ตอนที่ 2 การขอแต่งงานของแฟนหนุ่มคนแรก

หลินหยูนจูได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็รีบหยิบหากางเกงของตัวเอง แล้วหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง

“หยุ่น คุณอยู่ที่ไหน?

เสียงอ่อนโยนของแฟนหนุ่มซูจึงเฉินดังออกมาจากโทรศัพท์ ทำให้หัวใจของหลินหยื่นตกใจจนนิ่งไปทันใดนั้นเธอก็ตกใจใน เวลานี้ซูจึงเฉินถามว่าเธออยู่ที่ไหนแล้วถ้าอย่างนั้นชายคนเมื่อ คืน…เขาอยู่ที่ไหนความรู้สึกนี้ทำให้เธอไม่สามารถควบคุมได้

……เมื่อคืนฉันเมาจริงๆ…มานอนกับช่าง

หลินหยูนจูโกหกไป

อีช่างซีเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอถ้าเธอบอกว่านอนกับช่าง ซีจะทำให้ซูจึงเฉินไม่สงสัย

อ๋อ!”เสียงชายที่โทรมาปลายสายดูเหมือนจะหยุดพูด หลังจากนั้นไม่นานซูจึงเฉินก็พูดอีกครั้ง

“ไม่ได้กลับหนึ่งคืนเมื่อคืนเธอออกมากินข้าวกับฉันไม่ใช่เห รอ?ถ้าอย่างนั้นฉันขับรถไปรับเธอดีไหม คุณลุงกับคุณป้าจะเป็น ห่วง ทำไมหลินหยุ่นจูลืมสิ่งนี้ไปเธอเพิ่งจะอายุ18ปีไม่กลับบ้าน หนึ่งคืนถ้าซูจึงเฉินไม่ได้กลับไปกับเธอพ่อแม่น่าจะเป็นกังวลแน่ แต่ก็ไม่สามารถให้เขามารับที่โรงแรมได้”ถ้างั้น….พี่จึงเฉินฉันมีเงินติดตัวอยู่เอาอย่างนี้คุณไปรอฉัน ที่ทางเข้าประตูบ้านพวกเราเจอกันก่อนถึงทางเข้าบ้านแล้วหลัง จากนั้นเราก็ค่อยกลับไปพร้อมกันดีไหม?”

“ก็ได้”พูดจบซูจิ่งเฉินก็วางหูโทรศัพท์

หลินหยื่นจูรีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วออกจากห้องไปกัด ริมฝีปากแล้วสูดหายใจลึกๆหนึ่งที่

แม้ว่าตระกูลหลินไม่ใช่ครอบครัวใหญ่ในเมืองGแต่ก็เป็น ตระกูลชนชั้นกลางการแข่งขันของหลินเฟิงหานก่อนจะจากโลกนี้ ไปทิ้งไว้แค่เพียงหลินหยื่นอีกหนึ่งปีต่อมาหลินเฟิงหานยังคง ดำเนินต่อไปและแม่เลี้ยงของเขาเหอหย่งเมียให้กำเนิดลูกสาว อีกคนหนึ่ง ในครึ่งปีหลังตั้งชื่อว่าหลินเอินฮุ่ย

ต่อมาตระกูลนี้ตกไปอยู่ในมือของแม่เลี้ยงเหอหย่งเมีย เหอ หย่งเมียยังมองว่าหลินหยื่นเป็นอะไรที่ขวางหูขวางตาและเสี้ยน หนามซึ่งพร้อมที่จะกำจัดออกไปเพื่อให้ทุกอย่างในตระกูลหลิน เป็นของหลินเอินฮยแต่อย่างไรก็ตามยังไม่มีโอกาส

หลินหยื่นจูมองเป็นครั้งสุดท้ายในสมองก็สับสนใต้ซอกคอ เป็นร่องรอยความบ้าคลั่งของเมื่อคืนเธอไม่มีเวลาคิดและจดจํา ต้องรีบไปจากโรงแรมแล้ว

ทางบนถนนที่คุ้นเคยหลินหยุนจูมองเห็นซูจึงเฉินอยู่ไกลๆนั่น คือรถที่คุ้นเคย

ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านตระกูลหลินมานานเคยได้รับความไม่ ยุติธรรมมาหลายครั้งไม่มีใครเข้าใจหลินหยุ่นได้ดีจนกระทั่งจึงเป็นปรากฏตัวขึ้นสถานการณ์นี้จะดีขึ้นอย่างไรก็ตามเหอหย่ง เมียไม่สามารถรอให้ซูจึงเฉินเลิกกับเธอได้แต่หลินเฉินฮุ่ย สามารถ…”หยุ่นจู

แค่กำลังคิดซูจึงเป็นผู้ที่นั่งอยู่ในรถก็ผลักประตูรถและเดินลง มา

ซูจึงเฉินเป็นลูกชายคนโตของบริษัทตระกูลซูเกิดมาในสภาพ ที่งดงามพร้อมเงื่อนไขที่ยอดเยี่ยมเขาเป็นคนที่ร่างกายแข็งแรง และหล่อเหลาเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆเธอถูกผู้ชายที่ดีพร้อมแบบ นี้ชอบหลินหยุ่นจูก็รู้สึกว่าสวรรค์โปรดเธอมากแล้ว

“พี่จึงเฉิน” หลินหยื่นจูเรียกด้วยความรู้สึกที่ในใจยังซับซ้อน ปากก็อ้าเบาๆ

ซูจิ่งเฉินยิ้มและก็ยิ้ม

“ไปกันเถอะฉันจะไปส่งคุณอธิบายให้กับคุณลุงคุณป้าฟัง

มือเล็กๆของหลินหยูนจูถูกฝ่ามือที่คุ้นเคยกุมเอาไว้หลินหยุ่น หายใจลึกๆหวังในใจว่าเมื่อคืนคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มันเป็นเพียงความฝันใช่มันเป็นความฝัน

พอเข้าประตูก็เห็นใบหน้าสีดำของเหอหย่งเมียแต่เมื่อเธอเห็น ว่าหลินหยุ่นจูกลับมาด้วยกันกับซูจึงเฉินก็เกิดใบหน้าที่ผิดหวัง ขึ้นเล็กน้อยแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม วิ่งเฉินคุณก็มาด้วยเห รอ?”เหอหย่งเมียถามไปทางซูเจิ่งเฉินอย่างสงสัยแต่สายตาก็ มองไปที่หลินหยื่นจด้วยการสัมผัสที่น่ารังเกียจแล้วก็จางหายไป
ซูจึงเฉินพยักหน้าและพูดว่า”ใช่ครับคุณป้าเมื่อคืนวันเกิดของ หลินหยุ่นใครจะรู้ว่าผมดื่มมากขนาดนั้นลืมมาส่งเธอก็เลย…….

“อ๋ออย่างนี้นี่เองไม่เป็นไรไม่เป็นไรหยุ่นอยู่กับเธอป้ายังจะมี อะไรไม่สบายใจหละ”

เหอหญิงเมียปากก็พูดออกมาอย่างนี้แต่ในใจไม่คิดแบบนั้น เลยการเห็นซูจิ่งเฉินกับหลินหยื่นจมีผลลัพธ์ต่อกันในเชิงบวก อาจจะทําให้ลูกสาวของเธอไม่มีโอกาส

ขณะที่กำลังพูดก็มีเสียงเดินลงจากบันได “ตึก ตึก”เดินลงมา หลินเอินฮุยได้ยินเสียงของซูจึงเฉินข้างล่างก็เลยรีบวิ่งลงมา อย่างรวดเร็วแต่พอเห็นหลินหยุ่นก็ยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความไม่แยแสและดูถูก

ไม่รู้จริงๆว่าพี่จึงเฉินชอบเธอที่ตรงไหน?เธอสวยกว่าฉันเหรอ? หรือมีวิธีที่เหนือกว่าในการมัดใจพี่จึงเฉินตรงไหน

ถึงแม้ว่าหลินเอินฮุ่ยจะอายุน้อยกว่าหลินหยื่นหนึ่งปีกว่าแต่ จิตใจของเด็กผู้หญิงที่อายุ17ปีก็มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ตัวอย่างเช่นการใฝ่หาซูจึงเฉิน…เธอแกล้งทำเป็นคนดีและมียิ้ม บริสุทธิ์และไม่เป็นอันตรายพูดต่อหลินหยื่นว่า “พี่สาวเมื่อคืน พวกคุณไปไหนมากันเหรอ? พี่จึงเฉินมีให้ของขวัญอะไรคุณบ้าง ไหม?”พูดเสร็จเธอก็ทำตาปริบๆ ใส่ซูจึงเฉินหลินเอินฮุ่ยมาพูด เรื่องนี้ตอนนี้ในใจคิดอย่างไร นอกจากนี้ยังที่น่าตกใจก็คือซูจึง เฉิน

เมื่อคืนที่ผ่านมาพาหลินหยื่นไปฉลองวันเกิดแต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลยแท้จริงแล้วเขาเคยคิดเรื่องนี้มาแล้วหลังจากที่หลินหยุ่น ไปห้องน้ำก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นพอตื่นมาวันรุ่ง ขึ้นพบว่าตื่นมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งข้างกายเขาก็คิดว่าต้อง เกิดเรื่องใหญ่ที่ไม่ดีขึ้น

ซูจิ่งเฉินก็ได้หยิบกล่องเล็กๆที่เตรียมจากกระเป๋าออกมาเปิด ด้านหน้าของหลินหยุ่น และด้านในกล่องมีแหวนแต่งงานอยู่

เหอหย่งเมียโมโหมากหลินเป็นฮียโกรธมากส่วนหลินหน ตะลึง!

“หยุ่นเมื่อคืนนี้ฉันควรจะมอบมันให้เธอแต่ฉันดันลืมไปซะ แล้ว”ซูจึงเฉินยิ้มเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิไม่ไหวที่จะหยิบ แหวนขึ้นมาแล้วค่อยๆ ใส่ให้กับมือเล็กๆของหลินหยุ่น และแล้ว แหวนก็ใส่เข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ

“พี่จึงเฉิน…..”หลินหยุ่นจูซาบซึ้งดวงตาสุก ใสราวกับเต็มไป ด้วยหมอกหลินเอินฮุ่ยโมโหมากแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ ได้แต่มองหลินหยื่นอย่างดุเดือดแล้วเดินกลับขึ้นชั้นบนไปหลิน เงินยกระทำแบบนี้ทำให้เหอหย่งเมียอายมาก

ความคิดในใจของลูกสาวมีหรือที่คนเป็นแม่จะไม่รู้แต่ใน สายตาของซูจิ่งเฉินมีเพียงแต่หลินหยื่นจูอีกทั้งเธอยังเด็กมาก…..

เธอยิ้มอย่างขอโทษแล้วพูดว่า”จึงเฉินฉันขอโทษจริงๆคุณก็ เห็นว่าหลินเกินฮุ่ยยังเด็กไม่รู้เรื่องจริงๆ…จริงๆแล้วเธอก็อยาก ให้พวกคุณมีความสุขมากๆนั่นแหละ”ซูจึงเฉินพยักหน้าแต่ก็ไม่ ได้พูดอะไรดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผ่อนคลายและเขาก็จ้องมองที่หลินหยื่นจูที่สดชื่นใจของหลินหยื่นเต้นแรงไม่หยุด

“แค่ก แค่ก….เหอหย่งเมียไอแห้งๆสองที ถ้างั้นจึงเฉินไม่อยู่ ทานข้าวกลางวันด้วยกันก่อนหละ”