ตำนานกระบอัคคี

ณ ยอดเขาสะบั้นใจ

มีกลุ่มควันกลุ่มหนึ่งพวยพุ่งขึ้นสุดขอบฟ้า กลุ่มควันมีสี ปกคลุมทั่วทั้งนภา ภายในกลุ่มควันเห็นเงาสีดำสองสาย กำลังยืนประจัญหน้ากันอยู่

บุรุษผู้หนึ่งหน้าตาคมสัน อายุ30เศษสวมชุดสีขาว กำลังถือ กระบี่เหล็กกล้าเล่มหนึ่งหอบหายใจ ส่วนบุรุษอีกคนสวมชุดสีดำ หน้าตาหล่อเหลา อายุ20กลางๆ แต่ว่าสีหน้าล้วนปกคลุมด้วย ความชั่วร้าย กำลังแสยะยิ้มในมือถือด้วยกระบี่ลักษณะประหลา ดสีแดงเล่มหนึ่งซึ่งแผ่รังสีสีแดงอันชั่วร้ายออกมา

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง กลุ่มควันมลายหายไป

“ศิษย์น้องหลี่ เจ้ามันโดนจิตมารเข้าแทรกจนเกินเยียวยาละ” บุรุษหน้าตาคมสันเริ่มเอ่ยวาจา

“ศิษย์พี่ ไม่ว่าใครก็ขวางข้าไม่ได้หรอก หรือท่านไม่เห็น อาจารย์เป็นตัวอย่าง” บุรุษหนุ่มแซ่หลี่เริ่มเอ่ยบ้าง

“เจ้าฆ่าอาจารย์ด้วยกระบี่ปีศาจเล่มนั้น ข้าจะต้องแก้แค้นให้ อาจารย์”

“หลิวอี้ อย่าคิดว่าเจ้าเป็นศิษย์พี่แล้วจะแน่นักนะ ข้ายอมอ่อนข้อให้เจ้ามาตั้งหลายปี วันนี้ในเมื่อเจ้ามารนหาที่ ข้าก็จะ สงเคราะห์ให้”

ทันใดกระบี่ในมือบุรุษหนุ่มเปล่งแสงสีแดงเจิดจ้าออกมา

อย่างแรงกล้า

“กระบอัคคี หลอมรวมเป็นหนึ่ง” พูดจบก็พุ่งกระโจนเข้าหา หลิวอี้

“ในเมื่อเจ้ามันเดรัจฉาน ข้าก็คงต้องใช้วิชาต้องห้ามแล้ว” พูด จบหลิวอี้ก็ถือกระบี่เหล็กกล้าพุ่งเข้าหาบุรุษหนุ่มแซ่หลีเช่นกัน

“หลิวอี้ เจ้ารับความตายซะ ”

“วิชาผนึกลมปราณ สลายจิต” หลิวอี้กลับใช้วิชาต้องห้ามของ สํานักออกไป โดยหวังตกตายตามกัน

“หลิวอี้ เจ้าคิดจะทําอะไร”

“ตอนนี้เจ้ายังควบคุมกระบอัคคีไม่ได้ วิชานี้ยังพอมีประโยชน์ อยู่บ้าง ยืนรอให้เจ้าได้ของสิ่งนั้นไม่ว่าใครก็ไม่ใช่คู่มือของเจ้า อีกแล้ว”

“หลิวอี้เจ้า ข้าประมาทเจ้าเกินไป คิดไม่ถึงตาเฒ่านั้นจะสอน

วิชานี้ให้เจ้า ”

“ฮ่าๆ หลี่ซุ่น เรามาตายด้วยกันเถอะ” หลิวอี้ผู้สิ้นหวังหัวเราะ ประชด โชคชะตา พร้อมกับมีประกายแสงสีฟ้าพุ่งออกจากรอบ ตัวเขา
“เจ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้อย่างงั้นเหรอ ย่าห์ แสงประกายสี ฟ้ากับสีแดงพุ่งใส่กันไปมา ทันใดนั้นปรากฏหมอกควันสีดำขึ้น อีกครั้ง

เวลาผ่านไป 2 ชั่วยาม หมอกควันสีดำสลายไปอีกครา แต่ คราวนี้บนพื้นที่เวิ้งว้าง กลับไม่พบเงาร่างของหลี่ซุนกับหลิวอี้ทั้ง สองคน

เหลือไว้เพียงกระบี่ลักษณะแปลกประหลาดสีแดงเล่มหนึ่ง ปัก อยู่ที่พื้นแต่แสงสีแดงที่ลุกโชยเมื่อได้มอดไหม้ลง ไปแล้ว