ตอนที่ 10 แกล้งทําเป็นคนบริสุทธิ์

หลินหยื่นจูก้มหัวลงความคิดเต็มหัวทำให้เดินหลงทาง

โรงแรมอู่โจวเป็นหนึ่งในโรงแรมห้าดาวของเมืองสิ่งอำนวย ความสะดวกครบครัน มีน้ำตก ใสภายในร้านหลินหน เพิ่งกลับ มาในประเทศดังนั้นหลงทางก็เป็นเรื่องปกติ

หลินหยื่นที่กำลังกอดอกหาทางเธอกลับถูกขวางทางทันใด

เธอยกคิ้วมองเธอเป็นหญิงสาวสวยและแต่งตัวที่มีอารมณ์เป็น เอกลักษณ์ถ้าจำไม่ผิดเธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่อยู่กับซูจึงเฉินในตอน นี้

หลินหยื่นแกล้งทำเป็นเงียบแล้วเดินจากไปแต่ทันใดนั้นก็ได้ ยินเสียงของหญิงคนนั้น

“หยุดก่อน!”

เสียงนั้นเฉียบคมและตั้งคำถามและมีทัศนคติก้าวร้าว

หลินหยุ่นจูตะลึงเธอสงสัยว่าในประโยคที่กำลังพูดกับเธอแต่ แถวนั้นไม่มีใครอยู่ถ้าไม่ได้พูดกับเธอจะพูดกับใคร

ความสูงของฉีเยวนั้นไม่เตี้ยแถมยังเพิ่มเติมด้วยรองเท้าส้นสูง อีกความสูงเกินครึ่งหัวของหลินหยื่นจูท่าทางและใบหน้าของเธอ มีรอยยิ้มที่เหยียดหยามดวงตาเธอจ้องมองที่หลินหยื่นจูเหมือน มืดแหลมคม
“เมื่อครู่เธออ่อยผู้ชายของฉันเหรอ?” ฉีเยวรู้จักหลินหยื่นแต่หลินหยุ่น ไม่รู้จักตัวละครตัวนี้

หลินหยื่นขมวดคิ้วและอธิบายว่า “พี่สาวฉันคิดว่าคุณอาจจะ เข้าใจผิดแล้ว”

“เข้าใจผิดเหรอ? โอ้!”เยวหัวเราะอย่างเยือกเย็น คุณหลิน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้จักเรื่องที่คุณและซูจึงเฉินแตกหักกันอยู่ต่อหน้า ฉันไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็นบริสุทธิ์น่าขยะแขยง

หลินหยุนจูตกใจมาก!

อีกฝ่ายรู้จักชื่อนามสกุลหลินของเธอ

เยวมองดูสายตาอันประหลาดใจของหลินหยุ่นสองมือของ เธอกอดออกและเดินวนไปรอบๆหลินหยุ่น และดวงตาที่เหยียด หยามนั้นก็กวาดเธอขึ้นและลง

“ซูจิ่งเฉินบอกฉันหมดแล้วว่าห้าปีก่อนเธอทรยศเขาไปมีอะไร กับชายคนอื่นจนตั้งครรภ์เขาเลยเลิกกับเธอแต่เธอยังหลงผิดอีก หรือต้องการทําร้ายเขาอีกครั้ง?”

ดวงตาของหลินหยื่นจูเบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อไม่ได้คาดคิด ว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้รู้ละเอียดขนาดนี้สิ่งที่ทำให้เหลือชื่อคือ เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขา

เธออ้าปากค้างและต้องการอธิบายอะไรบางอย่างแต่สิ่งที่จะ พูดก็ไร้พลังและหมดเรี่ยวแรง
เธอทรยศ จึงเฉินจริงๆเธอตั้งครรภ์และเธอก็ไม่รู้จริงๆ จน กระทั่งตอนนี้ว่าชายคนที่เปลี่ยนเธอจากเด็กหญิงเป็นผู้หญิงคือ ใคร!

“ทำไม? พูดไม่ออกเลยเหรอ? ฉันพูดถูกใช่ไหม! “เยวยิ้มอย่าง ภูมิใจ

“ฟังนะคุณหลินฉันแนะนำคุณอย่างหนึ่งให้ออกไปจากชีวิต จึงเฉินถ้าฉันเป็นเธอฉันจะซ่อนหางของฉันไว้จะกลับมาที่นี่ให้ อายทําไมตัด…….

ประโยคสั้นๆแต่เหมือนคมดาบแทงทะลุหัวใจที่เปราะบางของ หลินหยืน ในขณะที่ดวงตาของเธอซุ่มชื้นไปด้วยน้ำแต่ก็กัดฟัน อย่างหนักเพื่อไม่ให้ตัวเองคร่ำครวญออกมา

ฉีเยว่เป็นหญิงสาวผู้หยิ่งผยองที่ไม่เคยรู้สึกสงสาร ใครหากคุณ ไม่รู้จะทำอย่างไรให้หยุดไว้

สิ่งที่เธอรักที่จะทำในชีวิตของเธอคือเหยียบย่ำศัตรูของเธอให้ จมใต้ฝ่าเท้าของเธอเพลิดเพลินไปกับความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ของพวกเขายิ่งไม่ต้องพูดหญิงคนนี้หลินหยุ่น

คุณรู้ไหมว่ามันยากสำหรับเธอที่จะขโมยซูจึงเฉินจากข้างกาย หลินหยูนจู!

เธอสูดลมหายใจลึกและต้องการอ้าปากที่จะพูดอะไรบาง อย่าง หลังเธอก็มีคำพูดที่โหดร้ายดังขึ้น ฉีเยว่เธอมาทำอะไรที่
เสียงโทน และบรรยากาศเริ่มว่างเปล่าทันใดนั้นก็ได้ยิน เสียงเชลโล ในห้องโถงใหญ่

หลินหยูนจูมองไปรอบๆและเห็นร่างที่สูงใหญ่และแข็งแรงที่ เดินอยู่ไม่ไกลเธอเห็นแสงสีทองที่อยู่ด้านหลังชายคนนั้นเหมือน แสงอาทิตย์ที่ส่องมาลงบนเงาที่เหยียดยาวของชายผู้นั้น

ชายคนนี้มีใบหน้าเหมือนแกะสลักดวงตาที่ลึกราวกับสระน้ำ จมูกตรงริมฝีปากเซ็กซี่ดวงตาของชายคนนี้เหมือนเหยี่ยวเขา ทักทายดวงตาที่สดใสของหลินหยุนอย่างนุ่มนวลราวกับน้ำ

สี่ตามองกัน!คิดแยกกัน

ช่างเป็นตาคู่ที่มีเสน่ห์เหมือนดวงดาวดูเหมือนว่าจะเคยเห็น ที่ไหนสักแห่ง

หลินหยูนจูรู้สึกแค่ว่าดวงตาของชายคนนี้พิเศษคมเกินลึกลง ไปเหมือนเหวของบ่อที่ทำให้ผู้คนจมลงไปโดยไม่ตั้งใจสิ่งที่ ทำให้เธอประหลาดใจมากยิ่งขึ้นก็คือดวงตาเหล่านี้ดูเหมือนเคย เห็นทีไหนสักแห่ง

แต่ในใจของฉีเทียนโหย่วคิดอย่างนี้

ผู้หญิงคนนี้มีความงามแบบธรรมชาติและมีการรวมกันของ คุณสมบัติบนใบหน้าที่สวยงามและช่างน่าอัศจรรย์สะอาดและน่า จดจํา

โดยเฉพาะดวงตาที่สดใสเหล่านี้อันเป็นเหมือนความเย็นฤดู ใบไม้ผลิราวกับไข่มุกและมีแสงเหมือนดังดวงจันทร์ใบหน้านี้ที่ปรากฏต่อดวงช่างใกล้เคียงกับสาวผู้ซึ่งอยู่ของเมื่อหลายก่อนและ

มันหรือเป็นแค่คนหน้าคล้าย

บุคคลทั้งสองยืนใกล้และจ้องมองกันและกันจนลืมไปว่าบุคคลยืนอยู่

ฉีเยว่ได้ยินเสียงชายตะลึงหันกลับมาใบหน้าที่ดู หมิ่นเหยียดหยามหายไปและถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่น่ารัก

เธอเทียน

คนคุ้นเคยเลยทักทาย

ทักทาย?คนรู้จัก?

หลินหยุ่นจอดไม่ที่จะยิ้มอ่อนๆ

ภาษาใช้ในการทักทายคนรู้จักความหมายแหลมคมอย่าง นี้เหรอ?

เธอขยับสายสวยงามเหล่านั้นช่างรังเกียจและชัดเจนพร้อมกับคำที่เธอได้ยินขึ้นอีกครั้งข้างหู

ใจความตื่นตระหนก

เธอ

เทียนโหยวไม่ใช่คนโง่แค่เห็นใบหน้าที่ภูมิใจของฉีเยว่ เขาพอจะเข้าใจนอกจากนี้เขารู้จักน้องสาวของเขาเธอไม่รังแกคนทั้งวันก็เป็นเรื่องดีเท่าไร การแสดงออกสีหน้าของผู้ หญิงคนนั้นทำไมถึงดูเหมือนว่ามันเจ็บปวดขนาดนั้น

แม้ว่าเขารู้สึกว่าเธอกำลังพยายามที่จะอดทน

“พี่ชายเธอไม่อยู่ที่นั่นกินข้าวเหรอออกมาทำไม?” เขาถาม เพราะคิดว่า ในใจฉีเทียนโหย่วคิดอะไรตอนนี้เธอยังคงพยายาม แกล้งทำตัวเป็นน้องสาวที่เชื่อฟัง

“ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำเธอกลับไปก่อน”เทียนโหย่วพูดแล้วหัน เดินย้อนกลับไป

หลินหนไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปทางไหนเธอวิ่งเข้าไปข้างในแต่ ตอนนี้เธอไม่สามารถที่จะกลับไปที่ห้องกินข้าวกับช่างซีและเจอ ห้าวเธอกลัวว่าจะอดไม่ได้ที่จะร้องไห้แล้วทำให้ญาติและเพื่อน ของเธอกังวล

หันไปหันมาก็มองไปที่ประตูใหญ่และกลั้นลมหายใจของเธอ และกระโจนเข้าสู่ความมืดยามค่ำคืน