ตอนที่ 19 บอกลาอดีต

ชเยศรอนานจนทนไม่ไหวแล้ว จึงโทรไปที่เบอร์ปริศนานั้นไม่หยุด แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีคนรับสาย เขาไม่กล้าที่จะออกจากร้าน พอผ่าน ไปหนึ่งชั่วโมง พนักงานร้านกาแฟก็ทำตามที่จิดาภาบอก นั่นคือนำ กระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งส่งให้กับชเยศ ข้อความบนกระดาษไม่ใช่ที่ อยู่ใหม่ของจิดาภา

แต่กลับเป็นข้อความยาวๆ สองประโยคแทน

“ต้องให้ชนิศาสละสิทธิ์จากการเป็นผู้เข้าชิงรับรางวัลในตำแหน่ง ราชินีจอเงินภายในสามวัน ถ้าทำตามที่บอก ฉันก็จะบอกที่อยู่ของจิ ดาภาให้กับแก”

ชเยศด่าทอในใจ เขาหันซ้ายแลขวารอบๆ ร้านจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

แล้วเดินจากไป

ไม่ต้องเห็นหน้าเขาก็รู้ได้ว่าเขาจะต้องโกรธจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว

บไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ในชีวิตของ อารมณ์ของจิดาภากลับไ เธอ ชเยศไม่มีค่าพอให้เธออาลัยอาวรณ์หรือสนใจอะไร

“กลับบ้านเถอะ ผมยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ”

เรื่องอะไรเหรอจิตตาภาเอียงคอมองหน้าเขาและเอ่ยถาม

จิรภาสไม่ได้พูดอะไร ร่างของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา จิดาภา กลับจ้องเขาตลอดเวลาเหมือนกับว่าจะมองทะลุผ่านตัวเขาได้
“คุณมองผมแบบนี้ หรือว่าอยากจะยั่วผมน่ะ..

“ที่จริงฉันอยากไปที่ที่หนึ่ง” จิดาภาสงบใจลง จากนั้นก็ออกตัว ควงแขนของจิรภาสพร้อมกับหลบสายตาที่ร้อนแรงของเขา

“ถ้าไปแล้ว พอกลับบ้านแล้วทำเรื่องนั้นต่อได้มั้ย”

จิรภาสจงใจจะยั่วยวนเธอ แต่จิดาภาฟังแล้วกลับดูตึงเครียด นิ่ง เงียบไม่พูดอะไร

ทั้งสองคนยังไม่ถึงบ้าน แต่ไปที่โบสถ์ริมทะเลที่จิดาภาอยากไป

จิดาภาไม่อยากจะมีเรื่องปิดบังจิรภาส เขาให้เวลาตัวเองในการ ตัดขาดจากอดีต จิดาภาเข้าใจความหมายนั้นดี สมมติว่าเธอลืมชเย ศอย่างสมบูรณ์เลยไม่ได้ ก็ไม่มีคุณสมบัติจะเป็นผู้หญิงของเขา

รถจอดอยู่หน้าประตูโบสถ์ จิดาภาเดินเคียงข้างจิรภาสเข้าไปใน

โบสถ์

“ลูกอยากจะได้รูปที่ฝากไว้ที่นี่คืนค่ะ” จิดาภาพูดกับบาทหลวง

จิรภาสเห็นท่าทางของเธอ ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ในตอนที่เธอ ได้อัลบั้มรูปภาพหนาๆ คืนมาแล้ว เขาจึงถามเธอ “มาเพื่อเอาไอ้นี่เห รอ”

“อิ้ม ที่นี่เป็นเส้นสุดท้ายที่นายจะมายุ่งพัวพันกับฉัน” จิดาภานึก ย้อนถึงช่วงเวลาที่อยู่กับชเยศไปแวบหนึ่ง ในตอนนั้นเธอเคยคิดว่าผู้ชายคนนั้นรักเธอจริงๆ ต่อมาเธอพบว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่การ โกหก เธอจะทำให้ชเยศต้องชดใช้กับสิ่งที่เขาได้ทำไว้

จิรภาสมองจิดาภาโยนอัลบั้มนั้นลงไปในกองไฟ เปลวไฟที่เผาไหม้ ลุกโชนสว่างโชติช่วงอยู่เบื้องหน้าพวกเขา

ร่องรอยสุดท้ายของความรักที่เธอมีต่อชเยศได้ถูกเผาไหม้จน

เกลี้ยงแล้ว

“ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง อยู่เพื่อใช้ชีวิตอยู่เคียง ข้างคุณ” จิดาภาเงยหน้ายิ้มด้วยความอ่อนโยนและแน่วแน่

“นี่แสดงว่าการแก้แค้นของคุณเสร็จแล้วเหรอ” เขาโน้มไปจูบหน้า ผากของเธอเบาๆ

จิดาภาจับมือของเขา แล้วรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของมือจิรภาส ที่ส่งผ่านมาจากหัวใจของเขา ให้ตายยังไงเธอก็จะไม่ยอมถูกคน หลอกใช้อีก ไม่งั้นเธอจะเอาคืนให้คนพวกนั้นให้หนักกว่าที่เธอทน ทุกข์ทรมานสองเท่าตัว!”

จิรภาสเฝ้ามองเธอเงียบๆ ผ่านไปสักพักจึงพูดขึ้นมาว่า “ตอนนี้ คุณหญิงตระกูลปรีดาอัครกุลยินดีที่จะกลับบ้านกับผมมั้ย”

จิดาภาพยักหน้าอย่างเขินอาย เธอยิ้มเล็กน้อยพลางโน้มคอของ

เขา แล้วถูกเขาอุ้มขึ้นรถ

“ค่ะ แน่นอนค่ะ”
ชเยศตามหาที่อยู่ของจิดาภาจากทุกหนทุกแห่ง แต่เธอปิดมือถือ เลยติดต่อไม่ได้ เขาจึงจ้างนักสืบเอกชนให้ตามหาที่อยู่ใหม่ของจิ

ดาภา

ช่วงนี้เกิดเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกแปลกใจมาก เมื่อก่อนจิดาภาไม่เคย ทำกับเขาแบบนี้

แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อยจิดาภาไปง่ายๆ ไม่มีทางปล่อย อ่านาจของตระกูลวีรภัทรเมธีให้หลุดมือไปง่ายๆ

“พี่ชเยศ ทำไมพี่ไม่มาหาศาเลย” ชนิศากับผู้ช่วยบุกเข้าไปในห้อง

ทำงานของชเยศ

พอเห็นชนิศา บนใบหน้าของชเยศก็มีรอยยิ้มขึ้นมาทันที แล้ว โบกมือไล่ผู้ช่วยของชนิศากับเลขาให้ออกไปก่อน จากนั้นเขาก็เดิน เข้ามาโอบเอวของชนิศา “พี่อยากให้ศาพักผ่อนอยู่ในโรงพยาบาล

ไม่อยากจะรบกวนศา”

“เหรอ ทำไมศาถึงได้ยินมาว่าพี่ตามหาจิดาภาทั่วทุกหนทุกแห่ง เลยล่ะ!” ชนิศาเบ้ปากทำหน้ามุ่ยแล้วดึงชายเสื้อของเขาอย่างไม่ได้ รับความเป็นธรรม “ศายอมทนทุกข์ทรมานก็เพื่อพี่ ที่แท้ในใจของพี่ ก็มีแต่ยัยนั่นเหรอ ศาไม่สนใจชื่อเสียงเกียรติยศหรอก ขอแค่พี่ไม่ ทิ้งลูกๆ ของเราไป ไม่อย่างนั้น ศาจะทำแท้ง”

“อย่าพูดอะไรบ้าๆ แบบนี้สิ!” พอพูดถึงลูก ชเยศก็เครียดขึ้นมา ทันที “พี่ก็ทำเพื่อศาและลูกอยู่แล้ว แต่ก็ต้องหาจิดาภาให้เจอ พี่จะ ทำให้ศาได้รับรางวัลราชินีจอเงินนี่ก่อนที่ศาจะคลอดลูกให้ได้
“พี่ชเยศ.หวังว่าคุณจะจำคำมั่นสัญญาของตัวเองได้นะ” จากนั้นชนิศาก็จูบเขาด้วยความหอมหวาน