ตอนที่ 7 คุณลุง

หลินเล่อท้าววิ่งเข้าห้องน้ำชายคนยังไม่ก้าวเข้าสู่ห้องน้ำเขา อดใจไม่ไหวที่จะดึงกางเกงออกมาทันทีที่ย่างก้าวเข้ามากำลัง เข้าไปแก้ไขปัญหาใหญ่เย็นไว้เสื้อผ้าด้านหลังยังถูกคนถึง

ใครน่ารังเกียจมากเขาแค่ต้องการจะปัสสาวะเท่านั้นแล้วยังมี หลายบล็อกกั้นไว้

หลินเล่อท้าวทำหน้าย่นแล้วเงยหน้ามองเห็นอาที่หล่อๆเหมือน

ภาพวาดน้ำมันทำไมถึงเป็นเขาอีกครั้ง

“เฮ้ปีศาจน้อยทำไมคุณเรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงที่นี่เป็น ที่ปัสสาวะของผู้ชายไหม?”ช่างเป็นลุงที่หยิ่งผยองและน่ารำคาญ

ปากของหลินเจอห้าวก็พูดว่า “ฉันอยากจะแบบนี้เกี่ยวอะไร

กับคุณลุงไม่มีมารยาทเลยฉันไม่ได้ชื่อปีศาจน้อยนะฉันมีชื่อหลิน

เจอห้าวอีกอย่างฉันเป็นผู้ชายฉันยืนขึ้น

โยโย่โย่ …..เสียงของผู้ใหญ่เช่นกัน

ฉีเทน โหย่วกระตุกคิ้วสีดำแล้วตะโกนกลับว่า “ไหนเด็กชาย ต้องยืนขึ้น มีเพียงผู้หญิงที่นั่งลงดูให้ดีเดี๋ยวอาสอนผู้ชายแก้ ปัญหานี้อย่างไร”พูดเสร็จเขาก็ปล่อยมือเดินไปที่โถปัสสาวะที่อยู่ ข้างๆคลายซิปกางเกงสูท

“มาดูผู้ชายจริงๆเวลาปัสสาวะจะยืน…ไม่เหมือนเธอพูดว่าตัว เองเป็นผู้ชายแต่ก็เรียนรู้แบบผู้หญิง…..คุณอาคนนี้เสียงดังจริงๆ

หัวใจของหลินเจอห้าวถูกหมิ่นประมาทและตาโตก็หันกลับมา เรียนรู้การปรากฏตัวของลุงที่น่ารังเกียจแก้กางเกงเผยเนื้อตรง สะโพกแต่เมื่อเขาเห็นอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่ดวงตาของ เขาก็สั่นไหวและอ้าปากเหมือนเห็นของที่หายากเขาก้มลงมอง แล้วมองดูตัวเองปากของเขาก็แคบลง

ด้วยวิธีนี้มันเป็นเหมือนกับว่ามีความทุกข์เมื่อเปรียบเทียบกับ คนอื่นและทำให้อารมณ์ไม่ดี

“ลุงลุงทําไมนกเขาของคุณถึงใหญ่กว่า?”

คําพูดของเด็ก

แต่ในหัวของเจ้าตัวน้อยก็มองที่ฉีเทียนโหย่าแล้วยังรอให้ เขาดึงสติกลับมาตอบคำถามแล้วก็ถามอีกครั้ง

“ลุงนกเขาของคุณป่วยหรือเปล่าและมันก็ยังมืด

เขาก้มศีรษะแล้วมองสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็นคำตอบ ในหัวข้อที่ ยุ่งยากนี้ได้อย่างไรแล้วก็พบว่าเจ้าเด็กก็พุ่งมาที่เขาแล้ววิ่งมา คว้าของบางอย่างราวกับว่ากำลังศึกษาภาพสามมิติให้ผมดู ตกลงว่าป่วยเป็นอะไร…. โอ้มีผมมามันน่าขยะแขยง

“เฮ้…ผีตัวน้อยอย่าไปยุ่งกับมัน!”ฉีเทียนโหย่วยกมือขึ้นแล้ว ตบมือเล็กๆของหลินเจอห้าว

บางทีมันอาจได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยคลายมือแล้วย่อตัวลงๆ มือของตัวเองแม้ในใจใบหน้าจะเต็มไปด้วยความรังเกียจ
ตัดมีอะไร!ไม่ใช่ว่านกตัวเล็กกว่าฉันมันช่างน่าอัศจรรย์ อะไรนกตัวน้อยของเจ้าต้องป่วยแน่ไม่เช่นนั้นท่าไมใหญ่และดู สกปรกรก…เอามาให้ฉันจับฉันยังไม่ต้องการ

ฉีเทียนโหยวหัวเราะจนน้ำตาไหลที่บอกว่านกของคนอื่นใหญ่ แล้วแปลว่าป่วย

ช่างเถอะช่างเถอะยังคงมีเรื่องสำคัญ

ฉีเทียนโหย่วตอบคำถามเสร็จ ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วไปล้าง มือที่อ้างล้างมือก่อนออกเดินทางก็เหลือบไปมอที่ปีศาจตัวน้อย อีกครั้งแล้วหัวของปีศาจตัวน้อยกำลังเงยหน้าจ้องมองเขาด้วย ความภาคภูมิใจและมองด้วยความเหยียดหยาม

ช่างเป็นเด็กที่แสบ

หลินเจอห้าวรีบขจัดระเบียบกางเกงของเขาอย่างรวดเร็วแล้ว พูดไปที่ฉีเทียนโหย่ว “ฮ่ม!ฉันโตขึ้นฉันจะต้องใหญ่กว่าคุณ! พูด จบก็รีบเดินออกไป

ฉีเทียนโหย่วรู้สึกโกรธและตลกมาก

หลินหยื่นที่รออยู่ข้างนอกเป็นกังวลมากเธอรู้สึกโล่งใจอย่าง มากตอนที่เห็นหลินเจอห้าวออกมาแล้วก็ยื่นมือไปลูบผมเจ้าตัว น้อย เจอห้าวต่อไปอย่ารีบวิ่งห่างไปจากหลินหม่ามีแบบนี้อีก เข้าใจไหม?”

หลินเจอห้าวพยักหน้าอย่างฉลาดหลินหม่ามีฉันรู้แล้วฉันจะ แก้ไขในครั้งต่อไป
แล้วหลินหยูนจูกจูงหลินเจอห้าวเดินไปหน้าประตู

ขณะเดียวกัน เทียนโหยวก็เดินออกมาจากข้างในเป็นส่วน ทางกับสองคนที่อยู่ตรงข้ามเหมือนจะเห็นเด็กชายตัวเล็กๆและ เงาของผู้หญิงออกไป

รูปร่างที่ผอมบางและสวยงามดึงดูดให้เขามองลึกๆไม่นาน หลังจากนั้นลู่เหยียนก็เดินเข้ามา

“ท่านประธานเรารับคนเรียบร้อยพวกเขาไปรอคุณที่ลานจอด รถแล้ว”

ฉีเทียนโหย่วขยับขากรรไกรเล็กน้อยและความเร็วคงที่ของ เขาเปลี่ยนไปและเขาเดินไปที่ประตู

มองไกลๆเห็นเยวและซูจึงเฉินยืนรออยู่ข้างรถ

เยวมองเห็นเงาของฉีเทียนโหย่วและเดินไปไม่กี่ก้าว”พี่ชาย

พวกเรากลับกันเถอะ”

ซูจึงเฉินก็เดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวยิ้มด้วยความกลัวเทียน โหย่วมองไปที่เขานิ่งๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่มีการแสดงออกมาก นัก

หลังจากนั้นไม่นานรถยนต์หรูหราสองคันซึ่งมีมูลค่าสูงทั้งสอง คันขับออกจากสนามบินอย่างช้าและขับขึ้นบนทางด่วน

บนแท็กซี่หลินเจอห้าวดูเหมือนจะเหนื่อยและกอดอย่างนุ่ม นวลในอ้อมแขนของหลินหน
รู้สึกว่าขายร่างเล็กจะเหนื่อยล้า ในอ้อมแขนหลินหยูนจูก็อุ้ม แล้วตบเบาๆหลังลูกชายแล้วก็ลูบหัวเล็กน้อยหลังจากนั้นสักครู่ หนึ่งชายร่างเล็กก็กลิ้งไปมาแล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ

หลินหยื่นยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดเบาๆว่า “ทำไมเหรอนอน ไม่หลับหรือ?”

หลินเจอห้าวพยักหน้าแต่อารมณ์ของเขาก็ยังไม่เพิ่มขึ้น

“หม่ามี้”

“อยู่นี่ไงลูกรัก” หลินหยื่นรู้สึกว่าดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่

“เวลาผู้ชายต้องยืนใช่ไหม?”หลินเจอห้าวฉากเมื่อตอน

ที่เขาอยู่ในห้องน้ำในสนามบินเขาไม่แน่ใจลุงไม่อยากฟังความ ข้างเดียวแล้วคนที่ไว้ใจได้มากที่สุดก็เป็นหม่าหลินหยุนจู หลินหยื่นจูงงก่อนแล้วสงสัยว่าทำไมลูกชายถามคำถามแบบนี้

แต่ไม่นานเธอก็ยิ้มในใจก็เอาบางสิ่ง

หลินหยื่นจูเป็นคนที่อยู่ต่างประเทศแล้วต้องทำงานแล้วยังต้อง บีบเวลาเรียนแม่และลูกอาศัยด้วยความแน่นหลินหยุนจูไม่ได้มี เงินมากพอที่จะจ้างคนเลี้ยงชีวิตของเจอห้าวโดยทั่วไปก็เรียนรู้ จากชีวิตประจำวันของหลินหยื่นจูดังนั้นเรื่องนี้

เมื่อเห็นหลินหยุ่นพยักหน้าเจอห้าวก็มั่นใจมากขึ้นตัวเองก็ เป็นผู้ชายเหมือนคุณลุงใบหน้าเล็กๆก็แสดงถึงความอายเล็ก น้อย

หลินหยุ่นจูจับไปที่แก้มนุ่มๆของเจ่อห้าวแล้วถามว่า “ลูกทำไมถึงถามคําถามแบบนี้?