ตอนที่ 13 ต่อให้ต้องนอนกับเจ้าก็ไม่เห็นเป็นไร (1)

ถ้าเจ้าไม่ใส่เสื้อผ้า คงจะน่าดูยิ่งกว่านี้

แววตาอันเยือกเย็นของหนานเสียนจ้องมองไปที่เพิ่งหรูชิง ราวกับจะมองให้ทะลุกายของนางให้เห็นไปถึงจิตใจ

และสายตาที่ราวกับมองทะลุปรุโปร่งได้ทุกสิ่งทำให้จิตใจ

ของเฟิงหรูชิงสั่นไหวอย่างน่าประหลาด นางคิดว่าวซือผู้

นี้เหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง

“หากองค์หญิงชอบสาวงาม รอให้เจ้าผอมเมื่อไร จะต้อง เป็นสาวงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า แล้วไยต้องมองข้า

ก่อนที่หนานเสียนจะซักไซ้ต่อ มุมปากของเขาก็มีรอยยิ้ม น้อยๆ ที่ดูไม่ชัดเจนนัก

“ไม่เห็นน่าสนุกตรงไหน” เพิ่งหรูชิงเดินเข้าไปหาหนาน เสียนช้าๆ เดินเข้าไปอีกไม่กี่ก้าวและพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าชอบ เรือนร่างอันสมบูรณ์แบบของถั่วซื้อมากกว่า ๆ ถ้าได้ลูบไล้ คงรู้สึกอีกอย่าง
“งั้น…” สายลมโชยเอื่อย รอยยิ้มเล็กๆ ของหนานเสียน ช่างสดใสงดงามราวกับไผ่ “หากเปรียบข้ากับหลิ่วเฉินแล้ว เจ้าคิดว่าอย่างไร

ความงามที่อยู่ตรงหน้า เพิ่งหรูซึ่งไม่สนใจว่าต้องสงวน ท่าทีอะไรแล้ว นางหัวเราะ “หลิ่วเฉินจะมาเปรียบอะไรกับ กั่วซื้อได้ เมื่อก่อนข้าตาถั่วถึงชอบเขาได้ลง ชายงามอย่าง เจ้าอยู่ในวังช้ากลับไม่หวั่นไหว

องค์หญิงคนเดิมตาถั่วจริงๆ ถั่วซือคนนี้ทั้งๆ ที่รูปงามกว่า หลิ่วเฉินเป็นร้อยเท่า แต่ทำไมนางกลับไปชอบผู้ชายที่รักคน อื่น

“เจ้าไม่ใช่เฟิงหรูชิง”

น้ำเสียงของหนานเสียนเย็นลง พูดด้วยเสียงทุ้ม

สำนึกของเพิ่งหรูชิงถูกทำให้สะท้านสะเทือน ที่นางกล้ามา ยืนอยู่ตรงหน้าหนานเสียนแบบนี้ ก็เพราะองค์หญิงคนเดิมไม่ เคยรู้จักกันมาก่อน มิหนำซ้ำ แม้แต่หน้าก็เคยเห็นแค่ไม่กี่ครั้ง

แต่เหตุใดหนานเสียนคนนี้จึงดูออกว่านางไม่ใช่เพิ่งหรูชิง แม้แต่ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาก็ยังดูไม่ออก

“ก้ว อ ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร” เพิ่งหรูชิงตั้งสติ ได้โดยไว นางยิ้มมุมปาก “ข้าไม่ใช่เพิ่งหรูชิงแล้วจะเป็นใคร ในแคว้นหลิวอนนี่ยังมีใครอ้วนได้เหมือนข้าอีกหรือ

“สัญชาตญาณมันบอกนะ” หนานเสียนเดินเข้าประชิดเชิงหรูชิง ใกล้จนตัวแทบติดกันจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย “แต่เทียบกับเฟิงหรูซิงคนก่อนแล้ว ข้าชอบเจ้า ในตอนนี้ มากกว่า”

เพิ่งหรูชิงกะพริบตาปริบๆ เพราะอะไร “เพราะว่า เจ้า ในตอนนี้ สายตาแหลมคมน่ะสิ”

เสียงของเขาช่างน่าฟัง ไพเราะและเยือกเย็น แต่มันกลับ ทำให้เพิ่งหรูชิงรู้สึกเคือง

หรือที่แท้กั่วซือคนนี้ก็ชอบให้คนอื่นชมเหมือนกัน

“สมัยก่อนข้าแค่ยังไม่รู้ความ และยังไม่เคยพบกับกั่วซือ ยิ่งไปกว่านั้นไม่เคยสังเกตใบหน้าของเจ้า ตอนนี้ข้าเข้าใจ แจ่มแจ้งแล้ว ข้าจะไม่ทำสิ่งชั่วร้ายอีกต่อไปและจะไม่ทำให้คน ที่คอยปกป้องข้าต้องผิดหวัง ที่สำคัญไปกว่านั้น นอกจากหลว อเฉินแล้ว ข้ารู้ว่ายังมีคนที่ดีกว่ารอคอยข้าอยู่

ความจริงแล้ว สมัยที่น่าหลานฮองเฮาสิ้นพระชนม์ ผู้ใต้ บังคับบัญชาที่ภักดีของน่าหลานฮองเฮาและคนในตระกูลเดิม ของนางล้วนคอยปกป้องเฟิงหรูชิงไว้

เพียงแค่นางทำให้พวกเขารู้สึกผิดหวังอยู่เรื่อย ตอนนี้คน พวกนั้นเลยไม่มีใครที่อยากพบนางอีก

“ป่าไผ่ทิศใต้ผืนนี้ ไม่มีใครเข้ามาได้” แววตาของหนาน เสียนดูเยือกเย็น น้ำเสียงราบเรียบดุจสายลม “ต่อไปหากเจ้า ต้องการพบข้า ก็เข้ามาได้ตลอดเวลา แต่ละเดือนข้าจะออกข้างนอกเพียงห้าวัน ปกติจะอยู่ในป่าไผ่ทิศใต้นี้ เพิ่งหรูซิงกะพริบตาปริบๆ กั่วซือผู้ที่ต้องการจะสื่ออะไร

ป่าไผ่ทิศใต้ใครก็เข้ามาไม่ได้งั้นหรือ ต่อไปนางเข้ามาที่นี่ได้ ตลอด?

นางยั่วยวนกั๋วซือจนติดกับได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ

แต่เพิ่งหรูชิงคิดว่าเรื่องราวมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น นางไม่ เชื่อว่าถั่วซือที่หน้าตาไร้ความกำหนัดแบบนั้น จะตกเป็นเหยื่อ ของนางได้ง่ายดายเพียงนี้