ตอนที่ 123 ไปทำงานต่างประเทศด้วยกัน

ในตอนที่พวกเขาคุยกันอยู่ระหว่างนั้นจิตาภาเงียบตลอดเวลา แต่ ในตอนที่ตรัยรัตน์ มองมาทางเธอ เธอก็จะก้มหัวเบาๆแทนมารยาท

นอกจากนั้นผู้หญิงที่สวยงามนี้ก็เหมือนแจกันที่อยู่นิ่งๆ

“นายวางใจได้ฉันเข้าใจความหมายของนายและทางฉันก็จะ พยายามช่วยนาย หวังว่านักแสดง 2 คนนั้นจะฟื้นเร็วๆ” ตรัยรัตน์ยิ้ม ถอนหายใจ ก่อนที่จะเจอหน้ากับจิรภาสในใจเขานั้นไม่มีความมั่นใจ เลย

หลังจากที่ฟังคำพูดของจิรภาส เขาก็รู้สึกสบายขึ้น ไม่อย่างนั้น การกระทบของเรื่องนี้ยังไงเขาก็จะต้องถูกโยงเข้าไปแน่นอน

“ฉันจะอยู่ที่นี่อีกหลายวัน ถ้ามีปัญหาอะไรติดต่อฉันได้เสมอ” ดวงตาของจิรภาสนั้น ดูจริงใจจริงจังมาก

ตรัยรัตน์กระแอมเบาๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “ไหนๆก็พาพี่สะใภ้มาแล้ว คงจะต้องให้โอกาสกับฉันที่พาพวกนายไปเที่ยว!”

จิดาภารู้ว่าตรัยรัตน์หวังดี แต่ระหว่างทางที่เธอมากับจิรภาส เขา ได้ทำงานติดต่อกันเกือบ 20 ชั่วโมงแล้วรวมกับที่เวลาเดินทาง.

“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย คราวหน้าค่อยว่ากัน”จิดาภายิ้มแล้วไปจับที่ จิรภาสไม่ต้องถามก็เข้าใจความคิดของเธอก็เลยปฏิเสธค่าเชิญ ของตรัยรัตน์อ้อมๆ

“งั้นก็คงจะ เป็นโอกาสต่อไปแล้ว”

ตรัยรัน ใช้ชีวิตอยู่ในวงการบันเทิงทางนี้ตลอดและเคยแนะนำสาว ให้กับจิรภาส ทุกครั้งที่เขานั้นเอ่ยปากก็ถูกจิรภาสปฏิเสธแล้ว ที่แท้ ก็เป็นเพราะที่บ้านมีสาวสวยแบบนี้นี่เอง

ก่อนที่ตรัยรัตน์จากไป จิรภาสไปส่งเขาหน้าประตู “เรื่องที่ฉัน แต่งงานขอให้เก็บเป็นความลับนะ”

ทีแรกตรัยรัตน์ ยังไม่เข้าใจแต่พอจิรภาสพูดแบบนี้เขาก็เข้าใจขึ้น มาทันที

“ต่อไปจิดาภาอาจจะเข้าวงการนานาชาติ ถึงเวลานั้นค่อยพูดก็ยัง ไม่สาย”

ตรัยรัตน์ รับปากทันที ว่าจะไม่พูดอะไรออกไปสักคำ

“งานของนายจบแล้วหรอ?”จิดาภาเดินไปกอดจิรภาส

ความห่วงใยนั้นแสดงอยู่บนใบหน้าเธอทั้งหมด ที่แท้ดูแลบริษัท วงการบันเทิงนั้นเป็นเรื่องที่เหนื่อยมากๆ เพียงมองดูจิรภาสไปประเทศต่างๆ เธอนั้นก็ไม่มีอะไรที่สามารถ ช่วยเขาได้เลย ในใจของเธอนั้นมีความรู้สึที่เสียใจ

นี่ก็คือความแตกต่างระหว่างเธอกับจิรภาส

จิรภาสยิ้มจากนั้นก็ไปกอดเธอ “ฉันชินแล้ว อีกอย่างตอนนี้จัดการ ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ไม่นานก็กลับไปได้แล้ว”

เขาพูดชิวๆ แต่จิดาภากลับรู้สึกว่าเขาพูดเพื่อที่จะให้ตัวเองนั้น สบายใจ อุบัติเหตุครั้งนี้เกี่ยวข้องกับหลายบริษัทมาก ทุกคำพูดที่ จิรภาสพูดออกจากปากอาจจะมีผลต่ออนาคตของบริษัทเค.เอฟ

“สนามการค้าเหมือนสนามรบ อีกอย่างนี้เป็นวงการบันเทิง ฉันต้อง รับผิดชอบต่อนักแสดงของบริษัทเค.เอฟ นี่คือขีดจำกัดของฉัน แต่ เธอวางใจได้แค่มีเธออยู่ข้างๆฉัน ฉันไม่เหนื่อยจริงๆ”

จิดาภา เขย่งเท้าแล้วไปจูบที่ริมฝีปากของจิรภาสเบาๆ “พวกเรา กลับไปที่โรงแรมเถอะฉันหิวแล้ว”

รอถึงความมืดนั้น ตกอยู่ในเมืองที่ไม่คุ้นเคยนั้น จิดาภากับจิรภาส ยืนกอดกันที่ระเบียงมองดูวิวของเมืองนี้

ไวน์ที่อยู่ในแก้วนั้น สะท้อนภาพที่อยู่ในห้อง จิดาภาเงยหน้าขึ้น แล้วถามจิรภาส “ขอให้นักแสดงสองคนนั้นหายดีแล้วพวกเราก็กลับ ประเทศได้แล้วใช่ไหม?” เพราะก่อนหน้านี้ตารางงานของจิตาภานั้นเขาเป็นคนจัดการ ภพ ธุรก็เลยส่งเมลมาทางเขา

“คงจะไม่ได้…” เขาเปิดเมลนั้นแล้วเอาให้จิดาภาดู “ภพธรเป็น คนไปพูดกับ ผู้ช่วยของsherry ให้เขานั้นเป็นคนสารภาพเอง บอก ว่า sherry นั้นเป็นคนที่เปลี่ยนของขวัญเอง”

“ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็นยังไง ภพธร เป็นผู้จัดการที่มีความสามารถ มาก การกระทำของเขาเป็นวิธีที่จัดการเรื่องได้ดีที่สุด”

“แล้วนายตกลงให้เขาเป็นผู้จัดการของฉัน?”

จิรภาสพยักหน้า “ถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะใช้วิธีนี้”

“โอเค ฉันจะบอกกับญาณินีเอง”

ถ้าเป็นเรื่องที่จิรภาสเห็นด้วยเธอก็ไม่มีทางปฏิเสธ

เธอนั้นหวังว่าตัวเองจะยืนอยู่ที่จุดสูงได้อย่างรวดเร็วสามารถช่วย เขาแบ่งเบาภาระไม่ให้เขาลำบากแบบนี้ได้

“แต่ว่าพวกเขาอยากให้เธอกลับประเทศในพรุ่งนี้ จะเปิดเผยเรื่อง ที่เธอเซ็นสัญญากับโอเล” จิรภาสไปลูบของเธอเบาๆ “กลับไปรอฉัน ก่อนได้ไหม?” จิดาภาไม่ได้ตอบ แต่ยื่นมือไปกอดจิรภาสแน่นๆ

“เชื่อฟังนะการเซ็นสัญญาครั้งนี้สำคัญมากสำหรับเธอ”

พวกเขาพยายามมาตั้งนานก็เพื่อที่จะให้จีรภาสได้เป็นคนภายใต้ บริษัทโอเล

จิดาภาก็เลยพยักหน้าตกลงแต่ในใจของเธอนั้นก็มีความรู้สึกที่ เสียใจอยู่ เธอไม่สามารถที่จะอยู่เคียงข้างจิรภาสตลอดเวลาได้ เธอ นั้นยังไม่มีสิทธิ์และความสามารถนั้น!

ทั้งสองคนกอดกันแน่นๆภายใต้แสงสว่าง คลองเมือง ตอนที่ความ สัมพันธ์นั้นไปถึงจุดที่เข้มข้นมากที่สุด ความดุเดือดนั้นกรมกลิ่นซึ่ง กันและกัน..

“จิดาภา ควรจะเดินทางได้แล้ว” วันรุ่งเช้าจิรภาสปลุกจิตาภาเบาๆ “รถรออยู่แล้ว”

จิดาภาไปกอดที่คอของสาวแล้วจูบ จากนั้นถึงจะลดมือลงอย่างไม่ เต็มใจ จากนั้นพูดไปว่า “ตกลงกับฉันนะว่านายจะกลับมาเร็วๆ ไม่ อย่างนั้นฉันจะคิดถึงนายมากๆ”

ยังไม่ทันจากกัน เธอก็รู้สึกถึงความรู้สึกนั้นแล้ว ที่สุด”

จิรภาสก็ไม่อยากให้จิดาภาไป เขาไปส่งเธอที่สนามบินด้วยตัวเอง ทั้งสองถึงจะโบกมือจากลา

แต่แค่การกระทำทั้งหมดนี้ถูกกล้องที่อยู่ไม่ไกลนั้นถ่ายได้อย่าง

ชัดเจน

ตอนที่เข้าไปสนามบิน จิดาภาแต่งตัวธรรมดามาก เธอใส่หมวก และก้มหัวตลอด เสื้อสิ่งที่ใส่อยู่นั้นก็เป็นเสื้อผ้าธรรมดา

แต่ในตอนที่เธอกำลังรอเครื่องมานั้น ก็มีนักเขาเดินมาทางเธอ

“สวัสดีครับคุณ จิดาภา”

ฝั่งตรงข้ามนั้นเป็นชายหนุ่ม แต่งตัวดูเก่ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอย ยิ้ม แต่สายตาที่เขามองมาทางจิดาภานั้นดูไม่ค่อยดีเลย

จิดาภาพยักหน้ากลับเป็นมารยาท

“นี่คือนามบัตรของฉัน ฉันเป็นนักข่าวของสำนักงานหนังสือพิมพ์ ทันเดอร์

“เมื่อกี้ฉันเห็นมีสุภาพบุรุษท่านนึงส่งคนมาที่สนามบินนั่นคือแฟน ของคุณหรอ?” น้ำเสียงแบบนี้ที่ถามหาทำให้จิดาภารู้สึกไม่สบาย

เธอเก็บความตกใจไว้ ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นถ่ายอะไรได้บ้าง แต่ เธอก็ยังมีสติอยู่ “คุณคงจะดูผิดไป”

ผู้ชายคนนั้นเห็นจิดาภาไม่มีท่าทีที่ใจร้อน ยิ้มแล้วจากนั้นก็เดิน ออกไป

อารมณ์ที่เงียบสนิทของจิดาภาให้คนไม่สามารถที่จะเข้าใกล้เธอ ได้ เธอคิดไปคิดมาแล้วตัดสินใจว่าคนๆนั้นไม่ได้ถ่ายอะไร ถ้าเขา ถ่ายอะไรได้คงไม่พูดอย่างนี้

แต่สายตาของเขานั้นทำให้จิดาภารู้สึกไม่สบายใจมาก เธอมีความ รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ยากที่จะจัดการ

เป็นอย่างที่จิดาภาคิด ในใจของนักข่าวคนนั้นกำลังคิดอยู่ว่าจะ ถ่ายรูปได้มากกว่านี้ยังไง เขานะรู้สึกว่าผู้ชายที่ลึกลับคนนั้นต้อง เป็นก๊กของจิดาภา จิดาภาดูแล้วไม่มีข่าวเลวร้ายอะไร เส้นทาง ความสำเร็จของเธอนั้น จะเป็นไปได้ไงที่ไม่มีคนอยู่เบื้องหลังเธอ!

ถ้าสามารถ หาข่าวนี้ได้เขารวยล้นฟ้าแน่นอน!