บุคคลปริศนา

ณ เมืองเป่ยเจี้ยน

ราตรีแห่งความมืดมิดและความหนาวเย็นของหิมะยังคงอยู่ หลิวม่ออิงได้กลับจากการไปหาของกินมาแล้ว และกำลังจ้องดู ถุงหมั่นโถวในมือหวงเฉินฟงด้วยความงงงวย

“เฉินฟง ในมือเจ้าคือ”

หวงเงินฟังค่อยๆหันหน้ามายังหลิวม่ออิงอย่างช้าๆ

“หมั่นโถวที่พวกเราแย่งในตอนเย็นไง”

“นั่นจะได้ยังไง เจ้าคงจะไม่บอกว่าเจ้าแก่อ้วนนั่นเอามาให้เจ้า หรอกนะ” หลิวม่ออิงเกาหัวอย่างมึนงง

“ไม่ใช่เจ้าอ้วนนั่นหรอก แต่เป็นเด็กผู้หญิงคนนึง

“เด็กผู้หญิงเหรอ….ยิ่งพูดไปพูดมาข้ายิ่งไม่เข้าใจแล้ว ช่าง เถอะๆ ดูเข้าได้อะไรมา” หลิวม่อยิงหัวเราะร่า พร้อมล้วงมือไป ในแขนเสื้อ กลับหยิบเศษชิ้นเนื้ออะไรซักอย่างขึ้นมาสามสี่ชิ้น

“นั่นคืออะไร แล้วเจ้าไปเอามาจากไหน”

“เศษอาหารหลังโรงเตี๊ยมแถบตรอก จึงไง เอ่อข้าไปแย่งมา จากถาดสุนัขน่ะ” หลิวม่ออิงบอกอย่างเขินๆ

“แล้วกันจะกินได้ยังไง ข้าคนนึงล่ะที่ไม่กิน” หวงเฉินฟงพูด จากแดกดัน
“นี่เจ้า”

“เจ้าอะไรไม่ต้องพูดแล้ว นี่ในมือข้ามีหมั่นโถวลูกนึง พวกเรา แบ่งกันคนละครึ่ง” หวงเฉินฟงพูดพลางหยิบหมั่นโถวในถุงออก มาใบหนึ่งพร้อมทั้งฉีกหมั่นโถวออกเป็นสองส่วน

“งั้นช้าไม่เกรงใจละนะ” หลิวม่อองรีบคว้าหมั่นโถวครึ่งลูกยัด เข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างมุมมาม

หวงเฉินฟงเห็นเพื่อนรักกินหมั่นโถวอย่างมีความสุขก็อดยิ้ม ไม่ได้ ตัวเองก็หยิบหมั่นโถวที่เหลืออีกครึ่งส่งเข้าปากไป ทั้งคู่ ต่างนั่งหลังพิงกำแพงกินหมั่น

โถวและแหงนหน้ามองดูดาว ในราตรีที่มืดมิด ทันใดนั้นๆ ใน ห้วงความคิดของหวงเฉินฟงกลับปรากฏภาพดรุณีชุดขาวขึ้นอีก ครา

รุ่งอรุณของวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว

ท่ามกลางหิมะขาวโพลนที่ปกคลุมไปทั่วทุกแห่งของเมืองเบี้ย เจี้ยน สายลมพัดมาอย่างแผ่วเบา ปะทะกับชายเสื้อของหวง เฉินฟงกับหลิวม่ออิงที่ยังหลับใหลกันอยู่ ขณะนั้นหลิวม่ออิง เหมือนรู้สึกว่ามีอะไรมาสะกิดที่ต้นขาของเขา จึงงัวเงียลืมตาขึ้น มา พอเห็นภาพเบื้องหน้าหลิวม่ออิงถึงกับสะดุ้งตื่น พร้อมหยาด เหงื่อที่ไหลริน

“เฉินฟง….เฉินฟง” หลิวม่ออิงสะกิดหวงเฉินฟงด้วยเสียงที่สั่น สะท้าน
“เจ้าอย่ามากวนข้า ขอข้าหลับต่ออีกซักหน่อย”

“เจ้าบ้าน… เจ้าลองลืมตาดูสิ ข้าก็ไม่อยากจะปลุกเจ้าหรอก”

หลิวม่ออิงกล่าวด้วยเสียงสั่นสะท้าน “หืม…” หวงเฉินฟงพลันงัวเงียลืมตาขึ้น จากนั้นจึงสะดุ้งตื่นเช่น

กัน

เพราะว่าเบื้องหน้าพวกเขา รายล้อมด้วยชายฉกรรจ์จำนวน 5-6คน แต่ละคนหน้าตาถมึงตึงและร่างกายก่าย่า ดูไปแล้วก็คือ พวกอันธพาลเจ้าถิ่นดีๆนี่เอง

“ไอหนู พวกเจ้ารู้ไหมว่าที่พวกเจ้านอนอยู่มันถิ่นของใคร” ชายฉกรรจ์หน้ามีรอยแผลเป็นผู้หนึ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียง เหี้ยมเกรียม

“พี่ชาย ใจเย็นก่อนนะ พวกข้าก็ไม่รู้มาก่อนว่าที่แห่งนี้เป็นที่ ของพวกท่าน” หลิวม่อองพยายามเจรจาสันติ

“พี่ชาย พวกเรากำลังจะไปแล้ว ไปกันม่ออิง” หวงเฉินฟงรีบ ลุกขึ้นพร้อมกับฉุดแขนหลิวม่ออิงเดินจากไป

“หยุดก่อน” เสียงตวาดดังมาจากด้านหลังของหวงเฉินฟง

“พี่ชาย ท่านยังต้องการอะไรอีกเหรอ” หวงเฉินฟงกลับฝืนยิ้ม ถามออกไป

“ในเมื่อพวกเจ้ามานอนในถิ่นพวกข้าแล้ว ก็ต้องจ่ายค่าที่มา ชายฉกรรจ์หน้าแผลเป็นพูดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
“คะ…คือ พวกเราไม่มีเงินติดตัวเลยซักแดงเดียวเลยพี่ชาย หลิวม่ออิงตอบบ้าง

“ได้ งั้นพวกเจ้าเอาชีวิตมา!!” ชายฉกรรจ์หน้าแผลเป็น โบกมือ เป็นสัญญาณ จากนั้นกลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งหมดก็ได้รายล้อมพวก ของหวงเฉินฟงไว้

หวงเฉินฟงกับหลิวม่ออิงกุมมือกันแนบแน่น พร้อมหยาดเหงื่อ

โชมกาย

“เฉินฟง ดูท่าคราวนี้โชคคงจะไม่เข้าข้างพวกเราแล้วล่ะ” หลิว ม่อถึงพลันหลับตาลง

“ม่ออิง ข้าดีใจเสมอที่มีเพื่อนเช่นเจ้า” หวงเฉินฟงพูด พร้อม กับหลับตาแหงนหน้าขึ้นฟ้า ยอมรับชะตากรรม

“ลุยมันเลยพวกเรา” เสียงออกคำสั่งของชายฉกรรจ์หน้าแผล

เป็นดังกึกก้อง

ชายฉกรรจ์ทั้งหมดนั้นวิ่งกระโจนเหมือนฝูงหมาป่าได้กลิ่น เลือด พุ่งตรงมาหาเด็กหนุ่มที่ไร้หนทางสู่สองคนอย่างน่าสงสาร

หรือว่าเรื่องราวของเราจะจบลงแต่เพียงเท่านี้………

อ๊าก อ๊าก อ๊าก

เสียงร้องอันน่าโหยหวน พริบตานั้นเส้นทางแห่งชีวิตกลับ ปรากฏขึ้นอีกครา เพราะว่าเสียงร้องเหล่านั้นมาจากกลุ่มชาย ฉกรรจ์นั่นเอง
เมื่อหวงเฉินฟงและหลิวม่ออิงพลันลืมตาขึ้นอีกครา กลับพบว่า พวกชายฉกรรจ์ที่เป็นนักเลงอันธพาลเหล่านั้น กลับล้มลงนอนจม กองเลือด

บนหน้าอกทุกคนปรากฏร่องรอยลำแสงสีฟ้าจากกระบี่

“ไม่เป็นไรนะเจ้าหนู” เสียงที่เปี่ยมไปด้วยบารมีดังขึ้นที่ด้าน หลังของหวงเฉินฟง

หวงเฉินฟงกับหลิวม่ออิงเหลียวมองตามต้นเสียง กลับพบกับ บุรุษวัยกลางคนสวมชุดขาวอายุ40เศษผู้หนึ่ง ผมเผ้าสีดำขลับ ผสมด้วยผมสีขาวประปรอย

ท่าทางองอาจมีบารมี ที่สำคัญเป็นกระบี่ที่อยู่ในฝักข้างเอว ของเขา ที่เหมือนกับว่าไม่ได้ชักกระบี่ออกมาแต่อย่างใด

เขาเป็นใครเด็กหนุ่มทั้งสองไม่มีใครรู้ แต่ที่รู้ๆคือ เขาผู้นี้ได้

มอบเส้นทางแห่งชีวิตให้กับเด็กหนุ่มทั้งสองคนไปแล้ว………