ตอนที่ 6 เด็กน้อยน่ารักที่ผิวขาวผุดผ่องทั้งสอง (2)

คำว่าใครที่ว่านั้น แน่นอนว่ารวมถึงทรงกุ้ยเฟยด้วย

หลิวหรงรู้สึกเสียหน้า นางสูดหายใจเข้าออกลึกหนึ่งครั้ง ยิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดว่า “ฝ่าบาท ชิงเอ๋อร์ยังไม่หายดี ต้องการ คนดูแล ดังนั้น ”

“ดูแลนาง ให้พวกนางกำนัลคอยมาดู เจ้าไม่ต้องมาหรอก อีกอย่างตอนนี้ก็สายแล้ว เจ้าควรไปได้แล้ว อย่ารบกวนการ พักผ่อนของชิงเอ๋อร์”
เฟิงเทียนอวี้หัวเราะแบบเย็นชา

หลิวหรงหน้าเจื่อน มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่นไม่ให้ใคร

เห็น

“น้อมรับบัญชาเพคะ”

เมื่อเชิงเทียนอวี้เดินออกไป คนอื่นๆ ก็เดินตามออกไป ด้วย ตำหนักที่ประทับเงียบสงบ เหลือเพียง เพิ่งหรูชิงที่กำลัง เหม่ออยู่ตามลำพัง

ผ่านไปครู่หนึ่ง นางเหลือบตาลง มองดูข้อมืออ้วนๆ มุม ปากที่ยิ้มเล็กๆ เจือปนด้วยความเศร้า

“ข้าไม่เคยคิดว่าชีวิตของข้าจะฟื้นกลับมาได้อีกครั้ง แต่น่า

เสียดายที่ชาตินี้ ข้าคงไม่มีโอกาสได้เจอน้องชายอีกแล้ว

หือ?

ในระหว่างที่เพิ่งหรูชิงเหม่อมองข้อมืออยู่นั้น ข้อมือของ นางก็ปรากฏด้ายแดง ลักษณะรางๆ ขึ้น ด้ายแดงนี้มองเห็นไม่ ชัดเท่าไรนัก มันปรากฏต่อสายตาของนางอย่างน่าประหลาด

ใจ

นี่…นี่มัน…..

ดวงตาของเฟิงหรูชิงค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น ทันใดนั้น แสงสี แดงก็สว่างไปทั่วทั้งห้อง วินาทีนั้น เหมือนมีพลังบางอย่างดึงตัวนางขึ้นแล้วพาออกไปจากตำหนักที่ประทับ

แสงสีแดงจางหายไป เพิ่งหรูชิงที่เดิมนอนอยู่บนเตียง หายตัวไปเมื่อไรไม่มีใครทราบ ส่วนในวังหลวงกลับดูสงบ เรียบร้อยดี ราวกับว่าไม่มีใครรู้สิ่งที่เกิดขึ้นในตำหนักที่ประทับ เลยสักนิด

ท้องฟ้าสีคราม เมฆขาวลอยเลื่อน

เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวที่แว่วมารางๆ ตรงข้างหูเฟิงหรูชิง หนวกหูเสียจนทำหัวนางแทบระเบิด

“ทาสปลูกยาของพวกเรามาแล้ว ฮ่าๆ ต่อไปไม่ต้องกลัว ไม่มียากินแล้ว”

“นี่มันผ่านไปกี่ปีแล้ว ฮ่าๆ ข้าเกือบลืมรสชาติของยาไป แล้ว ยังมีคนที่เราปล่อยไว้ที่นี่ยังพอมีประโยชน์ ในที่สุดก็จับ ทาสปลูกยามาให้พวกเราจนได้

“รีบปลุกนาง ให้ตื่นขึ้นมาปลูกยาให้พวกเรากิน ข้าหิวจน ผอมโซแล้ว ถ้าต้องอดไปอีกเป็นร้อยปี ข้าเกรงว่าจะกลาย เป็นกองกระดูกเสียก่อน

เสียงนั่นดังอยู่นาน ราวกับเสียงยุงกับแมลงวันบินไปมา หนวกหูเสียจนเฟิงหรูชิงขมวดคิ้ว แล้วค่อยๆ ลืมตาทั้งสองขึ้น

ชั่ววินาทีนั้น แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาจากท้องฟ้า สว่างจ้าเสียจนเฟิงหรูชิงลืมตาไม่ขึ้น นางรีบใช้มือป้องดวงตาไว้ รอจนปรับสายตากับแสงนั้นได้จึงค่อยๆ วางมือลง

แต่ว่า…

พอเห็นเด็กน้อยสองคนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน เพิ่งหรูชิง อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะถามไปโดยสัญชาตญาณว่า “พวกเจ้าเป็น ใครกัน”

ตรงหน้าเป็นเด็กสองคนชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ผิวขาวผุดผ่อง ดูน่ารัก ตาโตดูมีประกาย ราวกับดวงดาวบนฟากฟ้าในยาม ราตรี

แต่เด็กน้อยสองคนนี้ที่เห็นว่าใสซื่อบริสุทธิ์ เมื่อนึกคำพูด ของพวกเขาเมื่อสักครู่ เพิ่งหรูชิงก็รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว ห้ามอาการตัวสั่นไว้ไม่อยู่

นั่นใช่เด็กที่ไหนกัน เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นปีศาจเฒ่าสองตน

ที่ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่มานานแค่ไหนแล้ว

“พวกเราเป็นคนของพรรคเภสัชเทพ น่าเสียดายที่สมัย ก่อนตอนพรรคเภสัชเทพเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ข้ากับชิงหาน เลยถูกขังไว้ที่นี่ พวกเราไม่ได้กินยาวิเศษมานานมากแล้ว เจ้า เป็นคนที่พวกข้าอุตส่าห์จับมาเพื่อใช้เป็นคนปลูกยา

นัยน์ตาของเฟิงหรูชิงดูมืดมิด นางค้นความทรงจำใน สมองอยู่สักพักจึงพบว่าองค์หญิงไม่เอาไหนคนนี้ไม่รู้อะไรเกี่ยว กับเรื่องราวในทวีป ดังนั้นจึงค้นไม่เจอเรื่องราวอะไรเกี่ยวกับ พรรคเภสัชเทพ
แต่ถ้าเป็นเรื่องยาวิเศษ เพิ่งหรูซิงกลับรู้เป็นอย่างดี

ในทวีป ยาวิเศษเป็นยาชนิดหนึ่งที่ทรงคุณค่าเป็นอย่างยิ่ง ยาวิเศษบางชนิดไม่เพียงรักษาคนป่วยได้ แต่ยังช่วยเพิ่มพลัง ให้กับผู้บำเพ็ญตบะ และทวีปที่ให้ความสำคัญกับการสู้รบแบบ นี้ ยาวิเศษเป็นของเลอค่าและหายากมาโดยตลอด