ตอนที่ 9 ถอนคืนจดหมายหย่า? (2)

แต่เพิ่งหรูชิงก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่ชิงหลิงคิดแต่อย่างใด นาง คิดเพียงแต่จะจัดการปัญหาเรื่องจวนองค์หญิง เพราะถึง อย่างไรการอยู่ในวังหลวงไปเรื่อยๆ แบบนี้ ต่อไปทำอะไรก็ไม่ สะดวก หากมีจวนองค์หญิงของตัวเอง คงจะเบาใจไปได้มาก

ที่ไกลออกไปนั้น เพิ่งหรูชิงเห็นชายหญิงคู่หนึ่งคุกเข่าอยู่ที่ หน้าห้องทรงพระอักษร

หญิงผู้นั้นสวมเสื้อเขียวกระโปรงผ้าแพร หน้าซีดเป็นไก่ ต้ม นั่งคุกเข่าอยู่ทามกลางสายลมร่างกายดูผอมบางช่างน่า

สงสาร

ผู้ชายสวมชุดแบบชาวฮั่น หลังเหยียดตรง นัยน์ตาของ เขาเก็บซ่อนความโกรธแค้นไว้แต่ไม่กล้าแสดงมันออกมา ใบหน้าอ่อนหวานปานหยก แต่กลับชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ในเวลานั้น มีวันที่นายหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ หลิ่วอ เฉิน เขาสะบัดแส้ไปมา แล้วพูดด้วยเสียงแหลมๆ ว่า “คุณชาย หลิ่ว คุณหนูถาน ฝ่าบาทให้พวกท่านกลับไปได้

หลิวอวี้เฉินตัวเกร็ง เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนถามไปว่า“แล้วฝ่าบาทตรัสหรือไม่ว่าจะลงโทษตระกูลหลิ่วอย่างไร

“คุณชายหลิวกลับไปรอฟังข่าวก็ได้มิใช่หรือ แต่ท่านควร

จะดีใจที่องค์หญิงฟื้นแล้ว ไม่อย่างนั้นฝ่าบาทไม่มีทางละเว้น ตระกูลหลิ่วไปแน่”

วันที่หัวเราะอย่างไร้ความเห็นใจและพูดเหน็บแนม

คนในแคว้นหลิวอนมีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าองค์หญิงเฟิงหรูชิง เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของฝ่าบาท แต่หลิ่วเฉินกลับใจกล้า บอกหย่ากับนาง นี่ไม่เท่ากับการถอนเขี้ยวเสือหรอกหรือ รุ่น หาที่ตายแท้ๆ !

หลิ่วอเงินหน้าซีดขาว เขากำมือไว้แน่น ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงคลายมือออกแล้วหันหลังไปมอง

ถาน วงซวงที่สภาพทนต่อไปไม่ไหว แววตาของเขาเต็ม

ไปด้วยความรู้สึกสงสาร ซองเอ๋อร์ พวกเรากลับกันเถอะ

“ได้”

ถาน วงซวงยิ้มอ่อนหวาน แต่เพราะนางคุกเข่าเป็นเวลา นาน ทำให้ขาชาไปหมด พอจะลุกขึ้นก็ล้มเซลงใส่อ้อมกอด ของหลิ่วอวี้เฉิน

หลิวอวี้เฉินเห็นหญิงผู้เป็นที่รักได้รับความทรมานเช่นนี้ยิ่ง รู้สึกโกรธ เขาเก็บกดไฟโทสะไว้ภายใน พูดอย่างกัดฟันว่า “ซ วงเอ๋อร์ การหย่ากับนางข้าเป็นคนทำ บีบให้นางต้องตายเป็น ความผิดข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า คราวหน้าเจ้าไม่ต้องตามข้ามาอีกนะ”

ถึงอย่างไรเฟิงหรูชิงก็เป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยม หากให้นาง เจอถานซวงซวงในวังหลวงอีก ไม่แน่ว่านางอาจรังแกถานช่วง ชวงอีก

ชั่ววินาทีที่หลิวอวี้เฉินหันกลับมา ใบหน้าที่อ่อนโยน เปลี่ยนเป็นไร้อารมณ์ เขายืนป้องตัวถานซวงซวงอยู่ด้านหน้า ด้วยสัญชาตญาณ สายตาที่โกรธเคืองมองตรงไปที่คนซึ่งอยู่ ตรงหน้า

ถานช่วงซวงมองตามสายตาของเขาไป ก็เห็นเฟิงหรูชิงที่ อยู่กลางแดด นางตกใจจนรีบดึงเอาชายแขนเสื้อของหลิ่วอ เฉินไว้

เมื่อเปรียบกับถ่านซวงซวงที่ผอมเพรียว ร่างกายของเฟิง หรูชิงเทียบได้กับถ่านช่วงซวงสามคนรวมกัน ใบหน้าที่ควบ อ้วนและกลมชวนให้แววตาของหลิ่วเฉินแสดงความรังเกียจ ออกมา

“องค์หญิง ตอนที่ขาหย่ากับท่าน เป็นเพราะท่านทำร้ายซ วงเอ๋อร์ก่อน แถมยังทำให้แม่ข้าโมโหจนเป็นลมหมดสติ หาก ท่านโกรธก็มาลงกับข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับซวงเอ๋อร์ นางลำบาก มามากพอแล้ว ท่านอย่ารังแกนางอีกเลย

สายตาของเฟิงหรูชิงมองผ่านไปก่อนจะหยุดมองที่ใบหน้า เล็กๆ อันซีดเผือดของงานช่วงซวงในวันนั้น ที่เพิ่งหรูชิงคนเก่าทำร้ายถานซวงซวง ก็เพราะ นางรักหลิวอวี้เฉินมาก

เฟิงหรูชิงรู้สึกขัดหูขัดตาที่เห็นถานซวงซวงวันๆ มาอยู่ที่ จวนเสนาบดี แต่หลิ่วเฉินกลับไม่เคยนอนในห้องเดียวกับ นางเลยสักคืน ยิ่งไปกว่านั้น มีสาวใช้แอบซุบซิบนินทา ประมาณว่าอีกไม่นานถานช่วงซวงก็จะแต่งเข้ามายังจวน เสนาบดี ไม่แน่ว่าอาจมาบีบให้เมียหลวงออกจากบ้านไป นาง โมโหจึงพุ่งเข้าไปตบตีถานช่วงซวง

นางยังพูดต่อหน้าคนทั้งหลายว่า ต่อไปสกุลหลิ่วห้ามมี เมียน้อยเด็ดขาด ถ้ามีละก็จะอัดเมียน้อย ให้น่วม แถมยังต่อ ปากต่อคำกับหลิ่วฮูหยิน ซึ่งเข้ามาห้าม ทำให้หลิ่วฮูหยินโมโห จนเป็นลมหมดสติไป