ตอนที่ 14 ต่อให้ต้องนอนกับเจ้าก็ไม่เห็นเป็นไร (2)

“กั่วซือ ป่าไผ่ทิศใต้ของท่านคงมีบึงน้ำใช่หรือไม่

เพิ่งหรูชิง ใช้นิ้วปาดจมูกของตน โดยจิตใต้สำนึก “อ้อ ถ้า อย่างนั้นคราวหน้าเวลาเจ้าจะลงอาบน้ำเล่นน้ำในบึง ช่วยส่ง คนมาบอกข้าด้วยได้หรือไม่ เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะแอบดูเงียบๆ ไม่ไปรบกวนเจ้าเด็ดขาด

ใบหน้าอันหล่อเหลาของหนานเสียน ในที่สุดก็เปลี่ยนสี คงเป็นเพราะเขารับไม่ได้กับความลามกของเฟิงหรูชิง

“นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้าควรกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้ตอนบ่าย เจ้ามาหาข้าได้” หนานเสียนมองเฟิงหรูชิงด้วยแววตาที่ซ่อนความรู้สึกไว้อย่างลึกซึ้ง “หากเจ้ามีปัญหาเกี่ยวถามข้าได้ตลอดเวลา

เมื่อพูดถึงจุดนี้ หนานเสียนเงียบไปครู่ก่อนจะพูดต่อ ว่า “เทียนได้ ข้าสนองให้เจ้าอย่างเจ้าต้องการ

ระดับชั้นความสามารถทวีปมีทั้งหมดสิบระดับ ไล่จาก ระดับต้นไปคือ อู่ อู่ เจิน หลิง เสวียน เทียน เพิ่งอู่ หวาง อู่ตี้ และเงิน

ถ้าอาศัยพรสวรรค์ของเฟิงหรูชิงคนเดิม กว่าไปเดิมแล้ว ขอเพียงนางพยายามเพียงพอ ระดับเรื่อง

ถั่วซือ เจ้ารับปากข้าแล้วนะ จะมากลับคำหลังไม่ได้ เฟิงชิงยิ้มหยี

“ไม่อย่างนั้น ข้าไม่แค่ถอดเสื้อผ้าเจ้า แต่จะปล้ำเจ้า แทน”

ต่อให้ต้องนอนก็เห็นเป็น

แม้ว่าเฟิงหรูชิงไม่ว่าความสามารถของหนานไหน แต่จากความนับถือที่เสด็จพ่อมีเขา ถั่วซือคนคงความสามารถไม่เบา คิดเอาชนะเขา เรื่องดูคงเป็นเรื่องยาก

“งั้นให้ข้าถอดเสื้อผ้าเจ้าก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกทีนะ

เฟิงหรูชิงลูบไล้คางอันกลมมนและนุ่มนวล นางพูดอย่าง ไม่กระดากอาย

“เจ้ากลับไปได้แล้ว อย่าลืมล่ะ พรุ่งนี้มาหาข้าด้วย หนานเสียนมองดูสีของท้องฟ้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เฟิงหรูซิงเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองอยู่ในป่าไผ่ทิศใต้เป็นเวลานาน แล้ว คาดว่าเสด็จพ่อคงว่าราชกิจช่วงเช้าเสร็จเรียบร้อย หาก หลิวกงกงเอาเรื่องที่นางไปหาหนานเสียนไปบอกฮ่องเต้ แถม ยังไม่รีบกลับไป เสด็จพ่อคงร้อนใจแน่

คิดอยู่สักครู่ นางจึงยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลา ของหนานเสียน “ถั่วซือรูปงาม เจ้าจงรอข้าอยู่ที่ป่าไผ่ทิศใต้

เสียดีๆ พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าแน่นอน

นัยน์ตาของหนานเสียนบอกถึงการครุ่นคิด เขามองดูเฟิง หรูชิงที่โบกมือเดินจากไป สีหน้าเย็นชาเช่นเดิม แววตาสงบนิ่ง เหมือนเช่นปกติ

“นายท่าน”

งูเขียวตัวหนึ่งเลื้อยออกมาจากแขนเสื้อของหนานเสียน มันแลบลิ้นส่งเสียงฟอๆ

“องค์หญิงผู้นี้ เปลี่ยนไปจริงๆ เมื่อก่อนตอนนางเห็นท่านไม่กล้าเงยหน้ามองอย่างกับนายท่านเป็นปีศาจอย่างไรอย่าง นั้น”

สายตาของหนานเสียนจับจ้องไปที่เพิ่งหรูชิงที่เดินไกล ออกไป เขาพูดด้วยท่าทีสงบ “บางทีนางอาจเป็นคนที่เราตาม หาอยู่”

เมื่อก่อนคนที่เขาทำนายไว้ ดูเหมือนจะเป็นองค์หญิงโฉด แต่ดูๆ แล้วก็เหมือนไม่ใช่ จนเพิ่งหรูซิงคนปัจจุบันปรากฏตัว ขึ้น เขาจึงเกิดความรู้สึกว่า คนที่เขาเฝ้ารอมาตลอดมาถึง แล้ว…

“แต่นางอ่อนแอเกินไป อ่อนแอจริงๆ นางเป็นคนที่เรา ตามหาจริงๆ หรือ งูเขียวถามด้วยความสงสัย

หนานเสียนไม่เอ่ยคำใด

แต่เขารู้ดีว่า ไม่ว่าเพิ่งหรูซึ่งจะเป็นคนที่เขาตามหาหรือไม่ แต่นางก็ปรากฏกายในโลกของเขาแล้ว ทำให้โลกของเขา ไม่มีทางกลับไปสงบเหมือนเก่าได้อีกเลยนับจากนี้

ห้องทรงพระอักษรเย็นยะเยือกและน่าเกรงขาม