ตอนที่ 4 สวมเขาให้

หลินหยุนจูกำลังทําข้อสอบภาษาอังกฤษในห้องเรียนอยู่ๆก็มี อาการคลื่นไส้พะอืดพะอม หยุ่น คุณสบายดีไหม?” เพื่อนที่นั่ง โต๊ะเดียวกันถามหลินหยุ่นส่ายหน้า ไม่เป็นไรสงสัยเมื่อคืนกิน อาหารที่ไม่สะอาดฉัน…………. แล้วก็มีอาการคลื่นไส้ขึ้นมาทันที ทำอย่างไรก็ไม่สามารถยับยั้งได้เพื่อนก็ได้พาหลินหน เดินไปที่ ห้องพยาบาลของโรงเรียน

แต่ว่ายังไม่ทันถึงเธอก็เป็นลมไปก่อนแล้ว…

ในห้องเรียนอีกห้องของโรงเรียนที่มีคนรีบไปที่ห้องเรียนของ หลินเอินฮุ่ย

“หลินเอินฮุ่ยเร็ว…ไม่ดีแล้วพี่สาวของเธอหลินหยื่นจูเป็นลม

แล้ว”

หลินเป็นยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดด้วยความรังเกียจ ว่าเธอเป็นลมแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”

คนที่วิ่งไปตามคิดๆแล้วพูดไปข้างๆหูว่า “เธอพูดอะไรนะ?” หลินเป็นฮียสีหน้าตกใจคืนที่ห้องโถงคฤหาสน์ตระกูลหลินหลิน เฟิงหานตบโต๊ะด้วยความโกรธคำราม”หยุ่นจูเด็กคนนี้คือลูก ใคร?”

หลินหยื่นจูเป็นลมที่โรงเรียนถูกคุณครูและเพื่อนพาไปที่ห้องพยาบาลผลจะเป็นอย่างไรถ้าเธอ…กำลังตั้งครรภ์

เด็กนักเรียนหญิงอายุ18ปีตั้งครรภ์จริงๆ

สำหรับตระกูลหลินนี่เป็นเรื่องอัปยศอย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้ หลินเฟิงหานรับไม่ได้ก็คือซูจึงเฉินซึ่งรู้ว่าหลินหยุ่นกำลังตั้งท้อง ปฏิเสธว่าเด็กเป็นลูกของเขาคืนนั้นทุกคนในตระกูลหลินรวมตัว กันที่ห้องโถงถามว่าใครเป็นพ่อของลูกแน่นอนว่า จึงเฉินก็เข้า ร่วมด้วย

“…..พ่อ ฉัน…ฉันไม่รู้”หลินหยื่นจูกัดริมฝีปากของเธอแล้วก้ม หน้าลงไม่กล้ามองไปที่สายตาที่โกรธแค้นของซูจึง เฉิน”คุณ…คุณกระทั่งมีลูกแล้วคุณยังจะมาบอกว่าไม่รู้อีก ฉัน…ฉันกำลังโกรธคุณมากจริงๆ!”หลินเฟิงหานพูด

“พ่อคุณให้อภัยพี่สาวเถอะนะพี่คงสับสนอยู่ถึงได้ทำเรื่องผิด พลาดแบบนี้”คนที่พูดคือหลินเกินฮุ่ยสิ่งที่เธอพูดนั้นทำให้เชื้อ เพลิงยิ่งลุกไหม้ สับสนอย่างนั้นเหรอ?”หลินเฟิงหานขมวดคิ้วอีก ครั้งแล้วพูดอย่างปวดใจ เธอก็อายุ18ปีแล้วนะไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วความผิดครั้งนี้เรียกว่าสับสนอีกเหรอ?”เหอหย่งเมียรู้สึกดีใจ มากคราวนี้มันทำให้เธอมีความสุขและในที่สุดเธอก็มีข้ออ้างให้ ที่จะกำจัดหลินหยื่นให้ออกไป

เธอเหลียวมองไปที่หลินหยุ่นที่คุกเข่าอยู่ตรงห้องโถงแล้ว แสร้งทำเป็นพูดว่า “เธอพูดน้อยๆหน่อยหยุ่นถึงจะทำเรื่องน่า อับอายเช่นนี้แต่ก็อย่าทำเหมือนเธอไม่ใช่ลูกอีกอย่างเธอก็ยังมี หลินเป็นฮียลูกสาวอีกคนเธอก็อย่าไปเลียนแบบพี่สาวทำเรื่องสับสนแบบนี้ สุดท้ายนี้ เหอหย่งเมียกัดอย่างหนักและใน ที่สุดก็มองกันและกันกับลูกสาวของเขาหลินเป็นย

ก็มองเห็นหลินเป็นฮียวิ่งไปที่ข้างๆ หลินเฟิงหานกอดที่อก ปลอบใจพ่อ “พ่อคุณอย่าโกรธไปเลยนะพี่สาวทำแบบนี้คุณจะยิ่ง ทําร้ายร่างกายนั่นมันไม่คุ้มค่าเลยคุณสบายใจเถอะฉันจะไม่ทำ แบบนี้เหมือนพี่สาวที่ตัวเองมีแฟนอยู่แล้วยังไปยุ่งกับผู้ชายคน อื่น”

ซูจิ่วเฉินได้ยินใบหน้าก็ยิ่งเหมือนถ่าน

หลินเฟิงหานได้ยินคำพูดของหลินเกินฮุ่ยหัวใจที่โกรธของเขา ก็รู้สึกสบายใจขึ้นตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือทัศนคติของซูจิ่งเฉิน คุณรู้ไหมบริษัทของหลินเฟิงหานกำลังจะตกต่ำลงตั้งแต่ปลายปีที่ แล้วเขาก็วางใจซูจิ่งเฉินซึ่งจะพาบริษัทมีโอกาสพลิกกลับ สมบูรณ์

ดวงตาของซูจึงเฉินถูกกลบด้วยเลือดสีแดงยืนอยู่ที่ด้านข้าง ของหลินหยื่นสายตาเอียงแต่ก็ดูถูกเหยียดหยาม”หยุ่นจูบอก ฉันมาว่าใครคือพ่อของเด็ก?”

ท่าทีของแฟนหนุ่มหลินหยุ่น สามารถคาดเดาได้เป็นความผิด ของเธอถ้าเขาต้องการที่จะเลิกเธอก็ไม่บ่นเลยสักคำแต่ว่าเธอไม่ สามารถยอมรับสายตาของเขาราวกับว่าเธอเป็นเหมือนหลิน เอินฮุ่ยพูดเห็นได้ชัดว่ามีซูจึงเฉินอยู่แต่ก็ไปเล่นหูเล่นตากับผู้ชาย คนอื่น“พี่จึงเฉินฉันขอโทษฉัน…ไม่รู้จริงๆ ไม่รู้ไม่รู้ไม่รู้………

ในค่ำคืนนี้เธอพูคำว่าไม่รู้ว่ากคำแล้วเธอจะปกป้องผู้ชายคนที่ท่าเธอท้องมากแค่ไหน? พวกเขาเริ่มเมื่อไรและเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ

ซูจิ่งเฉินพูดไม่ออก!

หลินหยูนจูนี่มันเวลานี้แล้วเธอยังจะปกป้องผู้ชายคนนั้น อีก…………..ลังทำอะไรอยู่? หลินเฟิงหานลุกขึ้นมาจากโซฟา แล้วพุ่งเข้าไปหาหน้าหลินหน

น้ำตาไหลยังคงออกมาจากความสิ้นหวังแต่ลูกสาวของเขากำ มือแน่นกัดปากฟันแน่นกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออกมา

พวกเขาต่างก็ถามว่าพ่อของเด็กเป็นใครและไม่สนใจสิ่งที่เธอ

พูดว่าเธอเป็นเหยื่อ!

“พ่อฉันไม่รู้จริงๆ”

เธอก็พูดได้เพียงคำนี้!

ฝ่ามือตบกระทบแก้มของหลินหยื่นอย่างแรง

เหอหย่งเมียแม่ลูกยิ้มหัวเราะอย่างลับๆ จึงเป็นไม่สนใจ

“หลินหยื่นจูเธอไปไกลๆฉันออกไปจากบ้านตระกูลหลินฉัน หลินเฟิงหานไม่มีลูกสาวไร้ยางอายอย่างเธอ! “คำพูดนั้นตกตะลึง

เหอหย่งเอ๋ยคิดว่าจะถูกขับออกจากตระกูลหลินแต่ไม่คิดว่าจะ เร็วแบบนี้

หลินเฟิงหานครามประโยคนั้นแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร หาคนขับรถ
………..ขอร้องเถอะอย่าไรฉันออกไปเลย…..นไม่รู้จริงๆว่า เกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร….พ่อยังไงฉันก็เป็นลูกสาวของพ่อ “หลินหน รู้สึกไร้ประโยชน์ตอนนี้เธอเพียงแค่อายุ18ปี ถ้าถูกพ่อไล่ออกจากบ้านความน่ากลัวแบบนี้ไม่สามารถทดแทน ได้ เธอยืนขึ้นวิ่งไปที่ข้างหลินเฟิงหานค้าแขนแล้วร้องว่า “พ่อคุณ จะขับไล่ลูกสาวออกจากบ้านจริงๆเหรอ

หลินเฟิงหาน โกรธมากจริงๆ ใช้มือสะบัดออกแล้วหลินหน ล้มลงกับพื้น “หยุ่นจูเธอยังจะมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าลูกสาวอีกเห รอ? งั้นฉันถามเธอว่าตกลงผู้ชายคนนั้นตกลงเป็นใคร?

พ่อฉันไม่รู้จริงๆจริงๆแล้วฉันก็ตกเป็นเหยื่อ…….

หลินเงินฮยจับการแสดงออกสีหน้าของซูจึงเฉิน เมื่อหลินหยุ่น จูพูดประโยคนี้เธอพบว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของชายคนนั้นดู เหมือนจะมีอารมณ์แปลกๆ คล้ายกับ………….ใจ

เธอรีบพูดว่า “พี่สาวฉันรู้แล้วเธอไม่ชอบพี่จึงเฉินแล้วใช่หรือ ไม่?ดังนั้นเธอถึงปกป้องผู้ชายคนนั้นเธอเห็นพี่จึงเฉินเป็นอะไร? ถ้าไม่ได้ไม่รักเขาแล้วเธอก็ควรที่จะบอกพี่เขาไปตรงๆแต่นี่เธอ กลับสวมเขาให้……………

“สวมเขาให้”สามคำนี้ออกจากปากหลินเฉินฮุ่ยก็พบว่า ใบหน้าของซูจึงเฉินยิ่งดูมืดมนลงอีก