ตอนที่ 9 กรุณาให้ความเคารพ

ร่างของชายสูงและหล่อและแสงของตะเกียงส่องไปที่ร่างของเขา เงาที่สะท้อนไปที่พื้นยิ่งดูสูงมากด้วยวิธีนี้ดูเหมือนว่าร่างของชาย คนนี้มีความเจริญและสมบูรณ์แบบมากขึ้น

หลินหยูนจูใจสั่น!

โชคดีที่เสียงฝีเท้ามาถึงประตูห้องน้ำแล้วเธอก้มหัวลงดูแล้ววิ่ง เข้าไปราวกับหลบหนี

ที่ด้านหน้าของผนังกระจกคริสตัลแก้วหลินหยูนจูก็ก้มศีรษะ ของเธอแล้วใช้มือหยิบน้ำตบแก้มเบาๆหัวใจก็เต้นตุบๆ

บางทีเธออาจจะมองผิดไปมันจะต้องเป็นหลังจากผ่านไป หลายปีเธอก็ลืมเสียงและใบหน้าของคนนั้นไปนานแล้ว

ใช!เธอต้องมองผิดแน่นอน

หลังจากสงบสติอารมณ์ลงหลินหยื่นจูเช็ดน้ำบนใบหน้าพอ หายใจสงบลงก็เดินออกจากอ่างล้างหน้า

เดินออกจากประตูและยกคิ้วขึ้นดูเหมือนว่าการปะทะกันอย่าง ฉับพลันในสายตาของร่างที่แข็งแรงสูงใหญ่ในเวลานี้คนที่รูป หล่อก็จ้องมองเธอด้วยนัยน์ตาลึก

หายใจไม่สงบอีกครั้ง!

คิ้วของซูจิ่งเฉินขมวดเบาๆ และดวงตาก็มองไปที่ผู้หญิงที่เพิ่งเดินออกมาช่างเป็นควัน ในอดีตที่เกิดขึ้นในใจของเขา เขาคิดว่า ตลอดว่าหัวใจของตัวเองได้ตายไปแล้วเมื่อ5ปีก่อนแต่ไม่คิดว่า หัวใจจะกลับฟื้นคืนมาใช้ได้อีกครั้ง

หัวใจของหลินหยื่นหายไปแล้วเธอแกล้งทำเป็นก้มหน้าท เป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านเขาไป

ในนาทีต่อมาเพิ่งรู้ตัวเองว่ามือที่หนาๆของผู้ชายคนนั้นเกาะ

ติดแน่น แขน

หัวใจของหลินหยื่นจูจะเต้นตามจังหวะการเคลื่อนไหวนิ้ว หลิน หยุ่น พยายามห้ามปรามและพูดด้วยภาษาที่สงบว่า “ท่าน โปรด ปล่อยมือค่ะ!”

ทันทีที่มีการพูดออกมาระยะห่างระหว่างสองคนก็เริ่มห่างเริ่ม ห่างขึ้นจนมองไม่เห็น

ซูจิ่งเฉินสงสัยในตัวเองว่าการฟังมีปัญหาหรือไม่ดวงตาของ

เขามือ คุณพูดอะไรนะ? หลินหยุนอย่าบอกฉันนะว่าคุณไม่รู้จัก

ฉันแล้ว!!

หลินหยื่นจูปิดตาอย่างแน่นเพื่อระงับความรู้สึกต่างๆ ในหัวใจ เมื่อยกคิ้วขึ้น ใบหน้าที่สดชื่นและรื่นรมย์สงบนิ่งราวกับน้ำ ที่แท้ก็ คือคุณซูจึงเฉินไม่เจอกันนาน….แต่ขอให้คุณปล่อยฉันแขน ด้วย….

ไม่รู้ว่าความโกรธมาจากที่ไหนซูจึงเฉินรู้สึกไม่เต็มใจโดยไม่ คำนึงถึงความต้องการของเธอแล้วจับข้อมือเธอไปที่ทางเดิน ข้างๆ
“หลินหยื่นความจำของคุณแม่ตั้งแต่เมื่อไร?นานแค่ไหนที่ คุณไม่เจอฉันแล้วไม่รู้จักฉันหรือต้องการให้ฉันเตือนความจำ

รู้สึก หลินหยูน ใช้ปากจูบอย่างโกรธและอบอุ่นจนหลินหน ได้แต่เธอไม่ต้องการศึกษาอะไรเพราะว่าเธอจําสิ่งที่เขาพูดใน5ปี ก่อนได้!

“ซูจิ่งเฉินไม่เจอกันหลายปีพอเจอก็จำไม่ได้ตั้งแต่แรกพบมันก็

ปกตินะยกโทษให้ได้ข้อแก้ตัวที่ดี

ซูจึงเฉินจูๆก็ยิ้มแบบเย็นๆ ความหมายของคุณคือ —- ความ ปรารถนาของฉัน?”

นี่………….พูดไม่ออกและไม่รู้จะตอบยังไง “เป็นไง? ทำไมไม่พูดอะไร? คุณเห็นฉันมานานแล้วใช่หรือไม่? แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็นใช่ไหม?”

บริเวณใด?

ซูจึงเฉินจ้องที่ผู้หญิงอย่างดุเดือดคนที่เคยกระทำความผิดที่ ทําให้เขาเจ็บปวดอย่างมากไม่คิดเลยว่าห้าปีไม่สามารถบรรเทา ความโกรธในใจของเขาและหัวใจที่สั่นเทายังคงเจ็บปวดเล็ก น้อย

“ซูจิ่งเฉินปล่อยมือฉัน!”

หลินหยื่นจูรู้สึกว่ามือใหญ่จับข้อมือของเธอแน่นเมื่อร่วมกับ ใบหน้าที่เศร้าโศกของชายคนนั้นก็รู้สึกว่าชายคนนี้ดูน่ากลัวมาก
“ปล่อยมือ?”ซูเจ๋งเฉินหัวเราะเย้ยหยัน

“แล้วถ้าฉันไม่ปล่อยหละ? หยุ่น ไม่คาดหวังว่าไม่เจอกันห้าปี วิธีการชาญฉลาดของคุณยังคงเย้ายวนใจมันเป็นความคิดที่ดี คุณเคยใช้วิธีเพื่อเกลี้ยกล่อมคนอื่นเพื่อทรยศฉันใช่ไหม รอย แผลลึกที่ฝังอยู่ในใจของเธอก็ถูกเปิดเผยขึ้นทันทีและความเจ็บ ปวดทําให้ร่างกายเธอสั่นไหวอย่างไม่อาจต้านทาน

“คุณ….มันไร้เหตุผล!”หลินหยื่นขมวดคิ้วอย่างแน่นหนาและ พยายามอย่างยิ่งที่จะจับมือใหญ่ของซูจึงเฉิน

หนี!

เธอไม่อยากเห็นเขา และรู้สึกว่าจิตใต้สำนึกของซูจึงเฉินได้ เปลี่ยนเป็นคนแปลกหน้าและร้ายกาจมากไม่เคยรู้ว่าความเย็น ชานั้นมาจากไหน

ซูจิ่งเฉินกัดฟันไม่ง่ายที่จะได้พบกันอีกครั้งเขาจะปล่อยให้เธอ

ไปได้อย่างไร?

นอกจากทําร้ายเธอด้วยคำพูดที่รุนแรงเขาก็คิดหนทางไม่ออก ว่าจะทำยังไงให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นได้

ข้อมือของเขาตึงขึ้นอีกครั้ง หลินหยื่นออกไปอย่างเร่งรีบถูก บังคับให้เฉื่อยลงจากแรงที่ไม่สมดุลและโน้มตัวเธอไปข้างหน้า อย่างไม่คาดคิด

เมื่อเห็นว่ากำลังจะล้มสัมผัสตรงพื้นราบเรียบ แขนที่ยาวของซู จึงเฉินก็ยื่นออกไปยึดเอวของเธอไว้อย่างแน่นด้วยมือที่เบาร่างกายอ่อนแอของผู้หญิงเจ้าชู้คนนั้นตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา

หลินหยุนจูรู้สึกแค่ว่าสมองของเขาว่างเปล่า

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พยายามหนีจากอ้อมแขนของชายคน

นั้นเมื่อมองไปที่ชายคนนั้นก็ตกใจใบหน้าก็ซูจึงเดินดูน่าพึงพอใจ ความพึงพอใจนี้ก็หายไปเพียงชั่วครู่และซูจึงเฉินก็อารมณ์เสีย

มากเมื่อสายตามองคนที่อยู่ในอ้อมแขนเขาพยายามวิ่งหนีเขา

“จ๋งเฉิน—-”

มีเสียงเย็นชาดังมาจากด้านหน้าเป็นเสียงของหญิงสาว ทันใดนั้นมือที่เหยียดออกไปก็หยุดและใบหน้าที่ดูอบอุ่นและ โกรธก็หายไปในทันที

หลินหน ก็กลัวเช่นกันเธอไม่กล้าที่เงยหน้าหันไปดูผู้หญิงคน นั้นได้แต่หลบสายตาแล้วเดินหนีไป

อย่างไรก็ตามเวลาที่เธอเดินเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้น ในขณะที่ สองคนนั้นเดินผ่านมุมดวงตาของหลินหยุนจูก็สังเกตเห็นจ้อง มองผู้หญิงที่ดูถูกเหยียดหยามราวกับว่าเธอรู้จักกันมานานและมี แต่ความเกลียดชัง

ฉียวถอนสายตาของเธออย่างใจเย็นเพียงไม่กี่ก้าวก็เดินไปที่ ซูจิ่งเฉินถามด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมคุณถึงไปห้องน้ำนานมากคุณ

ทำอะไร? ใช่แล้วผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร?” ใบหน้าซูจิ่งเฉินปรากฏด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนแล้วตอบไปว่า”อ้อฉันไม่รู้จักหรอกเมื่อกี้ฉันเห็นว่าเธอจะล้มก็เลยช่วยไว้

เสียงของผู้ชายไม่ดังและเบาจนเกินไปแต่มันก็ลอยไปเข้าหู ของหลินหยูนจู

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งแล้วหวังว่าเขาจะไม่รู้จักเธอ จริงๆ ไม่ใช่แค่ความตั้งใจเสียดสีของเขา แต่ทำไมหัวใจของฉัน สั่น

ให้ตายเถอะ

ผ่านมาห้าปียังไม่ลืมอีกเหรอ?

ฉันลืมแล้ว! ลืมมันได้แล้ว! ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่าหลินห อุ่นจูเธอกัดฟันผ่านพ้นมาได้อย่างไรแต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าชีวิต ตอนนี้ดีที่มีเจ่อห้าว