ตอนที่ 5 เด็กน้อยน่ารักที่ผิวขาวผุดผ่องทั้งสอง (1)

“เสด็จพ่อ” เพิ่งหรูชิงยิ้มแก้มปริ “ตอนนั้นเป็นความผิด ของหม่อมฉันเอง หม่อมฉันไม่น่าดึงดันจะแต่งงานกับหลิ่วอ เฉินให้ได้เลย เขาจะรู้สึกชิงชังหม่อมฉันก็คงไม่แปลกอะไร ตอนนี้เหมือนหม่อมฉันตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ถือว่าได้ชดใช้ให้ เขาแล้ว นับจากนี้ไป เขากับหม่อมฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก เพคะ”

คนที่ในใจไม่มีนางอยู่ นางไม่จำเป็นต้องอาลัยอาวรณ์ อีกอย่าง นางก็ไม่ใช่เพิ่งหรูชิงคนเดิมอีกแล้วหลิ่วอเฉินคนนี้ นางไม่รู้สึกยังและไม่รู้สึกชอบอีกต่อไป

เฟิงเทียนอวี้มองดูเฟิงหรูชิงอย่างมึนงง แล้วพูดอย่างทอด ถอนใจว่า “ชิงเอ๋อร์ของข้า โตเป็นผู้ใหญ่เสียที

ตระกูลแห่งจวนเสนาบดีมีความภักดีต่อแคว้นหลิวอวนมา โดยตลอด แต่เพื่อลูกสาวผู้เป็นที่รักคนนี้ เขายอมบีบบังคับ ลูกชายของเสนาบดีให้รับชิงเอ๋อร์เป็นภรรยา ถ้าชิงเอ๋อร์ตัดใจ จากเขาไปได้ก็ดี แต่ถ้าในใจของชิงเอ๋อร์ยังมีเขาอยู่ ต่อให้เขาต้องทำให้หลิ่วเฉินพิการขาหัก ก็จะให้หลิ่วเฉินอยู่กับชิง เอ๋อร์ไปตลอดชีวิตให้ได้

“เสด็จพ่อ ตอนที่หม่อมฉันสลบไป ได้พบกับเสด็จแม่ด้วย เพิ่งหรูชิงหลับตาลง เม้มริมฝีปากบางอย่างเบาๆ “หลักเหตุผล ต่างๆ ที่สมัยก่อนไม่มีคนคอยสอนหม่อมฉัน เสด็จแม่สอนให้ หม่อมฉันหมดแล้ว อีกอย่าง แต่ไหนแต่ไรมาเสด็จพ่อเป็น กษัตริย์ผู้ปรีชา จะต้องกลายเป็นทรราชเพราะหม่อมฉันไม่ได้ เด็ดขาด”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น คนอื่นๆ ไม่ทันได้รู้สึกอะไร มี เพียงหลิวหรงเท่านั้นที่สีหน้าเลื่อนไป

หลายปีมานี้ เพิ่งหรูชิงโตมาข้างกายหลิวหรง แต่นาง กลับพูดว่าไม่มีคนสอนหลักเหตุผลให้นางอย่างนี้ ไม่เท่ากับ บอกให้คนอื่นรู้ว่า นางไม่ได้อบรมสั่งสอนเฟิงหรูชิงให้ดีหรอก หรือ

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าเจอเยียนเอ๋อร์แล้วใช่หรือไม่” เชิงเทียนอ ใจเต้นแรง จึงจับมืออ้วนๆ ของเพิ่งหรูชิงไว้แน่น เพิ่งหรูชิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่เฟิงเทียนอวี้ด้วยรอยยิ้ม

ทั้งๆ ที่ใบหน้านี้ไม่ได้สวยงามอะไร แต่รอยยิ้มของนาง ราวกับดวงตะวัน สุกสว่างเหลือคณา

“เสด็จพ่อ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของหลิวอวี้เฉินหรอก เพคะ เป็นเพราะหม่อมฉันไม่รู้ความ รั้นจะแต่งงานกับเขาให้ได้หม่อมฉันเป็นใจร้อน อวบอ้วนไม่น่าดู หลิ่วเฉินไม่ยินดี ใช่เรื่องแปลกอะไร เสนาบดีด้วยเรื่องเลยเพคะ”

จะว่าไป ที่จริงแล้วหลิ่วอเฉินได้ผิดอะไรมากมาย เขาแค่ถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับหญิงมีชื่อเสียงฟอนเฟะคน หนึ่งด้วยความจำใจ อีกอย่างเป็นเพราะเพิ่งหรูคนก่อนที่ เป็นฝ่ายตบตีวงซวงก่อน ทั้งยังฮูหยินท่านเสนาบดี ต้องโมโหความโกรธเท่านั้น

ถ้าเป็นเพราะนางคนก่อนแข็งแกร่งคงได้อยู่อย่างสงบสุขเช่นเดิมไปแล้ว

“เหลวไหล” เชิงเทียนอขมคิ้วเบาน้ำเสียงพอใจ ลูกสาวของข้า เป็นที่หนึ่งของแคว้นหลิวอวิ๋น เจ้าอย่าได้ดูถูก ตัวเองไม่มีใครงดงามเท่าลูกข้าอีกแล้ว

เฟิงชิงตกใจ นางอดที่เข้มุมปากไม่สายตาผู้เป็นพ่อ ลูกสาวย่อมงดงามและอ่อนโยนคำอวี้ประชาราษฎร์ ไม่รู้เหมือนกันเขาถูกเยาะเย้ยเช่นไร

“ฝ่าบาท สายแล้วคะ เช้าแล้ว” หรงค่อยๆ ขึ้น เดินไปข้างเชิงเทียน ออย่างช้าน้ำเสียงของนางอ่อนโยนเปรียบกับน้ำสีหน้าของเฟิงเทียนอวี่แสดงถึงความรำคาญเล็กๆ สายตาอันเย็นชาของเขามองผ่านใบหน้าของหลิวหรงไป แล้ว มองดูที่เฟิงหรูชิงอีกครั้ง

“ชิงเอ๋อร์ นี่ก็สายมากแล้ว เดี๋ยวพ่อว่าราชกิจช่วงเช้าเสร็จ แล้วจะมาเยี่ยมลูกใหม่นะ

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เพคะ”

“ไม่ได้หรอก เจ้าเป็นลูกสาวของพ่อ พ่อก็ต้องมาอยู่เป็น เพื่อนเจ้าบ่อยๆ เฟิงเทียนอวี้ลุกขึ้นจากเตียง เขามีทีท่าว่า เกรงขาม ดูดุดัน

“ทหาร ช่วงนี้องค์หญิงไม่สบาย ถ้าไม่มีคำสั่งของข้า ใคร ก็ห้ามเข้ามารบกวนนางเด็ดขาด”

ตอนที่เขาพูดพร้อมหันหน้าไปมองที่หลิวหรง