แรกพบสนิทสนม
ณ เชิงเขาคุนหลุน
หลังจากผ่านห้วงความเป็นความตาย ในที่สุด หวงเฉินฝูงที่ กำลังถูกกระบี่ของดรุณีชุดแดงจ่ออยู่กับคอหอย ก็ได้มองตาม ปลายกระบี่ขึ้นไปอย่างช้าๆ
{พระเจ้า) หวงเฉินฟงถึงกลับอ้าปากตาค้างร้องอุทานในใจ
เนื่องจากก่อนหน้านี้ หวงเฉินฟงเพียงคิดจะหลบหลีกอันตราย เพื่อรักษาชีวิตของตนเอง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มีโอกาสได้มองหน้า ผู้ที่ถือกระบี่มุ่งหมายเอาชีวิตของเขาอย่างจริงจัง แต่ยามนี้เขาได้ มองเห็นอย่างชัดเจนแล้ว !!!
ดรุณีชุดแดงผู้ที่ถือกระจ่อคอหอย ที่อยู่เบื้องหน้าเขา มีอายุ ประมาณ 11-12ปี ใบหน้ารูปไข่ ผิวพรรณขาวผ่อง ดวงตาเปล่ง ประกายแวววาว เพียงแต่ ภายใต้แววตานั้น ยังคงแฝงไปด้วย ความดุร้ายและดื้อรั้นเอาแต่ใจ แต่โดยรวมแล้ว นางก็นับว่าเป็น นางฟ้าในสายตาของหวงเฉินฟงไปแล้ว
“แม่นาง…ท่าน…ท่านกำลังเข้าใจข้าผิดแล้ว…..เข้าข้าไม่ใช่ โจรนะ” หวงเฉินฟงปากพูดด้วยความหวาดกลัว แต่สายตากลับ จ้องไปที่ใบหน้าของดรุณีชุดแดงอย่างไม่ลดละ
“เหอะ ข้าน่ะเหรอเข้าใจเจ้าผิด เจ้าบอกมา เจ้ามาทำลับๆ ล่อๆ ในเส้นทางหลังเขานี้ คิดจะทำอะไร” ดรุณีชุดแดงยังคงไม่เช็อคํากล่าวของหวงเงินฟง
“ข้า ข้าแค่ลงมาตักน้ำในบ่อเท่านั้น”
“ตักน้ำ ตกน้ำขึ้นไปไหน” ดรุณีชุดแดงยังคงสอบสวนหวง เฉินฟงอย่างไม่เลิกลา
“ไป..สำนัก…นภาสวรรค์”
“ว่าไงนะ เจ้าหมายความว่าเจ้าก็เป็นศิษย์สำนักนภาสวรรค์นั้น เหรอ” ดรุณีชุดแดงทำท่าทางตกใจ
“ใช่ๆๆ… แม่นางท่านก็ลดกระบี่ลงก่อนเถอะ มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกัน” หวงเฉินฟงพูดพลางเอานิ้วคีบปลายกระบี่ของดรุณีชุด แดงเบี่ยงลงอย่างช้าๆ
เสียงชักกระบี่กลับของดรุณีชุดแดง
หวงเฉินฟงกำลังมึนงงกับปฏิกิริยาของดรุณีชุดแดง จึงได้แต่ นั่งตัวแข็ง ไม่กล้าขยับเคลื่อนไหว
ดรุณีชุดแดงก็จ้องหวงเฉินฟงด้วยแววตาที่สงสัย พร้อมกับ ขมวดเคี้ยว หวงเฉินฟงก็ได้สบตาตอบอย่างไม่ลดละ
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง
“หรือเจ้าไม่รู้จักข้า” เสียงอันไพเราะของดรุณีชุดแดงทำลาย
บรรยากาศอันกระอักกระอ่วน
“พอเข้าพึ่งเข้าสำนักมาวันแรกนะ หรือท่านก็เป็นศิษย์สำนักนภาสวรรค์งั้นเหรอ” หวงเฉินฟงเริ่มมีความกล้าที่จะโต้ตอบ ขณะนั้นหวงเฉินฟงก็ได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดเศษฝุ่นบนร่างกาย
“ก็ใช่น่ะสิ” ดรุณีชุดแดงค้อนตอบ
“วิเศษไปเลย คิดไม่ถึงพวกเราจะเป็นคนกันเอง” หวงเฉินฟง ยิ้มออกแล้ว
“แล้วทำไมเจ้าถึงลงมาตักน้ำที่เส้นทางลงหลังเขานี้ล่ะ” ดรุณี
ชุดแดงยังคงสงสัยหวงเฉินฟง
“ตอนข้าเดินออกจากเขตสำนักมาข้าเองก็ไม่ได้จำแนก ทิศทาง ก็เดินลงมาเรื่อยๆจนเจอบ่อน้ำข้างล่างนั่นน่ะ”
“หรืออาจารย์เจ้าไม่ได้บอกเจ้า ว่าเส้นทางหลังภูเขานี้เป็นเขต หวงห้าม พวกศิษย์ในสำนักนะ จะไปตักน้ำจากบ่อที่ทางลงด้าน หน้าภูเขากัน”
“เขตหวงห้ามเหรอ เอ่อข้าเองก็ไม่รู้ อาจารย์ช้าก็ไม่ได้บอก
เช่นนั้นข้าก็ต้องขอโทษแม่นางด้วย” หวงเฉินฟงน้อมกายคำนับ
ยอมรับผิด
พริบตานั้นหวงเฉินฟงรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง ในเมื่อตนเองไม่มีสิทธิ เข้ามาในเส้นทางสายนี้ แล้วเหตุใดดรุณีชุดแดงคนนั้นกลับเข้า มาได้เล่า
“นี่ แล้วตัวท่านลุกล้ำเข้ามาเขตหวงห้ามได้ยังไงกัน” หวง เฉินฟงเลยถามกลับไป
ดรุณีชุดแดงได้ยินดังนั้น จึงอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง นางคิดไม่ถึงว่าหวงเฉินฟงจะถามนางกลับเช่นนี้
“เจ้าไม่มีสิทธิ์มาถามข้าเช่นนี้ เส้นทางนี้ข้ามาวิ่งเล่นประจำตั้ง หลายปีแล้ว” ดรุณีชุดแดงกล่าวอย่างอุ่นเคือง
ครานี้กลับกลายเป็นหวงเฉินฟงงุนงงบ้าง เขาไม่เข้าใจเหตุผล อันดื้อรั้นของดรุณีนางนี้เลยจริงๆ
“ช่างเถอะๆ เอาเป็นว่าท่านถูก.. ว่าแต่แม่นาง ข้ายังไม่ได้รู้จัก
ชื่อแช่ของท่านเลย”
“ข้าชื่อตู้กูหง”
“ตู้กูหง ตู้กู ตู้กู” หวงเฉินฟงรู้สึกชื่อของดรุณีชุดแดงนางนี้ คุ้นชื่ออย่างแปลกประหลาด
“ฮะ หรือว่าท่านเป็นลูกสาวของท่านเจ้าสำนักกเหิง!!” หวง เฉินฟงพลันนึกออก และโพล่งออกไปอย่างตกใจ
“ไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใครได้ล่ะ ผู้คนในสำนักต่างรู้จักข้า มีแต่
เจ้านี่แหละ”
“เจ้ายังไม่เรียกข้าว่าศิษย์พี่อีก” ดรุณีชุดแดงกล่าวอย่างนุ่ม นวล
“ศิษย์…ศิษย์พี่” หวงเฉินฟงยังคงปรับอารมณ์ตามนางไม่ทัน ทั้งยังตกใจที่นางยังเป็นบุตรีของเจ้าสำนักนภาสวรรค์ด้วย จึง กล่าวอย่างกล้าๆกลัวๆ
“แล้วเจ้าล่ะชื่อแซ่อะไร เจ้ารู้ชื่อข้าแล้ว แต่ขากลับยังไม่รู้ชื่อเจ้าเลย”
“ข้า ข้าชื่อหวงเฉินฟง ท่านเรียกข้าว่าเฉินฟงก็ได้”
“ดีเลย ศิษย์น้องเฉินฟง” ตู้กูหงวิ่งเข้ามาพร้อมกับตบบ่าของ หวงเฉินฟง
“…” หวงเฉินฝูงในใจบังเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดพิเศษ ชนิดหนึ่ง ซึ่งแม้แต่ตัวเองก็บอกไม่ได้ว่า ความรู้สึกแปลก ประหลาดพิเศษนี้ มันคืออะไรกันแน่
“เจ้าสังกัดตำหนักไหนเหรอ” ตู้กูหงเอียงหน้ามาถาม
ในใจหวงเฉินฟงบังเกิดรสชาติสุดทนทาน ไม่ใช่เพราะคำถาม ของกูหง แต่ทว่าเป็นกลิ่นหอมเจือจางที่แผ่ออกมาจากกลิ่นกาย ของตู้กูหงต่างหาก
“ข้าเหรอ ….ข้าสังกัดตำหนักบินหลุน” หวงเฉินฟงหน้าแดง
ตอบ
“งั้นอาจารย์เจ้าก็คืออาจารย์อาเกาเชิงน่ะสิ”
“… ” หวงเฉินฟงได้แต่ฝืนยิ้ม เนื่องจากหยางเกาเซ็งไม่ ยอมรับศิษย์เช่นเขา
ขณะที่เด็กทั้งคู่ได้สนทนากันอยู่ แสงสุดท้ายของดวงตะวัน ก็ได้ใกล้ลาลับไปกับขอบฟ้าแล้ว ความมืดมิดเริ่มคืบคลานเข้ามา
“แย่แล้ว ฟ้าใกล้มืดแล้ว ข้าต้องไปตักน้ำในบ่อใหม่” หวงเฉินฟง โพล่งอย่างตกใจ พร้อมกับวิ่งไปเก็บถังใส่น้ำที่กระเด็นอยู่ ที่พื้นอย่างลุกลี้ลุกลน
ในขณะที่หวงเฉินฟงกำลังก้มตัวเก็บถังใส่น้ำอยู่นั้น กลับมีมือ ขาวผ่องข้างหนึ่งมาจับข้อมือเขาไว้ นั่นเป็นข้อมือของตู้กูหง!!!
หวงเฉินฟงเหลียวหน้าไปมองหน้าหงอย่างช้าๆ ด้วยความ สงสัย
“ศิษย์น้องเฉินฟง ในเมื่อขาเป็นคนทำให้น้ำที่ตักมาของเจ้า เสียไป งั้นข้าจะลงเขาไปกับเจ้าอีกซักรอบ” ตู้กูหงกล่าวด้วย ความรู้สึกเสียใจ
พริบตานั้นหวงเฉินฟงรู้สึกซาบซึ้งต่อน้ำใจของตู้กูหงอย่าง มาก คิดไม่ถึง เส้นทางที่มืดมิดสายนี้ จะยังมีผู้ที่อยู่เคียงข้างเขา อยู่
“ขอบคุณศิษย์พี่”
“ฟ้าใกล้มืดแล้ว พวกเราไปกัน” ตู้กูหงพูดพลางจูงมือหวง เฉินฟงวิ่งลงเขาไปตามเส้นทางเดิม
ฟ้ามืดค่าแล้ว
บ่อน้ำเก่าแก่บ่อนั้นยังคงอยู่ที่เดิม เส้นทางรอบข้างยังคง ปกคลุมไปด้วยพงหญ้ารกทึบ
หวงเฉินฟงกับตู้กูหงบัดนี้มาถึงหน้าบ่อน้ำเก่าแก่นั้นแล้ว หวงเฉินฟงไม่รีรอ รีบถือถังน้ำวิ่งตรงไปยังที่ปากบ่อ พร้อมกับก้มตัวลงไปตักน้ำในบ่อขึ้นมา ตกหงยืนมองหวงเฉินฟง แล้วยืน ยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อหวงเฉินฟงตักน้ำขึ้นมา
เสร็จ ก็วางถังน้ำไว้ยังข้างบ่อน้ำ แล้วยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อของตน หลังจากตรากตรำมาเนิ่นนาน เวลานี้ร่างกายของหวงเฉินฟง ได้ถึงขีดจำกัดแล้ว หวงเฉินฟงจึงค่อยๆรูดตัวนั่งลงที่ข้างบ่อ
อย่างช้าๆ
ตู้กหงเห็นดังนั้นจึงเดินมานั่งข้างกายหวงเงินฟง
“ในที่สุดฟ้าก็มืดแล้ว” หวงเฉินฟงพูดพลางถอนหายใจ
“ข้าว่าร่างกายเจ้าคงเหนื่อยล้ามากแล้วล่ะ มิเจ้าพักอยู่ที่นี่ คืนนึง ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง” ตู้กูหงกล่าวอย่างเป็นห่วง
“แต่ว่าอาจารย์บอกให้ข้า ลงเขาตกน้ำไปให้เขาก่อนตะวัน
ตกดิน เช่นนี้ ข้าคงจะต้องถูกอาจารย์ลงโทษเป็นแน่” หวง
เฉินฟงฝืนยิ้มตอบ
“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ข้าจะไปคุยกับอาจารย์เจ้าให้ อาจารย์เจ้ายังไงก็ต้องเห็นแก่หน้าขาบ้างแหละ” ตู้กูหงพูดอย่าง กระหยิ่มใจ
“ขอบคุณศิษย์พี่” หวงเฉินฟงหันไปมองหน้าหงอย่างซึ้งใจ
ยามนี้จันทราได้ล่องลอยขึ้นสุดฟ้าแล้ว บนท้องฟ้าที่มืดมิด ไร้ซึ่งดวงดาวหรือแสงไฟใดๆ
มีเงาร่างสองสาย นั่งอยู่เคียงข้างกันริมบ่อน้ำเก่าแก่แห่ง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ