ตอนที่ 110 ความวุ่นวายในวงการบันเทิง

ตอนที่ 110 ความวุ่นวายในวงการบันเทิง

จิดาภาได้ยินอย่างชัดเจน แต่เธอเพียงแค่ยิ้มเรียบๆตอบกลับ ไป ไม่ได้เอาคำพูดเหล่านั้นมาใส่ใจ

“ไปแต่งหน้า แล้วแสดงออกมาให้ดีๆด้วยล่ะ!” จงกลกล่าวกับ ศิลปินทั้งสองคนนั้น เมื่อมองกลับมายังจิดาภานั้น แววตาของ เธอแสดงออกถึงความระแวดระวังอย่างชัดเจน

ทำไมจิดาภาถึงได้มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่กัน!

นี่จิดาภาใช้กลอุบายอะไร หรือมีอะไรเกิดขึ้นแล้วเธอไม่รู้กัน

แน่

“ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะไม่มาที่นี่หาเรื่องให้ตัวเองลำบากใจ แบบนี้หรอก ศิลปินที่ไม่มีสังกัด ก็สามารถมีสิทธิมาเข้าร่วมการ ถ่ายทำโฆษณาสาธารณประโยชน์แบบนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ? ฉันจะต้องไปถามผู้กำกับเสียหน่อยแล้ว!”

“แม้ว่าความสามารถของโอเลจะเป็นผู้ยอมรับจากคนหมู่มาก คุณเองก็เป็นพนักงานคนหนึ่งของโอเล ทำตัวหยิ่งผยองแบบ นี้สมควรแล้วหรือคะ? ฉันคิดว่าหากเป็นคุณญาณินี เธอก็จะไม่
“นี่เธอ!”จงกลจ้องหน้าจิดาภา คิดจะหาร่องรอยอะไรบาง อย่างจากการแสดงออกของเธอ

จิดาภาเดินมาข้างหน้าสองก้าว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พอ จะได้ยินกันเพียงแค่สองคน “ฉันจะเข้าไปโอเลได้หรือไม่นั้น ไม่ใช่ว่าคุณจะขัดขวางหรือเป็นคนตัดสินใจได้”

เมื่อพูดเช่นนี้ ทำให้หัวใจของจงกลถึงกับกระตุก

สายตาจ้องมองไปตามหลังจิดาภาที่เดินเข้าไปในห้องแต่ง หน้า จงกลจึงรีบกดโทรศัพท์โทรออกกลับไปที่บริษัททันที นอกจากดาวรุ่งและน้ำฝนจากstar “หาข้อมูลให้ฉันหน่อย นอกจ planที่เซ็นสัญญากับเราแล้ว ยังมีคนอื่นอีกหรือเปล่า!”

ทำไมจิดาภาถึงได้ดูมั่นอกมั่นใจขนาดนั้น? ใครที่เป็นคนอยู่ เบื้องหลังคอยช่วยเหลือเธอกันแน่นะ!

ไม่ว่าจะเป็นคำวิพากษ์วิจารณ์จากศิลปินคนอื่นๆ ไม่ว่าจงกล จะพยายามกดดันเธอมากแค่ไหน จิดาภาก็จะตั้งใจที่จะทำ หน้าที่ของตัวเองให้ออกมาดีที่สุด ส่วนเรื่องอื่นนั้น เธอเชื่อว่า ญาณินีจะจัดการให้เธอได้

หลังจากที่จิดาภาแต่งหน้าเสร็จแล้วนั้น ก็มายืนอยู่ตรงหน้า เลนส์ตามที่ผู้กำกับบอก
ระหว่างนั้น คนทั้งคนก็ดูจะเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ทุกๆการ แสดงออกของเธอนั้นช่างเข้าถึงบทบาทเหลือเกิน เดิมที่ผู้กับ กำไม่ได้คาดหวังอะไรในตัวเธอนัก แต่พอเห็นภาพที่อยู่ตรง หน้า เขาจึงต้องตะโกนออกมา “กล้องหนึ่ง เตรียม!”

ทุกคนมองไปยังหน้าจอหลัก จิดาภายืนอยู่ตรงฉากที่จัดขึ้น เสมือนจริง แล้วเริ่มถ่ายทำในส่วนของเธอ

เพียงแค่ครั้งเดียว เธอก็เข้าใจความหมายของผู้กำกับ

เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ราวกับอยู่ท่ามกลางสายฝน จริงๆ ความเงียบสงบและความงามแบบธรรมชาตินั้นทำให้ สร้างความประทับใจเป็นอย่างมาก

ศิลปินคนที่พูดเรื่องไร้สาระเหล่านั้นพากันตกตะลึง

พวกเขาพิจารณาว่าไม่สามารถเทียบกับความเข้าใจบทอย่าง ลึกซึ้งและความสามารถในการแสดงนี้ของเธอได้เลย ผู้กำกับ ยกมือ แล้วแสงไฟก็ส่องขึ้นตาม ส่องไปยังใบหน้าของเธอ

และเมื่อผู้กำกับสั่งคัต จิดาภาจึงค่อยๆลืมตาขึ้น

แล้วกลับคืนสู่ในรูปแบบสงบนิ่งดั่งน้ำเหมือนเดิม เธอมองไปยังพี่นัฏ พี่นัฏยกนิ้วโป้งให้เธออย่างดีใจ เธอรู้สึกชอบเวลา ที่ได้เห็นจิดาภาถ่ายโฆษณาแบบนี้ ความรวดเร็วและการ แสดงที่เหนือชั้นเช่นนี้นับว่าเป็นมาตรฐานของศิลปินที่ดีอย่าง แน่นอน

ผู้กำกับยอมรับในการแสดงของจิดาภา แต่เนื่องจากครั้งนี้ เป็นโฆษณาที่จะฉายออกไปในช่วงเวลาที่สำคัญ จึงจำเป็น ต้องเปลี่ยนสไตล์เป็นอีกรูปแบบหนึ่ง

เดิมที่เขายังคิดว่าจะต้องเอาศิลปินคนอื่นๆมาเข้าร่วมด้วย หรือไม่ แต่ตอนนี้ดูแล้ว มีเพียงจิดาภาแค่คนเดียวก็เกิน พอแล้ว

ผู้กำกับจึงไปขอจิดาภาเอง และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะ ทำงานในส่วนที่สำคัญที่สุดส่วนนี้ออกมาด้วยความสำเร็จด้วย ตัวเธอเอง

“ไม่รู้ว่าคุณจะยอมถ่ายหรือเปล่า?” ผู้กำกับและรองผู้กำกับ ต่างมองจิดาภาอย่างคาดหวังในคำตอบของเธอ

เป็นเพราะการถ่ายทำในส่วนนี้ต้องการทักษะทางการแสดง ของศิลปินที่ค่อนข้างสูง จะต้องให้เธออยู่ตรงหน้าม่านสีเขียว นี้ แล้วจินตนาการว่าตรงหน้าของเธอคือทัศนียภาพที่เป็น พระอาทิตย์กำลังตกลงที่หน้าผาสูงชัน
หลังจากที่จิดาภาทำความเข้าใจกับสิ่งที่ผู้กำกับต้องการแล้ว นั้น จึงพยักหน้าตอบรับ ได้แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉัน ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”

“พวกเธอเอาชุดไปส่งให้ที่ห้องแต่งหน้าของเธอด้วย ต่อไป เป็นคิวของคุณดาวรุ่ง เตรียมตัวนะ”

จงกลพาดาวรุ่งเดินไปหาผู้กำกับ เป็นจังหวะที่เดินผ่าน ชนไหล่ของจิดาภาพอดี เธอเหลียวมองจิดาภาด้วยความ

หงุดหงิด

ทำไมจิดาภาถึงได้โชคดีขนาดนี้กัน!

ในสายตาของจงกล จิดาภาก็ไม่ได้สะอาดอยู่แล้ว ในวงการนี้ กว่าจะล้มลุกคลุกคลานได้จนถึงวันนี้นั้น เธอเจอมามากเหลือ เกิน จิดาภาเองไม่ใช่ว่าเป็นคนที่ไม่มีประวัติไม่ดีมาก่อน เพียง แต่ยังไม่ถูกเปิดโปงเท่านั้นเอง

ถึงโอเลไม่มีจิดาภาแล้วอย่างไรกัน เธอจะพิสูจน์ให้เห็นว่า ศิลปินที่เธอปั้นมากับมือนั้นจะดังเสียยิ่งกว่าจิดาภาเสียอีก!

“ผ.อ.บรรพตคะ นี่คือดาวรุ่งค่ะ ศิลปินใหม่ที่เพิ่งเซ็นสัญญา กับทางโอเล ต่อไปการทำงานน่าจะได้เจอกันบ่อยๆ ฝากดูแล

ด้วยนะคะ”
“ไปเตรียมตัวเถอะ” ผ.อ.บรรพตยังคงมองดูมองดูหน้าจอที่ เพิ่งถ่ายจิดาภาไปเมื่อครู่ จึงตอบรับเพียงเท่านั้น

จงกลจึงหันกลับไปแล้วมองไปยังทิศทางที่จิดาภาอยู่ด้วย ความอิจฉา

เธอบอกกับดาวรุ่งว่าจะต้องแสดงอย่างไร ในเมื่อเห็นการ แสดงของจิดาภาไปเมื่อครู่แล้ว รู้ว่าผู้กำกับต้องการอะไร จึง ให้ดาวรุ่งแสดงไปตามนั้นเลย

แต่ดาวรุ่งเป็นศิลปินใหม่ สไตล์ของเธอไม่เหมือนกับจิดาภา ในใจเธอรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก เมื่อครู่จิดาภาแสดงออกมา ได้ดีขนาดนั้น เธอรู้สึกกดดันเหลือเกิน

“พี่จงกล ฉันตื่นเต้น..”

“เธอเป็นศิลปินของโอเลนะ อนาคตจะต้องไปเดินเวทีระดับ นานาชาติ แค่เรื่องเล็กๆแค่นี้ก็รับมือไม่ได้แล้วหรือ? รีบไป เตรียมตัว อย่าทำให้ฉันขายหน้านะ”

จิดาภาเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาวผ้าทอสีเงิน ทรงผมก็ เปลี่ยนเป็นผมยาวประบ่า ประดับด้วยขนนกเรียบง่าย ราวกับ ทูตแห่งสรวงสวรรค์ตกลงมาสู่โลกมนุษย์อย่างไรอย่างนั้น
พี่นัฏมองอย่างละสายไปจากเธอไม่ได้เลย

“ต้องความสามารถแบบเธอนี่สิ ถึงจะใส่ชุดกระโปรงนี้ได้สวย ขนาดนี้ ให้พวกเขามองกันอย่างอิจฉาตาร้อนไปเลย”

“พี่ว่าวันนี้จงกลคงกลับไปแบบโมโหจนแทบบ้าแน่ๆ ทำไม เขาถึงนึกไม่ออกเลยนะว่าที่เธอได้มาถ่ายทำครั้งนี้เป็นโอกาส ที่ทางคุณญาณินีให้กับเธอ อีกทั้งเธอยังเซ็นสัญญากับทางโอ เลแล้วด้วย รอให้เรื่องนี้ประกาศออกไปก่อนเถอะ เขาคงจะ ถือตัวแบบนี้อีกไม่ได้แล้ว!”

“ให้เขาอยู่ในโลกของเขาเถอะค่ะ” จิดาภาพูดอย่างไม่ได้ ใส่ใจอะไร ถึงแม้คู่ต่อสู้เป็นถึงผู้จัดการดังอย่างจงกลเช่นนี้ เธอก็ไม่กลัว

สิ่งที่เธอต้องทำก็คือการแสดงและถ่ายทำงานนี้ให้ออกมาให้ เต็มที่ ส่วนเรื่องอื่น ก็ปล่อยให้เป็นไปตามชีวิตลิขิตแล้วกัน

คนที่ดูเย่อหยิ่งอย่างจงกลเช่นนี้ ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องล้มลง

ด้วยน้ำมือตัวเองอยู่ดี

“ใช่ให้เขาดีใจไปก่อนแล้วกัน”
เพียงแต่ขณะที่กำลังถ่ายทำกันอยู่นั้น มีการเปลี่ยนแปลง กะทันหัน

ผู้กำกับที่เห็นการแสดงอันโดดเด่นของจิดาภา แล้วจะให้เธอ ได้ถ่ายในส่วนสำคัญที่พระอาทิตย์ตกตรงหน้าผานั้น แต่ดันมี ศิลปินหญิงอีกหนึ่งคนที่เพิ่งจะเซ็นสัญญาชื่อพบพร ที่มีเบื้อง หลังเป็นคนใหญ่คนโต อีกทั้งยังมีคนคอยช่วยเหลือสนับสนุน เธอ โทรมาหาผู้บริหารระดับสูง ว่าให้เธอเป็นคนแสดงในส่วน นี้ –

ผ.อ.บรรพตรู้สึกลำบากใจ “จริงๆแล้วทุกคนมีความสามารถ

กันทั้งนั้น เพียงแต่..”

“เพียงแต่อะไรกัน? จิดาภาเป็นเพียงแค่นักแสดงไม่มีสังกัด

คุณรู้ไหมว่าเบื้องหลังของพบพรนั้นมีใครบ้าง?”

“จิดาภาเหมาะสมกับฉากนี้จริงๆครับ” ผ.อ.บรรพตอยากจะ

ช่วยจิดาภาพูดอีกครั้ง

แต่ผู้บริหารปฏิเสธเสียงแข็ง “คุณอยากจะถ่ายอยู่ไหม!”

ผ.อ.บรรพตไม่มีทางออก จึงรับปากไปเช่นนั้น เขาจึงรีบให้ เจ้าหน้าที่เปลี่ยนฉาก แล้วไปขอโทษจิดาภาด้วยตัวเองที่ห้อง

แต่งตัวของเธอ
ในวงการนี้ หลายๆคนก็สามารถสูญเสียโอกาสที่เพิ่งจะได้รับ

มาได้เหมือนกันทั้งนั้น

ตอนที่ผู้กำกับมาปรากฏต่อหน้าเธอด้วยใบหน้าลำบากใจเช่น นั้น จิดาภาก็สามารถเดาได้แล้ว

“ผมก็อยากจะช่วยคุณ แต่นี่เป็นคำสั่งจากทางด้านบน ผมเอง

ก็ลำบากใจ”

หลังจากพี่นัฏได้ยินดังนั้น เธอโมโหจนตบโต๊ะเสียงดัง “แล้ว ยังไง เล่นอะไรกัน จิดาภาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วนะ แล้วจะ

ปล่อยให้เป็นแบบนี้หรือ?”