ตอนที่ 12 ชายชุดขาว (2)

ทั่วทั้งแคว้นหลิวอน นอกจากฮ่องเต้บิดาของนางแล้ว ไม่มีใครที่ไม่อยากให้นางรีบๆ ตายไปเสีย หากนางตายขึ้นมา จริงๆ เป็นไปได้ว่าทั่วทั้งแคว้นจะพากันเฉลิมฉลอง

“เฟิงหรูชิง เจ้าทำตัวถึงขั้นนี้ได้ ไม่รู้ว่าข้าควรด่าเจ้าหรือ ควรสงสารเจ้าดี” เฟิงหรูชิงส่ายหน้าด้วยความรู้สึกจนใจ แต่อย่างไรข้าก็อาศัยอยู่ในร่างของเจ้า ทำให้ข้าได้มีชีวิตกลับคืน มาอีกครั้ง ดังนั้นข้าจะไม่ให้ผู้คนพูดถึงเจ้าในทางเสียๆ หายๆ และข้าจะไม่ยอมให้เสด็จพ่อของเจ้าต้องลำบากใจอีก

นี่ถือเป็นค่าตอบแทนสำหรับการใช้ร่างของนาง

เสียงขลุ่ยสูงต่ำดังกังวาลแว่วมาไม่ไกล ทำให้เพิ่งหรูชิง หยุดคิดได้ในชั่วขณะ

นางเงยหน้าขึ้นดูถึงรู้ว่า ตนเดินเข้ามายังป่าไผ่แล้ว โดย

ไม่รู้ตัว

เสียงขลุ่ยดังมาจากป่าไผ่ลึก เสียงใสไพเราะมีเสียงสูงต่ำ สอดประสาน ราวกับสายลมเฉื่อยที่พัดพลิ้วอยู่ในป่าไผ่นั้น

เฟิงหรูชิงก้าวเดินไปอย่างช้าๆ กายของนางอ้วนและหนัก เมื่อไปบนพื้นดินจึงเกิดเป็นเสียงดังกรอบแกรบขึ้นมา แต่ เสียงขลุ่ยนั้นก็หาได้หยุดลงไม่ ตรงกันข้ามเสียงยิ่งฟังดูไพเราะ กว่าเดิม

ในป่าไผ่ลึก ชายผู้หนึ่งถือขลุ่ยอยู่ในมือ ยืนอยู่ท่ามกลาง สายลมโชยเอื่อย สวมชุดขาวเหมือนในภาพวาด ราวกับเทพ จุติจากสวรรค์ เมื่อเปรียบกับป่าไผ่ที่ดูงดงามและบริสุทธิ์ เขา ยิ่งเหมือนกับแสงจันทร์ที่เยือกเย็น เมื่อมองเข้าไปถึงนัยน์ตา ก็ ละลายไปทั้งหัวใจ ไม่อาจสลัดภาพนั้นทิ้งได้

แต่ทันทีที่เพิ่งหรูชิงได้เห็นชายผู้นั้น สิ่งที่นางคิดเพียงอย่างเดียวก็คือ เอามาทำสามี เอามาทำสามี และเอามาทำ สามี!

หากเปรียบกับชายที่อยู่ตรงหน้า หลิ่วเฉินอะไรนั่นไม่ ได้เลยแม้แต่น้อย หากคนหนึ่งคือธุลีบนผืนดิน อีกคนหนึ่งคือ ดวงจันทร์สว่างที่อยู่บนฟากฟ้า

แต่เมื่อครู่ภาพที่เฟิงหรูชิงเห็นเป็นเพียงใบหน้าด้านข้าง เท่านั้น แต่มันก็ทำให้นางรู้สึกตะลึงได้ขนาดนี้

ดังนั้น ในขณะที่ชายผู้นั้นหันหน้ามาอย่างช้าๆ เพิ่งหรูชิง รู้สึกว่า โลกใบนี้ไม่มีชายคนไหนอีกแล้วที่หล่อสู้เขาได้

รูปงามไร้ผู้ใดเปรียบ คนทั้งหลายต่างยอมรับ

แต่ไรมาถานซวงซวงมีฉายาว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่ง ของแคว้นหลิวอวิ๋น เมื่อเปรียบกับชายที่อยู่ตรงหน้า ความงาม ของนางตกอันดับไปเลย หากให้ชายผู้นี้สวมชุดแบบผู้หญิง บนโลกใบนี้ไม่รู้ว่าจะมีชายสักกี่คนที่ต้องคลุ้มคลั่ง

“เฟิง…หรูชิง?”

เสียงของชายผู้นั้นเยือกเย็นดุจดั่งน้ำที่ผุดจากผืนดิน เสียง

ใสเย็นชวนฟังยิ่งนัก

เขามองดูเฟิงหรูชิงที่ปรากฏตัวจากทางด้านหลังของเขา สงบนิ่งดุจน้ำ ดูปล่อยวางไม่หมกมุ่น

“เจ้าไม่กลัวข้าหรือ” ชายผู้นั่นเดินเข้าประชิดตัวเฟิงหรูชิง อย่างช้าๆ
“เอ่อ…” เพิ่งหรูชิงยืนอึ้งตาปริบๆ

กลัวเขาหรือ เขามีรูปงามขนาดนี้ แล้วไยนางต้องกลัวเขา

ด้วย

แม้เฟิงหรูชิงจะได้รับความทรงจำต่อจากเจ้าของร่าง แต่ ข้อมูลบางอย่างที่ไม่มีประโยชน์นางได้กรองออกไปบ้างแล้ว ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของชายผู้นี้ นางจึงรีบค้นหาสิ่งที่อยู่ใน ความทรงจำอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็โมโหจนหน้าดำหน้าแดง ในทันที

“ทรงกุ้ยเฟยสมควรตายนัก!

เมื่อก่อนทรงกุ้ยเฟยหลอกให้องค์หญิงคนเดิมกลัวมา ตลอดว่า ชายที่อยู่ในป่าไผ่คนนี้ไม่ใช่เพียงคน ดุร้าย แต่ยัง กลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าในเวลากลางคืน มันจะกินผู้คนที่ อยู่ใกล้ๆ จนไม่เหลือแม้แต่ซาก

องค์หญิงคนเดิมกลัวจนไม่กล้าเข้าไปในป่าไผ่แม้แต่ก้าว เดียว แม้ได้เห็นชายผู้นี้ในที่อื่น โดยบังเอิญ แต่นางก็ไม่กล้า เงยหน้าขึ้นมองเขาสักครั้ง

องค์หญิงคนเดิมซึ่งเป็นคนที่คิดจะทำอะไรก็ทำ มีเพียง ชายในป่าไผ่คนนี้ที่ทำให้นางรู้สึกกลัวได้และอยากอยู่ให้ไกล เขาเท่าไรยิ่งดี

“เอ่อ…เฮอะๆ” เพิ่งหรูชิงมองดูชายผู้นั้นทั้งรอยยิ้ม “หนาน เสียนถั่วซือ หน้าตาดีขนาดนี้ ข้าจะกลัวท่านไปทำไม
มุมปากของหนานเสียนทำมุมโค้งเล็กๆ

รอยยิ้มของเขาดูไม่ชัด ไม่ซัดจนเรียกได้ว่ามองไม่เห็นที

เดียว

แต่สายตาที่มองดูเฟิงหรูชิง แสดงถึงการครุ่นคิดหาคำ

ตอบ

“เจ้าคิดว่าข้าหล่อจริงๆ หรือ

“ก็ใช่น่ะสิ” สายตาของเพิ่งหรูชิงมองดูหนานเสียนจากหัว จรดเท้าอย่างเปิดเผย สายตาของนางราวกับจะถอดเสื้อผ้าของ ชายผู้นั้นไม่ให้เหลือสักชิ้น “ถ้าเจ้าไม่ใส่เสื้อผ้า คงจะน่าดูยิ่ง กว่านี้”