ช่วยตัวประกัน

ช่วงเวลาพลบค่ำ นอกหมู่บ้านเพิ่ง

เสียงมีดสั้นกรีดฝ่าอากาศท่ามกลางความมืดมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเงาร่างสีดำสายหนึ่ง มุ่งเข้าใส่ชายชุดดำสวมหน้ากาก ที่แบกหลิวม่ออิงไว้บนบ่า

ชายชุดดำสวมหน้ากากคนนั้นโดนมีดของหวงอวถังแทงลงที่ ต้นแขน ทำให้เขาต้องสลัดร่างของหลิวม่ออิงที่สลบอยู่ลงกับพื้น

ท่ามกลางความมืดกลุ่มชายชุดดำสวมหน้ากากต่างร้อง

ตะโกน

“มีคนลอบโจมตี”

“อ๊าก แขนของข้า”

“บัดซบ เดรัจฉานตัวไหน ไสหัวออกมาให้บิดา

“เหล่าซา เจ้าไม่เป็นไรนะ”

ทันใดนั้นเบื้องหน้าชายชุดดำสวมหน้ากากก็ได้เห็นชายหนุ่มผู้ หนึ่ง หน้าตาหล่อเหลา อายุ18-19ปี สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบ กำลัง จ้องมาด้วยสายตาแห่งความแค้น

“พวกเจ้าสินะ ที่ฆ่าผู้คนในหมู่บ้านข้า” หวงอวี้ถังพูดด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชา พร้อมกับเหลือบมองไปบนพื้นที่หลิวม่อองนอนสลบอยู่

“เจ้าหนู แกคือคนในหมู่บ้านนั้นสินะ ใช้ได้นี่ฝีมือไม่เลว

“ถ้าเทียบกับเด็กๆ ที่พวกข้าจับมาก่อนหน้านี้ พวกมันก็เปรียบ ได้แค่สวะไปเลยเมื่อเทียบกับเจ้า

“แกจะต้องชดใช้ที่แทงแขนของข้า” ชายชุดดำที่เรียกว่าเหล่า

ขายังคงโกรธแค้นหวงอวถังไม่หาย

“นายท่านจะต้องชอบมันแน่ ข้ามั่นใจได้

ขณะนั้นด้วยจำนวนคนที่มากกกว่าของชายชุดดำ หวงอวี้ถัง ถึงแม้อยากจะแลกชีวิตก็ตาม แต่เนื่องด้วยต้องการจะช่วยหลว ออิง จึงได้แต่หาทางถอยให้ตัวเอง

“จุดประสงค์ที่เจ้ามาที่หมู่บ้าน ก็เพื่อจับเด็กๆ ในหมู่บ้านกลับ ไปสินะ” หวงอวี้ถังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิม

“เจ้าหนู ฉลาดดีนี่”

“เจ้าจะต้องการให้พวกเราใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อนกันล่ะ ฮ่าๆๆ” “ข้ารู้ว่า ข้าสู้พวกเจ้าไม่ได้ ก็ได้งั้นข้าจะตามเจ้ากลับไป

พูดจบหวงอวี้ถังก็ทิ้งมีดสั้นในมือลงกับพื้น พร้อมกับเดิน เข้าหากลุ่มชายชุดดำ ภายใต้ความมืดสลัว เงาร่างของหวงอ ถังคลับคล้ายกับภูตปีศาจก็ไม่ปาน

หน้าตาอันหล่อเหลากลับปรากฏเค้าความตึงเครียดขึ้นมา

“ให้มันว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิเจ้าหนู”
ครั้นเมื่อหวงอวถังเดินผ่านข้างกายหลิวม่อองที่นอนสลบอยู่ บนพื้น กลับเคลื่อนที่ด้วยท่าร่างที่รวดเร็ว อุ้มร่างหลิวม่ออิงไว้บน บ่า แล้วพุ่งทะยานหนีไป

“บัดซบ มันหลอกเรา”

ชายชุดคนหนึ่งพุ่งสวนมากับหวงอวี้ถัง

“อ๊าก”

หวงอวี้ถัง ใช้สันมือปาดไปที่หว่างเอวของชายชุดดำคนนั้น พร้อมกับเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นกว่าเดิม

“พวกเราอย่าให้เจ้าเด็กนั่นหนีไปได้” “หยุดนะเจ้าเด็กบ้า”

เวลาผ่านไปชั่วน้ำเดือด หวงอวถังได้หนีมาจนถึงที่ซ่อนของ หวงเฉินฟง หวงเฉินฟงเห็นพี่ชายแบกหลิวม่ออิงกลับมา ก็ร้องไห้ ด้วยความดีใจ

“เอวถัง”

“ฟงเอ๋อ พี่ไม่เป็นไร พวกเรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ”

ทันใดนั้นด้านหลังก็ได้ยินเสียง ใบไม้ปลิวไหวมาผิดปรกติ พร้อมด้วยเสียงหัวเราะอันชั่วช้า

“ฮ่าๆ เจ้าหนู เจ้าคิดว่าจะหนีพวกข้าพ้นเหรอ”
“เหล่าลิ่ว ดูสิมันพาเรามาหาเหยื่ออีกหนึ่งตัวล่ะ”

“พวกแก” หวงเฉินฟงร้องด้วยความเคียดแค้น พร้อมกำลังจะ พุ่งออกไปต่อสู้

ทันใดนั้นต้นแขนก็ถูกหวงอวถังผู้เป็นพี่ชายจับไว้ พร้อมกับ ส่ายหน้า

“เจ้าพวกมันไม่ได้หรอก เจ้าดูแลม่ออิงให้ดีๆก็พอ ที่เหลือพี่ จัดการเอง”

หวงอวี้ถังอังเดินออกไปมือเปล่าอย่างช้าๆเข้าหากลุ่มชายชุด

ด่ พร้อมเหลียวหน้ามาบอกกับหวงเฉินฟง

“ฟงเอ๋อ เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป หนีไปซะ”

“ไม่พอ ถัง ข้าจะอยู่กับท่าน

ขณะนั้นเองหลิวม่ออิงก็ฟื้นตื่นขึ้นมา พอเห็นเหตุการณ์เบื้อง หน้า จึงอุทานกับหวงเฉินฟังว่า

“เฉินฟง พี่อวี้ถังเขา”

“ม่ออิง เจ้าพาเฉินฟงหนีไป” หวงอวี้ถังพูดด้วยน้ำเสียงราบ

เรียบ

“เหอะ เจ้าเด็กน้อยไม่ต้องร่ำลากัน ข้าจะจับพวกเจ้าไปให้ หมดเลย”

“หึ” สิ้นเสียงของหวงอวี้ถัง ร่างก็พุ่งกระโจนเข้าหากลุ่มชาย ชุดดำ ด้วยท่าร่างที่รวดเร็วว่องไว ราวกลุ่มควันกลุ่มหนึ่ง
“ท่านพี่”

หวงเฉียนฟงเห็นแต่เงาร่าง 7-8สาย พุ่งฉวัดเฉวียนกันไปมา พร้อมประกายดาบเพลงกระบี่

ราตรี ช่างยาวนานนัก………..