ตอนที่6 คุ้นเคยและแปลกหน้าจากด้านหลัง

5ปีต่อมาท่าอากาศยานนานาชาติเมือง

รถยนต์หรูหราหลายคันจอดอยู่หน้าประตูสนามบินรถแลนด์ โรเวอร์สีดำมุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็วทันทีที่รถหยุดผู้สัญจรไปมา ไม่สามารถประเมินค่าได้อย่างน้อยต้องมีมูลค่าหลายร้อยล้าน ประตูรถถูกเปิดออกชายที่ลงมาจากในรถ ใบหน้านิ่งดวงตาดูเย็น ชาริมฝีปากบางเบาและดูสูงส่งบุคคลนี้คือฉีเทียนโหย่วประธาน ของบริษัทตระกูลลูกชายคนโตและหลานชายของตระกูลที่ รํารวย ในเมืองG

ด้านหลังรถแลนด์โรเวอร์สีดำนั้นเป็นรถสปอร์ตเฟอร์รารีสีแดง มูลค่าหลายล้านดอลลาร์และชายหญิงคู่หนึ่งในชุดนักธุรกิจ ก้าวลงมา

ฉีเยวลงจากรถแล้วเกาะแขนของซูจึงเฉินเร็วหน่อยคุณแจ๊ คน่าจะมาถึงแล้ว”พูดเสร็จเธอก็เหยียบส้นสูงเดินตามชายข้าง หน้า “พี่ชายใกล้ถึงเวลาแล้ว”

ฉีเทียนโหย่วพยักหน้าแบบหน้านิ่งไม่ได้พูดอะไรทันทีที่เขายก เท้าฉีเยวและซูจิ่งเฉินก็เดินไปที่ด้านหลังของเขา

บางทีเครื่องบินอาจจะช้าหน่อยทีมของเขาก็ยืนรอต้อนรับ อย่างเงียบๆ

ฉีเยว่กังวลเล็กน้อยยกแขนดูนาฬิกาไม่หยุดคิ้วสีดำของเธอก็ขมวด

ซูจึงเฉินก็ปลอบใจว่า ผ่อนคลายเถอะเดี๋ยวก็ออกมาก็แค่ เพียงสายนิดหน่อยเอง”

ฉีเทียน โหย่วเป็นประธานของกลุ่มบริษัทตระกูลฉีการพัฒนา ของกลุ่มเติบโตขึ้นบริษัทเล็กๆ ที่ไม่เป็นที่รู้จักในอดีตกลายเป็น ผู้นำชุมชนธุรกิจในเมืองและยังเปิดสาขาหลายแห่งในต่าง ประเทศ

วันนี้แจ๊คเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ที่สุดในต่างประเทศเทียน โหย่วเป็นคนตรงต่อเวลามากและโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ชอบ รสชาติของการรอคอย

เครื่องบินโดยสารแล่นลงช้าๆบนรันเวย์ของสนามบิน นานาชาติเมืองผู้โดยสารเดินออกจากห้องโดยสารในกลุ่มคน หญิงที่สวมใส่ชุดขนห่านสีเหลืองนั้นโดดเด่นเป็นพิเศษ

ร่างกายที่ผอมบางผิวที่สวยงามคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมและ ดวงตาที่มีเสน่ห์ราวกับน้ำในฤดูใบไม้ผลิผมที่ดูนุ่มเหมือนปุยเมฆ ปกคลุมไหล่ปลายผมหยิกเล็กๆ หลินหม่ามี้เจอห้าวอยาก ปัสสาวะ”

ข้างๆกายของผู้หญิงมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆอายุ ประมาณ5หรือ6ขวบร่างกายส่วนบนสวมเสื้อสีน้ำเงินอ่อนและ น่องห่อหุ้มไปด้วยกางเกงยีนส์สบายๆห่อกันเล็กๆ

ชายร่างเล็กตาโตหัวโตผิวขาวเต็มไปด้วยรัศมีและความ เฉลียวฉลาดตุ๊กตาเด็กที่แกะสลักสีชมพูอยู่ถัดจากขาของผู้หญิง
ผู้หญิงคนนั้นก้มศีรษะของเธอเล็กน้อย เจอห้าวอดทนสักครู่ เดี๋ยวแม่จะพาไปเข้าห้องน้ำ

แสงด้านข้างมันดึงดูดความสนใจของผู้คนเธออดไม่ได้ที่จะ ประหลาดใจแต่ผู้หญิงที่สวยมากถ้าไม่ใช่ว่าเด็กคนนั้นเรียกว่า แม่ใครจะกล้าเชื่อได้ว่าเด็กคนนี้จะเป็นแม่คนได้แล้ว

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนอื่นเธอคือหลินหยุน

เวลา5ปีเธอได้พัฒนาจากเด็กสาวอายุ18ปีเป็นผู้หญิงที่มีความ ฉลาดและเป็นผู้ใหญ่สิ่งที่เปลี่ยนไปคืออายุแต่ใบหน้าของเธอยัง คงดูสดชื่นและหวานเหมือนเดิม

ทางออกเต็มไปด้วยผู้โดยสารฉีเยวและซูจึงเฉินก็พยายาม ค้นหาใบหน้าของเพื่อนในฝูงชนอย่างใจจดใจจ่อรูปร่างผอม เพรียวทำลายสายตาของซูจึงเฉิน

ผู้หญิงคนนั้นหันเข้าด้านในด้านหลังหันออกด้านนอกแล้วก็ จูงมือเด็กก้มศีรษะแล้วพูดอะไรบางอย่างดังนั้นถึงไม่สามารถ มองเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเพียงเห็นแค่เงาของผู้หญิงที่ดู อ่อนแอเขาอดไม่ได้ที่จะทำคิ้วขมวดแล้วมองล็อคไปบนร่างของ คนที่ใส่เสื้อขนห่านสีเหลืองเย็นชามีคนโอบกอดเขาจากข้างหลัง เขามองย้อนกลับไปทันทีและได้ยินเสียงข้างหูจากฉีเยวที่ไม่ค่อย พอใจ

“คุณมองอะไรค่ะมีอะไรน่าสนใจหรือ?”

ซูจิ่งเฉินหัวเราะเบาๆเพื่อกลบเกลื่อนความอับอายที่เขาเพิ่ง สูญเสียไป ไม่มีอะไรฉันแค่จะถามว่าคนๆนั้นเป็นคนที่เราต้องการมารับหรือไม่?”

เยวขยับมุมปากอย่างใจเย็น

งั้นเหรอ? แต่เธอก็มองเห็นอยู่ว่าสายตาเขามองไปทางไหนเขา จ้องมองไปด้านหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง

ด้านหน้าไกลๆของหลินหยื่นมือหนึ่งก็เป็นกระเป๋าสัมภาระอีก มือหนึ่งก็ถือสิ่งของบางอย่างและไม่มีมือที่จะจับหลินเล่อท้าวที่ เร่งรีบและเดินไปข้างหน้า เจอห้าวเธอเดินช้าหน่อยอย่าเดินทาง จากสายตาของแม่” หลินหยื่นจูตะโกนอย่างกังวล

“หลินหม่ามีฉันรู้แล้ว”หลินเล่อท้าวพลางวิ่งไปพลางหันหลังมา ตอบหลินหน แต่ถือย่างนั้นเขาก็ไม่หยุดวิ่งไปข้างหน้า เขาเงยหน้าขึ้นเห็นสัญลักษณ์โลโก้ ดังนั้นเขาก็หันมาบอก

กับหลินหยุ่นจู หม่ามีคุณรอฉันที่นี่ไม่สามารถเดินออกไป พูด

เสร็จก็วิ่งไปโดยไม่ฟังคำหลินหยุ่นจู เจ้าเด็กคนนี้จริงๆเลย”หลิน หยุ่นจูกังวลแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้เพียงแต่ผลักสัมภาระไปวาง ไว้ตรงทางเข้าหน้าห้องน้ำและรออยู่ด้านนอก

หลินเจอห้าวรีบวิ่งเข้าไปข้างในไม่ทันได้ระวังและชนคนข้าง

ใน

ฉีเทียนโหย่วเป็นคนขี้รำคาญและโกรธเมื่อเขามองลงเห็นร่าง เด็กเล็กคนหนึ่งกำลังเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างสุภาพ “คุณลุง ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ”

ไม่รู้ว่าความโกรธ ในใจหายไปเกือบครึ่งเขาก็พยักหน้าบอกว่า ไม่เป็นไร แล้วเด็กชายก็หันหลังกลับและวิ่งไปข้างหน้า

เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มมองดูเด็กชายตัวเล็กแล้วมองไปตามทางที่ เด็กคนนั้นวิ่งไปและเห็นป้ายที่ผู้หญิงแขวนอยู่ประตูข้างหน้าเด็ก คนนี้ไม่ควร

ฉีเทียยนโหย่วก็ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นยื่นแขนยาวออกมา ขวางไปที่เด็กคนนั้นหยุด “เฮ้ปีศาจน้อยเธอกำลังจะวิ่งไปทาง ห้องน้ำผู้หญิงนะ!” ห้องน้ำหญิง? หลินเจอห้าวก็ขมวดคิ้วนี่คือ สถานที่สาธารณะ ไม่ได้อยู่บ้าน หลินหม่ามีเคยอธิบายแล้วอยู่ที่ สาธารณะต้องระวังไม่ควรวิ่งเข้าผิดห้องไม่งั้นจะโดนผู้หญิงตบ หน้า

ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองผิดแต่หลินเจอห้าวไม่ต้องการรับรู้สิ่งนี้ คลายมือใหญ่ๆของลุงแล้วพูดว่า “ฉันรู้แล้วฉันแค่อยากจะเลี้ยว ไปที่ประตูเฉยๆ”

ในขณะที่เขาพูดหัวของเขาก็เอียงใบหน้าอย่างภูมิใจและก็ ก้าวเปลี่ยนไปที่ห้องน้ำผู้ชาย

เห้อเจ้าเด็กมีอารมณ์ขัน

ฉีเทียนโหย่วเขารู้สึกเสมอว่าไม่ชอบเด็กเขาคิดเสมอว่าเด็กจะ เสียงดังอาจจะทำให้ปวดหัวแต่ไม่รู้ว่าทำไมเด็กคนนี้ในสายตา ของเขาทำให้เขาอยากจะพูดด้วยอีก

นี่ก็ทำให้ตัวเขาเองรู้สึกเหลือเชื่อ!