ตอนที่89 รางวัลผลงานยอดเยี่ยม

ตอนที่89 รางวัลผลงานยอดเยี่ยม

“สวัสดีทุกท่านในยามค่ำคืนนะคะ ขอให้ทุกท่านดูวิดีโอ ก่อนค่ะ”

ญาณินีปรากฏตัวในชุดกระโปรงยาวลายสก็อต เป็นถึง ผู้อำนวยการบริษัท เรือนร่างของเธอ ความงามของเธอ นั้นไม่แพ้ศิลปินคนอื่นๆเลย

และในขณะนั้น ไฟในงานก็ได้ถูกปิดให้มีดลง สายตา ของผู้คนจ้องมองไปยังหน้าจอใหญ่ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า รวมทั้งจิดาภาด้วยเช่นกัน

แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงดนตรีประกอบภาพยนตร์นั้น เธอ ถึงกับตกตะลึง

นี่คือเพลงประกอบภาพยนตร์ที่เธอถ่ายทำเป็นเรื่องแรก นั่นเป็นเพราะว่าภาพยนตร์เรื่องนี้สำคัญกับเธอมาก ดัง นั้นจนถึงตอนนี้เธอยังจำมันได้ดี แล้วหลังจากนั้นบนหน้า จอก็ฉายภาพยนตร์ที่เธอเคยร่วมแสดงด้วย จนกระทั่ง สุดท้ายปรากฏเบื้องหลังการสัมภาษณ์ของเธอ

จิดาภาแทบหยุดหายใจ

“นั่นจิดาภาหรือ?”

“ทักษะการแสดงเธอดีจริงๆ”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์รอบๆข้างดังขึ้น

แล้วไฟในงานก็สว่างขึ้นมา

ในมือของญาณินีถือบัตรอยู่ใบหนึ่ง เสียงของเธอดัง ทั่วไปทั้งงาน

“ในค่ำคืนนี้ มีดวงดาวเฉิดฉายระยิบระยับ มีศิลปินเก่งๆ มากมายขึ้นมารับรางวัลบนเวทีแห่งนี้ ได้รับเสียงปรบ มือท่วมท้น แต่ดิฉันขอประกาศชี้แจงถึงรางวัลนี้ นั้นเป็น รางวัลที่มีความหมายพิเศษมาก”

“เธอเป็นนักแสดงมืออาชีพ บทบาทที่เธอแสดงนั้นสร้าง ความประทับใจให้พวกเราเป็นอย่างมาก นั่นแสดงให้พวกเราได้เห็นถึงความพยายามและความ อดทนในฐานะนักแสดงคนหนึ่งของเธอ และศิลปินท่าน

นั้นได้แก่ คุณจิดาภาค่ะ!”

ด้านล่างเวทีจากที่นั่งกันเงียบๆอยู่นั้น ค่อยๆเริ่มมีเสียง ปรบมือดังขึ้น

รางวัลผลงานยอดเยี่ยมอย่างนั้นหรือ?

งานเทศกาลภาพยนตร์คิมโก้ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่งาน มีรางวัลนี้มาก่อน

นั่นหมายความว่า จิดาภาสามารถทำลายสถิติของ รายการนี้ได้สำเร็จ ตัวเธอเองทั้งรู้สึกตื่นเต้นและตกใจใน เวลาเดียวกัน ไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรดี

จนในที่สุด พนักงานข้างๆเธอได้ผายมือเป็นการบอก โดยนัยว่าให้เธอลุกขึ้น

แสงไฟสปอตไลต์ที่ฉายมายังเรือนร่างของเธอตลอด เวลา ทำให้เธอรู้สึกว่าทุกๆก้าวเดินของเธอนั้นราวกับเธอ กำลังอยู่ในความฝัน สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่เรื่องจริง

“แม้ว่าในปีนี้เธอไม่ได้มีผลงานออกมาให้เราได้ชมกัน แต่ผลงานของเธอก็เป็นที่ประจักษ์ให้เห็นแล้วนะคะ ว่า ผลงานภาพยนตร์ของเธอนั้นทำให้เธอได้เข้าสู่วงการ ภาพยนตร์ระดับนานาชาติอย่างเต็มตัว ได้รับการยอมรับ จากผู้กำกับภาพยนตร์ต่างประเทศ นั่นเป็นการบอกกับ พวกเราว่าสิ่งที่เธอทุ่มเทให้กับงานของเธอนั้น สิ่งไหน ที่เรียกว่าเป็นผลงานที่ดีของบุคคลในวงการภาพยนตร์ ที่แท้จริง คุณจิดาภาคะ ขอขอบคุณความพยายามในการ สร้างผลงานภาพยนตร์ของคุณ และคาดหวังเป็นอย่าง ยิ่งว่าหลังจากการทุ่มเทของคุณแล้วคุณจะมีผลงานที่ดี ยิ่งๆขึ้นไปให้พวกเราได้ติดตามชมกันนะคะ”

ญาณินียื่นไมโครโฟนส่งให้จิดาภา เพื่อให้เธอมายืนอยู่ ข้างๆ

จิดาภาที่ยืนอยู่บนเวทีนี้ ความรู้สึกดื่นเต้นและดีใจลอย อยู่เต็มหัวเธอไปหมด เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะมาอยู่ ตรงจุดนี้ได้มีโอกาสได้ยืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง

ผลที่ออกมาเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งเสียจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

แท้จริงแล้วเวทีนี้อยู่ห่างจากเธอเพียงแค่นิดเดียว เท่านั้น…

เธอมองไปยังเลนส์กล้องถ่ายรูปที่จ่ออยู่ที่เธอ แล้วส่ง ยิ้มกลับไป “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณคณะกรรมการที่มอบ รางวัลนี้ให้กับดิฉัน ดิฉันจะพยายามต่อไป เพื่อทำผลงาน ของตัวเองให้ดียิ่งขึ้น ขอขอบคุณสำหรับคนที่เชื่อมั่นใน ตัวฉัน และคอยสนับสนุนฉันมาโดยตลอด”

เธออยากจะเอ่ยชื่อจิรภาสออกมาเหลือเกิน เพียงแต่ ตอนนี้เธอยังทำเช่นนั้นไม่ได้

ความรู้สึกของเธอนั้นยากที่จะพูดออกมาเหลือเกิน เธอ อยากจะให้เขาปรากฏตัวออกมาเสียตั้งแต่ตอนนี้

มองดูจิดาภาที่ยืนสะอึกสะอื้นอยู่บนเวทีนั้น รางวัลนี้อาจ จะไม่ใช่รางวัลที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ แต่นั่นเป็นสิ่งที่ พิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นถึงความพยายามและความอดทน ของเธอ และยิ่งทำให้เธอได้รู้ว่าสุดท้ายแล้วใครคือคนที่อยู่ข้างๆเธอมาโดยตลอด

คงมีเพียงแค่คนที่ผ่านอะไรมามากมายเท่านั้น ที่จะ เข้าใจความรู้สึกนี้ของเธอ

จิดาภายิ้มออกมาทั้งน้ำตา ด้านล่างเวทีส่งเสียงปรบ มือด้วยความชื่นชมยินดี ผลงานที่ออกมานั้นสำคัญก็ จริงอยู่ แต่หากวงการนี้มีแต่เรื่องร้ายๆ และจะพูดถึงการ สร้างสรรค์ผลงานดีๆออกมาได้อย่างไรกัน

เมื่อสิ้นสุดการมอบรางวัลแล้วนั้น จิดาภาจึงค่อยๆสงบ ลงเป็นปกติ

อีกทางด้านหนึ่งไม่ไกล ตัณฑลนั้นจ้องมองเธออยู่ ตลอด ในใจของเขาเองก็สงบลงไม่ได้เลยเช่นกัน หาก ไม่ใช่เพราะจิดาภา เขาก็คงจะไม่ถูกทางผู้จัดตรวจสอบ เช่นนี้ มองดูจิดาภาที่ยืนอยู่บนเวทีด้วยความสง่างามและ เป็นที่ดึงดูดเช่นนี้แล้ว เขายิ่งอยากจะได้เธอมา ความ งามของจิดาภานั้น นักแสดงอย่างชนิศานั้นเทียบกับเธอ ไม่ได้เลย

เพียงแต่ ตอนนี้เขายังไม่สามารถจะลงมือกับจิดาภาได้ เธอที่เพิ่งจะได้รับรางวัลนี้มา จะเป็นจุดสนใจของ ผู้คนมากเกินไป เขาจึงสบถออกมาด้วยความรู้สึกไม่ พอใจแล้วออกจากงานไป เขาจะไปดูอาการของชนิศาที่ โรงพยาบาล และไปกำชับเธอเรื่องความสัมพันธ์ระหว่าง เธอกับเขา

หลังจากที่งานเสร็จสิ้นแล้วนั้น เธอเดินออกไปจากงาน ชายกระโปรงลากพื้น แต่เธอกลับไม่สนใจมันเลยแม้แต่ นิด สายตากลับมองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วยิ้ม

ออกมา

เธอรู้ ว่าเขาจะต้องมา!

“คุณจิรภาส”

ศิลปินนักแสดงคนอื่นๆออกทางประตูหน้ากันหมด เธอ ไม่กลัวว่าจะมีใครมาเห็น จึงเอ่ยชื่อเขาออกมา

“ยินดีด้วยนะครับ….จิรภาสยื่นมือไปโอบกอดเธอไว้ เป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองคนสามารถแนบชิดกันได้

“ฉัน..” เธอกำลังจะอ้าปากพูดออกมา สิ่งที่เธออยากจะพูดกับเขานั้นมีมากพอที่จะสามารถเรียบเรียงออกมา

ได้เป็นหนังสือหนึ่งเล่ม แต่พอได้มาเจอหน้าเขาจริงๆ

แล้วนั้น กลับไม่อยากจะใช้คำพูดแสดงความรู้สึกของเธอ ออกมา

ราวกับเขาอ่านความรู้สึกเธอออก จิรภาสจึงพาเธอขึ้น

ไปบนรถ “กลับบ้านกันนะครับ”

จิดาภาซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยรอยยิ้ม

“ฉันคิดถึงคุณค่ะ”

เธอพูดกระซิบอยู่ข้างหูเขา จิรภาสจึงอุ้มเธอลงจากรถ แล้วพาเข้าไปในคฤหาสน์ของพวกเขา

เธอคล้องคอเขาไว้ แล้วประทับริมฝีปากลงไปอย่าง อบอุ่น ทั้งสองคนกอดกันแนบแน่นจุดประกายค่ำคืนแห่ง

ความหวานละมุนของพวกเขา

จนกระทั่งตอนดึก ที่เสร็จสิ้นภารกิจลงแล้วนั้น ทั้งสอง ออกมานั่งอยู่ตรงระเบียงด้วยกัน เพื่อมองท้องฟ้ายาม ค่ำคืน
“รางวัลนี้ คงไม่ใช่คุณจัดการใช่ไหมคะ?” จิดาภาเอียง คอมองอย่างสงสัย แล้วสังเกตการณ์แสดงออกของเขา

นั่นเป็นเพราะอำนาจของเขานั่นมักจะเกินความคาด หมายของเธออยู่เสมอ หากเขาคิดอยากจะสร้างรางวัล ขึ้นมาซักรางวัลนั่นก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ถ้าหาก เป็นชนิศาที่ส่งคนมาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา รางวัลนี้เธอยอมที่จะไม่รับมันเสียดีกว่า

“ไม่ใช่หรอกครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบถ้าผมทำแบบนั้น” มือของจิรภาสลูบที่หลังเธออย่างเบามือ ถึงแม้ว่าเขาจะ ใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเธอได้ไม่นานนัก แต่สิ่งที่เธอชอบ และความดื้อรั้นของเธอนั้น เขารู้ดี

ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้น แล้วเขยิบเข้าไปใกล้จิดาภาอีก “คืนนี้คุณต้องการรางวัลอะไรไหมครับ?”

“อืม….อะไรก็ได้ใช่ไหมคะ?” จิดาภาหัวเราะออกมา อย่างมีเลศนัย แล้วใช้นิ้วชี้ไปยังใบหน้าของเขา “ฉัน อยากได้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ ให้เขาอยู่ด้วยกันกับ ฉันตลอดไปค่ะ”
จิรภาสจ้องมองเธอ ดวงตาดำขลับนั่นสะท้อนให้เห็น เรอยยิ้มของจิดาภา

“คุณเสียโอกาสนั้นไปแล้วล่ะ เพราะว่าผู้ชายคนนี้เป็น ของคุณไปตั้งนานแล้วต่างหาก”

ณ โรงพยาบาล ห้องพักVIP

ชนิศาที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ข้างๆ เธอนั้น คือผู้จัดการส่วนตัวของเธอ ถวิต ทางด้านนอกนั้น มีเหล่าบรรดานักข่าวที่ถูกกันไว้ไม่ให้เข้ามา พวกเขาดัก รอกันอยู่ด้านนอก อยากจะแย่งกันได้ข่าวเป็นคนแรก

“ชนิศา เธอฟื้นแล้ว” ถวิตเมื่อเห็นว่าเธอลืมตาขึ้นมาแล้ว นั้น จึงเดินไปยังข้างเดียงของเธอทันที “เป็นอย่างไร บ้าง? รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?”

ชนิศามองถวิต แล้วค่อยๆนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน “งาน มอบรางวัลสิ้นสุดไปแล้วหรือ?”
“อิม ผ่านไปแล้วล่ะ เธอพักผ่อนก่อนดีกว่า” ถวิตถอน หายใจออกมา เขาเห็นทางที่ชนิศาเดินมาจนถึงทุกวันนี้ นั้น เขาเองก็ไม่อยากให้ชนิศาต้องมาทำร้ายตัวเองเช่นนี้

“ฉัน…ในที่สุด ฉันก็แพ้จิดาภาแล้ว” ชนิศาจับยืด ผ้าปูที่นอนไว้ด้วยมืออันสั่นเทา แววตาแสดงความ เกลียดชังออกมาให้เห็น

“คงมีคนคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังจิดาภาแน่ๆ ถึงขั้น ทำลายประวัติศาสตร์ของรายการ ได้รับรางวัลผลงาน ยอดเยี่ยมอะไรนั่นอีก เธอมีผลงานอะไรกัน ไม่ใช่ว่าใช้ เงินแลกมาหรอกหรือ!”

“อะไรนะ?” ชนิศาตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น

ทำไมเธอนึกไม่ถึงเลยว่าจิดาภา..

ชนิศากัดฟันด้วยความโมโห “จัดให้นักข่าวที่สนิทกับ เราเข้ามาสัมภาษณ์ฉันด้านในได้เลย ฉันมีรูปถ่ายและ คลิปเสียงของคุณชเยศกับคุณตัณฑลที่เขาสองคน ตกลงเรื่องความลับกันอยู่ ที่จิดาภาได้รับรางวัลนี้ จะต้องเกี่ยวข้องกับคุณกุณฑลแน่ๆ หรือถ้าไม่เกี่ยว ฉันก็จะ ดึงมันมาให้ตายด้วยกัน”