ 47

เมื่อคืนเธอไม่ได้ลงมากินข้าว ไม่ได้เป็นเพราะว่าจะต้มเขา หรอกหรอ?

โดนว่ากล่าวตักเตือนในหลายครั้งนี้ เวทัสโยนความผิด ทั้งหมดให้กับเธอ

ปาณีหัวเราะหลังจากฟังคำถามของเขา “ฟ้องแล้วนายจะ ทำอะไรได้?”

เธอดูออกว่า เวทัสทำอะไรธามนิธิไม่ได้ มิเช่นนั้น จาก นิสัยของเวทัสแล้ว คงไม่อดทนอดกลั้นมานานขนาดนี้

เมื่อก่อนตอนอยู่โรงเรียน เขาไม่เคยโดนใครเอาเปรียบ

เลย

หลังจากเวทัสได้ยินเธอพูด ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ปาณี นอกจากจะฟ้องแล้ว เธอทำอะไรเป็นบ้าง? ถ้าแน่จริงก็ จัดการเรื่องของเราสองคนเองสิ ไม่ต้องลากน้าเข้ามา
เกี่ยวข้อง”

ปาณีหัวเราะออกมา “อยากใช้วิธีการกระตุ้นเพื่อให้ฉันทำ ตามที่นายบอกหรอ? ไม่ได้ผลกับฉันหรอก! ฉันจะลากน้า นายเข้ามาเกี่ยวด้วย นายจะทำอะไรได้?”

หลังจากพูดประโยคนี้แล้ว ปาณียังเลียนเสียงหัวเราะของ ผู้หญิงที่ร้ายกาจอีกด้วย

เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ก่อนหน้านี้เธอยังเสียใจเรื่อง ที่เวทัสคบกับติรยาอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่า ตัวเอง ก็ไม่ได้สนใจเวทัสมากขนาดนั้น

ถึงขั้นที่หลังจากได้ยินเขาพูดแล้ว มีแรงกระตุ้นที่อยากจะ ตีเขาให้ตายไปเลย

แต่เรื่องของความรู้สึกก็คงเป็นแบบนี้แหละ!

ตอนรักกันจะทำอะไรก็ได้ แต่พอหมดความรู้สึกแล้ว ต่าง ฝ่ายก็ต่างรังเกียจกัน
เปรียบเสมือนท่าทีที่เวทัสมีต่อเขาในตอนนี้

ในบางครั้ง เมื่อคิดถึงชื่อเวทัสแล้ว เธอก็ยากที่จะ จินตนาการว่าพวกเขาเคยคบกัน

เวทัสหัวเราะอย่างเย็นชา “ปาณี เธอคิดว่าน้าฉันจะชอบ เธอหรอ? เธอผิดไปแล้ว! คู่หมั้นของเขาคือนลิน เธอก็เป็น ได้แค่ตัวสำรอง! ถ้านลินไม่จากไป เธอคิดว่าจะตกมาถึง เธอหรอ?”

ปาณีตอบว่า “ฉันต้องรู้สิ! เพราะฉะนั้น รอให้นลินกลับมา แล้ว ฉันต้องขอบคุณเขาดีๆสักหน่อย”

แต่เดิมเวทัสเวลาแค่อยากยั่วโมโหเธอ แต่ได้ยินปาณีพูด แบบนี้แล้ว เขาถึงกับหมดคำพูด

เธอหน้าด้านเกินไปแล้วมั้ง!

แบบนี้ยังจะไม่ถือสาอะไรเลยหรอ?

เขารู้สึกว่าเมื่อก่อนตัวเองประเมินปาณีต่ำไป เธอหน้าไม่อายอย่างที่ติรยาพูดไว้จริงๆด้วย

“ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ต้องมีสักวันที่เธออยากร้องไห้แต่ก็มีที่ให้ เธอร้อง”

ปาณีกำมือถือไว้แน่น ฟังเสียงที่เยาะเย้ยของเวทัส แล้ว พูดว่า “ถ้าไม่มีธุระอะไร ฉันวางละ”

เขาโทรมาเพื่อด่าเธอโดยเฉพาะ คงด่าจนพอแล้วสินะ!

ปาณีเพิ่งจะพูดจบ เวทัสก็แย่งตัดสายไปก่อนเธอแล้ว

เธอมองดูมือถือที่ถูกตัดสายไป ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรเลย จริงๆ

คนที่บอกเลิกก็เป็นเขา คนที่เข้าใจเธอผิดก็เป็นเขา!

เธอไม่คิดบัญชีกับเขาก็ดีเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่ที่ตัวเองเข้า มาในบ้านหลังนี้ เขาก็หาเรื่องเธอมาตลอด ทำเหมือนกับตัว เองเคยติดหนี้เขาหลายล้านอย่างนั้นแหละ
คนเราไร้ยางอายถึงเพียงนี้ ถือว่าปาณีได้เปิดตารู้จักโลก นี้มากขึ้น

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่กลับมานั่งที่เดิม สังเกตอารมณ์ ของเธอได้ชัดเจน “ใครโทรมาหรอ? ถึงโกรธขนาดนี้? คนที่ บ้านหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ คนที่เกลียดคนหนึ่ง” ปาณีวางมือถือลง แล้วดื่ม น้ำลงไป

โกรธจริงๆ!

ตอนนี้เธอเริ่มจะสงสัยชีวิตของตัวเอง ตัวเองในอดีต ไม่รู้ ว่าตาบอดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงไปคบกับแฟนของ เพื่อนสนิทได้?

เธอยื่นมือออกไปรับลิ้นจี่ที่แม่บ้านเพิ่งส่งเข้ามาให้เริ่ม ปอกเปลือกกิน ไม่นานเปลือกที่ปอกก็กองเป็นภูเขา

หลังจากทานจนอิ่มแล้ว ถึงจะระงับความโกรธในใจได้ ชั่วคราว
ธามนิธิมองไปยังปาณีที่ไม่พูดไม่จา รอเธอได้สติกลับมา จึงจะถามเธอว่า “วันนี้ยังปวดท้องอยู่ไหม?”

ปาณีอึ้งไปสักพัก คิดถึงความใกล้ชิดในเมื่อคืน ไอแห้งๆ ออกมา “ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”