ตอนที่ 43

เรื่องที่เขาเคยไปบ้านปาณีก่อนหน้านี้ หลังจากกลับ มาก็ได้รายงานเรื่องนี้กับธามนิธิแล้ว ธามนิธิก็ทราบ สถานการณ์ดี

ในเมื่อธามนิธิตัดสินใจอย่างนี้แล้ว เขาก็มีวิธีรับมือของ

เขาเอง

ธามนิธิพูดว่า “เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ว่าจะช้าหรือ เร็วก็ต้องเจอพ่อแม่เธออยู่ดี เมื่อถึงเวลานั้นก็นัดทุกคนมา ทานข้าวพร้อมกัน เขาไม่ทำอะไรเธอหรอก ถึงแม่เขาจะ โกรธเธอจริงๆ ก็ยังมีฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง?”

ปาณีตอบว่า “แต่ว่า….”

เธอมักรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่

แต่เดิมเป็นเรื่องภายในครอบครัวของตนเอง ก็ละอายใจ มากแล้ว นี่ยังลากคุณอาเข้ามาเกี่ยวข้องอีก
แม้ในตอนแรกธามนิธิจะให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของเขา บอกว่าต้องการความช่วยเหลือจากเธอ แต่ปาณีกลับรู้สึก ว่า ตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เลย กลับหาเรื่องปวดหัวมาให้ธา มนิธิอีก

ไวยาตย์มองดูปาณีที่กำลังลังเล จึงพูดว่า “มีคุณธามนิธิ อยู่ ทุกอย่างจะเรียบร้อยครับ คุณก็เชื่อคุณธามนิธิสักครั้ง เถอะครับ!”

แม้แต่ไวยาตย์ก็พูดแบบนี้แล้ว ปาณีก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก

ครั้งก่อนที่หนีออกมา เธอยังคิดว่าจะยังไม่กลับไปเจอคุณ พ่อคุณแม่ชั่วคราว แต่ผลที่ออกมาคือ…..

เธอรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา!

ธามนิธิจ้องมองปาณี เงยหน้าขึ้นพูดกับไวยาตย์ว่า “นาย ไปทำธุระของนายก่อน ถ้าฉันมีธุระจะเรียกนายอีกที”

“ครับ”
มองดูไวยาตย์ที่เดินออกไปแล้ว แถมยังปิดประตูอีก ปาณี แอบมองไปยังธามนิธิ ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นใน ห้องนอนวันนี้

แม้ว่าธามนิธิจะจูบเธอ แต่ภายหลังมาคิดๆดูแล้ว เป็นเรื่อง ที่เธอเริ่มขึ้นก่อน

รู้สึกขายหน้าจริงๆ!

เธอลุกขึ้นยืน กำลังเตรียมตัวจะหนี..

เพิ่งก้าวไปไม่ถึงสองก้าว ก็ได้ยินเสียงของธามนิธิเรียก อย่างเข้มงวดว่า “กลับมา”

อยากหนี?

ไม่มีทาง!

ปาณีกลับมานั่งที่ตามเดิม หาข้ออ้างว่า “หนูแค่รู้สึกคอแห้ง อยากจะไปดื่มน้ำหน่อย”
ไม่กี่นาทีต่อมา ลำมุงยกน้ำเข้ามาจากข้างนอกวางอยู่ตรง หน้าทั้งสองคน แล้วเดินออกไป

ปาณีนั่งอยู่ที่นั่งของตัวเอง มองแก้วน้ำที่วางอยู่ตรงหน้า เธอก้มหน้าเข้าไว้ ตื่นเต้นยิ่งกว่าโดนคุณครูเรียกให้ตอบ คำถามอีก

ธามนิธิมองไปยังเธอที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับตัวเอง จึง ถามว่า “ฉันกินคนรีไง?”

ปาณีมองไปยังธามนิธิ ส่ายหัวอย่างว่านอนสอนง่าย

“แล้วทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย? แม้แต่มองหน้ายังไม่ กล้ามองเลย?” ธามนิธิจ้องมองเธอตลอด ทำให้เธอรู้สึกว่า เธอไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้

ปาณีแตะจมูกตัวเองเบาๆ “คือว่า….เพราะว่า… คุณ หล่อเกินไปค่ะ!”
“ธามนิธิขมวดคิ้ว นี่คือคำตอบอะไร?

ปาณีอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “หล่อเกินไปจนหนูไม่ กล้ามองหน้าคุณ หนูตื่นเต้…. ใครให้คุณจูบหนูกะทันหัน ล่ะคะ”

แต่เดิม เธอยังรู้สึกเป็นกันเองอยู่เลยเมื่อยู่ต่อหน้าเขา

ด้วยบุญบารมีของเขา ทีนี้ก็ดีแล้วสิ!

ตอนนี้ขอเพียงเธออยู่กับธามนิธิสองต่อสอง หัวใจของเธอ ก็ไม่ฟังคำสั่งของเธอเลย

หลังจากธามนิธิได้ยินคำพูดของปาณี ก็ไม่รู้ว่าควร

ร้องไห้หรือหัวเราะดี

เมียคนนี้ หน้าบางจริงๆเลย!

แต่เขามองออกได้ว่าเธอกำลังอายมากจริงๆ

ปาณีในตอนนี้ยังสวมชุดนอนอยู่ ถ้าจะให้บอกว่าใส่ชุดนอน ควรบอกว่าใส่เสื้อยืดของธามนิธิจะดีกว่า ทันทีที่เธอ ใส่เสื้อก็ยาวถึง เข่าเธอ เหมือนกับกำลังใส่กระโปรง สะดวก สบายมาก

นี่เป็นเพราะว่าเธอไม่มีชุดเปลี่ยนจึงยืมเขาเมื่อวานนี้ ธามนิธิยังคงจ้องมองปาณี “ทำไมยังใส่เสื้อของฉันไว้ อีก?”

รูปร่างผอมเบาขนาดนี้ สวมใส่เสื้อเขา ทำให้ดึงดูดคนมอง กระทำความผิดเป็นอย่างยิ่ง

เขาหวนคิดถึงรสชาติที่จูบกับเธอในวันนี้ สวยงามและ หอมหวานมาก ทำให้คนอาลัยอาวรณ์ อดไม่ได้ที่จะจูบอีก ครั้ง

ปาณีมองไปยังเสื้อของตัวเอง ถึงจะรู้ว่าตัวเองกำลังสวม เสื้อของเขา และยังทานข้าวกับทุกคนด้วยชุดนี้หรอเนี่ย