การโต้กลับของแพทย์เจ้าหญิงอัจฉริยะ

ตอนที่ 16 สั่งสอนนางกำนัล (1)



ตอนที่ 16 สั่งสอนนางกำนัล (1)

เมื่อเวลาผ่านไป เชิงเทียนอวี้ก็ไม่คิดจะเอาเรื่องพวกนี้ บอกชิงเอ๋อ อีก

เฟิงเทียนอวี้พูดแบบถอนใจ “ชิงเอ๋อร์ เจ้าจงจำไว้ว่า ไม่ ว่าอย่างไรพ่อก็อยากให้ลูกมีความสุข เพิ่งหรูช่วงไม่ใช่ผู้หญิงที่ ใสซื่อไร้มารยาอย่างที่ลูกคิด นางเป็นคนเจ้าเล่ห์ ทรงกุ้ยเฟยไม่ใช่แม่ที่เมตตา

เฟิงหรูซวงคนนี้ตอนเล็กๆ ยังดีหน่อย แม้เฟิงเทียนอวี้จะ พุ่งความสนใจไปที่ซิงเอ๋อร์เพียงคนเดียว นางก็ไม่ได้ร้ายอะไร กับเพิ่งหรูชิงมาก แต่เมื่อโตขึ้นนางยิ่งเป็นคนเจ้าเล่ห์ที่เขารับ ไม่ได้ที่สุดคือ แม่ลูกคู่นี้ยกยอและเอาใจชิงเอ๋อร์จนเชื่อพวก นางหัวปักหัวป่า

เฟิงหรูชิงมองดูผมของเฟิงเทียนอวี้ที่มีปอยผมหงอกเพิ่ม ขึ้นมา นางรู้สึกหดหู่ใจ “เสด็จพ่อ เมื่อก่อนหม่อมฉันไม่รู้ความ ทำให้เสด็จพ่อต้องเหนื่อย ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ทำให้เสด็จพ่อ ผิดหวังอีกแล้วเพคะ”

“ดีๆ” เชิงเทียนอวี้หัวเราะชอบใจ รู้สึกเบาใจเป็นอย่างยิ่ง

“ตอนนี้เจ้าคิดได้ก็ดีแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นต่อไปอีก ข้าไม่รู้ว่า

เมื่อไปถึงปรโลกแล้วจะมองหน้าแม่เจ้าได้อย่างไร อาจเป็นไป

ได้ว่าเมื่อพูดถึงน่าหลานเขียนฮองเฮาผู้ล่วงลับ บรรยากาศใน

ห้องทรงพระอักษรเลยเงียบงันลง

“เสด็จพ่อเพคะ” ในที่สุดเพิ่งหรูซึ่งก็เป็นฝ่ายพูดก่อน ทําให้บรรยากาศของความโศกเศร้าจางไป “ที่หม่อมฉันมาหา เสด็จพ่อเพราะมีเรื่องเรื่องหนึ่งไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจะทรงอนุญาต หรือไม่”

เชิงเทียนอขมวดคิ้ว “ชิงเอ๋อร์ เจ้ายังตัดใจจากหลิ่วอ เฉันไม่ได้อีกหรือ ฟังพ่อนะ หลิวอวี้เฉินไม่ใช่คนที่เหมาะกับ เจ้า”
“มิใช่เพคะ” เพิ่งหรูซึ่งส่ายหน้า “หม่อมฉันอยากทูลขอ จวนที่พำนักจากเสด็จพ่อเพคะ”

คำพูดของหญิงสาวทำให้เฟิงเทียนอวี้มีสีหน้าตกใจและ มองดูลูกสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

“ชิงเอ๋อร์ อยู่ในวังหลวงก็ดีอยู่แล้ว ทำไมเจ้าถึงอยากได้ จวนองค์หญิง พ่อจะวางใจให้เจ้าออกไปอยู่คนเดียวได้ อย่างไร”

“เสด็จพ่อเพคะ” เพิ่งหรูชิงส่งสายตาวิบวับ จู่ๆ ก็หัวเราะ ออกมา “เพราะกั่วซือจะรับหม่อมฉันเป็นศิษย์เพคะ”

ช่วยไม่ได้ เพื่อจะได้ออกจากวังหลวง นางจำต้องใช้ทั่ว อรูปงามมาเป็นข้ออ้าง เป็นอย่างที่คาด เมื่อได้ฟังคำอธิบายของเฟิงหรูชิง

เพิ่ง

เทียนอวี้ก็รู้สึกวางใจตามมาด้วยความยินดีปรีดาเป็นที่สุด

ความสามารถของ วอนั้น ว่าตามตรง แม้แต่เฟิงเทียนอ เองก็ไม่รู้เท่าใดนัก และเขายิ่งไม่รู้เหตุผลว่าถั่วซืออยู่ในแคว้น หลิวอวิ๋นเพื่ออะไร แต่สิ่งที่เขารู้ชัดเจนคือ หากชิงเอ๋อร์ได้กั่วซือ เป็นอาจารย์ โลกใบนี้ นางอยากทำอะไรก็ทำได้ทุกอย่าง

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าพูดจริงใช่หรือไม่ ถั่วซือจะรับเจ้าเป็นศิษย์ หรือ อยู่ดีๆ ทำไมเขาถึงรับลูกศิษย์ล่ะ

“เรื่องนี้ หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ” เพิ่งหรูชิงทำตาปริบๆ “อาจเป็นเพราะกั่วซือเห็นว่าหม่อมฉันฉลาด เลยรับหม่อมฉันเป็นศิษย์คนแรก แต่ว่าเพราะฐานะของถั่วซื้อค่อนข้างพิเศษ จึง ไม่สะดวกที่จะเข้ามาในวังหลวง หม่อมฉันเลยอยากไปพักอยู่ จวนองค์หญิง ถ้าเป็นแบบนั้นยั่วซือก็มาสอนหม่อมฉันได้

“ดีๆ !”

เชิงเทียนอวี้พูดคำว่าดียาวเป็นสาย ในแววตาของเขามี ความยินดี รู้สึกดีใจกับโอกาสที่เพิ่งหรูซึ่งได้รับอย่างเห็นได้ชัด

“ชิงเอ๋อร์ ถ้าเจ้าฝึกตบะกับถั่วซือ เจ้าต้องเชื่อฟังคำพูด ของเขานะ อย่าทำตัวเอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อน รู้หรือไม่ อีก อย่างเรื่องที่เจ้าได้เป็นศิษย์ของถั่วซื้อห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด พ่อ กลัวว่ามันจะทำให้เจ้ามีอันตราย

ประโยคสุดท้าย เฟิงเทียนอวี้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่าง

ยิ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ฟันเฟือนเพราะความดีใจประหลาด ใจ ในสมองของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงความปลอดภัย ของลูกสาว

“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ”

เพิ่งหรูชิงพยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา ขอเพียงให้นางออกไป พำนักที่จวนนอกวังได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็ยินดีรับปากทั้งนั้น

อีกอย่างตอนนี้มีกั๊วซือเป็นข้ออ้าง นางจะทำอะไรก็สะดวก กว่าเดิมเยอะ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ